ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ντρέπομαι που ''εργάζομαι'' εθελοντικά εκεί που υπό άλλες συνθήκες και εποχές θα δούλευα κανονικά. Νιώθω λίγο κορόιδο και απελπισμένη που μένω επειδή δε βρίσκω καμία άλλη δουλειά σε σχεση με τις σπουδες(στο άσχετο δεν ξερω που να ψαξω αφου δεν εχω πουθενα προυπηρεσια), αλλά σκέφτομαι ότι έστω και έμμεσα κάτι μαθαινω και έτσι.Το θέμα είναι ότι ντρέπομαι, δεν είχα ποτέ τις τέλειες 'κοινωνικές/επικοινωνιακες δεξιότητες' ουτε ξερω να πλασαρω τον εαυτο μου σωστα(ακομα και αν κατεχω το αντικειμενο) και φοβάμαι ότι δε θα πιάσω ποτέ μια κανονική δουλειά.Αυτο το φοβόμουν πάντα αλλά τώρα σε συνδυασμό με την κρίση το τρέμω. Νιώθω ανασφάλεια με τα λεφτα(την έλλειψη τους δηλαδή)και την ηλικία μου(Είμαι 23).Καλύτερα να δούλευα από τα 18 και να μη σπούδαζα. Στη σχολή ήταν δύσκολο(πολλά εργαστήρια, ωρες περίεργες κλπ αλλά κυρίως εδώ κολλάει αυτό που ανέφερα για τις κοινωνικές δεξιότητες που δεν έχω-έτρεμα να ''βγω στον κόσμο''-το ίδιο και τώρα. Δεν πληρώνομαι αλλά παρόλα αυτά έχω πολύ άγχος όταν βρίσκμαι εκεί παρόλο που ξέρω ότι αφού επισημως δε με έχει προσλάβει κανείς δε γινεται να με διώξει). Νιώθω ότι τα μωρά τα κάνουν αυτά. Σε άλλους στην ηλικια μου ή και λίγο μεγαλύτερους λέω ότι δουλέυω κανονικά εκεί.Ντρέπομαι.