ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχει μια μοναδική ομορφιά το κέντρο της Αθήνας. Ίσως μόνο στα δικά μου μάτια γιατί ζω μεταξύ δύο χωρών και μου λείπει η Ελλάδα και οι άνθρωποί της. Παρόλη την κρίση και τη μιζέρια της, την πολλές φορές ενοχλητική νοοτροπία του 'ελληνάρα' αυτόν τον τόπο τον αγαπάω έτσι όπως είναι. Περπατώντας στο Σύνταγμα, την Ερμού, φτάνοντας στο Μοναστηράκι, περιτριγυρίζεσαι από όλων των ειδών ανθρώπων. Ανάμεσά τους νιώθεις πως βλέπεις παντού γνώριμες φυσιογνωμίες κι όμως είναι όλοι άγνωστοι. Μοναχικοί άνθρωποι σαν εμένα και σένα που μπορεί να είναι σε παρέες, όμως ψάχνουν κατανόηση και ζεστασιά στο στιγμιαίο βλέμμα ενός αγνώστου. Ένα βλέμμα γεμάτο αγωνία που ψάχνει την ουσία του έρωτα. Αναρωτιέμαι πώς γίνεται να μην συναντιούνται ποτέ τα βλέμματα αυτών των ανθρώπων που γυρεύουν το ίδιο πράγμα, που γυμνωμένο είναι τόσο απλό και φυσικό: τον έρωτα. Κι όλα αυτά συμβαίνουν σε μια στιγμή κι ύστερα ο καθένα συνέχιζει τη δική του πορεία. Υπάρχει κάτι στον αέρα του κέντρου της Αθήνας που του δίνει τη μοναδική ομορφιά του. Μόνο έτσι μπορώ να το εξηγήσω και μου δίνει ελπίδα πως θα 'ρθουν καλύτερες μέρες...