ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι κοπέλα στα 28, φίλοι και συγγενείς στην ηλικία μου ή και μικρότεροι παντρεύτηκαν και οι αρραβωνιασμένοι ετοιμάζονται για γάμο. Ηδη έχω άλλους δυο γάμους το καλοκαίρι. Είμαι η μόνη που έχω μόνιμη σχέση απο τα 20, πολλά χρόνια, αλλά με πρόλαβαν όλοι. Δεν μπορεί το μυαλό μου να το συνειδητοποιήσει και να πάει μπροστά. Το αγόρι μου μένει μόνος, με παρακαλάει να μείνουμε μαζί. Το σκέφτομαι πολύ. Μένω κάποιες φορές, όχι μόνιμα. Για λίγο καιρό μείναμε μαζί, ένα μήνα, πολύ καλά τα πηγαίναμε στην συγκατοίκηση δε μπορώ να πω... Άρχισε όμως να μου λείπει το κοριτσάκι που φιλούσε στη γωνία πριν αποχαιρετιστούμε τα βράδια να πάμε σπίτια μας. Το σπίτι μου, το κρεβατάκι μου το μονό, το δικό μου δωματιάκι που όσο σκέφτομαι πως κάποια στιγμή πρέπει να το αφήσω μετά απο τόσα χρόνια στενοχωριέμα. Νομίζω είμαι ακόμη 20, χωρίς δουλειά και εργασία θέλω να προχωρήσω και δεν μπορώ. Βλέπω μερικές γκρίζες τρίχες στα μαλλιά μου και λέω "Θεέ μου κοντεύω τα 30 και δεν έχω κάνει τίποτε". Δεν έχω συνειδητοποιήσει πως πρέπει να φύγω απο τους δικούς μου. Δεν έχω συνειδητοποιήσει ότι μεγαλώνω. Γουστάρω τα βράδια να κάνω βόλτες με το αγόρι μου και να καθόμαστε στα παρκάκια και στα παγκάκια να μιλάμε ατελειώτα. Μου λέει δε μπορεί να γίνεται αυτό όπως παλιά. Μεγαλώσαμε πλέον δεν είμαστε πιτσιρίκια. Που και που του το ζητάω και δέχεται. Τρελαίνομαι να πάμε βολτίτσες στα παρκάκια. Το ντύσιμό μου; Όπως και στα 20, τζινάκι, αθλητικό παπουτσάκι, μπλουζάκι απλό και ένα μπουφανάκι τζήν. Ακόμη δεν έβαλα τακούνια, παπούτσια, μπότες, ίσως κάποιες πρωτοχρονιές που επιβαλλόταν. Δεν ένιωθα άνετα. Ένιωθα μεγάλη κυρία και δεν μου άρεσε. Ακόμη δεν βάφομαι... Πολύ σπάνια ίσως σε γιορτές.Βρίσκω γνωστούς φίλους και παλιούς συμμαθητές να έχουν αλλάξει. Δεν τους αναγνώριζα. Με κοστούμι και σκαρπίνια, πουκάμισο και τεράστιο ρολόι. Οι φίλες μου; Για ένα καφεδάκι βγαίνουμε και τις βλέπω με φουστάνι, γόβες ή πέδιλο, τίγκα στο ρουζ και στα τεχνητά χρώματα. Μόνο εγώ μένω πίσω στο χρόνο, όπως τότε, απλή, άβαφη, έτσι νιώθω ωραία. Με τρελαίνουν συνέχεια "ΓΙατί δε βάφεσαι; Γιατί δεν αλλάζεις; Βρήκα και μια φίλη μετά απο 2 χρόνια. Τελείως διαφορετική. Ήταν σαν εμένα, ξαφνικά έγινε μια κυρία, δεν την αναγνώριζα, μετα τεράστια γυαλιά το υπερβολικό βάψιμο, τα ρούχα και τα αμέτρητα βραχιόλια και κολιέ επάνω της!-Μα πως; Εσύ που ήσουν πάντα ροκ και δεν θα άλλαζες; Μα εσένα δεν σου άρεσαν αυτά τα κυριλέ, τα σιχαινόσουν!!!-Μεγαλώνουμε φιλη μου, πάνε τα κοριτσάκια που θυμάσαι, κάποτε πρέπει να μεγαλώσουμε.Ωπ, μαχαιριά στη καρδιά.... Γιατί πρέπει; Δεν έχει σημασία πως νιώθουμε; Όσο μου λένε πως πρέπει, άλλο τόσο πεισμώνω. Δεν έχω συμβιβαστεί με την ηλικία μου και δεν ξέρω τι φταίει. Δεν ξέρω τι έχω πάθει και δεν έχω συνειδητοποιήσει ότι κοντεύω τα 30. Γνωστοί φίλοι μα και το αγόρι μου μου λένε "μόνο απο εσένα δεν περιμέναμε να τα λες αυτά". Εμένα ρε παιδιά που ήμουν τόσο κουλ, που δεν με ένοιαζε τι θα πουνε οι άλλοι, δεν με ένοιαζε να δείχνω ωραία και να βάφομαι, εμένα που λέγανε όλοι πως θα είμαι χαλαρή και άνετη με θέματα ηλικίας, που άκουγα τις γυναίκες να κρύβουν τα χρόνια και γελούσα, έχω γίνει κάτι που κανένας ποτέ δεν φανταζόταν.Πρέπει να πάμε μπροστά, να εξελισσόμαστε, αλλά αν δεν το νιώθουμε μπορεί να γίνει με το ζόρι; Δεν καταλαβαίνω αυτά τα πρέπει. Μήπως έχω πρόβλημα που δεν θέλω να μεγαλώσω; Ή οι άλλοι έχουν πρόβλημα που κάνουν πράγματα που δεν νιώθουν αλλα τα κάνουν απλά για να συβαδίζουν με την ηλικία τους;