Αληθινή ιστορία. Το 1964, λίγο μετά την απέλαση, μια οικογένεια Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης βρέθηκε στην Αθήνα. Η πρωτεύουσα με τη βασιλεύουσα καμία σχέση, χάος και κόρνες και στενά χωρίς φωτισμό, ενοίκια καταστήματος – φωτιά.
Οι φημισμένοι «προκομμένοι και παστρικοί» πρωτοσυγγενείς του Βυζαντίου, άτομα 3, μάνα, πατέρας και κόρη στο μπόι αμυγδαλιάς, σηκώσαν μανίκια για να δουν πώς θα βγει η νέα ζωή.
Νοικιάσαν μαγαζί μικρό, βιτρίνα μεγάλη. Υαλικά, γλάστρες, γενικόν εμπόριον. Στις «βαριές δουλειές» η «κεφαλή» του σπιτιού ναεξυπηρετεί ελληνικά, να χολοσκάει τούρκικα και να αισθάνεται Πολίτικα.
Στο ταμείο εναλλάξ η μάνα και η κόρη. Μέσα από τη βιτρίνα. Ώρες, μέρες, μήνες. Έξω από τη βιτρίνα, κύριος γαλανός. Καπαρντίνα, τσιγάρο και μάτι ανοιχτό.
Μπαίνει, ψωνίζει, λέει λίγα, κοιτάει πολύ, ρωτάει κι απαντάει με τα μάτια.
Αλλά η «αμυγδαλιά» είναι ανήλικη. Φεύγει, εξαφανίζεται και επιστρέφει στην ενηλικίωση. Μαζί με τα «χρειώδη» - κι αφού, χωρίς προφανή λόγο, φουρκίζεται ο μπαμπάς της, που πρώτα σ’ αυτόν φάνηκε «τυχοδιώκτης»- παίρνει και το κορίτσι του ταμείου.
Αυτή, εν ολίγοις ήταν η ιστορία ενός μεγάλου έρωτα. Του πατέρα μου – που δεν ζει πια – και της μητέρας μου, που 20 χρόνια μετά του μιλάει, τον καλημερίζει, τον θυμάται σε κάθε της αναπνοή και ακόμη δακρύζει.
Δεν έχω ιδέα, αν σήμερα μπορεί να υπάρξει και να “σταθεί” κάτι αντίστοιχο. Φίλοι και γνωστοί «ερωτεύονται» καθημερινά, παθιάζονται, «σκοτώνονται» και μετά «πάμε παρακάτω» (δεν έχω πιο άθλια κουβέντα, ειλικρινά).
Τα βράδια, παίρνουν φωτιά τα πληκτρολόγια, «αγάπη» και «φούρκα» πλημμυρίζει τα καλώδια, μακάρι να ‘ξερα, αν η βιτρίνα, η αμεσότητα, η πρώτη κανονική και όχι avatarματιά, μπορεί να υποκατασταθεί από την οθόνη, τα social media, τις πλατφόρμες γνωριμιών.
Μίλησα λίγο με τον Γιώργο Διαντζίκη, projectmanager του “PerfectDate”, μίας onlineπλατφόρμας που, όπως μου εξήγησε, καλύπτει την ανάγκη του “traditional” και όχι του “casual dating”.
Για να είμαι απολύτως ειλικρινής, δεν είχα ιδέα τι ήταν το ένα και τι το άλλο (σόρι), αλλά αν το δεύτερο είναι συνώνυμο του χαβαλέ και της πιο «χύμα» κατάστασης, το πρώτο «εκπροσωπεί τη λογική σοβαρών ανθρώπων», που επιθυμούν αντίστοιχες γνωριμίες και ελεγχόμενα αποτελέσματα.
Και η ασφάλεια; Η αξιοπιστία; Το αληθινό προφίλ; Το να «πουλάω» άλλο και άλλο να είμαι;
«Υπάρχει μεγάλη διαδικασία στον τρόπο εγγραφής. Δεν φτιάχνεται απλά ένα προφίλ. Γίνεται αναλυτικό shortάρισμα από ανθρώπους με εξειδίκευση στο κομμάτι του online dating», μου τονίζει, εξηγώντας παράλληλα τα ανακλαστικά άμεσης διαγραφής ενοχλητικών περιπτώσεων που «ξέφυγαν» από το πλαίσιο, ακριβώς για την προστασία της αξιοπιστίας του εγχειρήματος.
Μιλώντας με αριθμούς, από πέρσι το Σεπτέμβριο, οπότε και ξεκίνησε το project, μέχρι τώρα, η πλατφόρμα αριθμεί 650.000 μέλη (είτε δωρεάν είτε συνδρομητές μηνιαίας ή ετήσιας συνδρομής).
Τον ρωτάω, αν διαθέτουν στοιχεία για την εξέλιξη κάποιων σχέσεων και όπως είναι λογικό μου εξηγεί ότι είναι πολύ νωρίς ακόμη, όμως: «Τώρα γίνεται η συλλογή πληροφοριών, με μεγάλη διακριτικότητα, γιατί είναι – όπως καταλαβαίνεις – πολύ προσωπική υπόθεση, ωστόσο υπήρξαν και περιπτώσεις 3 ζευγαριών που ετοιμάζονται να παντρευτούν και επικοινώνησαν μαζί μας για να μας ευχαριστήσουν και να μας ενημερώσουν γι’ αυτή την εξέλιξη».
Όσο για το αν πιστεύει ο ίδιος σ’ αυτό το εγχείρημα; «Ναι, πάρα πολύ! Μπορεί στην Ελλάδα, όλο αυτό να έχει προχωρήσει με πολύ αργά βήματα, στο εξωτερικό, όμως, έχει γίνει τρόπος ζωής, κομμάτι της καθημερινότητας των ανθρώπων, λειτουργεί πολύ δυναμικά και είναι λογικό, από τη στιγμή που ένας άνθρωπος εργάζεται πολλές ώρες, βρίσκεται σχεδόν όλη τη μέρα μέσα σ’ ένα γραφείο και δεν έχει τη δυνατότητα για αξιόπιστες γνωριμίες με τον παραδοσιακό τρόπο».
Ή για ρίσκα και πειράματα, συμπληρώνω από μέσα μου, αλλά ok, αν έστω και ένας έχει ευτυχήσει, αν αυτή είναι η παγκόσμια τάση και μάλιστα έχει καθαρά αποτελέσματα, τεκμηριωμένα και με στατιστικές, βούβα.
Το βράδυ της ίδιας μέρας (αλλάζουμε κλίμα, αλλάζουμε θέμα), συνάδελφος ετοιμαζόταν για ένα – κάπως ανορθόδοξο – σεμινάριο. Είσοδος 50 ευρώ σε μεγάλο εμπορικό κέντρο. Χώρισε πριν από έναν χρόνο και παρά τις διαβεβαιώσεις ότι «ο χρόνος είναι γιατρός», η γυναίκα είχε «κολλήσει» σοβαρά και πριν αποφασίσει να απευθυνθεί σε heavydutyειδικό, είπε να δοκιμάσει ΚΑΙ αυτό.
Θέμα του σεμιναρίου, από τη «δόκτωρα ψυχολογίας» (!) που τώρα χαμογελούσε πλατιά και πλατινέ και σ’ εμένα – μέσω του email που είχε την καλοσύνη να μου προωθήσει η συνάδελφος – grosso modo ήταν το... άμεσο ρεκτιφιέ «ραγισμένων καρδιών».
Το promoτης όλης εκδήλωσης, μου θύμισε ρετουσαρισμένη ρεκλάμα παλιών μέντιουμ: άμεσα αποτελέσματα, επαναφορά, επανασύνδεση. Τα σεμινάρια ολοκληρώνονταν με «πανηγυρική» εκδήλωση, όλως τυχαίως, στις 14 Φεβρουαρίου...
(Ειλικρινά, αν είχα 50 αχρείαστα ευρώ στην τσέπη, δεν ένιωθα άβολα και είχα όρεξη να τρολάρω -ούτε καν για... ρεπορτάζ- θα πήγαινα).
Χάος με τόση πληροφορία, αισθάνεσαι και λίγο μαθουσάλας, πριν αρχίσεις να τσαμπουνάς «για την τεχνολογία που τρέχει» σαν τα παπούδια στο καφενείο και λίγο πριν το blackout, μία πεντακάθαρη ανάμνηση: η μάνα μου να μιλάει για το πώς γνώρισε τον πατέρα μου. Ήταν ο μπαμπάς στη γύρα,τους χώριζε το τζάμι, την είδε, τον είδε, ερωτεύτηκαν. End of story.
σχόλια