Εξομολογήσεις γυναικών

Εξομολογήσεις γυναικών Facebook Twitter
Φωτ.: Κώστας Μπαλάφας
4

Η λαϊκή λαλιά, αυτή που παραδίδεται στην προφορική έκφραση αγνοώντας τη γραφή, είναι πηγή ανεξάντλητων αφηγήσεων που δεν απομακρύνονται από τον άμεσο βίο, διότι αυτό που διέσωσαν είναι η ίδια η ψυχή τους. Η Σκοπούλη, κόρη ενός γιατρού που άφησε όνομα στα χωριά της Ηπείρου, έβαλε, καθώς φαίνεται, σκοπό της ζωής της να διασώσει εξομολογήσεις των κατοίκων που γεννήθηκαν πάνω-κάτω στις αρχές του 20ού αιώνα. Ο τόμος που επιγράφεται Αυτές που γίναν ένα με τη γη (Δωδώνη, γ' έκδοση) απαθανατίζει τα λεγόμενα των γυναικών, ενώ ο άλλος τόμος, με τίτλο Στ' απόσκια της Ιστορίας (Το Ροδακιό), αφιερώνεται στα έργα και στις ημέρες των ανδρών. Ήδη γράψαμε για το δεύτερο βιβλίο (στην εφημερίδα « Επενδυτής»), οπότε απομένει ο γυναικωνίτης των χωριών που διηγείται, ενίοτε με μεγάλη ελευθερία, τα βάσανα των γυναικών.

Και τι βάσανα! Το πρώτο και κύριο για κάθε γυναίκα –εύπορη, αλλά κυρίως άπορη– ήταν βέβαια ο γάμος, το συνοικέσιο, η προίκα και τα παιδιά. Γυναίκα ανύπαντρη δεν συναντήσαμε στις αφηγήσεις του τόμου, αντίθετα όλες –καλώς ή κακώς– πέρασαν το στεφάνι, γέννησαν παιδιά και βίωσαν τα βάσανα. Η πρόταση γάμου γινόταν πάντα από τον άνδρα, έδιναν λόγο και ίσαμε την ώρα του γάμου κατά κανόνα κρατούσαν την παραδοσιακή απόσταση μεταξύ τους. Μάλιστα, παρότι ήταν λογοδοσμένες, όταν συναντιόντουσαν στο χωριό ή στα χωράφια η υποψήφια νύφη άλλαζε δρόμο αλαφιασμένη και με κατεβασμένα μάτια.

«"Παντρεύτηκα με προξενιό" θυμάται η Όλγα από το Αθαμάνιο της Άρτας. "Δεν τον ήξερα. Καμιά φορά τον ήβρισκα στον δρόμο και λέγαμε καλημέρα μοναχά. Τον ήθελα δεν τον ήθελα, τον πήρα. Είπε η μάνα καλό παιδί είναι, θα τον βοηθήσουμε. Ήμουν δεκαεννιά χρόνων, το 1934. Κι αυτός τόσο ήταν. Δύο μήνες λογοδοσμένοι, δεν τον είδα καθόλου. Δεν κάνει να ιδωθούν, είπε ο πεθερός, ντροπιάζουμε την κοπέλα, μήπως μετανιώσει και δεν τον θελήσει"». Θα περίμενε κανείς ευτυχή βίο, ωστόσο η νύφη ομολογεί: «O γαμπρός δεν είχε, ήταν φτωχό παιδί. Αν το ήξερα, δεν θα τον έπαιρνα. Αυτοί δούλευαν τσοπαναραίοι, κι ο πεθερός και τα παιδιά του, σε έναν καλόγερο στο μοναστήρι που είχε χίλια πρόβατα. Με τον άντρα μου, οκτώ μέρες μετά τον γάμο δεν κάναμε μαζί, πιο λίγες ήταν. Πήγε στα πρόβατα πάνω στα βουνά... Κάθε μέρα του πήγαινα το φαγητό και το βράδυ στην καλύβα. Αυτό ήταν το νυφικό ταξίδι, κοντά στα πρόβατα... Στους τρεις μήνες έμεινα έγκυος...».

Τα ήθη μεταξύ συζύγου και συζύγου παραήταν σκληρά και αμετακίνητα. Για παράδειγμα, ο άνδρας δεν έπαιρνε ποτέ το παιδί στα χέρια του. Ντρέπονταν οι άντρες να κουβαλάν πράγματα, όταν είχαν τη γυναίκα μαζί τους! Όταν η Όλγα δίψασε και άφησε κάτω το παιδί για να πιει νερό και στραβοκοιτούσε να δει τι θα κάνει ο άνδρας της, εκείνος πέρασε από μπροστά του και το άφησε καταγής. Όταν έφτασαν στο σπίτι της πεθεράς του, ο γαμπρός ομολόγησε ότι αν τον δουν με το παιδί, θα τον κοροϊδεύουν! «Άκου, του λέει η μάνα: εγώ δεν στην έδωκα με παιδί. Αφού το έκανες, θα το πάρεις στην αγκαλιά!».

Η Βασιλική, στα ογδόντα πλέον, ξεστομίζει τη μεγάλη αλήθεια: «Τότε τις νύφες τις ήθελαν για δουλειά. Σκληρή δουλειά. Να τρέχω στα ζώα, στα χωράφια και στα δυο χωριά, πάνω κάτω. Να έρχομαι να τους πλύνω, να τους καθαρίσω, να αλείψω με ασβέστες τα σπίτια... Ό,τι έλεγε ο πεθερός γινόταν. Φράγκο δεν είχαμε στην τσέπη. Πηγαίναμε στα πανηγύρια και στεκόμασταν όρθιοι, πού λεφτά να κάτσουμε σε τραπέζι. Μας μάλωνε και μας χτύπαγε με την κρανιά στα πόδια όταν λείπαμε για πολλές ώρες και αργούσαμε να γυρίσουμε! Δεν αντιμιλούσαμε ποτέ. Με αγάπαγε, όμως, πολύ γιατί ήμουν δουλευταρού. Δεν κρατιόταν αλλιώς το σπίτι. Έκοβα με την κόσα πέντε στρέμματα σιτάρι».

Ένα εξόχως χαρακτηριστικό των γυναικών αφορούσε τα εσώρουχα, που ήταν άγνωστα εκείνη την εποχή. Ειδικά την κιλότα. «Εκείνο που καμιά κοπέλα στο χωριό δεν ήξερε και δεν φόραγε ήταν το βρακί. Το σκέφτομαν μετά κι έλεγα: Μα, τι χαζές που ήμασταν! Να τρέχει το αίμα της περιόδου μέχρι κάτω στα πόδια και να μη σκεφτούμε να βάλουμε κάτι! Σκουλήκιαζαν οι μάλλινες φούστες που φοράγαμε από τη βρόμα, από τα ξεραμένα αίματα! Όταν ήμασταν στα γίδια, καθόμασταν με τα πόδια σφιχτά για να μη φτάσει το αίμα μέχρι κάτω. Απ' αυτήν τη στάση καταλαβαίναμε αμέσως ποια έχει περίοδο. Το πρώτο βρακί που φόρεσα ήταν στα είκοσι. Το έφτιαξε η μάνα από σακούλα που είχε μέσα αλεύρι...».

«Το 1935 πήγε φαντάρος. Κι εγώ γέννησα στις είκοσι Οκτωβρίου. Ήμουν ευκολογέννα! Όμως βέλαξα. Πόνος μεγάλος! Βγήκε το παιδί και το τράβηξε η πεθερά. Γύρισα μπρούμυτα για να μη με χτυπήσει ο ήλιος στα μάτια. Έτσι μου είπε η θεία, γύρνα, δεν κάνει. Για τρεις μέρες ήμουνα μέσα στα αίματα, καταλαβαίνεις πώς! Βρόμαγ' εδώ και πέρα. Το είχαν σε κακό ν' αλλάζει αμέσως η λεχώνα! Μη ρωτάς. Ζωή τιμωρημένη!».

Η Κατερίνα από το Καρβουνάρι, παντρεμένη με τον Μάρκο, έκατσε μαζί του έναν χρόνο, αλλά δεν τον χάρηκε διότι εξαφανίστηκε. «Ούτε ένα κομμάτι ρούχο δεν βρήκαμαν... Σε τρεις μήνες ξαναπαντρεύτηκα. Ο πεθερός καλός. Η πεθερά της κακιάς ώρας. Πενήντα χρόνια μαζί της έναν καφέ δεν είδα από τα χέρια της. Αρρώστησα, ήμουν λεχώνα, τίποτε. Δεν θυμάμαι τίποτα καλό. Εγώ το είχα κλειστό το στόμα μου. Έλεγε όλη μέρα, όλη νύχτα. Πήγαινα στα χωράφια κι έκλαιγα. Ο πατέρας έλεγε: Κάνε καλά για να σε θελήσουν. Ο άντρας; Τα χούγια αυτηνής. Το ίδιο. Ό,τι έλεγε η μάνα του. Την πίστευε. Και εξαιτίας της με μάλωνε και με έδερνε. Όταν ήρθαμαν σε τούτο το σπίτι, ήθελε να κάμει κουμάντο η πεθερά. Τότε μίλησα. Της είπα: "Στο δικό σου σπίτι θα έχεις λόγο". Μα δεν σταμάτησε. Είχε την οχιά στη γλώσσα μέχρι να πεθάνει. Τα μολογάω το βράδυ που πάω να κοιμηθώ και δεν με πιάνει ο ύπνος... Η πεθερά ούτε το φλιτζάνι της δεν έπλενε. Δεν ήταν ούτε για οικογένεια ούτε για σπίτι... Έλεγε: εσείς θέλετε ξύλο. Και της είπα: "Τι σου λείπει; Δεν δουλεύω; Δεν σου μαγειρεύω; Και κοίταξε καλά, γιατί το ξύλο έχει δύο άκρες, μια θα την κρατάς εσύ και μια εγώ, να δούμε ποιος θα νικήσει. Και από τότε δεν ξαναμίλησε για ξύλο..."».

Η Γκίκω από τη Γραμμενίτσα, που δεν ξέρει ακριβώς την ηλικία της (γράψε ογδόντα να 'σαι μέσα), διηγείται όχι το δικό της μαράζι αλλά της θυγατέρας της, που στα τέσσερα χρόνια γάμου πέθανε ο άντρας της. «Την άφησε με μωρό παιδί, εκεί να δεις τι πέρασα. Και τι πέρασε! Να σηκώνεται μέσα στη νύχτα και με την κουβέρτα στην αγκαλιά να τρέχει στο νεκροταφείο να σκεπάσει τον άντρα της για να μην κρυώσει! Πόσο ν' αντέξεις; Γίναν τα νεύρα σμπαράλια...

Ξέρεις τι τη ρώτησαν την αλεπού; Πώς περνάς αλεπού; Καλύτερα από σώγαμπρο, είπε αυτή. Ποιος σου είπε σένα ότι οι σώγαμπροι περνάνε καλά; Ο ξένος; Ο Γιάννος είναι ξένος» λέει η παροιμία. Ούτε νύφη θυγατέρα ούτε ο γαμπρός γιος...»

Η Σταμάτω από το Καβαλάρι, στα 55 της, θυμάται ότι ο δάσκαλος δεν τους έδινε καμιά σημασία. Ήταν σαράντα-πενήντα παιδιά κι έβγαιναν έξω στην αυλή για να παίξουν. Αυτή μαζί με την αδερφή της κάθονταν και κοιτούσαν. «Ντρεπόμασταν. Ζούσαμε έξω από το χωριό, μόνα μας, χωρίς άλλα παιδιά. Δεν μας έκαναν παρέα. Μεγαλώσαμε. Πηγαίναμε στα γίδια, στα πρόβατα, σκαλίζαμε. Όλες τις δουλειές τις αγροτικές. Πλέκαμε μάλλινα ρούχα, γιατί τέτοια φοράγαμε. Ζακέτες, φούστες, φανέλες, κάλτσες. Τα γνέθαμε μόνες μας από οχτώ-εννιά χρονών. Τα μαλλιά ήταν από τα δικά μας πρόβατα. Τα πλέναμε, τα πηγαίναμε στα Γιάννενα στο λαναριστήριο, εκεί τα έκανε τουλούπες. Τα βάζαμε στη ρόκα, τα γνέθαμε, για να γίνουν κλωστές, και πλέκαμε.

Γεωργία Σ. Σκοπούλη - Αυτές που γίναν ένα με τη γη. Εκδόσεις Δωδώνη. Σελίδες: 420. Τιμή: €21,30

Στα δεκαεφτά παντρεύτηκα. Ας πούμε από έρωτα. Προξενιό ήταν, από το ίδιο χωριό. Ερχόταν κάθε μέρα. Απ' όταν ήμουν μικρή με είχε στο μυαλό του. Ήταν πολύ όμορφος. Ήμουν κι εγώ μια ξανθιά... Πριν παντρευτούμε, συναντιόμασταν στα γίδια. Αφού πηγαίναμε, δεν θα τα φτιάχναμε; Εμένα δεν με ήθελε η πεθερά, ήθελε μια άλλη απ' το χωριό. Να με σκίσουν ήθελε, έβαζε τον άντρα μου να με δέρνει. Και αφού παντρευτήκαμε, πάλι δεν με ήθελε, τσακωνόμασταν συνέχεια. Όλη την ώρα έλεγε στον άντρα μου, διώξ' την από δω, διώξ' την...
Την είχε μάνα και την άκουγε. Ξύλο; Έτρωγα ξύλο! Μια φορά δεν άντεξα, πήρα την κοπέλα, την είχα μικρή, και πήγα στη μάνα. Φεύγα κόρη μ', φεύγα! Σύρε στον άντρα σου, μου είπε. Πήγαινε, δεν θα σε ξαναδείρει, μου είπαν. Μια μέρα ο πατέρας τον έσπασε στο ξύλο. Αλλά τίποτα δεν άλλαξε.

Εγώ είχα καταλάβει ότι είχε κι άλλη. Ήταν αυτή που ήθελε να του δώσει η πεθερά μου. Αυτή ήταν πολύ πιο μεγάλη από μένα, ήταν όμορφη, αν τη δεις τώρα πώς είναι, μη ρωτάς... Όταν έμεινε έγκυος, η πεθερά το έλεγε στη μάνα μου: "Θα το πνίξουμε, Φροσύνη, άμα γεννηθεί, θα το πνίξουμε!" "Όχι, όχι, δεν παίρνω εγώ ψυχή στον λαιμό μου, να το πνίξω" είπε η μάνα. "Πότε να φύγω να πάω σπίτι μου", έλεγε η μάνα μου, "να φύγω από δω μέσα!"».

Η  Σκοπούλη θυμάται ότι η πρώτη σκέψη για να περισώσει τα βάσανα και τη ζωή αυτών των γυναικών τής ήρθε σε μια προεκλογική συγκέντρωση. Η προσοχή της είχε στραφεί σε μια συντροφιά γυναικών με μαύρα μαντήλια στο κεφάλι και τα χέρια ακουμπισμένα στα πόδια. «Αυτά τα βλέμματα με το σφραγισμένο στόμα και τα ροζιασμένα χέρια πότε θα μιλήσουν;», σκέφτηκα. «Πότε μίλησαν στη ζωή τους;».

Αυτό είναι το πολύτιμο υλικό που η Σκοπούλη σεβάστηκε σχεδόν κατά γράμμα, χωρίς να αλλοιώσει τη γλώσσα. Εγώ σου τα είπα, εσύ φτιάξ' τα όπως νομίζεις...

4

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Σωτήρης Ντάλης / «Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Ο αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου και επικεφαλής της Μονάδας Έρευνας για την Ευρωπαϊκή και Διεθνή Πολιτική σχολιάζει τον αντίκτυπο της πανδημίας και της εκλογής Μπάιντεν στην Ευρώπη.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Σωτήριος Σέρμπος / «Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Τι σηματοδοτεί η εποχή Μπάιντεν και τι αφήνει πίσω του ο απερχόμενος Πρόεδρος; Απαντά στη LiFO ο Σωτήριος Σέρμπος, αναπληρωτής καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής στο Δημοκρίτειο Παν/μιο Θράκης και Ερευνητής στο ΕΛΙΑΜΕΠ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ελλάδα / Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ο καθηγητής Παιδιατρικής και Επιδημιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια και μέλος της Επιτροπής των Λοιμωξιολόγων του υπουργείου Υγείας μιλά για τα τελευταία δεδομένα της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Νικόλας Σεβαστάκης / Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι ένας Γουίλι Σταρκ της εποχής μας. Υπάρχει κάτι σημαντικό που χωρίζει τη λαϊκιστική φαντασία των χρόνων του Μεσοπολέμου –όπως την αναπλάθει το μυθιστόρημα του Γουόρεν– από τα πλήθη που είδαμε να βγαίνουν από τα μεσαιωνικά σπήλαια των social media για να ορμήσουν προς το Καπιτώλιο.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ελλάδα / Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ο καθηγητής Φαρμακολογίας, Φαρμακογονιδιωματικής και Ιατρικής Ακριβείας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Φαρμακολογίας, Ευάγγελος Μανωλόπουλος, μιλά στη LiFO για τα εμβόλια και τις φαρμακευτικές αγωγές που εξετάζονται. Απαντά για το δεύτερο κύμα της πανδημίας, εξηγεί ποια είναι η αλήθεια για τις ΜΕΘ, πότε θα αποχωριστούμε τις μάσκες αλλά και πότε προβλέπεται η επάνοδος στην κανονικότητα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τech & Science / Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τι θα σημάνει η γενική χρήση των εμβολίων; Θα εφαρμοστούν νέοι κανόνες σχετικά με τον εμβολιασμό; Πότε προσδιορίζεται η έναρξή του; Και τι γίνεται με τους αρνητές;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Νικόλας Σεβαστάκης / Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Η όποια στρατηγική για τον εμβολιασμό χρειάζεται να είναι σκληρή με τον νεοφασισμό των fake news και της ωμής παραπλάνησης. Την ίδια στιγμή, όμως, πρέπει να εντάξει τις ανησυχίες, τις αντιρρήσεις και τις δεύτερες σκέψεις πολλών ανθρώπων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ελλάδα / Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ο πνευμονολόγος-εντατικολόγος στο νοσοκομείο Παπανικολάου μιλά για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στις ΜΕΘ και τις μελλοντικές ανησυχίες του σχετικά με την πανδημία.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ελλάδα / Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ο καθηγητής Πνευμονολογίας-Εντατικής Θεραπείας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών σχολιάζει όλες τις τελευταίες εξελίξεις στο μέτωπο της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Χαράλαμπος Παπασωτηρίου μιλά για το διακύβευμα των αμερικανικών εκλογών

Διεθνή / Ο Χαράλαμπος Παπασωτηρίου μιλά για το διακύβευμα των αμερικανικών εκλογών

Ο πρόεδρος του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων και καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Στρατηγικών Σπουδών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Χαράλαμπος Παπασωτηρίου, εξηγεί πώς μια νίκη του Μπάιντεν θα σηματοδοτήσει την αναβίωση της Δύσης ως κεντρικού παράγοντα στη διεθνή πολιτική.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

4 σχόλια
Είναι τόσο πρόσφατα όλα αυτά, οι ζωές των γιαγιάδων μας και των προγιαγιάδων μας. Θυμήθηκα τη γιαγιούλα μου τώρα, που κλέφτηκε με τον παππού μου επειδή δεν ήθελε αυτόν που θα της έδινε η οικογενειά της. Της είπαν ότι είναι φτωχός και πως θα ζυμώνει ψωμί με δανεικά αλεύρια. Έζησαν ευτυχισμένοι μαζί μια ολόκληρη ζωή και τους έχω πρότυπο. Όλες οι γυναίκες αυτές έχουν ιστορίες που πρέπει να ακουστούν και να διαβαστούν. Συγκινήθηκα πολύ με το άρθρο αυτό.
Γνωριμες αυτες οι αναφορες απο γιαγιαδες ή αλλες γυναικες στην οικογενεια που καμια φορα μιλανε για τις δικες τους γιαγιαδες προγιαγιαδες κ.ο.κ. Η φωτογραφια στην αρχη του αρθρου παρα πολυ δυνατη. Προσπαθησα να φανταστω αυτη τη γυναικα με ρουχα της δικης μας εποχης, με μακιγιαζ και σκουλαρικια - εφοσον τωρα εχουμε προσβαση και σε αλλες μορφες παραγωγης (γυναικες και αντρες) που επιτρεπουν καπως καλυτερη ζωη. Σημερα θα ειχε το ιδιο δυνατο χαμογελο. Ισως και να μην αντιμετωπιζοταν ως εργατικα χερια μονο, ισως να ηταν προϊσταμενη σε καποιο τμημα, ή καθηγητρια σε ενα σχολειο, ή τιποτα απο ολα αυτα. Απλως η ζωη της θα της ανηκε λιγο περισσοτερο, θελω να ελπιζω.
Κατι χαζοσαχλοαρθρακια για σεξ, σχεσεις και την γενια των 20ρηδων κτλ εχουν απο κάτω καμια 30αρια σχολια, ενω αυτη η παρουσιαση της καταγραφης των εμπειριων έχει μόνο ένα. Εμπειριες δυνατες αληθινες , γροθια στο στομαχι.... θλιβομαι απλά για την αδιαφορια μας....