ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τα τελευταια δυο χρόνια καταλαβα πόσο μόνος ειμαι. Εριξα απιστευτο διαβασμα (ωδειο, δραματική, διδακτορικό, ξενες γλωσσες, συγραφή) για να φτιαξω ενα φοβερο βιογραφικό και τελικα δεν εχω φιλους. Αυτο ειναι κατι που δεν παραδεχομαι ευκολα, όχι γιατι εγω εχω προβλημα, αλλα διότι οι γυρω μου γνωστοι και συγγενεις δεν μπορουν να αποδεχτούν ότι μου αρεσει η μοναξια. Ετσι καθε καλοκαιρι το ριχνω στα σεμιναρια για να αποφυγω όποια συζήτηση για διακοπες. Δεν μου αρεσουν οι διακοπες. Νομιζω ειναι χασιμο χρόνου. Στο θεμα μας, τωρα που μεγαλώνω πλησιαζω στα 30 βλεπω ότι τον ελεύθερο χρόνο μου δεν εχω με ποιον να παω μια βολτα. Εχω μαθει οτι διωχνω τους ανθρωπους με τη συμπεριφορα μου διότι βγαζω κατι σνομπ ή φοβουνται να με πλησιασουν ανθρωποι μηπως δεν τους δώσω σημασια, αισθανονται κατωτεροι. Αλλα και εγω νοιωθω τα ιδια, σκεφτομαι παντα ποιος θα δωσει σε μενα σημασια;