Τζέρι Λιούις: Η ζωή και το έργο ενός εκ των κορυφαίων κωμικών του 20ού αιώνα

Τζέρι Λιούις: Η ζωή και το έργο ενός εκ των κορυφαίων κωμικών του 20ού αιώνα. Facebook Twitter
Ο χώρος του entertainment ήταν η φυσική εξέλιξη για εκείνον και μια χώρα που έβγαινε από έναν μεγάλο πόλεμο και ήθελε αισιοδοξία και γέλιο θα γινόταν το ιδανικό κοινό του. Φωτό: STF/AFP/Getty Images
0


ΞΕΚΙΝΩΝΤΑΣ ΑΠΟ ΚΑΤΙ προσωπικό, τα προ ιδιωτική τηλεόρασης χρόνια, η προβολή στην ΕΡΤ ή στο βίντεο μιας ταινίας του Τζέρι Λιούις ή του Λουί ντε Φινές θα ήταν το highlight της ημέρας. Η σύνδεση των δύο ήταν σχεδόν άμεση –οι ταινίες ολότελα δικές τους– στο μυαλό ενός παιδιού πριν ανακαλύψει ρόλους και εργασίες μέσα σε μια κινηματογραφική παραγωγή. Χρόνια αργότερα, βρήκα ένα βίντεο με το τιμητικό César που έδωσαν οι Γάλλοι στον Λουί ντε Φινές για το σύνολο της καριέρας του το 1980. Ποιον φώναξαν για να του το δώσει; Τον Τζέρι Λιούις, έναν κωμικό που λάτρεψε το λαϊκό κοινό της χώρας αλλά κυρίως οι συνήθως δύστροποι κριτικοί της, που τον ανήγαγαν σε ιδιοφυΐα της κωμωδίας, καθώς τους μετέφερε χρόνια πίσω, πριν από τη γέννηση του σινεμά ακόμα, στις ρίζες του vaudeville και των καμπαρέ. To 2002, η Αμερικανίδα ακαδημαϊκός Ρέι Μπεθ Γκόρντον κυκλοφόρησε μια λεπτομερή μελέτη της γαλλικής κωμωδίας του 19ου αιώνα που κορυφώθηκε με τις πρώτες κινηματογραφικές ταινίες, τιτλοφορώντας το βιβλίο της «Why the French Love Jerry Lewis», φράση που συχνά χρησιμοποιούνταν κοροϊδευτικά κατά των Γάλλων.

Ο Λιούις σταμάτησε να προβληματίζεται για το τι θα έκανε στην καριέρα του, γιατί τα έκανε όλα μαζί. Ζωντανές εμφανίσεις, ηχογραφήσεις δίσκων, ταινίες στο Χόλιγουντ και εμφανίσεις στην τηλεόραση από έναν άνθρωπο-ορχήστρα, που δεν βολευόταν όμως μόνο στον ρόλο του εκτελεστή και κυνηγούσε και αυτόν του δημιουργού.

Ο Τζόι Λέβιτς που έγινε Τζόι Λιούις και μετά Τζέρι Λιούις ήταν παιδί διασκεδαστών, οι οποίοι έφευγαν συχνά για περιοδείες και άλλαζαν τόπο κατοικίας, με τον μικρό τους γιο να επιζητά την προσοχή τους, φτιάχνοντας μικρά σκετς και αναπτύσσοντας πολύ γοργά μια κωμική περσόνα. Μέτριος μαθητής, δεν ολοκλήρωσε το σχολείο, δεν έγινε δεκτός στον αμερικανικό στρατό κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και αξιοποίησε την ενέργειά του παίρνοντας μικρά ρολάκια δίπλα στον πατέρα του ή ταλαιπωρώντας φίλους και γείτονες με διάφορες ευρηματικές σκανταλιές. Ο χώρος του entertainment ήταν η φυσική εξέλιξη για εκείνον και μια χώρα που έβγαινε από έναν μεγάλο πόλεμο και ήθελε αισιοδοξία και γέλιο θα γινόταν το ιδανικό κοινό του. Χρειαζόταν πάντως κάτι για να κάνει το πρώτο μεγάλο βήμα, καθώς χιλιάδες σαν αυτόν είχαν αντίστοιχα όνειρα, και το βρήκε στη συνεργασία με τον πιο γήινο Ντιν Μάρτιν, έναν τραγουδιστή και εκκολαπτόμενο ηθοποιό, με τον οποίο πολύ γρήγορα άρχισαν να κάνουν εμφανίσεις σε κλαμπ ως δίδυμο.

Όταν ο Τζέρι Λιούις παρέδωσε το τιμητικό βραβείο Σεζάρ στον Λουί ντε Φινές

Γρήγορα ήρθε το ραδιόφωνο και λίγο μετά οι πρώτες εκπομπές στην τηλεόραση που μοιραία κέντρισαν το ενδιαφέρον ανθρώπων του Χόλιγουντ. Ο παραγωγός Χαλ Γουόλις τους έκλεισε το 1949 και υπό τις οδηγίες του δούλεψαν μαζί ως το 1956, εμφανιζόμενοι συνολικά σε 16 ταινίες, πρώτα σε μικρούς ρόλους και σύντομα ως πρωταγωνιστές. Οι ταινίες των Μάρτιν και Λιούις βασίζονταν αποκλειστικά στη μεταξύ τους χημεία και όχι τόσο στις περιπέτειες στις οποίες έμπλεκαν, καθώς οι ξεκάθαροι ρόλοι που είχαν (ο συγκρατημένος, «ενήλικας» Μάρτιν και το ασταμάτητο «παιδί» Λιούις) βοηθούσαν πολύ σε αυτήν τη διάδραση. Ο Λιούις όμως γινόταν όλο και πιο ανεξέλεγκτος και το κοινό άρχισε σταδιακά να ξεχνά πως πηγαίνει σινεμά για να δει ένα δίδυμο κωμικών, με τον Μάρτιν να αντιλαμβάνεται τη φθορά του και να αρχίζει να ξανασκέφτεται το τραγούδι. Ο καλλιτεχνικός χωρισμός τους, όχι ιδιαίτερα κομψός, ήταν ό,τι καλύτερο και για τους δυο, αλλά οδήγησε τον Λιούις σε ένα αδιέξοδο σε σχέση με το πού θα έπρεπε να επικεντρωθεί στη συνέχεια της καριέρας του.

Μια τυχαία live εμφάνιση στο Λας Βέγκας και η ερμηνεία ενός τραγουδιού που ήξερε από παιδί, του «Rock-A-Bye Baby», άνοιξε νέους ορίζοντες. Ο Λιούις σταμάτησε να προβληματίζεται με το τι θα έκανε στην καριέρα του, γιατί τα έκανε όλα μαζί. Ζωντανές εμφανίσεις, ηχογραφήσεις δίσκων, ταινίες στο Χόλιγουντ και εμφανίσεις στην τηλεόραση από έναν άνθρωπο-ορχήστρα, που δεν βολευόταν όμως μόνο στον ρόλο του εκτελεστή και κυνηγούσε και αυτόν του δημιουργού. Στη Warner βρήκε τον Φρανκ Τάσλιν, έναν σκηνοθέτη που δούλευε ως τότε στα κινούμενα σχέδια της εταιρείας, και μαζί άφησαν πίσω τους κωμικές συμβάσεις, κάτι που ξεκίνησε από την τελευταία ταινία που είχε κάνει με τον Μάρτιν, το «Hollywood or Bust», και συνεχίστηκε με το «Delicate Delinquent» το 1957 και τα επόμενα τρία χρόνια.

Το 1960 ήταν που πήρε την απόφαση να τα κάνει όλα μόνος του στο «Bellboy», στην αρχή μιας χρυσής πενταετίας και αναμφίβολα της πιο δημιουργικής στιγμής της ζωής του. Πολυμήχανος, τελειοποίησε το σύστημα της βοηθητικής οθόνης που επέτρεπε στον σκηνοθέτη (δηλαδή στον εαυτό του) να δει άμεσα αυτό που μόλις είχε γυρίσει και ξεκίνησε να κάνει ένα φιλμ με μικρό budget και λίγο χρόνο, βλέποντας την Paramount να αποχωρεί στα μέσα των γυρισμάτων, όταν οι ιθύνοντες της εταιρείας αντιλήφθηκαν ότι γυρνά μια σχεδόν βωβή ταινία. Το «Bellboy», ένας φόρος τιμής στην πηγαία κωμωδία, το slapstick που δεν χωρά μέσα του ευφυολογήματα αλλά χαρίζει γέλιο μέσα από ακροβατικές κινήσεις και ταχύτατες καταστάσεις, ολοκληρώθηκε με χρήματα του ίδιου του Λιούις και το κοινό τού τα επέστρεψε με το παραπάνω. Το μοτίβο αυτό συνεχίστηκε τα επόμενα χρόνια με τα «Ladies Man» (1961), «Errand Boy» (1961) και κυρίως με το «Nutty Professor» (1963), το προσωπικό του «Δόκτωρ Τζέκιλ και Μίστερ Χάιντ», την ταινία στην οποία πολλοί είδαν και μια προσωπική ματιά στη διχοτομημένη προσωπικότητα του κωμικού, καθώς ήταν κοινό μυστικό ότι πίσω από το παιδικό προσωπείο κρυβόταν ένας δύσκολος χαρακτήρας.

Τζέρι Λιούις: Η ζωή και το έργο ενός εκ των κορυφαίων κωμικών του 20ού αιώνα. Facebook Twitter
Το χιούμορ των ταινιών του Λιούις είναι μακρινός απόγονος της προ κινηματογράφου κωμωδίας, την οποία υπηρέτησαν πριν από αυτόν οι μεγάλοι κωμικοί του βωβού σινεμά, από τον Μακ Σένετ ως τον Τσάπλιν, τον Κίτον ή τον Λόρελ.

Το χιούμορ αυτών των ταινιών του Λιούις είναι μακρινός απόγονος της προ κινηματογράφου κωμωδίας, την οποία υπηρέτησαν πριν από αυτόν οι μεγάλοι κωμικοί του βωβού σινεμά, από τον Μακ Σένετ ως τον Τσάπλιν, τον Κίτον ή τον Λόρελ. Η παρουσία του δεν ήταν tribute σε αυτούς, αφού δεν έγινε ποτέ και η αντίστοιχη μελέτη, αλλά είχε κοινή βάση, ένα είδος χιούμορ που είχε αρχίσει να εξασθενεί ήδη και από τα μέσα της δεκαετίας του '60 κι έπειτα έφτανε ως και την αποδοκιμασία. Οι ΗΠΑ άλλαζαν υπό το βάρος σοβαρών ιστορικών γεγονότων και η παιδικότητα αντικαταστάθηκε από το (πολιτικό ή μη) σχόλιο, την ειρωνεία και τη δύναμη της γλώσσας, που υπερτερούσε σε σχέση με αυτήν της εικόνας. Εκεί κάπου ο Λιούις έγινε για πολλούς ένα κακό αστείο, η εκτίμηση στο πρόσωπο και τις ταινίες του ήταν δείγμα αμορφωσιάς. Όχι σε όλο τον κόσμο όμως, καθώς εκεί που στις ΗΠΑ το άστρο του ξεθώριασε, η δεύτερη γενιά των κριτικών του «Cahiers du cinéma» τοποθετούσε το «Bellboy» πλάι στην «Persona» του Μπέργκμαν, σε μια λίστα ταινιών που έπρεπε να διαβαστούν υπό ένα άλλο, πιο πολιτικό πρίσμα.

Και η ιστορία δεν θα τελείωνε εδώ, με τα «Cahiers» να συναγωνίζονται για χρόνια το «Positif» για το ποιος θα γράψει τους μεγαλύτερους διθυράμβους για το συνολικό έργο του Λιούις ως ηθοποιού και σκηνοθέτη, τον Γκοντάρ να λέει τα καλύτερα για τις ταινίες του και σύσσωμη τη γαλλική κριτική να κατηγορεί τους Αμερικανούς που δεν εκτιμούσαν τέτοιο θησαυρό. Κορύφωση αυτής της υποστήριξης ήταν το εξάωρο ντοκιμαντέρ «Bonjour, Mr. Lewis» που έφτιαξε για λογαριασμό της γαλλικής τηλεόρασης ο κριτικός Ρομπέρ Μπεναγιούν, το σημαντικότερο ίσως πορτρέτο που έγινε ποτέ για τον Λιούις. Ο τελευταίος, μετά τις χρυσές μέρες του '60, δοκίμασε την τύχη του στο δράμα με το «The day the clown cried» (1972), μια ταινία που δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει στην ώρα της, δεν παίχτηκε ποτέ και σήμερα ανήκει στη βιβλιοθήκη του Αμερικανικού Κογκρέσου, με σαφή εντολή να μην προβληθεί για χρόνια.

Τζέρι Λιούις: Η ζωή και το έργο ενός εκ των κορυφαίων κωμικών του 20ού αιώνα. Facebook Twitter
Με τον Μάρτιν Σκορσέζε στα γυρίσματα της ταινίας «The King of Comedy».

Τη δεκαετία του '80 έκανε τις δύο τελευταίες σκηνοθετικές του απόπειρες, τα «Hardly Working» (1980) και «Cracking Up» (1983), με πολύ προσωπικό χιούμορ που δεν εκτιμήθηκε από την αμερικανική κριτική (την ίδια ώρα που οι Γάλλοι παραληρούσαν), ενώ είχε μια εξαιρετική εμφάνιση ως γνωστός τηλεοπτικός παρουσιαστής στο κατάμαυρο αριστούργημα του Μάρτιν Σκορσέζε, «King of Comedy». Συνέχισε τις εμφανίσεις στην τηλεόραση, τον ετήσιο τηλεμαραθώνιο για τον Οργανισμό Έρευνας για τη Μυϊκή Δυστροφία που έκανε από το 1966 ως το 2010 και απέδωσε συνολικά γύρω στα 2,5 δισ. δολάρια, αλλά και προσωπικές κατηγορίες για οικονομικές ατασθαλίες. Απομακρύνθηκε, κάνοντας κάποιες σκόρπιες εμφανίσεις όπως και μια awkward συνέντευξη στο «Hollywood Reporter» πριν από μερικούς μήνες. Πέρα από την αδιάκοπη υποστήριξη των Γάλλων, πολλοί ανά τον κόσμο τον επανέφεραν τα τελευταία χρόνια στην επικαιρότητα, με πρώτο τον οραματιστή διευθυντή του κινηματογραφικού φεστιβάλ της Βιέννης, Χανς Χουρτς (ο οποίος πέθανε πριν από έναν μήνα περίπου), που οργάνωσε την πρώτη πλήρη ρετροσπεκτίβα του έργου του ως σκηνοθέτη το 2013. Πέθανε στα 91 του χρόνια, χωρίς να τιμηθεί ποτέ με κάποιο Όσκαρ, πέρα από το Humanitarian Award που του έδωσε η Ακαδημία το 2009, πληρώνοντας, πάνω απ' όλα, το ότι υπηρέτησε ένα είδος λαϊκό, που δύσκολα γίνεται αποδεκτό σε τέτοιους κύκλους. 

Οθόνες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Steve Blame: «Το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή είναι να παραμένεις καλός άνθρωπος»

Οθόνες / Steve Blame: «Το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή είναι η καλοσύνη»

Υπήρξε από τις πιο αναγνωρίσιμες διεθνώς τηλεοπτικές περσόνες, όντας ο κεντρικός παρουσιαστής του MTV. Σήμερα ο 66χρονος τηλεοπτικός παραγωγός, συγγραφέας και σεναριογράφος ζει πλέον μόνιμα στην Αθήνα, όμως ο έρωτας με την Ελλάδα κρατάει από πολύ παλιά. Ο Steve Blame αφηγείται τη ζωή του στη LifO.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Oι 10 Καλύτερες Ελληνικές Ταινίες των ‘20s μέχρι τώρα

Η λίστα / Oι 10 καλύτερες ελληνικές ταινίες των '20s μέχρι τώρα

Ποιες ελληνικές ταινίες της τρέχουσας δεκαετίας έχουν ξεχωρίσει μέχρι στιγμής; Ρωτήσαμε 20 κριτικούς κινηματογράφου, ανθρώπους του ευρύτερου κινηματογραφικού χώρου και αθεράπευτους σινεφίλ και σας παρουσιάζουμε το top 10 που προέκυψε μέσα από το συναρπαστικό, σύνθετο μωσαϊκό του σύγχρονου ελληνικού σινεμά.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
«Η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ να εξηγήσω απόλυτα γιατί επιστρέφω διαρκώς εκεί»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Επιστρέφοντας, μπορεί να πιάσουμε πάλι το νήμα»

Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος μας μιλά για το χωριό όπου γεννήθηκε, το Αρματολικό στη νότια Πίνδο, αλλά και για το νέο του ντοκιμαντέρ, «Τα τέρματα του Αυγούστου», που διαδραματίζεται εκεί.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης έχει τα πιο ψαγμένα αφιερώματα

Οθόνες / Το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης έχει τα πιο ψαγμένα αφιερώματα

Από μια ρετροσπεκτίβα στην Ιζαμπέλ Ιπέρ μέχρι έναν πλήρη οδηγό του έργου του Γιώργου Τσεμπερόπουλου και από το spotlight στον Μαρσέλ Πανιόλ μέχρι μια ανατρεπτική ματιά στην έννοια του plot twist, οι θεματικές ενότητες του φεστιβάλ διατηρούν αμείωτο το ενδιαφέρον μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Γιούλη Τσαγκαράκη: «Κάθε σπίτι έχει τον δικό του Νετανιάχου, τον δικό του Τραμπ»

Οθόνες / Γιούλη Τσαγκαράκη: Η θεία Σταματίνα από τις «Σέρρες» του Γιώργου Καπουτζίδη μιλά στη LifO

Η ταλαντούχα ηθοποιός με τον ρόλο της ίντερσεξ θείας έσπασε ταμπού και άνοιξε ξανά μια σειρά συζητήσεων για το φύλο, την LGBTQI+ κοινότητα, τα ανθρώπινα δικαιώματα. Πώς ετοιμάστηκε για το ρόλο; Πώς βλέπει τις αντιδράσεις;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Τι θα δούμε στο 66ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

Σινεμά / Τι θα δούμε στο 66ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

Η νέα ταινία της Ιζαμπέλ Ιπέρ, φιλμ που έρχονται από τις Κάννες, πρεμιέρες, οι μικρού μήκους του Γιώργου Τσεμπερόπουλου και οι ελληνικές συμμετοχές των διαγωνιστικών τμημάτων είναι μερικοί από τους λόγους που θα μας στείλουν και φέτος στις αίθουσες του αγαπημένου κινηματογραφικού θεσμού.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Το αμερικανικό σινεμά δίνει τη μία μάχη μετά την άλλη

Pulp Fiction / Το αμερικανικό σινεμά δίνει τη μία μάχη μετά την άλλη

Προτροπή για αντίσταση ή παραίνεση για τρομοκρατία; Το αριστούργημα του Πολ Τόμας Άντερσον «Μια μάχη μετά την άλλη», οι εξαιρετικές πρόσφατες αλληγορίες «Weapons» και «Eddington», αλλά και οι αξέχαστες κινηματογραφικές αναφορές τους απασχολούν τον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο και τον αρχισυντάκτη της LiFO Γιάννη Πανταζόπουλο.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Επιτρέπεται να θαυμάζουμε σήμερα τη Λένι Ρίφενσταλ;

Ιδέες / Επιτρέπεται να θαυμάζουμε σήμερα τη Λένι Ρίφενσταλ;

Με αφορμή το νέο ντοκιμαντέρ για μια από τις πιο αμφιλεγόμενες προσωπικότητες του 20ού αιώνα, ξαναθυμόμαστε τι είχαν απαντήσει στη LiFO οι Πέπη Ρηγοπούλου, Θωμάς Μοσχόπουλος, Δημήτρης Στεφανάκης, Θάνος Παπακωνσταντίνου, Πάνος Κούτρας και Θεόφιλος Τραμπούλης.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Boots»: Μια σειρά για το τι σημαίνει «να είσαι gay στον στρατό»

Οθόνες / «Boots»: Kάτι καλό θα κάνει αυτή η σειρά για να την αποκαλούν «woke σκουπίδι»

H τηλεοπτική σειρά οκτώ επεισοδίων του Netflix, που έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις, προσεγγίζει με μοναδικό και συγκινητικό τρόπο το θέμα της ομοφοβίας στον στρατό. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Η Ειρήνη Παπά μέσα από 9 ταινίες και 1 ντοκιμαντέρ

Οθόνες / Ειρήνη Παπά: Οι σημαντικότερες ταινίες της για ένα πενθήμερο στην Ταινιοθήκη

Την αποκάλεσαν «Καρυάτιδα», συνέβαλε στο να φτάσει το αρχαίο δράμα στο Χόλιγουντ, υπήρξε μια αληθινή σταρ. Αυτή την εβδομάδα μπορούμε να δούμε ξανά την «Αντιγόνη», τις «Τρωάδες», το «Ζ» και άλλες ταινίες που η Ειρήνη Παπά σφράγισε με την ερμηνεία της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Η αιώνια και οικουμενική θεία Μπεμπέκα

Daily / Η αιώνια και οικουμενική θεία Μπεμπέκα

Η αναγγελία του θανάτου της Άννας Κυριακού προκάλεσε βαθιά συγκίνηση και θλίψη καθώς πολλοί έμοιαζαν να πενθούν όχι τόσο την απώλεια της ίδιας της ηθοποιού όσο του χαρακτήρα της στις «Tρεις Χάριτες», κι ας έχουν περάσει τρεις δεκαετίες από τότε.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Ανδρέας Αποστολίδης, συγγραφέας, σκηνοθέτης

Οι Αθηναίοι / Ανδρέας Αποστολίδης: «Πλέον το αστυνομικό μυθιστόρημα ανθεί ως παραγωγή, αλλά δεν ανανεώνεται»

Επί δικτατορίας σχετιζόταν με παράνομες οργανώσεις και έφτασε να κατηγορηθεί ως ηθικός αυτουργός της κατάληψης του Πολυτεχνείου. To ταξίδι του με την αστυνομική λογοτεχνια ξεκίνησε με μια μετάφραση του Ρέιμοντ Τσάντλερ. Σειρά πήραν η Χάισμιθ, ο Ελρόι και άλλοι σπουδαίοι συγγραφείς. Μετά, έγραψε τα δικά του μυθιστορήματα, ασχολήθηκε με την αρχαιοκαπηλία και το ντοκιμαντέρ. O Ανδρέας Αποστολίδης αφηγείται τη ζωή του στη LiFO.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Buy yourself a butt plug: Γιατί όλοι μιλούν για την ταινία «Pillion»;

Οθόνες / Buy yourself a butt plug: Γιατί όλοι μιλούν για την ταινία «Pillion»;

Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Χάρι Λάιτον, όπου ο Χάρι Μέλινγκ συνάπτει μια BDSM σχέση με τον Σκάρσγκαρντ, ήδη από το τρέιλερ έχει πυροδοτήσει συζητήσεις για τον σεξουαλικό προσανατολισμό του Σουηδού πρωταγωνιστή.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ