ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η ώρα 17.07μμ, ώρα Αγγλίας, μπροστά σε ένα έδρανο της βιβλιοθήκης, προσπαθώντας να διαβάσω, να συγκεντρωθώ, αλλά μάταια. Εσύ φταις. Εσύ που με έκανες να σε ερωτευτώ και να μην μπορώ μακριά σου. Εσύ που είσαι τόσο γλυκός. Εσύ που μου έμαθες τι θα πει έρωτας, τι θα πει αγάπη. Εσύ που τώρα είσαι στην Αθήνα και διαβάζεις γιατί δίνεις σε λίγες μέρες Σύνθεση Δημοσίου. Εσύ, που η σκέψη σου με τριγυρίζει σε ότι και να κάνω. Εσύ που είσαι ο λόγος που μετά από περίπου 1μιση μήνα μακριά σου, συνειδητοποιώ οτι λείπεις και δεν μπορώ να κοιμηθώ. Στριφογυρνάω. Ξυπνάω μούσκεμα και ψάχνω μια ζεστη αγκαλιά και ένα φιλί να με ηρεμήσουν, αλλά είσαι μακριά. Εσύ που είσαι δίπλα μου σε ότι κάνω, που με στηρίζεις στα πάντα, και εγώ αντίστοιχα. Έλα. Έλα που σε έχω ανάγκη. Έλα που σε χρειάζομαι. Έλα να μου δώσεις ένα φιλί και φύγε πάλι. Να με πάρεις αγκαλιά, να μου πεις οτι με αγαπάς και οτι θα με αγαπάς για πάντα όπως έχεις υποσχεθεί. Σε περιμένω. Και θα παραμείνω για πάντα δικός σου. Σε αγαπώ!