Η μέρα που η μουσική θα ζωντανέψει ξανά

Η μέρα που η μουσική θα ζωντανέψει ξανά Facebook Twitter
Ο Dave Grohl επί σκηνής σε συναυλία των Foo Fighters
0



ΔΕΝ ΞΕΡΩ αν εσείς είχατε κάνει τόσο πρόωρα σχέδια για το καλοκαίρι, εγώ όμως ήξερα ακριβώς πού θα γιόρταζα την αργία της 4ης Ιουλίου φέτος: σ΄ ένα τεράστιο χώρο έξω από την Ουάσιγκτον μαζί με την μπάντα μου τους Foo Fighters και γύρω στους 80.000 στενούς μας φίλους. Μ' αυτή τη μεγάλη συναυλία, επρόκειτο να γιορτάσουμε την 25η επέτειο από την κυκλοφορία του παρθενικού μας άλμπουμ...

Δυστυχώς όμως, με την πανδημία του κορωνοϊού, η ζωντανή μουσική κατάντησε πλέον να συμβαίνει σε μικρά, διόλου κολακευτικά παράθυρα όπου η εικόνα μοιάζει με υλικό security κάμερας και ο ήχος ακούγεται συμπιεσμένος και σπαστός σαν τις ανταποκρίσεις του Νιλ Άρμστρονγκ από την Σελήνη. Μην με παρεξηγείτε, κατάφερα να διαχειριστώ την μονοτονία της καραντίνας και γνωρίζω ότι όσοι δεν εργαζόμαστε σε νοσοκομεία είμαστε οι τυχεροί της υπόθεσης, όμως δεν μπορώ να μην νοιώθω μια ακόρεστη επιθυμία για ζωντανό, εκκωφαντικό, ιδρωμένο rock and roll, και μάλιστα όσο πιο γρήγορα γίνεται. Το είδος που κάνει την καρδιά σου να τρέχει, το σώμα σου να δονείται και την ψυχή σου να σκιρτά με πάθος.

Δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να συγκριθεί με την ενέργεια και την ατμόσφαιρα της ζωντανής μουσικής. Αποτελεί επιβεβαίωση της ίδιας της ζωής η εμπειρία του να βλέπεις στην σκηνή τους αγαπημένους ερμηνευτές, με σάρκα και οστά, αντί για μια μονοδιάστατη εικόνα που ακτινοβολεί στην οθόνη σου καθώς έχεις χαθεί σε άλλη μια περιδίνηση στο YouTube αργά τη νύχτα. Ακόμα και οι πιο αγαπημένοι μας υπερ-ήρωες, δια ζώσης αποκτούν ανθρώπινη διάσταση.

Φαντάσου να βρισκόσουν στο Στάδιο Γουέμπλεϊ το 1985 για το Live Aid, την ώρα που βγαίνει στη σκηνή ο Freddie Mercury για να ξεκινήσει με τους Queen μια από τις πιο θριαμβευτικές ζωντανές εμφανίσεις όλων των εποχών (διάρκειας μόλις 22 λεπτών)...

Δεν ήταν απαραίτητα η μουσική μαγεία των Queen αυτή που έγραψε ιστορία εκείνη τη μέρα. Ήταν κυρίως ο σύνδεσμος του Freddie με το κοινό αυτός που μεταμόρφωσε ένα αχανές ποδοσφαιρικό στάδιο σε καθεδρικό του ήχου. Στο φως της ημέρας, έκανε 72.000 ανθρώπους να λειτουργούν ως όργανό του, με τον ίδιο να ενώνεται μαζί τους σε μια μεγαλειώδη αρμονική συμφωνία.

Η μέρα που η μουσική θα ζωντανέψει ξανά Facebook Twitter
Ο Freddie Mercury μπροστά στη λαοθάλασσα του κονού στο Live Aid του 1985.

Έχω περάσει όλη μου τη ζωή πηγαίνοντας σε συναυλίες και γνωρίζω καλά αυτό το συναίσθημα. Έχω γίνει χαλκομανία στην πρώτη σειρά, έχω παίξει αόρατα ντραμς στα αγαπημένα μου τραγούδια, έχω τσαλαπατηθεί στο πλήθος, έχω χαθεί χορεύοντας στο ρυθμό ενώ τα ντεσιμπέλ έφταναν σε επικίνδυνα για την ακοή επίπεδα. Με έχουν σηκώσει στα χέρια τους άγνωστοι κουβαλώντας με μέχρι την σκηνή μόνο και μόνο για να πετύχω από εκεί ψηλά την ιδανική ένδοξη βουτιά πίσω στα ιδρωμένα αλλά ασφαλή χέρια τους. Έχω τραγουδήσει μέχρι αφωνίας αγκαλιά με ανθρώπους που δεν γνώριζα και δεν θα ξαναέβλεπα ποτέ. Όλα αυτά για να γιορτάσω και να μοιραστώ αυτή την χειροπιαστή και βαθιά κοινωνική δύναμη της μουσικής...

Ένα βράδυ, πριν την συναυλία των Foo Fighters στο Βανκούβερ, ο μάνατζερ της περιοδείας μου ανακοίνωσε ότι το «Αφεντικό» το ίδιο, ο Bruce Springsteen βρισκόταν ανάμεσα στο κοινό (άμεση παράλυση νεύρων εκ μέρους μου). Παγωμένος από φόβο, αναρωτήθηκα πώς θα μπορούσα να παίξω ενώπιον αυτού του θρυλικού performer, διάσημου για τις επικές συναυλίες του που έφταναν τις τέσσερις ώρες. Με τίποτα δεν θα μπορούσα να ανταποκριθώ στις υψηλές προσδοκίες του! Λίγο αργότερα βέβαια, έμαθα ότι δεν είχε έρθει για να δει εμάς, αλλά την μπάντα που άνοιγε τη συναυλία (συντριπτική ταπείνωση εγώ), οπότε μου έφυγε ένα βάρος. Κουβεντιάσαμε όμως μαζί για λίγο πριν το live και αυτή η συνάντηση μου υπενθύμισε όχι μόνο τον άνθρωπο πίσω από τον υπερ-ήρωα αλλά και τον λόγο που εκατομμύρια άνθρωποι ταυτίζονται μαζί του: Επειδή είναι αληθινός.

Τρεις ώρες αργότερα, καθώς βρισκόμουν εξαντλημένος από τη συναυλία σ' ένα πάγκο στα αποδυτήρια, μουσκεμένος στον ιδρώτα, χτύπησε ξαφνικά η πόρτα. Ο Bruce ήθελε να μας χαιρετήσει. Είχε μείνει τελικά και για την δική μας εμφάνιση (το πηγούνι μου έπεσε και συνετρίβη στο πάτωμα από το δέος και τη συγκίνηση), και ήθελε να μας ευχαριστήσει και να μας συγχαρεί ειδικά για την επαφή που φαινόταν να έχουμε με το κοινό. Όταν τον ρώτησα από ποια θέση παρακολούθησε τη συναυλία, μου αποκρίθηκε ότι ήταν όρθιος κάτω μαζί με τον κόσμο. Εννοείται πως ήταν. Αυτός ο άνθρωπος δεν σταματά ποτέ να αναζητά αυτή τη σύνδεση.

Μερικές μέρες αργότερα, έλαβα ένα γράμμα από τον Bruce – χειρόγραφο σε επιστολόχαρτο ξενοδοχείου – στο οποίο μου εξηγούσε ξεκάθαρα αυτό το συναίσθημα: «Όταν κοιτάς από τη σκηνή τον κόσμο, θα πρέπει να βλέπεις τον εαυτό σου στο κοινό, όπως ακριβώς εκείνοι βλέπουν τον εαυτό τους σε σένα».

Η μέρα που η μουσική θα ζωντανέψει ξανά Facebook Twitter
Ο Bruce Springsteen στο Λονδίνο το 2016.

Όχι για να το παινευτώ, αλλά μπορώ να δηλώσω ότι εδώ και 25 χρόνια έχω την καλύτερη θέση στη συναυλία. Επειδή όντως σε βλέπω. Σε βλέπω να συμπιέζεσαι μπροστά από τη σκηνή. Σε βλέπω να παίζεις αόρατα ντραμς στα αγαπημένα σου τραγούδια. Σε βλέπω να σε σηκώνουν στα χέρια τους και να σε μεταφέρουν μέχρι τη σκηνή για να κάνεις μετά την ένδοξη βουτιά και να προσγειωθείς πίσω στην ιδρωμένη τους αγκαλιά. Βλέπω το vintage μπλουζάκι σου με το όνομα της μπάντας. Ακούω τα γέλια και τις κραυγές σου. Σε βλέπω την ώρα που δακρύζεις.

Σε έχω δει να χασμουριέσαι (ναι, για σένα το λέω) και σ΄ έχω δει να πέφτεις κάτω λιώμα στο μεθύσι. Σ' έχω δει να στέκεσαι αγέρωχα ενώ λυσσομανάει ο άνεμος ή μέσα στο πιο καυτό λιοπύρι ή σε θερμοκρασίες υπό το μηδέν. Έχω δει ακόμα και κάποιους από εσάς να μεγαλώνετε και να γίνεστε γονείς, και να έρχεστε στη συναυλία με το παιδί στους ώμους.

Στο σημερινό κόσμο του φόβου και της ανησυχίας και της κοινωνικής απόστασης, δυσκολευόμαστε ακόμα και να φανταστούμε ότι θα μοιραστούμε ποτέ ξανά τέτοιες εμπειρίες. Δεν ξέρω πότε θα είναι ασφαλές και πάλι να τραγουδήσουμε σε μια συναυλία αγκαλιά, χέρι με χέρι, με τις καρδιές μας να τρέχουν, τα σώματα μας να πάλλονται και τις ψυχές μας να σκιρτούν από το πάθος για ζωή. Ξέρω όμως ότι θα το ξανακάνουμε, επειδή είμαστε αναγκασμένοι. Δεν είναι ζήτημα επιλογής. Είμαστε άνθρωποι. Έχουμε ανάγκη από στιγμές που μας επιβεβαιώνουν ότι δεν είμαστε μόνοι. Ότι μας καταλαβαίνουν. Ότι δεν είμαστε τέλειοι. Και, το πιο σημαντικό, ότι χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον.

Έχω μοιραστεί τη μουσική μου, τα λόγια μου, τη ζωή μου, με τους ανθρώπους που έρχονται στις συναυλίες μας. Κι εκείνοι έχουν μοιραστεί τη φωνή τους με μένα. Χωρίς το κοινό – αυτό το ακροατήριο που ιδρώνει και ουρλιάζει – τα τραγούδια μου θα ήταν απλά ένας ήχος. Μαζί όμως, είμαστε τα όργανα σ΄ έναν καθεδρικό ναό ήχων, που χτίσαμε μαζί νύχτα παρά νύχτα. Και είμαι σίγουρος ότι θα τον χτίσουμε ξανά.

Από το κείμενο του Dave Grohl, "The Day the Live Concert Returns" που δημοσιεύτηκε στο Atlantic.
Επιμέλεια: Δ. Πολιτάκης

Μουσική
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Παύλος Παυλίδης: «Δεν ξέρω αν τελικά θα σώσει τον κόσμο η ομορφιά, θέλω όμως να την εμπιστευτώ»

Μουσική / Παύλος Παυλίδης: «Δεν ξέρω αν τελικά θα σώσει τον κόσμο η ομορφιά, θέλω όμως να την εμπιστευτώ»

Με αφορμή την εμφάνισή του στο φετινό Release Athens, ο δημοφιλής τραγουδοποιός μιλά στη LiFΟ για το νέο του άλμπουμ «Μπρανκαλεόνε», για την ποίηση, την τραπ και τον ΛΕΞ, τις ευκαιρίες που δίνει στους ανθρώπους, καθώς και για την ωμή, απρόκλητη βία που τον οδήγησε να γράψει το τραγούδι «Ένα αλλιώτικο παιδάκι» για τον Ζακ Κωστόπουλο.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Απλώνοντας ρούχα με τη Δανάη στο κέντρο του κόσμου

Μουσική / Απλώνοντας ρούχα με τη Δανάη στο κέντρο του κόσμου

Η Δανάη Δέδε γιορτάζει τα 20 της στην Αθήνα με μια κιθάρα στο χέρι και πολλά λουλούδια γύρω της. Της αρέσει η θάλασσα της πόλης, αλλά προτιμά αυτήν της Ρόδου, όπου και μεγάλωσε. Το κομμάτι της «Αύριο» την έκανε γνωστή, αλλά σίγουρα δεν την τρομάζει ‒ μάλλον την ενθουσιάζει. Η μαμά της πιστεύει πως θα ήταν πολύ καλή ως ψυχολόγος.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΑΡΑΝΤΗΣ
Όταν ο Τσαϊκόφσκι περιέγραφε τη μοίρα του με μια Συμφωνία

Συμφωνική Μουσική - Ιστορίες / Όταν ο Τσαϊκόφσκι περιέγραφε τη μοίρα του με μια Συμφωνία

Την Παρασκευή 30 Μαΐου, ο αρχιμουσικός Διονύσης Γραμμένος και η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών φέρνουν στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών το δράμα της Πέμπτης Συμφωνίας του Τσαϊκόφσκι, ενός έργου που περιγράφει την ένταση ανάμεσα στις προσταγές της μοίρας και την προσωπική ελευθερία τού συνθέτη.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
AEON: Η «ντίβα από την Κρήτη» που παντρεύει τη ραπ με τη λύρα

Μουσική / AEON: Η «ντίβα από την Κρήτη» που παντρεύει τη ραπ με τη λύρα

Ξεκίνησε από την παραδοσιακή μουσική, όμως, η ανάγκη της για κοινωνικοποίηση την οδήγησε στη ραπ. Με αφορμή το τελευταίο της άλμπουμ, «Χαϊμαλίνα», η 25χρονη AEON μιλά για τον σεξισμό που αντιμετώπισε στα πρώτα της βήματα και για το πώς συνδύασε την κρητική μπουκόλυρα με ραπ ρυθμούς.
M. HULOT
56’ με τον Degear0001

Μουσική / Το νέο διαστημικό άλμπουμ του Degear0001 έχει ήχους από παιδικά παιχνίδια

Ο νεαρός μουσικός, που πειραματίζεται με παιδικά πλήκτρα και «χακαρισμένα» αντικείμενα, μόλις κυκλοφόρησε ένα spacey άλμπουμ με weird pop, που σίγουρα θα ήθελες να χορέψεις σε ένα παραληρηματικό πάρτι με χαμόγελα και φλούο χρώματα.
M. HULOT
Νέγρος του Μοριά: «Mιλάω για τη σκοτεινή πλευρά της Ελλάδας»

Μουσική / Νέγρος του Μοριά: «Mιλάω για τη σκοτεινή πλευρά της Ελλάδας»

Ο ταλαντούχος μουσικός κυκλοφόρησε ένα από τα καλύτερα ραπ άλμπουμ της χρονιάς, στο οποίο εξερευνά την εμπειρία του να είσαι μαύρος στην Ελλάδα του 2025 και το οποίο αποθέωσε η Guardian. Μιλά αποκλειστικά στη LiFO, λίγο πριν τη συναυλία του στις 31 Μαΐου στο Universe Multivenue Open Air.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
Οι γονείς της Αγγελίνας κάποια στιγμή κουράστηκαν να παρακολουθούν τις παραστάσεις που οργάνωνε ως παιδί

Μουσική / Οι γονείς της Αγγελίνας κάποια στιγμή κουράστηκαν να παρακολουθούν τις παραστάσεις που οργάνωνε ως παιδί

Η Aγγελίνα είναι μια τραγουδοποιός 22 ετών που μεγάλωσε στην Αθήνα. Όταν ήταν μικρή ήθελε να γίνει ηθοποιός και συγγραφέας, αλλά ο δρόμος την πήγε στη μουσική κι έτσι έβγαλε το πρώτο της τραγούδι το 2023, που λέγεται «Sta Riha». Αγοράζει ακόμη μπουρμπουλήθρες από τα περίπτερα και της αρέσει να οδηγάει το σαράβαλό της. Κοιμάται καλά τα βράδια, αν δεν σκέφτεται πολύ. Όταν ανεβαίνει στην σκηνή, λέει μέσα της πως το άγχος της είναι ενθουσιασμός.
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΚΟΥΛΑΚΗ
«Ο Χελμός δεν είναι απλά ένα μουσικό φεστιβάλ και αυτό θα το βλέπετε κάθε χρόνο»

Μουσική / «Θα τρέχει ο κόσμος στο βουνό και στο κρύο για φεστιβάλ;» Κι όμως, έτρεξε

Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Helmos Mountain Festival, Αλέξης Άγριος, εξηγεί πώς γεννήθηκε η ιδέα για το φεστιβάλ, τι συνέβαλε στην επιτυχία του, ποια φιλόδοξα projects ετοιμάζονται για φέτος και πώς, πέρα από μουσικό γεγονός, έδωσε ώθηση στον τουρισμό της περιοχής.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Καλά, πάλι για τη ραπ θα λέμε;

Guest Editors / «Γιατί απαιτούμε από τη ραπ να είναι κάτι άλλο από αυτό που όντως είναι;»

Το μεγαλύτερο κομμάτι του κοινού που ήρθε σε επαφή με τη ραπ τα τελευταία χρόνια ξαφνικά ανακάλυψε, ομολογουμένως με άσχημο τρόπο, τι ήταν αυτό που προηγουμένως εκθείαζε ως ποίηση του περιθωρίου.
ΚΩΣΤΑΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ
«Becoming Led Zeppelin»: Το χρονικό του βαρύτερου ροκ συγκροτήματος όλων των εποχών

Pulp Fiction / Led Zeppelin: Ένα ντοκιμαντέρ για το «βαρύτερο» ροκ συγκρότημα όλων των εποχών

Το ντοκιμαντέρ «Becoming Led Zeppelin» του Μπέρναρντ ΜακΜάχον παρουσιάζει την ιστορία του θρυλικού hard rock συγκροτήματος, φωτίζοντας το background των μελών του και τις περιστάσεις που οδήγησαν στην ίδρυσή του, φτάνοντας μέχρι και την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ τους και την απαρχή της απόλυτης δόξας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ