ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Λεωνίδα. Οπου κι αν είσαι στην όμορφη Αθήνα, θέλω να ξέρεις ότι σε σκέφτομαι. Κάτι ζεστά βράδια σαν το σημερινό, τόσα χιλιόμετρα μακριά σου. Κι ας μη σε άγγιξα ποτέ μου όπως θα ήθελα. Κι ας μη σε αγκάλιασα αρκετές φορές [άραγε, θα ήταν ποτέ αρκετές; ] Κι ας μην ανταλλάξαμε ποτέ εκείνο το φιλί. Περπατάω στην πλατεία Αγίας Ειρήνης. Πορτοκαλί φώτα, ταλαιπωρημένα δέντρα, μισοάδεια μαγαζιά και μικρές παρέες ατόμων εδώ κ εκεί να γελάνε, να μιλάνε, να παραπατάνε... Αραγε, εκείνο το γέλιο που άκουσα να ήτανε δικό σου; ή μήπως κάποιου φίλου σου, που τυχαία διασταυρωθήκαμε; μήπως εκείνο το διαμέρισμα είναι το δικό σου; το μπαλκονάκι μικρό, γέρνει κάπως κ στο τραπέζι εκεί δα, κάτι αποτσίγαρα, δικά σου...; Ας περπατήσω λίγο ακόμα. Ναι, ίσως στην επόμενη στροφή θα συναντηθούμε. Και θα γεμίσει η καρδιά μου ζεστούς μικρούς παλμούς...