ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν 1μιση χρόνο περίπου, γνώρισα μία κοπέλα σε μία εφαρμογή γνωριμιών στην ηλικία μου (23). Μιλήσαμε από την πρώτη μέρα τόσο πολύ που νόμιζα πως μου έκανε κάποιος φάρσα, έλεγα μέσα μου "αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει σε μένα" , τόσα πολλά είχαμε να πούμε και τέτοια ήταν η ροή της συζήτησής μας καθώς και η βαθύτερη επικοινωνία μας, κάτι που θεωρώ εξαιρετικά σημαντικό σε μία οποιαδήποτσ γνωριμία επειδή μισώ το small talk και αυτό το αμήχανο-ντροπαλό να σου απαντάνε στις ερωτήσεις σου μονολεκτικά και χρησιμοποιόντας και emoji, λες και παίρνεις συνέντευξη με το ζόρι. Με αυτήν υπήρχε τέτοιο αμοιβαίο πάθος για γνωριμία και συζήτηση, πραγματική συζήτηση πέρα από τα του έρωτα, που ένιωσα θαυμάσια, σαν να είχα βρει μία καρδιά με την οποία μπορούσε να συγχρονίσει τους χτύπους της η δική μου η καρδιά και ένα μυαλό που σκεφτόταν όπως εγώ, αυτό που λέγεται "soulmate" όσο κλισέ και αν ακούγεται. Αρχίσαμε να μιλάμε περίπου στις 6 ή 7 το απόγευμα και το πήγαμε σερί χωρίς διακοπή μέχρι τις 12 περίπου και μετά μου είπε πως θα με κλείσει για να κοιμηθεί επειδή την επόμενη δούλευε (εγώ ήμουν φοιτητής τότε και πήγαινα στη σχολή το μεσημέρι) και καληνυχτιστήκαμε όμως μετά από καμία ώρα μου έστειλε πως δεν μπορούσε να κοιμηθεί και εγώ της απάντησα πως ούτε εμένα με παίρνει ο ύπνος από την υπερένταση και τον ενθουσιασμό της γνωριμίας μας και το συνεχίσαμε μέχρι τις 7 που θα έφευγε για δουλειά, με μηνύματα, κλήση και βιντεοκλήση, όλο το πακέτο, κάτι που συνήθως γίνεται μετά από κάποιες μέρες γνωριμίας, αυτό το "κάτι" που λέμε που όταν το νιώθεις ξέρεις τι έψαχνες αρχικά όταν κατέβασες την εφαρμογή, αυτό το σπάνιο και δυσέυρετο δέσιμο, αυτή την προσμονή και ανυπομονησία να συνεχίσεις να μιλάς με αυτό το πρόσωπο. Είπαμε πάρα πολλά εκείνη την ημέρα, λίγο-πολύ μου είπε (και της είπα) ολόκληρη την μέχρι τότε ιστορία της ζωής μας. Μετά από ένα σημείο μου είπε πως θα ήθελε, ένιωθε την ανάγκη, να μου πει κάτι το οποίο θεωρούσε πως έπρεπε να γνωρίζω για αυτήν πριν προχωρήσει η γνωριμία στο επόμενο στάδιο (ραντεβού από κοντά -μέναμε στην ίδια πόλη αλλά σε απόσταση μίας ώρας περίπου-) .Μου αποκάλυψε πως έκανε χρήση ναρκωτικών, και "ελαφριών" και πιο "βαριών" αλλά σε λιγότερο συχνή βάση. Εγώ επειδή έχω χάσει μία ξαδέρφη μου από τα ναρκωτικά, της είπα πως δυστυχώς δεν μπορεί να συνεχιστεί η γνωριμία μας εκτός αν ξεμπλέξει από αυτά επειδή έχω κακές αναμνήσεις από το αντίκτυπο των εθισμών στον συγγενικό μου κύκλο και δεν μπορώ να το παραβλέψω. Μετά δεν θυμάμαι τι ακριβώς έγινε, αν με μπλόκαρε ή διάγραψε το προφίλ της, όλα έγιναν τόσο γρήγορα, απλά εξαφανίστηκε η συνομιλία μας, σαν να μην έγινε ποτέ, χάθηκε κάθε ίχνος της. Εγώ δοκίμασα επανειλημμένα να την βρω, έστω να μάθω το αν θα ήθελε να την βοηθήσω με κάποιο τρόπο, δεν τα κατάφερα (δεν είχαμε προλάβει καν να ανταλλάξουμε σόσιαλ) και μετά από 2 μέρες, διέγραψα και το δικό μου προφίλ και προσπάθησα να την ξεχάσω όμως μάταια. Συνέχισα την ζωή μου (χωρίς να γνωρίσω κάποια, απλά περνούσε ο καιρός, αφοσιώθηκα στη σχολή μου) και χθες είπα να κατεβάσω ξανά αυτή την εφαρμογή. Καρμικό ή τυχαίο, δεν ξέρω, πάντως είδα το προφίλ της και πολύ σύντομα μου έστειλε αυτή μήνυμα και κατενθουσιάστηκα, όσο επιφυλακτικός και αν ήμουν στα πρώτα μηνύματα επειδή δεν είχα ξεχάσει όσα μου είπε την τελευταία φορά που μιλήσαμε. Μου είπε πως εκείνη την ημέρα που μίλησε μαζί μου την ταρακούνησε όλο αυτό, που ενώ τα λέγαμε τόσο ωραία εγώ χαλάστηκα με τον εθισμό της, και την επόμενη κιόλας έψαξε να βρει κέντρα απεξάρτησης τοξικοεξαρτημένων ατόμων, πέρασε 1 μήνα σε κάποια ψυχιατρική κλινική και 5 μήνες σε πρόγραμμα του ΚΕΘΕΑ και από τότε είναι καθαρή. Μετά βρήκε και μία δουλειά και πλέον καθημερινά ασχολείται συνέχεια, όλη μέρα με κάτι (εργασιοθεραπεία, ο καλύτερος τρόπος να κρατάς το μυαλό σου απασχολημένο και να μην σκέφτεσαι τι σου λείπει) και μου έστειλε φωτογραφίες από όλο αυτό το ταξίδι της προς το φως, κάτι που με συγκίνησε αν και είχαμε συνολικά μιλήσει κάποιες ώρες, ούτε καν μέρα, είχαμε πει τόσα πολλά που με έκανε να νιώσω οικεία μαζί της. Μου είπε πως είχε γνωρίσει άτομα σε αυτό το διάστημα όμως δεν ήταν σαν εμένα, δεν υπήρχε αυτή η ταύτιση-σύνδεση, σαν κάτι να τους έλειπε και να μην μπορούσε να αφεθεί στον έρωτά τους. Πραγματικά, είμαι σε πάρα πολύ μεγάλο δίλημμα και θα ήθελα τις συμβουλές/απόψεις σας, επειδή και έχω ακούσει και έχω διαβάσει (και έχω δει προσωπικά) άτομα που ναι μεν απεξαρτητοποιήθηκαν από τα ναρκωτικά όμως μετά ξανακύλησαν. Δεν ξέρω αν πρέπει να πέσω με τα μούτρα πάλι στη γνωριμία μας και να συναντηθούμε και από κοντά, δεν ξέρω όμως και πως να το διαχειριστώ επειδή πλέον δεν υπάρχει το απαγορευτικό red flag των ναρκωτικών αλλά ελλοχεύει, δεν μπορώ να ξέρω αν όντως το πήρε απόφαση και δεν θα κοιτάξει πίσω στη παλιά της ζωή ή αν ίσως κάποτε ξανακυλήσει. Τι να κάνω; Δυσκολεύομαι να μετριάσω τον ενθουσιασμό μου, ειδικά με όσα έμαθα για αυτήν τελευταία, πραγματικά θέλω να την γνωρίσω αλλά από τότε που έμαθα το παρελθόν της νιώθω πως μία σκιά αμφιβολίας δεν θα με αφήσει ποτέ ήσυχο, όσο και αν διώχνω από μόνος μου τις απαισιόδοξες σκέψεις, επειδή ξέρω δυστυχώς το πόσο εύκολο είναι να μπλέξει κάποιος πρώην εξαρτημένος ξανά με αυτά. Εσείς τι θα κάνατε στη θέση μου;