Γεννήθηκα στην Κυψέλη, αλλά όταν ήμουν δύο χρονών πέθανε η γιαγιά μου και μετακομίσαμε στη Ραφήνα, στο σπίτι της. Το όνομά μου είναι Μαρία-Σοφία, από κει βγαίνει το Μαρσό, έτσι με φώναζε η μαμά μου. Ήμουν πάντα το παιδάκι που μισούσαν όλα τα άλλα παιδάκια, γιατί ήμουν πάντα πρώτη στην τάξη, υπάκουη, το παιδί-πρότυπο που θα ήθελαν όλες οι μαμάδες. Ήμουν πάντα καλό παιδί, ήρεμο, που δεν δημιουργούσε πρόβλημα ποτέ, με καλούς βαθμούς, έκανα χορό, θέατρο, δύο ξένες γλώσσες, κι αυτό το «να, γιατί δεν είσαι σαν τη Μαρσό;» με ακολουθούσε για χρόνια, μέχρι το λύκειο, και έκανε τα άλλα παιδιά εχθρικά, δεν ήθελαν να με κάνουν παρέα.
• Από πολύ μικρή ήξερα ότι ήθελα να ασχοληθώ με τη σκηνή και με κόσμο, με την τέχνη, δεν ήξερα όμως αν αυτό θα είναι θέατρο, χορός ή τραγούδι. Στην Δ' δημοτικού ασχολήθηκα με το θέατρο σε ερασιτεχνικό επίπεδο, μπήκα στην παιδική ομάδα της Μίρκας Καλατζοπούλου, που ανέβαζε συνήθως έργα του Καλατζόπουλου, του αδελφού της. Μετά έδωσα εξετάσεις για να μπω στο καλλιτεχνικό σχολείο στον Γέρακα, πέρασα και στον χορό και στο θέατρο και επέλεξα το θέατρο. Όταν αποφοίτησα, σκεφτόμουν να πάω σε δραματική σχολή, αλλά δεν το κυνήγησα, γιατί πήγε καλά το τραγούδι.
Δεν γίνεται να σε ωθήσει κάποιος, είναι κάτι φυσικό, δεν γίνεται να γίνει το παιδί σου queer, είναι κάτι που το έχει από τη φύση του. Εσύ πρέπει να το αποδεχτείς, το παιδί δεν κάνει κάτι κακό. Εκεί έξω υπάρχουν πολλοί κακοί γονείς, και δεν το κάνουν επίτηδες, είναι αμόρφωτοι, δεν ξέρουν πώς να το διαχειριστούν.
• Δεν ξέρω να παίζω κανένα όργανο, δεν ξέρω νότες, είμαι αυτοδίδακτη τελείως, με το αυτί όλα, για χρόνια δεν ήξερα καν ότι ήμουν καλλίφωνη. Το έμαθα σε μια οντισιόν που είχα κάνει για να παίξω στο μιούζικαλ Annie της Θ. Μαρσέλλου, εκεί μου είπαν «έχεις πολύ καλή φωνή». Ήμουν δώδεκα. Άκουγα πολλή μουσική, από μικρή, αλλά όταν με πήραν στην παράσταση το πήρα στα σοβαρά και άρχισα να κάνω μιμήσεις των φωνών που μου άρεσαν: Αγκιλέρα, Μπιγιονσέ, Λέιντι Γκάγκα. Μετά ξαναέκανα οντισιόν για τη Μελωδία της Ευτυχίας και πήρα έναν ρόλο πολύ τραγουδιστικό, μιας καλόγριας. Ψέλναμε και ενώ όλες οι άλλες κυρίες, που είχαν τελειώσει κλασικό τραγούδι, άνοιγαν τις παρτιτούρες και διάβαζαν, εγώ που ήμουν 13 ετών και δεν ήξερα νότες τις άνοιγα και έκανα ότι τάχα τις διαβάζω. Ηχογραφούσα τις φωνές με το κινητό και μετά πήγαινα στη μαμά μου και της έλεγα «μίλα μου πάνω στο τραγούδι» και προσπαθούσα να μην μπερδευτώ, να κρατήσω τη φωνή μου σταθερή, για να πάω την επόμενη μέρα και να τραγουδήσω σωστά. Στη συνέχεια έπαιξα στο Μπίλι Έλιοτ του Λιγνάδη.
• Πάντα έκανα περισσότερη παρέα με αγόρια, και τώρα με αγόρια κάνω, με τα κορίτσια δεν τα έβρισκα και πολύ. Είχα θέμα. Επειδή ήμουν πάντα δραστήρια, ήθελα να κάνουμε χορογραφίες, ίσως ένιωθαν ότι τους κλέβω το spotilight, δεν ξέρω γιατί, αλλά τα έβρισκα καλύτερα με τους άντρες. Έχω μόνο δύο φίλες, ενώ συγκατοικώ με δύο αγόρια και έναν γάτο.
• Γενικά είμαι θλιμμένο παιδί, έχω πολλές σκέψεις που με βασανίζουν καθημερινά και δεν μπορώ εύκολα να εκφραστώ. Δηλαδή, αν αγαπάω κάποιον, δεν μου είναι εύκολο να το πω, ούτε μπορώ να πω εύκολα «συγγνώμη». Οπότε με τη μουσική μπορώ να το εκφράζω λίγο πιο διπλωματικά και να πω αυτό που εν τέλει αισθάνομαι, χωρίς να αντιμετωπίζω τον άλλο. Όλα μου τα κομμάτια απευθύνονται σε κάποιον. Όλα τα γράφει ο Solmeister, αλλά πάντα πριν γράψουμε μου κάνει κάτι σαν ψυχανάλυση, μου λέει «σε ποιον θέλεις να πεις τι;» – έτσι γράφουμε στίχους.
• Ο Solmeister και η μουσική με έχουν αλλάξει πολύ, θεωρώ ότι αλλάζω κάθε μέρα. Αυτό που με άλλαξε όμως τελείως ήταν ο χαμός της μαμάς μου, όταν ήμουν 17. Ο πατέρας μου έμεινε μόνος του με δύο κορίτσια, η αδελφή μου ήταν 12 χρονών, και δεν ήξερε πώς να διαχειριστεί την κατάσταση – η μαμά μου γενικά ήταν εκείνη που έκανε κουμάντο στο σπίτι, ήταν πιο οργανωτική, περνούσαν όλα από εκείνη. Ήμουν πολύ καλή μαθήτρια, αλλά μετά τον θάνατο της μαμάς μου δεν ήμουν συνεπής, έβγαινα, είχα μπλέξει και με πιο μεγάλα παιδιά, πέρασα τότε την εφηβεία μου πολύ έντονα, έκανα αυτά που άλλοι έκαναν στα 14 και στα 15. Και την πέρασα για χρόνια, θεωρώ ότι εδώ και έναν χρόνο έχω μεγαλώσει. Τσακωνόμουν συνέχεια με τον πατέρα μου γιατί δεν ήθελα να δώσω Πανελλαδικές, ήθελα να κυνηγήσω το τραγούδι. Έτσι, λίγους μήνες μετά τον θάνατο της μαμάς μου έφυγα από το σπίτι. Με τα ελάχιστα λεφτά που είχα μαζέψει από τη μουσική, από κάτι T-shirts που είχα βγάλει, νοίκιασα ένα υπόγειο στην Κυψέλη με 180 ευρώ τον μήνα, απέναντι από τη θεία μου. Μπορεί να μου έφερνε φαγητό, αλλά γενικά ήταν δύσκολη κατάσταση. Εκεί έμεινα ενάμιση χρόνο περίπου, και μετά, που έβγαλα κάποια χρήματα, πήγα και έμεινα με τα παιδιά, τους WNC.
Marseaux - Βότκα βύσσινο
• Η μουσική μου είναι ποπ-ραπ αλλά πολύ πειραματική, δεν θεωρώ ότι ακολουθώ κατά γράμμα ένα είδος. Για κάποιον που δεν με ξέρει, αυτό που τραγουδάω είναι η Marseaux: ένα δυναμικό αλλά συνάμα πολύ ευαίσθητο κορίτσι, με αρκετές ανασφάλειες, και πολύ ερωτιάρα.
• Η μουσική δεν έχει ηλικία, δεν έχει χρώμα, δεν έχει εθνικότητα, δεν έχει σεξουαλικότητα, ακούς κάτι και σε γεμίζει συναισθήματα, νιώθεις, κι αυτό είναι πιο δυνατό από οτιδήποτε άλλο.
• Όταν είσαι γυναίκα κρίνεσαι πιο αυστηρά, γιατί ένας άνδρας, ειδικά στην ποπ και στη μουσική που είναι φτιαγμένη για να προσφέρει περισσότερο θέαμα, χορό ή σόου, δεν έχει θέματα εμφάνισης. Στη γυναίκα κοιτάνε πόσα κιλά είναι, τι θα βάλει, ενώ δεν νομίζω ότι ο Καρράς, π.χ., αντιμετώπισε ποτέ το «α, γιατί έχεις παραπάνω κιλά;». Το body shaming αφορά μόνο γυναίκες. Για έναν άνδρα η εμφάνιση δεν είναι αποτρεπτικός παράγοντας, όπως είναι για μια γυναίκα, δεν λέει κανείς «αυτός δεν είναι όμορφος, άρα δεν μπορεί να βγει στην πίστα», ενώ αυτό είναι κανόνας για μια γυναίκα, που πρέπει να είναι αδύνατη, όμορφη, να φοράει ωραία και ακριβά ρούχα. Γι’ αυτό έχω πεισμώσει στη δικιά μου καριέρα, για να προσπαθήσω να καταφέρω ό,τι μπόρεσαν όλες οι άλλες, αλλά και με παραπάνω κιλά.
• Για πολλά χρόνια διάβαζα τα σχόλια που έγραφαν για μένα, τα διάβαζα με μανία και με επηρέαζαν κιόλας, στεναχωριόμουν: «δεύτερη, χοντρή, κοντή», πολλά. Από τη στιγμή που άρχισα να κάνω λίγο πιο μεγάλο «μπαμ» και να αποκτώ λίγο μεγαλύτερο κοινό, λέω ότι όσο πιο γνωστός γίνεσαι τόσο πιο πολλά hate comments θα έχεις. Αυτό είναι ένας φαύλος κύκλος, οπότε αποφάσισα να τα αγνοήσω και να συνεχίσω να κάνω αυτό που γουστάρω. Να συνεχίσω τη ζωή μου χωρίς να με επηρεάζουν τα σχόλια.
• Μέσα από τη μουσική κατάφερα τις δικές μου ανασφάλειες να τις δω ως προτερήματα και ως έναν σκοπό στη ζωή μου. Είχα πάντα ανασφάλεια με το σώμα μου, αλλά πλέον το έχω αγαπήσει και λέω, αφού το αγαπάω εγώ, θα το αγαπήσετε όλοι, τέλος. Μέσα από τη μουσική κατάφερα και βρήκα τον εαυτό μου και κατάλαβα ότι αξίζω όλα τα ωραία.
• Ελπίδα μου δίνει ο νέος κόσμος, τα νέα παιδιά με τα οποία μιλάω, που με ακούνε, που τα συναναστρέφομαι, οι ιδέες που βλέπω ότι έχουν. Θεωρώ ότι όσο πιο νεαρή η γενιά τόσο πιο ανοιχτόμυαλη. Θυμάμαι ότι όταν ήμουν μαθήτρια, και είμαι 22, δεν ξέραμε αν υπήρχαν γκέι παιδιά στο σχολείο, δεν το λέγανε, ενώ πρόσφατα είχα πάει στο παλιό μου σχολείο καλεσμένη να τραγουδήσω και έβλεπα παντού queer παιδάκια. Παντού! Κι αν έρθεις σε live μου, είναι μόνο queer παιδάκια. Η πλειοψηφία του κοινού μου είναι queer. Επιτέλους, το κάθε άτομο μπορεί να δείξει αυτό που είναι. Στην επαρχία δεν είναι ακόμα όπως θα έπρεπε, περιμένουν να φύγουν για να είναι ο εαυτός τους, αλλά στην τάξη της αδελφής μου δύο παιδιά έχουν αλλάξει τον τρόπο που τους απευθύνεσαι, είναι τρανς. Κι οι γονείς έχουν πάει στη διεύθυνση και έχουν ζητήσει να απευθύνονται στα παιδιά τους με τον τρόπο που αυτά έχουν επιλέξει, να αλλάξουν άρθρο, και οι καθηγητές το έχουν δεχτεί! Μου φαίνεται απίστευτο, γιατί έχουν περάσει μόνο πέντε χρόνια από τότε που τελείωσα το σχολείο. Άμα στα πέντε χρόνια ο κόσμος νιώθει πολύ πιο ελεύθερος από ό,τι όταν πήγαινα εγώ σχολείο, φαντάσου πώς θα είναι σε δέκα και σε είκοσι. Είμαι πολύ αισιόδοξη. Ο Χατζιδάκις είχε πει ότι «η εξέλιξη του ανθρώπου θα είναι στο να γίνει ο άνδρας και άνδρας και γυναίκα. Στο μέλλον δεν θα υπάρχουν φύλα. θα υπάρχουν μόνο άνθρωποι». Όταν το άκουσα ανατρίχιασα.
• Ο πιο μεγάλος μου φόβος είναι να μη χάσω τον μπαμπά μου. Του έχω μεγάλη αδυναμία, γενικά, αλλά περάσαμε κάποια χρόνια που δεν ήμασταν καλά, και λόγω δουλειάς δεν έχουμε καταφέρει να επανορθώσουμε για τα χαμένα χρόνια. Κι επειδή όντως δουλεύω πολύ, φοβάμαι ότι δεν θα τα καταφέρω ποτέ. Φοβάμαι να μη τον χάσω και δεν έχω περάσει μαζί του αυτά που θέλω και δεν του έχω πει αυτά που θέλω. Φοβάμαι πολύ και τη μοναξιά, πάρα πολύ, και είναι το βασικό πράγμα που συζητάω στην ψυχοθεραπεία.
• Μου αρέσει πάρα πολύ να βγαίνω και να συναναστρέφομαι με ανθρώπους, να γνωρίζω καινούργιους ανθρώπους, να μου λένε με τι ασχολούνται, να βλέπω πώς αντιδρούν. Μ’ αρέσει πάρα πολύ να διαβάζω ποίηση, να ακούω μουσική και να ζωγραφίζω σκιτσάκια, doodles. Με εκνευρίζουν πολλά πράγματα, ο ρατσισμός, η ομοφοβία, η αγένεια.
• Έχω τεράστια λατρεία στη Lana Del Rey, την έχω κάνει και tattoo, οπότε αυτές τις μέρες που περνάω το summertime sadness μου την έχω λιώσει. Μου αρέσει πάρα πολύ η Νατάσσα Μποφίλιου και θεωρώ κιόλας ότι με έχει εμπνεύσει πολύ και η τεχνική της στο τραγούδι, κάνει ανεβοκατεβάσματα πολύ θεατρικά. Μ’ αρέσει ο Παύλος Παυλίδης, δεν έχω χάσει συναυλία του, μου αρέσει πάρα πολύ ο Saske, είναι ο πιο λυρικός τράπερ, ο πιο ερωτικός, θα ήθελα πάρα πολύ να συνεργαστώ μαζί του. Και η Φουρέιρα μου αρέσει πολύ. Μου αρέσει και η τραπ γενικά. Με ρωτάνε σε συνεντεύξεις «γιατί έκανες feat με τον Snik;», λες και με κατηγορούν, επειδή έτσι γουστάρω, μουσική κάνει. Επίσης, η τραπ είναι μουσική φτιαγμένη για πάρτι, για γλέντι, αν δεν θέλεις να διασκεδάσεις μη βάλεις να την ακούσεις.
SNIK, MARSEAUX - MIAMI (Official Audio Release)
• Στη δικιά μου ύπαρξη και στη δικιά μου προσωπικότητα δεν υπάρχει ευτυχία. Δεν θα ευτυχήσω ποτέ απόλυτα, γιατί όταν καταφέρνω κάτι, πάντα νιώθω ότι μου λείπει κάτι άλλο, και ότι πρέπει να προσπαθήσω για το επόμενο. Θεωρώ ότι στη ζωή μου δεν θα σταματήσω ποτέ να προσπαθώ για κάτι. Είναι λίγο στενάχωρο, αλλά ισχύει. Δεν μπορώ να είμαι ευτυχισμένη με ελάχιστα.
• Ο έρωτας έχει παίξει τον μεγαλύτερο ρόλο στη ζωή μου, είναι κάτι που με βασανίζει πολύ και το σκέφτομαι όλη την ώρα. Ερωτεύομαι από μωρό οτιδήποτε και είναι αυτό που με γεμίζει, που με εμπνέει, που μου δίνει ζωή. Είναι τα πάντα για μένα.
• Παρότι λένε ότι η κοινωνία γίνεται όλο και χειρότερη, εγώ νιώθω πως έχουμε κάνει τεράστια βήματα, ο κόσμος εξελίσσεται, ανοίγουν και τα μυαλά σιγά-σιγά και δημιουργείται χώρος για να εκφραστείς και να είσαι ο εαυτός σου. Όταν είχα βγάλει το «Βότκα βύσσινο» φοβόμουν ότι πάει η καριέρα μου, δεν θα με ξανακούσει κανείς, θα με κράξουν όλοι. Θεωρούσα ότι είναι πολύ μεγάλο βήμα για την ελληνική κοινωνία, και η «Βότκα βύσσινο» έγινε το μεγαλύτερό μου χιτ. Ενώ φοβόμουν ότι θα μου καταστρέψει την καριέρα, μου την έφτιαξε. Και βλέπω ότι, όντως, όταν έχεις κότσια και τολμάς, το κοινό το εκτιμάει. Φοβήθηκα γιατί μιλάει για έναν έρωτα γυναίκας με γυναίκα, στην Ελλάδα δεν είχε βγει κάτι τέτοιο περί ομόφυλου ζευγαριού και θεωρούσα ότι ήταν too much, αλλά εν τέλει είδα ότι με επαίνεσε το κοινό. Στην αρχή όλοι έλεγαν ότι έκανα queerbaiting, ότι δεν είμαι όντως bi, κι ότι το έκανα επίτηδες για να πιάσω το κοινό.
• Είναι τεράστιο χρέος και τεράστια ευθύνη να λες μερικά πράγματα. Πάρα πολλοί γονείς μού είχαν στείλει μηνύματα όταν έβγαλα το «Βότκα βύσσινο», οι μισοί έλεγαν «σε ευχαριστώ, γιατί το παιδί μου ένιωσε ότι δεν κάνει κάτι λάθος», οι άλλοι μισοί μου έλεγαν «γιατί ωθείς το παιδί μου στην ομοφυλοφιλία;». Μα εγώ το ωθώ; Δεν γίνεται να σε ωθήσει κάποιος, είναι κάτι φυσικό, δεν γίνεται να γίνει το παιδί σου queer, είναι κάτι που το έχει από τη φύση του. Εσύ πρέπει να το αποδεχτείς, το παιδί δεν κάνει κάτι κακό. Εκεί έξω υπάρχουν πολλοί κακοί γονείς, και δεν το κάνουν επίτηδες, είναι αμόρφωτοι, δεν ξέρουν πώς να το διαχειριστούν. Έχω φίλη που έχει φάει ξύλο από τον πατέρα της επειδή εν έτει 2023 είπε στους γονείς της ότι της αρέσουν τα κορίτσια. Δεν μπορείς να καταγγείλεις κάπου ότι αντέδρασαν λάθος οι γονείς σου, σε στιγματίζει όμως. Η φίλη μου ένιωθε ότι κάνει κάτι λάθος, μου έλεγε «θα την πεθάνω τη μάνα μου», ενώ η μάνα της την καταπιέζει. Για ένα πράγμα είμαι ευγνώμων στον πατέρα μου, που ήταν πάντα πολύ ανοιχτός άνθρωπος, ήταν πάντα διακριτικός, μας στήριζε σε όλα. Η αδελφή μου έχει την κοπέλα της και μένουν μαζί στο σπίτι, είναι όλα καλά, και νόμιζα ότι είναι όλοι οι γονείς έτσι, αλλά δεν είναι. Υπάρχουν πολλά παιδιά που έχουν περάσει βασανιστήρια επειδή είναι queer.
• Γι’ αυτό είναι σημαντικά σίριαλ όπως του Παπακαλιάτη. Άκουσα από φίλη μου που δεν ένιωθε καθόλου άνετα με την ομοφυλοφιλία και τα γκέι ζευγάρια, να λέει «με συγκίνησε πολύ αυτό το γκέι ζευγάρι, ένιωσα ότι αγαπιόταν πολύ», και της λέω «γιατί σε συγκίνησε αυτό και δεν σε συγκίνησαν όλα τα υπόλοιπα ζευγάρια που υπάρχουν γύρω μας, στη ζωή, έτσι κι αλλιώς;».
• Δεν είναι εύκολο, αλλά αν καταπιέζεσαι και δεν έχεις συμπαράσταση από το σπίτι σου, σήκω και φύγε. Όταν έφυγα στα 17 από το σπίτι μου δεν είχα να φάω, είχα να χαλάσω τρία ευρώ την ημέρα, αλλά στην ψυχική μου υγεία ήμουν καλά γιατί δεν έμενα σε ένα περιβάλλον που ήταν τοξικό, δεν τσακωνόμουν με κανέναν, είχα την ηρεμία μου. Δεν είχα λεφτά να πιω ποτά με τους φίλους μου, αλλά γυρνούσα στο σπίτι μου και ήμουν ήρεμη, δεν είχα κάποιον για να τσακωθώ ή να μου λέει συνέχεια πόσο λάθος επιλογές κάνω στη ζωή μου.
• Η πιο μεγάλη δυσκολία που έχει σήμερα ένας νέος μουσικός είναι να μπορεί να κάνει τη μουσική, την αγάπη του δηλαδή, κάτι που να τον συντηρεί και οικονομικά. Αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο, η τέχνη είναι πολύ κακοπληρωμένη. Μια χορεύτρια, η καλύτερη, που λιώνει όλη μέρα στη δουλειά, που κάνει practice και ανοίγματα και χορογραφίες, δεν θα επιβραβευτεί ποτέ από την ελληνική κοινωνία. Θα παίρνει πάντα για ένα κλιπ 80 ευρώ. Για να ζήσουν οι χορεύτριες πρέπει να κάνουν δύο δουλειές ή τις βοηθούν οικονομικά οι γονείς τους. Όταν είσαι ποπ τραγουδίστρια μπορείς να πάρεις και κάποια χορηγία, αλλά από την indie pop στην Ελλάδα δεν ζεις, ούτε καν από το ραπ, αν δεν είσαι πολύ γνωστό όνομα. Μόνο οι πολύ πετυχημένοι ζούνε από τη μουσική τους.
• Η ζωή με έχει μάθει ότι το κάρμα όντως υπάρχει κι ότι άμα κάνεις καλό θα σου το ανταποδώσει, και αυτός που θα σου κάνει κακό θα του γυρίσει μπούμερανγκ. Έμαθα επίσης ότι η δουλειά σου ανταμείβεται πάντα. Άμα δουλεύεις σκληρά και αγαπάς και πιστεύεις κάτι, αν κάνεις θυσίες γι’ αυτό, ανταμείβεσαι και με το παραπάνω.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
