Το συγκρότημα που δημιουργήθηκε στο δωμάτιο της Emma Gazeστο Brighton, έχοντας ως πρότυπο τους αναρχοπάνκ Ολλανδούς Ex, άλλαξε αρκετές φορές τη σύνθεσή του και τα μουσικά του στυλ, για να καταλήξει να θεωρείται ένα από τα πιο δυναμικά γυναικεία συγκροτήματα του παρόντος, με την εκτίμηση του κοινού και των κριτικών. Τα μέλη του συγκροτήματος μπορεί να έχουν διασκορπιστεί και να ζουν σε διάφορα σημεία του κόσμου, από την Οξφόρδη και το Βερολίνο, μέχρι την Πράγα και το Λος Άντζελες, παρ' όλα αυτά παραμένει συμπαγές και οι σχέσεις των κοριτσιών μεταξύ τους είναι καλύτερες από ποτέ.

«Όλες αισθανθήκαμε την ανάγκη να φύγουμε από το Brightonγια αρκετό καιρό», λέει η Gaze, «θα ήταν άσχημο για μας να ήμασταν εδώ τη στιγμή που δεν το θέλαμε. Όταν επιστρέφεις είσαι με τις μπαταρίες γεμισμένες, πιο ενθουσιώδης, και όλες αφοσιωνόμαστε σε διαφορετικά πράγματα. Που σημαίνει ότι όταν επιστρέφουμε και γράφουμε μαζί στο στούντιο, οι ιδέες έρχονται φουριόζες. Ησυχάζουμε για ένα λεπτό, μετά λέει μια από μας "να παίξουμε", κάποια ξεκινάει, συμμετέχουμε όλες, κι έτσι συμβαίνει». Οι Electrelane εμφανίστηκαν ως ένα all-girl γκρουπ που παίζει instrumental από άποψη, χωρίς φωνητικά, σε δικιά τους μάλιστα εταιρεία, κάτι αρκετά τολμηρό για γυναικείο συγκρότημα. Το Rocket To The Moonήταν ένα συναρπαστικό ντεμπούτο, ασυνήθιστο για τόσο νεαρής ηλικίας μέλη. Το ότι ήταν γυναίκες έκανε το εγχείρημα ακόμα πιο εντυπωσιακό. «Ήταν ο θρίαμβος του ενθουσιασμού παρά της δεξιοτεχνίας», προσθέτει η Gaze, «ήμασταν ενθουσιασμένες και ευέξαπτες. Ήμασταν αρκετά νέες για να σκεπτόμαστε, θεωρούσαμε ότι όλα γύρω μας είναι cool, αλλά είχαμε την περιέργεια να δοκιμάσουμε σχεδόν τα πάντα. Οι πρώτες μας απόπειρες ήταν αρκετά θορυβώδεις, όχι τόσο thrash όσο στο thrash metal, αλλά λιγάκι χαοτικές. Είχαμε πάντα όμως πολύ συγκεκριμένη ιδέα για το τι θέλαμε να κάνουμε με το συγκρότημα και πάντα το παίρναμε πολύ στα σοβαρά».

Η σύνθεση αποκλειστικά από γυναίκες και ο αγώνας τους ενάντια στο σεξισμό που επικρατεί στο παρασκήνιο της μουσικής είχε προκαλέσει σχόλια στην αρχή, υπόνοιες για ομοερωτισμό κι άλλα τέτοια σεξιστικά κι ενοχλητικά για τις ίδιες. «Οι μηχανικοί ήχου άφηναν σεξουαλικής φύσης υπονοούμενα στην αρχή», λέει η Mia Clarke, η κιθαρίστρια του συγκροτήματος, «μας ρώταγαν τι άλλο κάνουμε με τα όργανα, αλλά αυτό σιγά-σιγά χάθηκε». Η θηλυκή πλευρά του γκρουπ, ωστόσο, δεν χάθηκε ποτέ. Αυτό ακριβώς που τις ενοχλούσε στις αναφορές στον Τύπο, όσο περνούσε ο καιρός άρχισαν να το τονίζουν και να το σχολιάζουν κι οι ίδιες. «Η ερώτηση γιατί δεν παίρνουμε κάποιον άντρα στο συγκρότημα είναι ανόητη. Τους απαντάμε, γιατί δεν ρωτάτε ένα αγορίστικο γκρουπ γιατί δεν παίρνουν μια γυναίκα; Είναι ακριβώς το ίδιο. Υπάρχει ένα θέμα για το πώς είναι τα γυναικεία γκρουπ γενικά, αλλά είναι μάλλον ξεχωριστό θέμα, κοινωνιολογικό. Το να πάρουμε κάποιον άντρα στο συγκρότημα είναι μάλλον θέμα πρακτικό, δεν πιστεύω ότι θα άλλαζε τη μουσική δυναμική τωνElectrelane. Είναι πιο βολικό να είμαστε όλες μας γυναίκες, από την άποψη ότι είναι πιο φτηνό όταν περιοδεύουμε». Στο δεύτερο άλμπουμ τους The Power Out (την πρώτη κυκλοφορία τους στην Too Pure) συνεργάστηκαν με τον Steve Albini, πρόσθεσαν πολύγλωσσα φωνητικά και η δομή των τραγουδιών έγινε περισσότερο ποπ, πιο προσιτή και πλούσια, χαρίζοντάς τους παγκόσμια αναγνώριση. Ακολούθησε το Axes, μάλλον η πιο αδικημένη δουλειά τους, αφού δεν κατάφερε να επαναλάβει την επιτυχία του Power Out. Στο συγκεκριμένο άλμπουμ, που ηχογραφήθηκε σε διάφορα αμερικάνικα στούντιο, επέστρεψαν στα ορχηστρικά κομμάτια, με το περιβόητο πια Gone Darkerνα έχει χτιστεί πάνω στον ήχο ενός περαστικού τρένου, την ώρα που ηχογραφούσαν στην Αριζόνα.

Το φετινό άλμπουμ τους No shouts, No Callsείναι ίσως το καλύτερό τους. Δεν διαφοροποιείται από τον οικείο πια ήχο τους, οι στίχοι είναι όμως πιο προσωπικοί, οι φωνές είναι πιο επίμονες, όλα τα στοιχεία που τις καθιέρωσαν είναι παρόντα στον υπερθετικό. Στο μεταξύ πρόλαβαν να γίνουν φανατικές οπαδοί του ποδοσφαίρου, να περιοδεύσουν σε ολόκληρο τον κόσμο και να γίνουν αγαπημένες του αμερικάνικου κοινού. «Μας παίρνουν πολύ περισσότερο στα σοβαρά στην Αμερική», λέει η Emma, «στην Αγγλία έχουμε ακόμα ηλίθιους που φωνάζουν "βγάλτε λίγο έξω τα βυζιά σας", κανείς δεν τολμάει να το κάνει αυτό στην Αμερική»...