Ποίηση & Φιλοσοφία

Ποίηση & Φιλοσοφία Facebook Twitter
0

1. Ο χρόνος σμιλεύει τις ώρες. Σμιλεύοντας τον χρόνο, έγραφε κι ο Αντρέι Ταρκόφσκι, και η ποίηση, η τέχνη, είναι ο χρόνος που σμιλεύει τα πάντα για να ξορκίσει τη φθορά, για να ψάλει το εφήμερο προκειμένου να το καλοπιάσει, να το σταματήσει, να το επιμηκύνει. Δύο βιβλία ποίησης έρχονται να μας θέλξουν και να αναζωπυρώσουν το πάθος μας για την κατεξοχήν πύκνωση του λόγου. Οι Εκλάμψεις (εκδ. Περισπωμένη) του Θανάση Κιτσόπουλου, στον οποίο οφείλουμε, μεταξύ άλλων, την πολύτιμη μετάφραση του TractatusLogico-Philosophicus του Λούντβιχ Βίτγκενσταϊν (εκδ. Παπαζήσης, 1978). Και ο συγκεντρωτικός τόμος Εγώ ένας ξένος (εκδ. Κίχλη) του Αλέξανδρου Ίσαρη, στον οποίο οφείλουμε, εκτός από την ποίηση και τη ζωγραφική του, ανεκτίμητες συστάσεις έργων σημαντικότατων Γερμανών και Αυστριακών δημιουργών (Τόμας Μαν, Ρόμπερτ Μούζιλ, Πέτερ Χάντκε, Τόμας Μπέρνχαρντ).

Ανθολογώ Κιτσόπουλο, σημειώνοντας ότι ο χρόνος, η φιλία, η ευγένεια, η μουσική, κοσμούν τα σύντομα ποιητικά μανιφέστα του, τις εκλάμψεις του: «Μουσική / τα λόγια υποκλίνονται / και σβήνουν / κάθαρση». «Ο χρόνος σμιλεύει τις ώρες / τους ρυθμούς / τα καρδιοχτύπια / μνημόσημα». «Τα ξεφτίδια του / βαραίνουν τους ώμους / ο λιτός βίος / είναι πιο / φιλάνθρωπος». «Οι μνήμες στοιβάζονται / στ' αμπάρια / στερεύουν τα όνειρα / στεγνώνουν τα πηγάδια / σωρός τα πτώματα / των ηττημένων». «Πού τρέχεις αστέ / ανέστιος / στο κάμα του μεσημεριού / τα ποτάμια έχουν στερέψει / δεν είναι για σένα». «Στην άκρη του δρόμου / ο κλειδοκράτωρ χρόνος / αόρατος / ανοίγει και κλείνει / το πέρασμα / στην επικράτεια / του πουθενά».

2. Στο κατώφλι της γραφής. Ανθολογώ Ίσαρη, σημειώνοντας ότι και εδώ δεσπόζει η μουσική, το φάσμα του θανάτου και η διά της τέχνης υπέρβασή του, το ξεγέλασμα του σκότους, ο πολυπρισματικός στοχασμός, ο αίνος για τους μεγάλους δημιουργούς/οδοδείκτες (Μότσαρτ, Μπαχ, Μάλερ, Καβάφης, Ταρκόφσκι). Μάλλον αντιγράφω, παρά ανθολογώ, το ποίημα «Sebald», σημειώνοντας ότι είναι, απ' όσο ξέρω, η πρώτη και μοναδική έως τώρα καλλιτεχνική εξύμνηση του μεγάλου συγγραφέα: «Στέκεται στην άκρη του καθρέφτη / Δυο πιθαμές πάνω από την άβυσσο // Έτοιμος να διαβεί το κατώφλι της γραφής. / Έντονο φως στο μέτωπο και στο λευκό μουστάκι / μα όλα τα υπόλοιπα γκρίζα ή στη σκιά./ Γκρίζοι διάδρομοι φρενοκομείων / Θολά δωμάτια με βαριά παραπετάσματα / Στοές πάνω σε κρεματόρια / Τεράστιοι Σταθμοί / Με τρένα που διασχίζουν το μυαλό./ «Το μόνο βέβαιο είναι/ Πως ο πόνος δεν σταματά ποτέ», είπε./ Απλώνει ρίζες σαν δέντρο που ψηλώνει/ Ή σαν μουσική που σβήνει/ Καθώς περνά το αίμα.// Γύρω του η έρημος παγωμένη./ Ίσκιοι μαυροντυμένοι αναμνήσεων / Που τρίφτηκαν πάνω σ' ένα λευκό κοστούμι / Την ώρα που χανόταν μες στη σύγκρουση./ Μόνο το πρόσωπο έμεινε άθικτο / Καθώς η μέρα σκέπαζε την έσχατη πνοή./ Η στήλη έσπασε, τα γόνατα τσακίστηκαν / Κι εκείνος μπρούμυτα, αγκαλιασμένος με τη σκέψη τους: Άουστερλιτς, Γκρύνεβαλντ, Σέλγουιν / Μπεράιτερ, Φέρμπερ / και προπαντός Άμπροζ Άντελβαρτ και Σόλομον.// Τρέχει τώρα προς την εικόνα του / Που γύρισε από την ξενιτιά./ Κρατώντας πάνω του τις λέξεις / Πατά τον θάνατο και ίδιος αίλουρος / Υψώνεται στην καπνοδόχο./ Βρέχει ασταμάτητα / Μα αυτός πετά πάνω απ' τα δάση / Τους τρούλους και τα σύννεφα / Με στάχτες στα μαλλιά / Προς τη σελήνη.// Ζέμπαλντ: πάντα η γνωστή πραότητα / Το ίδιο φορτίο της απόγνωσης / Το ίδιο λοξό πένθιμο βλέμμα / Στραμμένο στην ανατολή / Με χρώμα ερημιάς».

3. Γλώσσα / Γλώττα. Μιλάει ο Μέγας Μισέλ, ο πρίγκηψ της Κυπαρισσίας Μιχάλης Κατσαρός, και λέγει: «Ή γράφω με γλώσσα ή γράφω με γλώτταν. Να σας πω, εντέλει; Δεν ενδιαφέρομαι ούτε για τη γλώσσα ούτε για τη γλώτταν. Απλώς χτυπώ τους γλουτούς μου, χα χα χα» Από τον τόμο, πολύτιμος κι αυτός γιατί είναι κιβωτός, Είκοσι Έλληνες στον Άδη (εκδ. Γαβριηλίδης), όπου στεγάζονται συνεντεύξεις που έδωσαν κορυφαίες προσωπικότητες στον Άρη Σκιαδόπουλο. Πιο κάτω, ακούμε τον Νίκο Καρούζο να λέει: «Ο ποιητής είναι ιερέας και ως ιερέας έχει ένα ευχολόγιο. Τώρα, το ευχολόγιο ενδέχεται να μείνει ευχολόγιο! Η τελική μου απάντηση: Δεν είμαι απαισιόδοξος αλλά ευχολογώ! Συμπεριφέρομαι ως ιερέας. Δεν κάνω αυτήν τη στιγμή χιούμορ (ωστόσο θα μπορούσα). Επαναλαμβάνω: Δεν είμαι απαισιόδοξος, είμαι ιερέας με ευχολόγιο!»

radiobookspotting.blogspot.gr/

Βιβλίο
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ντον Ντελίλο: «Άνθρωπος σε πτώση»

Το πίσω ράφι / «Άνθρωπος σε πτώση»: Το ρεαλιστικό έργο ενός από τους σπουδαιότερους εξερευνητές της μοντέρνας εποχής

Ο πολυβραβευμένος Ντον Ντελίλο γράφει για την ανάγκη των ανθρώπων να ανήκουν κάπου και να επικοινωνήσουν, όταν εισπράττουν από την Ιστορία οδύνη, απώλειες και χιλιάδες ερωτηματικά.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Αντώνης Καραμπατζός: Με έλκει ο μυθιστορηματικός κόσμος του Καραγάτση

The Book Lovers / Αντώνης Καραμπατζός: «Με έλκει ο μυθιστορηματικός κόσμος του Καραγάτση»

Ο Νίκος Μπακουνάκης συζητάει με τον καθηγητή Αστικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Αντώνη Καραμπατζό για το πώς το έργο του Τζότζεφ Κόνραντ, του Φίλιπ Ρόθ ή η ποίηση του Κ.Π. Καβάφη ανοίγουν δρόμους στο συναίσθημα, στις ανθρώπινες σχέσεις και στην ιστορία.
THE LIFO TEAM
Ο θάνατος τής πήγαινε πολύ

Βιβλίο / Κάντι Ντάρλινγκ: Η συγκινητική ιστορία του τρανς ειδώλου και μούσας του Άντι Γουόρχολ

Η Κάντι Ντάρλινγκ προκαλούσε ανέκαθεν συμπάθεια και θαυμασμό, όχι τόσο για τα επιτεύγματά της στη σκηνή και τη μεγάλη οθόνη, όσο για την ομορφιά και την εύθραυστη αύρα της.
THE LIFO TEAM
Η Gen Z αγαπάει τη γιαγιά που πλέκει στο πανηγύρι του χωριού

The Happy Reader / Η Gen Z αγαπάει τη γιαγιά που πλέκει στο πανηγύρι του χωριού

Η Γενιά Ζ γράφει και διαβάζει, καταρρίπτοντας τα στερεότυπα. Βιογραφίες, ταξιδιωτικοί οδηγοί και υγεία οδηγούν τους Ευρωπαίους στα βιβλιοπωλεία. Οι γιοι του Μάρκες, Ροδρίγκο και Γκονζάλες, απολογούνται για το δικαίωμά τους στο έργο του πατέρα τους. Εκδοτικό γεγονός, η μετάφραση του πρώτου μυθιστορήματος του Τζέιμς Μπόλντουιν.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ
«Teatro Grottesco»: Η γοτθική σκηνή της ζοφερής απελπισίας

Βιβλίο / «Teatro Grottesco»: Mια συλλογή σκοτεινών διηγημάτων από έναν μετρ του τρόμου

Κάποιοι ίσως τον γνωρίζουν από την πρώτη (και καλύτερη) σεζόν του «True Detective». Η βουτιά στις πλέον σκοτεινές πτυχές της υπαρξιακής φιλοσοφίας, η άκρως ζοφερή ατμόσφαιρα, η εικονοποιία που φλερτάρει με τη γοτθική αισθητική είναι χαρακτηριστικά του έργου του Τόμας Λιγκότι, η απουσία του οποίου από την ελληνική αγορά είναι τρανταχτή.
ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΤΣΑΠΡΑΪ́ΛΗΣ
Ακύλλας Καραζήσης: «Μου αρέσει η λογοτεχνία του Θανάση Βαλτινού γιατί δεν ξέρεις ποτέ τι είναι αλήθεια και τι ψέμα»

The Book Lovers / Ακύλλας Καραζήσης: «Μου αρέσει η λογοτεχνία του Θανάση Βαλτινού γιατί δεν ξέρεις τι είναι αλήθεια και τι ψέμα»

Ο Νίκος Μπακουνάκης συζητάει με τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Ακύλλα Καραζήση για την αναγνωστική διαδρομή του, που ξεκινάει από τον «Τομ Σόγερ» και τη Θεσσαλονίκη, περνάει από τον ρομαντικό κόσμο της Χαϊδελβέργης και φτάνει στην Αθήνα του θεάτρου και των κειμένων.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ
Ιωάννα Τσιβάκου: «Δεν έχει χρόνο ο σημερινός άνθρωπος να γνωρίσει τον άλλον κι εδώ βρίσκεται η δυστυχία του»

Βιβλίο / Ιωάννα Τσιβάκου: «Δεν έχει χρόνο ο σημερινός άνθρωπος να γνωρίσει τον άλλον κι εδώ βρίσκεται η δυστυχία του»

Η συγγραφέας και ομότιμη καθηγήτρια Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου μιλά για την εποχή μας, τον χώρο της εκπαίδευσης και την ταυτότητα του νεοέλληνα.   
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Η άνοδος της δεξιάς συνδέεται με τις αποτυχίες της αριστεράς»

Βιβλίο / «Η άνοδος της δεξιάς συνδέεται με τις αποτυχίες της αριστεράς»

Ο Ντόναλντ Σασούν, ομότιμος καθηγητής Συγκριτικής Ευρωπαϊκής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Queen Mary του Λονδίνου και άλλοτε στενός φίλος, συνεργάτης και επιμελητής των βιβλίων του Έρικ Χoμπσμπάουμ, μιλά στη LiFO.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Η Κάλλας δεν ήταν τραγική φιγούρα και δεν εγκατέλειψε την καριέρα της για τον Ωνάση

Βιβλίο / Η Κάλλας δεν ήταν τραγική φιγούρα και δεν εγκατέλειψε την καριέρα της για τον Ωνάση

Η συγγραφέας του βιβλίου “Diva”, Ντέζι Γκούντγουιν, τονίζει με άρθρο της στον Guardian ότι το να χαρακτηρίζει κανείς τη ζωή της κορυφαίας τραγουδίστριας τραγική, σημαίνει ότι την αδικεί κατάφωρα.
THE LIFO TEAM
Η Θήβα που δεν ξέρουμε

Βιβλίο / Η Θήβα που δεν ξέρουμε

Ο Βρετανός ιστορικός Πολ Κάρτλετζ αποκαθιστά την ιστορική πόλη της αρχαιότητας που αντιμετώπιζαν υπεροπτικά οι Αθηναίοι. Δείχνει πώς τα θηβαϊκά θέματα επιβιώνουν στη σύγχρονη τέχνη, γράφει για τον Επαμεινώνδα που είχε έναν μόνο τραχύ μανδύα, παρουσιάζει την κοινωνία που δημιουργεί τον Ιερό Λόχο, ένα στρατιωτικό σώμα που αποτελείται αποκλειστικά από εραστές και ερώμενους.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ