Αγορίτσα Οικονόμου: Δεν είδα το Σπιρτόκουτο ούτε τώρα, επειδή θαυμάζω απεριόριστα την Κοκκίδου Facebook Twitter
Η Αγορίτσα Οικονόμου, πληθωρική και εσωτερική μαζί, κρατά τον ρόλο της Μαρίας και έχει σκοπό να τη δικαιώσει και να την υπερασπιστεί μαζί. Φωτο: Ανδρέας Σιμόπουλος

Αγορίτσα Οικονόμου: «Δεν είδα το Σπιρτόκουτο ούτε τώρα, επειδή θαυμάζω την Κοκκίδου»

0

Πριν από είκοσι χρόνια ο Οικονομίδης μας έκανε «καθρεφτάκι», ξεμπροστιάζοντας τη χούντα (χουντάρα!) της «αγίας ελληνικής οικογένειας». Με τη βία της, τον πατέρα-αφέντη της, τα παιδιά-κόπιες της αρρωστίλας που τα ανέθρεψε, όλη την αρρωστίλα που κουβαλάμε από τον Εμφύλιο και μετά.

Στη μέση της πλοκής και απέναντι από τον «καθρέφτη» του έβαλε μια γυναίκα, τη Μαρία, σύζυγο Δημήτρη, μητέρα Λουκά και Κικής, νοικοκυρά, περιφρονημένη, στην κουζίνα της.

Φέτος, αυτή η γυναίκα, μαζί με όλο το περιεχόμενο του Σπιρτόκουτου, ζωντανεύει ως μετα-μιούζικαλ στη Στέγη. Και η ταλαντούχα ηθοποιός Αγορίτσα Οικονόμου, πληθωρική και εσωτερική μαζί, κρατά τον ρόλο της Μαρίας και έχει σκοπό να τη δικαιώσει και να την υπερασπιστεί μαζί, ως φύλο και ως μέλος μιας τοξικής οικογένειας που μοιάζει πολύ με πολλές εκεί έξω.

— Τι ρόλος η Μαρία! Από πού αντλήσατε υλικό για να τη στήσετε στα πόδια της;
Από τις βαλίτσες μας, απ’ ό,τι κουβαλάει ο καθένας μας στη ζωή του, από τις εμπειρίες του, από τον στενό ή τον ευρύτερο οικογενειακό κύκλο μας, από το φιλικό περιβάλλον του, από αυτό που μπορεί να παρατηρήσεις στη γειτονιά... Από παντού αντλείς υλικό. Από τις ταινίες, από μια ιστορία, ένα άρθρο, κυριολεκτικά από παντού! Οι αντέννες είναι, και πρέπει να είναι, ανοιχτές. Τα μάτια, τα αυτιά, η καρδιά να αφουγκράζονται.

Η ψυχοπαθογένεια στην ελληνική οικογένεια μπορεί να είναι και πολύ πιο άγρια. Και δεν έχει να κάνει τόσο με την «ελληνική οικογένεια», απλώς αυτό το έργο αναφέρεται σε αυτήν. Όλο αυτό έχει να κάνει με τον άνθρωπο ή καλύτερα με τη φύση του ανθρώπου που επιλέγει αυτό το μοτίβο συμπεριφοράς

— Δίπολο εξουσίας και υποταγής αυτή η γυναίκα. Η φιτιλιά για το παιδί που δεν είναι δικό του έχετε καταλάβει αν ήταν παράπονο ή πραγματικότητα;
Δεν ξέρω για την ταινία, αλλά στο έργο που ήρθε στα χέρια μου και το μελέτησα δεν υπάρχει πουθενά νύξη για γκόμενο ή γκόμενους της Μαρίας. Οπότε δεν είναι ξεκάθαρο αν είναι αλήθεια αυτό που του λέει, ότι το παιδί δεν είναι δικό του ή ότι είναι ένα χτύπημα κάτω από τη μέση. Γιατί κι αυτά που της λέει ο Δημήτρης δεν είναι απλώς ανατριχιαστικά, είναι εμετικά. Όπως και ο τρόπος που της φέρεται. Κι αυτό είναι μια φέτα από τη ζωή τους.

Είναι μια Κυριακή, που λέει ο λόγος. Δεν ξέρουμε τι έχει συμβεί είκοσι πέντε χρόνια πίσω με αυτόν τον τύπο. Θέλω να πω, πολύ εύκολα μπορούμε να πούμε «πω πω, η μέγαιρα!», ή «πολύ σκοτεινή αυτή η γυναίκα», ή «πολύ τοξική αυτή η μάνα» ‒ που είναι! Αλλά για να μπεις στη διαδικασία να καταλάβεις γιατί τόσο πολύ, ψάχνοντας στο κείμενο, δεν υπάρχει πουθενά αυτό το υλικό. Που σημαίνει ότι μπορεί ωραιότατα όλο αυτό να είναι ένα ψέμα. Ότι αφού με πληγώνεις, με γράφεις, αφού κάνεις ό,τι γουστάρεις εσύ, ο πατέρας, ο άντρακλας, ο αφέντης επί είκοσι πέντε χρόνια, φα’ την τώρα να δω πώς θα το αντέξεις. Εγώ περπατάω στα κάρβουνα επί είκοσι πέντε χρόνια, έλα τώρα να δω κι εσένα: μπορείς; Κι εκεί βλέπουμε έναν Δημήτρη, ο οποίος δεν περπατάει απλώς στα κάρβουνα, καταρρέει!

Όλοι λένε για τη Μαρία, αλλά, αν μιλήσουμε σοβαρά, επί της ουσίας γι’ αυτήν τη γυναίκα, που όλη της η ζωή περιορίζεται σε μια κουζίνα και στη βία που υφίσταται –κι ας μην είναι σωματική‒, θα καταλάβουμε γιατί έσκασε η χύτρα. Γι’ αυτό ο Οικονομίδης έχει τους ανθρώπους να ουρλιάζουν και όχι να συνομιλούν – γιατί δεν έχουν μάθει ούτε να μιλούν ούτε να ακούν. Έχουν μάθει να επικοινωνούν πνιγμένοι. Οι λαιμοί τους είναι κλεισμένοι από τις φωνές.

— Συγγνώμη, σας πάω λίγο πίσω. Προηγουμένως, κατάλαβα καλά αυτό που είπατε, ότι δεν έχετε δει την ταινία;
Ναι!

Αγορίτσα Οικονόμου: Δεν είδα το Σπιρτόκουτο ούτε τώρα, επειδή θαυμάζω απεριόριστα την Κοκκίδου Facebook Twitter
Γι’ αυτό ο Οικονομίδης έχει τους ανθρώπους να ουρλιάζουν και όχι να συνομιλούν – γιατί δεν έχουν μάθει ούτε να μιλούν ούτε να ακούν. Έχουν μάθει να επικοινωνούν πνιγμένοι. Φωτο: Ανδρέας Σιμόπουλος

— Φανταστικό! Άρα μπήκατε με τελείως παρθένα ματιά στο κείμενο του Οικονομίδη. Δεν μπήκατε στον πειρασμό να τη δείτε;
Όχι, όχι! Με πλήρη ειλικρίνεια θα σας πω ότι την ταινία τότε δεν την είχα δει. Το θυμάμαι το τρέιλερ και θυμάμαι ότι μου είχε κάνει και εντύπωση τύπου «τώρα γιατί ουρλιάζουν;». Βεβαίως, μετά, σάλος! Και με τη συγκεκριμένη ταινία και με τον Οικονομίδη. Γιατί έκανε τομή, όχι αστεία.

Μετά, όταν μου έκανε την πρόταση ο Γιάννης και μου είπε «δες και την ταινία», δεν ήθελα να τη δω. Σκέψου ότι το συγκεκριμένο είναι ταινία, σινεμά, κι εγώ πρόκειται να δουλέψω πάνω σε ένα θεατρικό κείμενο πια, το οποίο είναι και μιούζικαλ. Θέλω να πω, μάνι-μάνι, μιλάμε για δύο τελείως διαφορετικά είδη...

Και μετά, τον ρόλο μου τον είχε η Ελένη Κοκκίδου, που είναι και φίλη μου και την αγαπώ πάρα πολύ, τη θαυμάζω πάρα πολύ, οπότε είχα έναν φόβο: κι αν ασυνείδητα εγώ κοπιάρω την Ελένη; Σκέψου το! Τη θαυμάζω, τη γουστάρω, βλέπω στο θέατρο σχεδόν πάντα οτιδήποτε κάνει, την ξέρω τόσα χρόνια.

Έστω και έναν τονισμό της να έπαιρνα από θαυμασμό, θα ένιωθα πρώτον ότι δεν έκανα καλά τη δουλειά μου ως επαγγελματίας και δεύτερον ότι οικειοποιήθηκα τον κόπο και τη μελέτη μιας άλλης σπουδαίας και ταλαντούχας συναδέλφου. Πώς θα έκανα κάτι τέτοιο; Δεν θα με τιμούσε καθόλου. Είχα έτσι κι αλλιώς ανεξάντλητο υλικό για να μελετήσω και να προετοιμαστώ, πέρα από την ταινία. Έτσι το σκέφτηκα κι έτσι πορεύτηκα. Θα τη δω την ταινία, αφού τελειώσουμε.

— Δεν είναι παράξενο που είκοσι χρόνια μετά το ξεμπρόστιασμα του Οικονομίδη στην «αγία ελληνική οικογένεια» το στόρι του είναι ακόμα οδυνηρά επίκαιρο;
Μόνο ως τραγικωμωδία μπορώ να αντιληφθώ το ότι τότε συνέβαιναν όλα αυτά και τώρα όχι. Απλώς τώρα τα μαθαίνουμε πιο εύκολα. Τα πράγματα ήταν πάντα έτσι, είναι, και, δυστυχώς, θα είναι, αν δεν πάρουμε χαμπάρι ότι τα κακώς κείμενα των γονιών μας –που κι αυτοί οι έρμοι τόσα ξερανε και τόσα κάνανε, το δικό τους περιβάλλον αναμασούσαν‒ τα κουβαλάμε μέσα μας και είναι στο δικό μας το χέρι να αλλάξει αυτή η εικόνα.

Η ψυχοπαθογένεια στην ελληνική οικογένεια μπορεί να είναι και πολύ πιο άγρια. Και δεν έχει να κάνει τόσο με την «ελληνική οικογένεια», απλώς αυτό το έργο αναφέρεται σε αυτήν. Όλο αυτό έχει να κάνει με τον άνθρωπο ή καλύτερα με τη φύση του ανθρώπου που επιλέγει αυτό το μοτίβο συμπεριφοράς.

Αγορίτσα Οικονόμου: Δεν είδα το Σπιρτόκουτο ούτε τώρα, επειδή θαυμάζω απεριόριστα την Κοκκίδου Facebook Twitter
Με τον συμπρωταγωνιστή της Γιάννη Αναστασάκη στην παράσταση «Σπιρτόκουτο - The Musical».

— Θεωρείτε ότι η πατριαρχία έχει παίξει ρόλο;
Πολλά έχουν παίξει ρόλο. Η πατριαρχία, η στραγγαλισμένη μητριαρχία... Για να καταλάβω: έχει ευθύνη ο πατέρας και δεν έχει η μάνα; Συγγνώμη, αλλά δεν καταλαβαίνω τη διαφορά. Όταν μια μάνα κανακεύει ωσάν γκόμενο τον γιο της, πώς τον μεγαλώνει αυτόν τον άνθρωπο που αύριο μεθαύριο θα γίνει σύζυγος και πατέρας. Τι συμπεριφορές θα αναμασήσει και τι πρότυπα θα αναπαραγάγει αυτός ο τύπος. Ο αγάς που θα γυρίσει από τη δουλειά και θα σου πει «βάλε μου να φάω», γιατί δεν μπορεί να ανοίξει μόνος του την κατσαρόλα, δεν είναι μόνο θέμα της πατριαρχίας.

Εμένα μου φαίνεται ότι έχει να κάνει περισσότερο με τον άνθρωπο και λιγότερο με το φύλο, ότι δυστυχώς μας είναι πολύ πιο εύκολο να κοπιάρουμε μια συμπεριφορά, ακόμα κι αν δεν μας αρέσει, επειδή είναι βολική. Ναι, στα δεκαπέντε, δεκαέξι, στα δεκαεφτά είσαι στα κάγκελα, γιατί αυτή είναι η φυσική διεργασία της ενηλικίωσης, αλλά μετά πας και γίνεσαι ένα ωραιότατο καρμπόν, οπότε δεν έχει να κάνει μόνο με αυτό.

Σίγουρα μέσα στα χρόνια τη μεγαλύτερη σφαλιάρα η γυναίκα την έχει φάει, θα ήμουν ανόητη να μην το βλέπω, αλλά προσπαθώ να σκέφτομαι αυτά τα ζητήματα πιο σφαιρικά, ότι όλοι είμαστε θύματα αυτών των παλιών μοντέλων. Ε, ας πάμε και λίγο μπροστά, ρε παιδί μου! Είμαστε δυσκίνητοι πολύ σ’ αυτά τα θέματα, αλλά, όσο περνάνε τα χρόνια, αλήθεια προσδοκώ εξέλιξη. Όμως αυτό θέλει αγώνα στη ρίζα του πράγματος, που είναι η οικογένεια.

Αγορίτσα Οικονόμου: Δεν είδα το Σπιρτόκουτο ούτε τώρα, επειδή θαυμάζω απεριόριστα την Κοκκίδου Facebook Twitter
Για να καταλάβω: έχει ευθύνη ο πατέρας και δεν έχει η μάνα; Συγγνώμη, αλλά δεν καταλαβαίνω τη διαφορά. Φωτο: Ανδρέας Σιμόπουλος

Δείτε εδώ ώρες, μέρες και πληροφορίες για το Σπιρτόκουτο - The Musical στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Πώς χτίστηκε το μικροαστικό διαμέρισμα της μετεμφυλιακής Αθήνας

Θέματα / Πώς χτίστηκε το μικροαστικό διαμέρισμα της μετεμφυλιακής Αθήνας

Μια συζήτηση με τους δημιουργούς του εξαιρετικού ντοκιμαντέρ «Χτίστες, νοικοκυρές και η οικοδόμηση της σύγχρονης Αθήνας», Τάσο Λάγγη και Γιάννη Γαϊτανίδη και με τον σύμβουλο της ταινίας, αρχιτέκτονα Πάνο Δραγώνα, για την πολεοδομική, χωροταξική και ανθρωπογεωγραφική εξέλιξη της μεταπολεμικής πρωτεύουσας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Σπιρτόκουτο, το μιούζικαλ: Η παθογένεια και το μεγαλείο της μικροαστικής οικογένειας σε ένα μοναδικό μουσικό έργο στη σκηνή της Στέγης

Θέατρο / «Σπιρτόκουτο The Musical»: Η πυριτιδαποθήκη της μικροαστικής οικογένειας στη σκηνή της Στέγης

Η Αφροδίτη Παναγιωτάκου, ο Γιάννης Οικονομίδης, ο Γιάννης Νιάρρος και ο Αλέξανδρος Λιβιτσάνος συζητούν για το χρονικό δημιουργίας του (μιούζικαλ) «Σπιρτόκουτου» είκοσι χρόνια μετά τη θρυλική ταινία.
M. HULOT
Αφροδίτη Παναγιωτάκου: Η ελευθερία είναι η μόνη αξία που έχει σημασία

Συνεντεύξεις / Αφροδίτη Παναγιωτάκου: «Η ελευθερία είναι η μόνη αξία που έχει σημασία»

Η διευθύντρια Πολιτισμού του Ιδρύματος Ωνάση αγαπά τις κουβέντες «εκτός θέματος». Με αυτό το σκεπτικό βρεθήκαμε στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου στο κέντρο της Αθήνας για μια δίωρη απομόνωση σε συνθήκες ησυχίας και ιδιωτικότητας, χωρίς περισπασμούς, «σαν κάτι συνωμοτικό να συμβαίνει», όπως διαπιστώσαμε, για να ξεκινήσουμε μια συζήτηση που δεν ξέραμε καθόλου πού θα οδηγήσει. Πράγματι, η κουβέντα ξέφευγε με τρομερή ευκολία. Ένα μέρος αυτής της συζήτησης θα διαβάσετε παρακάτω.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ