Ποια είναι αυτή η Adele που κάνει σύσσωμο το βρετανικό Τύπο να παραληρεί εδώ και μήνες, που βλέπει να την υποδέχονται σαν τη σωτηρία της βρετανικής ποπ και να την αποκαλούν με γερές δόσεις (εσκεμμένης) υπερβολής «αποκάλυψη της χρονιάς»; Η στρουμπουλή, ακομπλεξάριστη 19χρονη απ' το Tottenham που μεγάλωσε στο Brixton, κατάφερε να χτίσει τόσες προσδοκίες γύρω από το όνομά της -έχοντας κυκλοφορήσει μόνο ένα single- όσο ελάχιστα γυναικεία ονόματα τα τελευταία χρόνια. Εμφανίστηκε στην εκπομπή του Jools Holland δίπλα στον Paul Mc Cartney και την Bjork, κέρδισε το Critics' Choice Award σαν νεοεμφανιζόμενη μουσικός πριν καν βγάλει άλμπουμ, υπόγραψε στην XL(την εταιρεία των Radiohead και της M.I.A.), άνοιξε συναυλίες του Jack Penate και του Devendra Banhart, έφτασε ένα βήμα πριν την κορυφή. Too much; Και βάλε!

H αλήθεια είναι πως η Adele είναι μόλις 19 χρονών, τραγουδάει απ' τα 14, έχει πραγματικά μία πολύ όμορφη soul φωνή, με μεγάλη έκταση... φωνηέντων και μια ωριμότητα αταίριαστη για μια έφηβη. Οι δε συνθήκες που μεγάλωσε (από μάνα ανύπαντρη, επίσης έφηβη όταν τη γέννησε, σε ένα άθλιο σπίτι) την έχουν οπλίσει με μια απίστευτη ειλικρίνεια που στις συνεντεύξεις μπορεί να παρεξηγηθεί - φαίνεται περισσότερο σαν θράσος. Ή αφέλεια. Δηλώνει για παράδειγμα σαν κύρια επιρροή της τα αγόρια και τις κακουχίες που έχει υποστεί εξαιτίας τους: «Μου αρέσει όταν τα αγόρια είναι απαίσια μαζί μου», λέει, «όταν εμφανίζονται με έξι ώρες καθυστέρηση ή δεν τηλεφωνούν. Αγαπάω το "δράμα", δεν μπορώ να γράψω χωρίς δράμα. Τα αγόρια είναι αυτό που αγαπώ περισσότερο στον κόσμο. Αν δεν έχω γκόμενο, για τι στο καλό θα γράψω στο επόμενο άλμπουμ μου;». Ανόητο, αλλά αφοπλιστικό.

Το ντεμπούτο άλμπουμ της -που μόλις κυκλοφόρησε με τίτλο την ηλικία της,19- είναι γεμάτο από προσωπικές μελοδραματικές αφηγήσεις και παλιομοδίτικη σόουλ με τη φωνή της να κυριαρχεί, βουτηγμένες σε μια μελαγχολία που δύσκολα συνδυάζεις με μια 19χρονη - δακρύβρεχτες μπαλάντες που μπορούν να γίνουν κλασικές γιατί έχουν ελάχιστη σχέση με τον ήχο του παρόντος. Γραμμένες για επιτυχία, φροντισμένες εξαντλητικά, μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας από ένα πολύ έμπειρο team, σοβαρές και ώριμες. Ενίοτε και βαρετές, όπως όλα τα «σχεδόν τέλεια» και «ώριμα».

Η αλήθεια είναι πως η Adele δεν είναι αποκάλυψη, κι απ' τα 12 τραγούδια του άλμπουμ τα μισά είναι αδιάφορα slow tempo που σε άλλη περίπτωση θα περνούσαν μάλλον απαρατήρητα. Αυτό που τη σώζει είναι η δύναμη κάποιων συνθέσεων που μεγαλώνει κάθε φορά που τις ακούς και κυρίως η φωνή της: τεράστια, κάτι μεταξύ της αγαπημένης της Eva Cassidy και της Joni Mitchell. Τα θέματα που την εμπνέουν είναι οι χαμένες αγάπες και οι αναμνήσεις που της προκαλούν, ενώ σαν επιρροές της αναφέρει την Etta James, την Peggy Lee, τον Jeff Buckley. Ούτε ένα σημερινό όνομα. Δεν είναι ν' απορεί κανείς γιατί κατέληξε στα 19 της μια drama queen, η οποία παρεμπιπτόντως λατρεύει και απολαμβάνει αυτό που της έχει συμβεί. «Μόλις πρωτόπιασα μικρόφωνο στα χέρια μου, στα 14, κατάλαβα ότι αυτό ήθελα να κάνω» λέει. Επιπλέον, αναφέρει ότι της αρέσει η ποίηση. Όχι να τη διαβάζει, να γράφει στίχους και μετά να τους μελοποιεί. Αποκαλεί τιςJill Scott καιKaren Dalton«εκπληκτικές, κανονικές ποιήτριες», πριν σχολιάσει τα λόγια του «Daydreamer», του κομματιού που ανοίγει το άλμπουμ της: «Είναι γραμμένο για το αγόρι με το οποίο ήμουν τότε ερωτευμένη, αγάπη κανονική. Του άρεσαν και τα αγόρια όμως και δεν μπορούσα να το αντέξω. Ζήλευα πραγματικά»...

Στο άλμπουμ ξεχωρίζουν το εξαιρετικό «Chasing Pavements», το τραγούδι που έστρεψε την προσοχή όλων πάνω της σαν «αποκάλυψη» του MySpace και το υπέροχο «Hometown Glory» στο φινάλε, με τη φωνή της να θυμίζειElla Fitzgerald. Επίσης, καταφέρνει να δώσει μια νέα υπόσταση στο (γενικώς κακοποιημένο) «Make You Fell My Love» του Bob Dylan, μια λιτή σπαρακτική μπαλάντα μόνο με συνοδεία πιάνου.

Συμπαθητικό ντεμπούτο από μία πιτσιρίκα με τσαμπουκά που ήρθε για να γίνει με το ζόρι η νέα soul βασίλισσα, σε καμιά περίπτωση όμως δεν πρόκειται για το θρίαμβο που επιβάλλουν τα βρετανικά media.