ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μικρή ενώ έπαιζα στο παχύ χαλί στο σαλόνι ένιωσα κάποια μέρα για τελευταία φορά το αίσθημα της ασφάλειας. Ζούσα με την μαμά μου η οποία διαγνώστηκε με την γνωστή αρρώστια όταν ήμουν 11 και πέθανε 2-3 χρόνια μετά. Ο πατέρας μου απών, είχε σοβαρούς λόγους, ήταν αδύναμος και ακόμα είναι, τον καταλαβαίνω. Νομίζω πως πλέον μπορώ να σταματήσω το κλάμα για την ατυχία μου, είχα ανέσεις παρά την απώλεια της μαμάς μου αλλά δεν είχα γονείς. Μόνη μου έγινα υπεύθυνη για εμένα, απότομα χωρίς χρόνο να σκεφτώ βρέθηκα υπεύθυνη για όλα. Τα κατάφερα, ξεπέρασα κατάθλιψη, παρέμεινα καλή μαθήτρια και πέρασα σε καλή σχολή, διάβασα πολλά βιβλία και κράτησα την ανάγκη μου για γνώση ζωντανή, δεν έμπλεξα πουθενά και έχω καλές φίλες που με στηρίζουν, είμαι υπεύθυνη για μια υπέροχη γατούλα που την λατρεύω και με λατρεύει. Κατάφερα αρκετά μόνη μου δεν μπορεί κανένας να με συγκρίνει με άλλα άτομα πιο τυχερά και να με λυπάται ούτε ο ίδιος μου ο εαυτός. Είμαι αρκετή, είμαι δυνατή, είμαι καλά. Νίκησα.