Στον Κυριάκο Γιαλένιο αρέσουν τα πυροτεχνήματα. Αρκεί να σκάνε στον ουρανό.

Στον Κυριάκο Γιαλένιο αρέσουν τα πυροτεχνήματα. Αρκεί να σκάνε στον ουρανό. Facebook Twitter
0

Στον Κυριάκο Γιαλένιο αρέσουν τα πυροτεχνήματα. Αρκεί να σκάνε στον ουρανό. Facebook Twitter
Επιχείρησα να γράψω ένα μυθιστόρημα που θα εγκιβώτιζε τα χαρακτηριστικά μιας νουάρ ατμόσφαιρας, δίχως τα διακριτά στρατόπεδα των καλών και των κακών, όπως στα κλασικά αστυνομικά

Χρειάζεται αποστασιοποίηση, κρύο αίμα και χειρουργική ακρίβεια για ν' αποδώσει κανείς όσα ζούμε τα τελευταία χρόνια. Και για τον αναγνώστη δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις, μανιχαϊσμοί, διακριτά δίπολα. Πρέπει να είναι αποφασιστικός. Να επιλέξει, να ρισκάρει, να συμμαχήσει, να εκπλαγεί. Η νοσταλγία μιας εποχής που πέρασε ανεπιστρεπτί μοιάζει δεμένη με την ελπίδα για εκείνη που έρχεται. Κι η εμβόλιμη ποίηση, ένας ελάχιστος φόρος τιμής στους “έρημους και ισχυρούς”. Κι ο έρωτας, μια εκστατική σπείρα, μια περιδίνηση, ένα λαμπερό πυροτέχνημα που μπορεί να σκάσει επάνω σου -εκτός κι αν είσαι (τυχερός, όπως) ο Johnny Cash και η June Carter-.

 

Ο συγγραφέας Κυριάκος Γιαλένιος μιλά για το νέο του βιβλίο “Μονάχα τα νεκρά ψάρια ακολουθούν το ρεύμα” (εκδ. Ψυχογιός), ένα απαιτητικό, πολυεπίπεδο μυθιστόρημα βουτηγμένο σε νουάρ ατμόσφαιρα, γεμάτο ποιητικά στοιχεία, διακειμενικότητα και Johnny Cash. 

―Γιατί ο συγκεκριμένος τίτλος; 

Γιατί όλοι μαζί κι ο καθένας ξεχωριστά, οι ήρωες αυτού του βιβλίου προσπαθούν με κάθε τρόπο -επιθυμητό ή μη, ηθικό ή όχι να επιβιώσουν κόντρα στις καταστάσεις, στους δαίμονες τους, στις λάθος επιλογές που έκαναν κάποτε, παρασυρμένοι από αυταπάτες και λογοτεχνίζοντα πάθη. Ορμώμενοι από την ασίγαστη επιθυμία της δικαίωσης, σπεύδουν ενάντια σε όποιους και ό,τι επιχειρήσει να διακόψει την πορεία τους, ελπίζοντας ότι θα δικαιωθούν και παράλληλα, θα δικαιώσουν και όσους πίστεψαν σ΄ αυτούς. 

―Έχει γραφτεί για το βιβλίο ότι “είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα χωρίς αστυνομικούς”. Συμφωνείς μ' αυτό το σχόλιο; 

Oύτε συμφωνώ, ούτε διαφωνώ. Ας πούμε πως επιχείρησα να γράψω ένα μυθιστόρημα που θα εγκιβώτιζε τα χαρακτηριστικά μιας νουάρ ατμόσφαιρας, δίχως τα διακριτά στρατόπεδα των καλών και των κακών, όπως στα κλασικά αστυνομικά, παραχωρώντας έτσι στον αναγνώστη την ευκαιρία να ταυτιστεί και να επιλέξει σύμμαχους και αντιπάλους, χωρίς να είναι ξεκάθαρο που θα τον οδηγήσει στο φινάλε η επιλογή του. 

―Η (ελληνική) (οικονομική) κρίση δεν ονοματίζεται ποτέ αλλά μάλλον περιγράφεται και αποτελεί τον “χωροχρόνο” μέσα στον οποίο κινούνται οι ήρωες. Στο βιβλίο συναντούμε μια σειρά από πολιτικά και κοινωνικά σχόλια για την σημερινή κατάσταση. Ήθελες να μιλήσεις με έναν πιο έμμεσο τρόπο γι' αυτό; Η ιστορία σου εντάχθηκε σε ένα περιβάλλον κρίσης ή απλώς τοποθέτησες τους ήρωες μέσα σ' αυτό; 

Προσπάθησα να προσεγγίσω ένα ελάχιστο κομμάτι της πραγματικότητας, μέσα από τις πορείες των χαρακτήρων και όχι να καταδείξω την -ενδεχόμενη- κατάπτωσή τους, εξαιτίας αυτής ιδιαίτερης κατάστασης. Κατά κάποιο τρόπο λοιπόν, τοποθετήθηκαν μέσα σε αυτό το περιβάλλον, και σύντομα γίνεται αντιληπτό ότι οι πράξεις, τα λόγια και οι στόχοι τους, σταδιακά μετατρέπονται σε μια αντανάκλαση της κοινωνικο-οικονομικής κρίσης, μέσα στην οποία κινούνται και επιβιώνουν. Κυνισμός, ελπίδα, σκληρότητα, αισιοδοξία. 

―Υπάρχει λογοτεχνία της κρίσης; 

Αμφιβάλλω εάν οι έως τώρα λογοτεχνικές προσεγγίσεις στο θέμα αρκούν για να χαρακτηριστούν  στο σύνολο τους ως  “λογοτεχνία της κρίσης”. Αντιθέτως, θεωρώ πως όσο εντοιχίζονται οι ζωές μας μέσα σε αυτή την κατάσταση, τόσο πιο ανεπαρκείς θα φαντάζουν οι προσπάθειες όλων μας, να αποδώσουμε με ακρίβεια και ψυχραιμία αυτό που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια. Χρειάζεται αποστασιοποίηση, κρύο αίμα και χειρουργική ακρίβεια.

“Είναι δυνατόν, επειδή διαλύεται συθέμελα μια περιοχή λόγω εξωγενών παραγόντων, να συμπαρασύρει στην ηθική κατάπτωση και τους κατοίκους της”;  ―“Μονάχα τα νεκρά ψάρια ακολουθούν το ρεύμα”

―Είναι; 

Η αίσθηση μου από τους δρόμους και τις γειτονιές της πόλης στους οποίους περπατώ τα τελευταία είκοσι χρόνια, πως η λεγόμενη ψυχογεωγραφία παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην καθημερινή συμπεριφορά των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στη διάθεση τους, στις εκφράσεις και στις εκφάνσεις της ζωής τους. Γιατί αλίμονο, δεν είναι το ίδιο να βγαίνεις από το σπίτι σου και να αντικρίζεις μια σειρά χρεωκοπημένων μαγαζιών να ρημάζουν και στις εσοχές τους να βρίσκουν καταφύγιο άστεγοι, όταν μέχρι πριν λίγα χρόνια στα ίδια εκείνα σημεία, ανθούσε ένας υγιής μικρόκοσμος με ορίζοντα και ελπίδα.  

“...την ενδεχόμενη συντριβή της ζωής του, την παράδοση της ύπαρξής του στην κρίση κάποιων άλλων και τον διαμελισμό της κρυστάλλινης καθημερινότητάς του για μερικές χιλιάδες ευρώ”.  ―“Μονάχα τα νεκρά ψάρια ακολουθούν το ρεύμα”

―Όταν συντρίβονται κυριολεκτικά δεκάδες ζωές καθημερινά, είναι “εστετισμός” ή πολυτέλεια να μιλάμε για βιβλία και αφηγήσεις;

Τα βιβλία, η μουσική, ο κινηματογράφος ήταν, είναι και θα είναι το απάγκιο του ανθρώπου, όσο δύσκολη και αν είναι η εποχή, όσο σκοτεινά κι αν είναι τα χρόνια. Κάθε δημιούργημα ή έργο τέχνης, ταπεινό ή μεγαλόπνοο, συνδέεται με την νοσταλγία μιας περιόδου που πέρασε αλλά και την αχτίδα εκείνης που έρχεται. Καθόλου εστετισμός λοιπόν. Το αντίθετο μάλλον: όλα αυτά αποτελούν ένα καθημερινό ταξίδι σε έναν φανταστικό κόσμο, όπου όλα μπορούν να συμβούν και κυρίως, όλα μπορούν να ξεχαστούν.

  


 

―Τι ρόλο παίζει η ποίηση στο βιβλίο; 

Η ποίηση είναι η μητέρα του γραπτού λόγου. Μέσω αυτής, μυήθηκα για πρώτη φορά στην μαγεία των λέξεων και έκτοτε, παραμένω δέσμιος τους. Μια και δεν διάγω αρκούντως ποιητικό βίο, ώστε να αφιερωθώ στην υπηρεσία της, επέλεξα μια πλάγια μέθοδο για να την τιμήσω. Η ενσωμάτωση λοιπόν των ποιητικών θραυσμάτων στην πλοκή του βιβλίου έχει διττό στόχο: από την μία, δημιουργεί ένα συνεκτικό νήμα που ενώνει, από την πρώτη ως την τελευταία παράγραφο του βιβλίου, δύο από τους βασικούς χαρακτήρες και από την άλλη, είναι ένας ελάχιστος φόρος τιμής προς όλους αυτούς στο όνομα της έζησαν “έρημοι και ισχυροί”.

“-Έχεις ακούσει το Ring of fire; [...] -Το έχω ακούσει. Και λοιπόν; -Ξέρεις για τι μιλάει; -Για την αγάπη; -Ναι, για την αγάπη. Αλλά για ποια αγάπη; Έχει πολλά πρόσωπα. Δαίμονας και άγγελος. Θάνατος και ανάσταση. Τρυφερότητα και πόνος. Ασφάλεια και προδοσία. Η πιο διαδεδομένη εξήγηση λέει ότι το έγραψε η τότε γυναίκα του, επίσης τραγουδίστρια, για να περιγράψει πώς ένιωθε για τον Κας, και απλώς του το παραχώρησε. Ένας φίλος του δήλωσε πρόσφατα σε μια συνέντευξη ότι τη σύνθεση του τραγουδιού την είχε ονειρευτεί ο ίδιος ο Κας αλλά την ξέχασε και ξαναήρθε στην επιφάνεια της συνείδησής του έξι μήνες αργότερα, όταν άκουσε έναν μαριάτσι να παίζει μουσική σε μια κωμόπολη του Μεξικού -μάλλον από εκεί όπου προμηθευόταν τις αμφεταμίνες του-, και υπάρχει και μια τρίτη εκδοχή την οποία αποτύπωσε στα απομνημονεύματά της μια πρώην ερωμένη του και ισχυρίζεται ότι τίποτε απ' όλες αυτές τις ρομαντικές μπούρδες δεν ισχύει. Ο Κας το σκαρφίστηκε την εποχή που κοιμόταν και ξυπνούσε αγκαλιά με ένα μπουκάλι Bourbon και μια σακούλα χάπια σε μια απόπειρα να περιγράψει ένα συγκεκριμένο ανατομικό σημείο του γυναικείου σώματος”. ―“Μονάχα τα νεκρά ψάρια ακολουθούν το ρεύμα”

―Ποια εκδοχή επιλέγεις για την ιστορία του “Ring of fire”; 

Την πιο ποιητική, για να συνεχίσω από εκεί που σταμάτησε η προηγούμενη ερώτηση! Ο Cash, η μουσική του και οι στίχοι του είναι ένα αμάλγαμα των παθών του, των επιρροών που ενστάλαξε μέσα του η ανατροφή του σε θρησκόληπτες περιοχές του αμερικάνικου νότου -και αναμφίβολα η αντίδραση σε αυτές καθώς μεγάλωνε- το ανοιχτό τραύμα του χαμού του αδερφού του σε μικρή ηλικία, τα ερωτικά του αδιέξοδα -μέχρι που γνώρισε την Τζουν τουλάχιστον- και η αγάπη του για τους παρίες και τους απόκληρους. 

  

―Στο βιβλίο εμφανίζεται κάποια στιγμή ο Ντελόν, ήρωας του πρώτου βιβλίου σου, της “Νόσου των εραστών”. Πώς προέκυψε αυτή η επιλογή; Και γιατί ο συγκεκριμένος ήρωας;

Ήταν μια συνειδητή επιλογή, η οποία είχε ληφθεί σχεδόν από την αρχή της συγγραφής του βιβλίου. Μου ταίριαζε σαν ιδιοσυγκρασία και μορφή, ήταν ήδη ελαφρώς στραπατσαρισμένος αλλά αρκούντως γοητευτικός, επικαλέστηκα αυθαίρετα και το παιγνιώδες της λογοτεχνίας και της διακειμενικότητας, κι έτσι πήρε την θέση του και σε αυτές τις σελίδες. Πριν προλάβει κάποιος να με κατηγορήσει για τυχοδιωκτισμό, σπεύδω να ξεκαθαρίσω ότι προφανώς και δεν υπάρχει καμιά σύνδεση με τη “Νόσο των Εραστών”. Τα βιβλία διαβάζονται αυτόνομα. Μόνο για οκνηρία μπορώ να κατηγορηθώ, μια και δεν χρειάστηκε να οικοδομήσω απ’ το μηδέν το συγκεκριμένο πρόσωπο. 

  

“... Και οι στομωμένες λάμες μαχαιριών μοναδικά τεκμήρια του πάθους. Γιατί ανώδυνα δε δένονται οι μοίρες. Αναίμακτα δεν μπαίνεις στον παράδεισο”.  ―“Μονάχα τα νεκρά ψάρια ακολουθούν το ρεύμα”

―Ο πόνος είναι αναπόσπαστο κομμάτι κάθε ερωτικής ιστορίας; 

Άλλοτε σε μικρότερες και άλλοτε σε μεγαλύτερες δόσεις, ναι, νομίζω ότι είναι. Μακριά από μελοδραματισμούς και ακραίες συμπεριφορές, μια ερωτική ιστορία δεν παύει να είναι ένα εξουθενωτικό δούναι και λαβείν μεταξύ δύο, ως επί το πλείστον, άγνωστων μεταξύ τους ανθρώπων, οι οποίοι έως ότου καταφέρουν να γνωρίσουν τα όρια και τις (α)γωνίες του άλλου, δοκιμάζονται, αντιδρούν, απελπίζονται και λυτρώνονται.

  

“Αλλά υπάρχουν κάποια πυροτεχνήματα, που ενώ προετοιμάζονται για μήνες για να φωτίσουν με τον πιο φανταχτερό τρόπο τον ουράνιο θόλο, και αφού διασχίσουν εντυπωσιακά τη διαδρομή στους αιθέρες μέχρι το προκαθορισμένο σημείο, μια ανούσια λεπτομέρεια -λίγη υγρασία, μια χούφτα σκόνη- φτάνει για να τα κάνει να πέσουν σκοτεινά και αδρανή στο σημείο από το οποίο με τόσες φιλοδοξίες είχαν εκτιναχθεί”.  ―“Μονάχα τα νεκρά ψάρια ακολουθούν το ρεύμα”

―Μπορεί ο έρωτας να είναι κάτι άλλο, πέρα από πυροτέχνημα; Είναι κατ’ ανάγκη αρνητικό αυτό;

Η καλειδοσκοπική, πολύχρωμη και εκστατική σπείρα στην οποία βουλιάζουν άπαντες την όψιμη περίοδο ενός νεότευκτου έρωτα, παραμένει ένα από τα έντονα και ηλεκτρισμένα συναισθήματα που  θα βιώσει κάποιος στην διάρκεια της ζωής του. Πολλές φορές είναι τέτοια η ένταση τους που κατά κάποιο τρόπο καταλήγουν να παρακάμπτουν την σημασία του χρόνου, συμπυκνώνοντας με τέτοιο τρόπο στιγμές και βλέμματα που ο χρόνος χάνει κάθε έννοια και η σπουδαιότητα των στιγμών ανατροφοδοτείται αέναα. Ένα λαμπερό πυροτέχνημα δεν έχει τίποτα το αρνητικό. Αρκεί να σκάσει στον ουρανό…

__________

*Ο Κυριάκος Γιαλένιος ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη. Το πρώτο του βιβλίο “Η νόσος των εραστών”, κυκλοφόρησε το 2011 από τις εκδόσεις Μελάνι.

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

ΕΠΕΞ Γυναικείες φωνές από διαφορετικά μέρη του κόσμου

Βιβλίο / Από τη Μαλαισία μέχρι το Μεξικό: 5 νέα βιλία που αξίζει να διαβάσετε

5 συγγραφείς από διαφορετικά σημεία του πλανήτη χαράζουν νέους δρόμους στη λογοτεχνία. Ανάμεσά τους, η Τζόχα Αλχάρθι που κέρδισε το Booker και η βραβευμένη με Πούλιτζερ Κριστίνα Ριβέρα Γκάρσα.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Ποιοι ήταν οι αληθινοί «σκλάβοι» της ηδονής στην Αρχαία Ρώμη;

Αρχαιολογία / Ποιοι ήταν οι αληθινοί «σκλάβοι» της ηδονής στην Αρχαία Ρώμη;

Η διακεκριμένη ιστορικός Mary Beard στο βιβλίο της «Οι Ρωμαίοι Αυτοκράτορες. Οι ηγεμόνες του αρχαίου ρωμαϊκού κόσμου», παρουσιάζει τη ζωή και το έργο των αυτοκρατόρων μέσα από ανεκδοτολογικές αφηγήσεις και συναρπαστικές λεπτομέρειες, που θυμίζουν απολαυστικό μυθιστόρημα. Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα κεφάλαια εστιάζει στον ρόλο των δούλων, τόσο στην καθημερινή ζωή όσο και στη σεξουαλική ζωή των Ρωμαίων αυτοκρατόρων.
M. HULOT
Τα μικρά ανεξάρτητα βιβλιοπωλεία ενώνουν τις δυνάμεις τους

Βιβλίο / Τα μικρά ανεξάρτητα βιβλιοπωλεία ενώνουν τις δυνάμεις τους

Από την Αμοργό ως την Αλεξανδρούπολη και από την Ξάνθη ως τη Μυτιλήνη, τα μικρά βιβλιοπωλεία αποκτούν για πρώτη φορά συλλογική φωνή. Βιβλιοπώλες και βιβλιοπώλισσες αφηγούνται τις προσωπικές τους ιστορίες, αλλά και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Μικρή μου, ας τους αφήσουμε αυτούς τους κερατάδες τους καλόγερους»

Lifo Videos / «Μικρή μου, ας τους αφήσουμε αυτούς τους κερατάδες τους καλόγερους»

Η Αγλαΐα Παππά διαβάζει ένα απόσπασμα από τις βέβηλες και αμφιλεγόμενες «120 Μέρες των Σοδόμων» του Μαρκησίου ντε Σαντ, ένα βιβλίο αναγνωρισμένο πλέον ως αξεπέραστο λογοτεχνικό αριστούργημα και χαρακτηρισμένο ως «εθνικός θησαυρός» της Γαλλίας.
THE LIFO TEAM
Το «προπατορικό αμάρτημα» του Τζο Μπάιντεν

Βιβλίο / Ποιο ήταν το θανάσιμο σφάλμα του Τζο Μπάιντεν;

Ένα νέο βιβλίο για τον πρώην Πρόεδρο αποτελεί καταπέλτη τόσο για τον ίδιο όσο και για τη δουλοπρεπή κλίκα πιστών και μελών της οικογένειάς του, που έκαναν το παν για να συγκαλύψουν τον ραγδαίο εκφυλισμό της γνωστικής του ικανότητας.
THE LIFO TEAM
ΕΠΕΞ Συγγραφείς/ Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου / 8 Έλληνες συγγραφείς ξαναγράφουν τους μύθους και τις παραδόσεις

Η Λυσιστράτη ερμηνεύει τις ερωτικές σχέσεις του σήμερα, η Ιφιγένεια διαλογίζεται στην παραλία και μια Τρωαδίτισσα δούλα γίνεται πρωταγωνίστρια: 8 σύγχρονοι δημιουργοί, που συμμετέχουν με τα έργα τους στο φετινό Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, συνομιλούν με τα αρχαία κείμενα και συνδέουν το παρελθόν με επίκαιρα ζητήματα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τζούντιθ Μπάτλερ: «Θέλουμε να ζήσουμε με ανοιχτή ή με κλειστή καρδιά;»

Τζούντιθ Μπάτλερ / «Θέλουμε να ζήσουμε με ανοιχτή ή με κλειστή καρδιά;»

Μια κορυφαία προσωπικότητα της σύγχρονης παγκόσμιας διανόησης μιλά στη LiFO για τo «φάντασμα» της λεγόμενης ιδεολογίας του φύλου, για το όραμα μιας «ανοιχτόκαρδης κοινωνίας» και για τις εμπειρίες ζωής που της έμαθαν να είναι «ένας άνθρωπος ταπεινός και ταυτόχρονα θαρραλέος».
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ντίνος Κονόμος

Βιβλίο / «Ο κύριος διευθυντής (καλό κουμάσι) έχει αποφασίσει την εξόντωσή μου…»

Ο Ντίνος Κονόμος, λόγιος, ιστοριοδίφης και συγγραφέας, υπήρξε συνεχιστής της ζακυνθινής πνευματικής παράδοσης στον 20ό αιώνα. Ο συγγραφέας Φίλιππος Δ. Δρακονταειδής παρουσιάζει έργα και ημέρες ενός ανθρώπου που «δεν ήταν του κόσμου τούτου».
ΦΙΛΙΠΠΟΣ Δ. ΔΡΑΚΟΝΤΑΕΙΔΗΣ
Η ζωή του Καζαντζάκη σε graphic novel από τον Αλέν Γκλικός

Βιβλίο / Ο Νίκος Καζαντζάκης όπως δεν τον είχαμε ξαναδεί σε ένα νέο graphic novel

Ο ελληνικής καταγωγής Γάλλος συγγραφέας Αλέν Γκλικός καταγράφει την πορεία του Έλληνα στοχαστή στο graphic novel «Καζαντζάκης», όπου ο περιπετειώδης και αντιφατικός φιλόσοφος και μυθιστοριογράφος ψυχαναλύεται για πρώτη φορά και συστήνεται εκ νέου στο ελληνικό κοινό.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Πετρίτης»: Το πιο γρήγορο πουλί στον κόσμο και η άγρια, αδάμαστη ομορφιά του

Ηχητικά Άρθρα / Πετρίτης: Το πιο γρήγορο πουλί στον κόσμο και η άγρια, αδάμαστη ομορφιά του

Ο Τζoν Άλεκ Μπέικερ αφιέρωσε δέκα χρόνια από τη ζωή του στην παρατήρηση ενός πετρίτη και έγραψε ένα από τα πιο ιδιαίτερα βιβλία της αγγλικής λογοτεχνίας – μια από τις σημαντικότερες καταγραφές της άγριας ζωής που κινδυνεύει να χαθεί για πάντα. Κυκλοφόρησε το 1967 αλλά μόλις τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια οι κριτικοί και το κοινό το ανακάλυψαν ξανά.
M. HULOT
Μπενχαμίν Λαμπατούτ: «Ας μην αφήνουμε τον Θεό στους πιστούς» 

Βιβλίο / Μπενχαμίν Λαμπατούτ: «Αν αξίζει ένα πράγμα στη ζωή, αυτό είναι η ομορφιά»

Εν όψει της εμφάνισής του στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, στις 21 Μαΐου, ο Λατινοαμερικανός συγγραφέας-φαινόμενο Μπενχαμίν Λαμπατούτ μιλά στη LiFO για τον ρόλο της τρέλας στη συγγραφή, τη σχέση επιστήμης και λογοτεχνίας και το μεγαλείο της ήττας – και δηλώνει ακόμα φανατικός κηπουρός και εραστής της φύσης.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Το πίσω ράφι/ Άντονι Μπέρτζες: «Έρνεστ Χέμινγουεϊ»

Το Πίσω Ράφι / Ο Χέμινγουεϊ ήταν ένας φωνακλάς νταής αλλά κι ένας σπουδαίος συγγραφέας του 20ού αιώνα

Η βιογραφία «Έρνεστ Χέμινγουεϊ - Μια ζωή σαν μυθοπλασία» του Βρετανού συγγραφέα Άντονι Μπέρτζες αποτυπώνει όχι μόνο την έντονη και περιπετειώδη ζωή του κορυφαίου Αμερικανού ομοτέχνου του αλλά και όλο το εύρος της αντιφατικής προσωπικότητάς του.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
21η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης

Βιβλίο / 21η ΔΕΒΘ: Εξωστρέφεια και καλύτερη οργάνωση αλλά μένουν ακόμα πολλά να γίνουν

Απολογισμός της 21ης ΔΕΒΘ που πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά υπό την αιγίδα του νεοσύστατου ΕΛΙΒΙΠ. Σε ποιο βαθμό πέτυχε τους στόχους της και ποια στοιχήματα μένει ακόμα να κερδίσει;
ΚΟΡΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟΡΗ
Η ποίηση όχι μόνο αλλάζει τον κόσμο, τον δημιουργεί» ​​​​​​/Μια νέα ανθολογία ελληνικής queer ποίησης μόλις κυκλοφόρησε στα ισπανικά /11 Έλληνες ποιητές σε μια νέα ισπανική queer ανθολογία /Queer ελληνική ποίηση σε μια νέα δίγλωσση ισπανική ανθολογία

Βιβλίο / Μια Ισπανίδα καθηγήτρια μεταφράζει ελληνική queer ποίηση

Η María López Villalba, καθηγήτρια Νέων Ελληνικών στο Πανεπιστήμιο της Μάλαγα, μετέφρασε 11 ελληνικά ποιήματα, σε μια πρόσφατη ανθολογία που προσφέρει στο ισπανόφωνο κοινό την ευκαιρία να γνωρίσει τη σύγχρονη ελληνική queer –και όχι μόνο– ποίηση.
M. HULOT
«Κανείς δεν μας επέβαλε να έχουμε όλοι μια μονστέρα στο σαλόνι»

Βιντσέντζο Λατρόνικο / «Κανείς δεν μας επέβαλε να έχουμε όλοι μια μονστέρα στο σαλόνι»

Ο Ιταλός συγγραφέας και υποψήφιος για το βραβείο Booker, Βιντσέντζο Λατρόνικο, μιλά στη LIFO για το πολυσυζητημένο βιβλίο του «Τελειότητα», στο οποίο αποτυπώνει την αψεγάδιαστη αλλά ψεύτικη ζωή μιας ολόκληρης γενιάς ψηφιακών νομάδων στην Ευρώπη, καθώς και τη μάταιη αναζήτηση της ευτυχίας στην ψηφιακή εποχή.
M. HULOT