Ο Γκασπάρ Νοέ μοιάζει πραγματικά συνεπαρμένος από τον χορό: στο πρώτο μισό της νέας του ταινίας Climax τρυπώνει στην χορευτική έκσταση μιας ομάδας στη μέση του πουθενά, μέσα σε ένα στούντιο χορού, και μεταδίδει τη χαρά του παρακολουθώντας στενά από krump dance και vogueing μέχρι τους νεο-δερβίσικους στροβιλισμούς της, κόβοντας σε συνομιλίες που δίνουν μια γεύση από τους χαρακτήρες, τις συμπάθειες και τις ίντριγκες που αναπτύσσονται και θεριεύουν αυτή την περίεργη βραδιά που καταλήγει σε φιάσκο.

 

Κάποιος, άγνωστο ποιος, βάζει LSD στη σανγκρία που πίνουν (σχεδόν) όλοι και το δεύτερο μισό εξελίσσεται σε ένα χαλασμένο τριπ, επιθετικό και ταπεινωτικό, επικίνδυνο ως φονικό. Αντίθετα με το Enter the void, όπου η ψυχεδελική διαδρομή απεικονίστηκε εκ των έσω, στο Climax η κάμερα του Νοέ συνεχίζει να παρακολουθεί, πάντα από κοντά, αλλά ηδονοβλεπτικά, σαν ένα μονοπλάνο ρεπορτάζ, που διακόπτεται από ακαταλαβίστικους, πομπώδεις, αποφθεγματικούς μεσότιτλους, και φυσικά, εκρήξεις βίας, στις οποίες μας έχει συνηθίσει, χωρίς προφανές point.

 

Ξεκινώντας την ταινία με τους τίτλους τέλους, δημιούργησε τουλάχιστον την υποψία πως θα μπορούσε ή θα τολμούσε να αφηγηθεί την ιστορία του ξεφοδραρισμένη, ανάποδα. Κάτι τέτοιο δεν συνέβη ποτέ ‒ σαν να εγκατέλειψε την ιδέα με το που τη συνέλαβε...