«Με έχει χρεωθεί και τον έχω χρεωθεί» λέει προς το τέλος του ντοκιμαντέρ ο Κώστας Τσάκωνας για τον Θόδωρο Μαραγκό, επισφραγίζοντας την αίσθηση που έχουμε ως εκείνη την ώρα ότι αυτό που βλέπουμε είναι το τελευταίο μέρος ενός χρόνιου αλληλένδετου ηθικού χρέους.

 

Σε αυτό ο σκηνοθέτης υποβάλλει τα σέβη του στον ηθοποιό που σε σινεμά και θέατρο όντως όλο γελούσε, αποκαλύπτοντας τη ζωή του πίσω από το γέλιο, γεμάτη στερήσεις προβλήματα και αδιάκοπη φροντίδα για τους δικούς του ανθρώπους. Αν και το προφίλ του Τσάκωνα συντίθεται απέναντι σε «πουλημένους πολιτικούς», μια άτσαλη αντιδιαστολή που εκτροχιάζει κάπως την όλη προσπάθεια, το ντοκιμαντέρ αποκτά κάποιες στιγμές έναν έντονα συναισθηματικό τόνο, περιέχοντας σκηνές από μια προσωπική εξομολόγηση του ηθοποιού μπροστά σε κάμερα, την οποία είχε γυρίσει μόνος στο σπίτι του ως το στερνό αντίο προς το κοινό που τον αγάπησε.