Serge Toubiana: «Το μέλλον του γαλλικού σινεμά είναι το παρελθόν του»

Serge Toubiana: «Το μέλλον του γαλλικού σινεμά είναι το παρελθόν του» Facebook Twitter
Βλέπω το γαλλικό σινεμά από μια καινούρια οπτική και με ενδιαφέρει πολύ γιατί δεν ήμουν ποτέ δογματικός. Είμαι φιλομαθής και ανοιχτός, χωρίς προκαταλήψεις. Φωτο: Léa Crespi για τη Le Monde
0

Ο Σερζ Τουμπιανά είναι πρόεδρος της Unifrance, του οργανισμού για την προώθηση της γαλλικής ταινίας στο εξωτερικό, και ταξιδεύει σε όλον τον κόσμο, αποτελώντας τον συνδετικό κρίκο μεταξύ της ένδοξης μνήμης που κάποτε υπηρέτησε μαχητικά, ως συντάκτης και μετέπειτα διευθυντής των «Cahiers du Cinéma», και του σαφώς πιο εμπορικά προσανατολισμένου παρόντος του. Τον θυμάμαι, ως φοιτητής στο Institut Français de Presse, να δίνει διαλέξεις ως υπέρμαχος της nouvelle vague και δεν κρύβω πως μου ακούγεται κάπως περίεργο να τον φαντάζομαι να μιλάει εκτεταμένα με αγοραστές στη Βραζιλία για τις δυνατότητες του νέου «Θεέ μου, τι σου κάναμε;», αλλά εξηγεί τι σημαίνει ο αμισθί, τιμητικός ρόλος του που σκέφτεται αν θα ανανεώσει για μια ακόμη διετία για να αφοσιωθεί στο βιβλίο που γράφει, μια μονογραφία για τη σπουδαία Έλεν Σκοτ, τη μεταφράστρια και πνευματική γκρούπι του Φρανσουά Τριφό τη δεκαετία του '60. Κατά κάποιον τρόπο, ο Τουμπιανά δεν χάνει την ταυτότητά του και τις προτιμήσεις του στην προσπάθειά του να κατανοήσει την ευρύτερη εικόνα μιας κινηματογραφίας που διατηρεί τη σινεφιλία της και παράλληλα κυνηγάει με ρεαλισμό την επαφή της με τις ατραπούς της διασκέδασης ενός άστατου νεανικού κοινού.

 

— Βρίσκω ενδιαφέρον το ότι ένας σκληροπυρηνικός κριτικός όπως εσείς, ιστορικό μέλος των «Cahiers du Cinéma», είναι πρόεδρος της Unifrance σε μια περίοδο κατά την οποία το γαλλικό σινεμά έχει στραφεί για τα καλά στον κινηματογράφο είδους. Με κάθε ειλικρίνεια, συμμερίζεστε την αμηχανία, ή και λύπη, των φανατικών θαυμαστών του παλιού γαλλικού σινεμά, δηλαδή των ταινιών με φιλοσοφικό και πολιτικό περιεχόμενο, των υπαρξιακών δραμάτων, ακόμα και των αισθηματικών ιστοριών όπως αποδίδονταν, με ρεβιζιονιστικό τρόπο, και σίγουρα όχι με τρόπο που θα ικανοποιούσαν απαραίτητα το μεγάλο κοινό;

Δεν είμαι νοσταλγός του παρελθόντος. Έκλεισα τα 70 μου χρόνια και η θητεία μου στην Unifrance αποτελεί κάτι εντελώς νέο για μένα. Μετά από 25 χρόνια στο περιοδικό και 13 χρόνια ως μάνατζερ στη Γαλλική Ταινιοθήκη ‒πολλά από τα οποία δίπλα στον Κώστα Γαβρά‒, είναι η πρώτη φορά που συναναστρέφομαι τους «εξαγωγείς» των γαλλικών ταινιών. Πρόκειται για νέους ανθρώπους ‒πολλοί εκ των οποίων γυναίκες‒, έξυπνους και δραστήριους επαγγελματίες, σε άμεση επαφή με την αγορά και τους buyers απ' όλον τον κόσμο. Από κάθε άποψη βλέπω το γαλλικό σινεμά από μια καινούργια οπτική και με ενδιαφέρει πολύ, γιατί δεν ήμουν ποτέ δογματικός. Είμαι φιλομαθής και ανοιχτός, χωρίς προκαταλήψεις.

 

Ο Γούντι Άλεν δε νομίζω οτι μπορεί πια να γυρίσει ταινία στις ΗΠΑ, μετά από αυτά που του καταλογίζουν. Είναι τρομερός ο κομφορμισμός και ο στραβός χειρισμός της πολιτικής ορθότητας εκεί. Ο νέος κώδικας Χέϊζ που εφαρμόζεται με φοβίζει σε όλα τα επίπεδα, μιλώντας για την πολιτική, σεξουαλική και φυλετική εκπροσώπηση. Ακόμη και το πώς γελάμε με τους εαυτούς μας, οι Αμερικανοί θελουν πια να βάλουν σε τάξη. Αυτό δεν γίνεται!.

 

— Πιστεύετε πως ο συσχετισμός μεταξύ του εμπορικού και του καλλιτεχνικού φιλμ έχει αλλάξει;

Σαφώς. Για παράδειγμα, η ζήτηση για λαϊκές κωμωδίες έχει αυξηθεί όχι μόνο στη Γαλλία αλλά σε όλον τον κόσμο. Ωστόσο, η Γαλλία καταφέρνει να διατηρεί την ισορροπία μεταξύ των ταινιών για όλα τα κοινά και των ταινιών του δημιουργού. Πολλές αγορές αναζητούν και εν τέλει αγοράζουν τον καινούργιο Οζόν, τον καινούργιο Ασαγιάς, τον καινούργιο Οντιάρ. Και στη Cinémathèque προσκαλούσαμε όλων των λογιών τους σκηνοθέτες. Θυμάμαι χαρακτηριστικά, όταν ήρθε ο Στίβεν Σπίλμπεργκ, γέμισαν όλες οι αίθουσες με κόσμο που ήρθε να δει τις ταινίες του σε ρετροσπεκτίβα και του ζητήσαμε να μιλήσει ως μέρος του masterclass.

 

Δέχτηκε με χαρά, το κοινό τον χειροκροτούσε όρθιο κι εκείνος μας είπε συγκινημένος πως ήταν η σπουδαιότερη στιγμή στην καριέρα του στο εξωτερικό, μετά την πρεμιέρα του «E.T.» στις Κάννες το 1982. Θεωρώντας τον auteur και όχι έναν ακόμα business manager ταινιών, ισάξιο του Χίτσκοκ, ειδικά στις εξαιρετικές τελευταίες ταινίες του, τον ρωτούσαμε μόνο για τη mise en scène και όχι για τα εκατομμύρια εισιτήρια που έχει κόψει. Στην καρδιά ενός τόσο μεγάλου δημιουργού που αγαπήθηκε όσο κανένας επί δεκαετίες βρίσκεται η σκηνοθεσία. Κι αυτό εκτίμησε στη χώρα μας, δηλαδή το ότι εμείς το επισημαίνουμε.

 

— Υπάρχουν παραδείγματα Γάλλων δημιουργών με εμπορική απήχηση;

Ο Ζακ Οντιάρ. Ο Ζαν Πολ Ραπενό, που έχει μεγαλώσει πλέον. Προσπάθησε να φτιάξει σοφιστικέ κωμωδίες, όπως ο «Σιρανό», με επιμελημένη γλώσσα και πάντα πολύ καλά σενάρια. Και ο Ερίκ Ρομέρ, που έφυγε από τη ζωή πριν από 10 χρόνια, έκανε εμπορικές ταινίες. Οι ρετροσπεκτίβες του λειτουργούν με το νέο κοινό, που θέλει να τις δει σε μεγάλη οθόνη.

 

— Ποιες γαλλικές ταινίες προτιμούν οι Αμερικανοί;

Τις σοφιστικέ, όχι τις λαϊκές, γιατί αυτό τους λείπει πλέον. Ο Γούντι Άλεν δεν νομίζω ότι μπορεί πια να γυρίσει ταινία στις ΗΠΑ μετά από αυτά που του καταλογίζουν. Είναι τρομερός ο κομφορμισμός και ο στραβός χειρισμός της πολιτικής ορθότητας εκεί. Ο νέος κώδικας Χέιζ που εφαρμόζεται με φοβίζει σε όλα τα επίπεδα, όσον αφορά την πολιτική, σεξουαλική και φυλετική εκπροσώπηση.

 

Οι Αμερικανοί θέλουν να βάλουν σε τάξη ακόμα και το πώς γελάμε με τον εαυτό μας πια. Αυτό δεν γίνεται! Μία από τις μεγαλύτερες σκηνοθέτιδες στον κόσμο είναι η Κάθριν Μπίγκελοου. Το «Detroit» ήταν σπουδαία ταινία. Της επιτέθηκαν επειδή τόλμησε να τη σκηνοθετήσει, αν και δεν είναι μαύρη. Είναι παράλογο. Δηλαδή ο Τζον Φορντ ήταν εγκληματίας επειδή έκανε ταινίες για τους Ινδιάνους;

 

Serge Toubiana: «Το μέλλον του γαλλικού σινεμά είναι το παρελθόν του» Facebook Twitter
Αυτό που πάντα επιδιώκω, οπουδήποτε στον κόσμο διοργανώνουμε εκδηλώσεις, είναι να βάζω στο πρόγραμμα τουλάχιστον μια αποκατεστημένη παλιά γαλλική ταινία. Έτσι, για να δει το κοινό της Γιοκοχάμα, ποιός ήταν ο Ζακ Μπεκέρ. Ο θησαυρός είναι τεράστιος. Φωτο: Stéphane Lavoué

 

— Στη Γαλλία δεν έχετε πρόβλημα με την υφέρπουσα λογοκρισία;

Κανένα. Δεν υπάρχουν ταμπού εδώ. Καθένας είναι ελεύθερος να κάνει ό,τι νομίζει και κρίνεται από το αποτέλεσμα.

 

— Την αντίδραση της Κατρίν Ντενέβ στο κίνημα metoo ‒για να αναφέρω την πιο γνωστή που εναντιώθηκε στην υπερβολή που ενδεχομένως να οδηγήσει στην αποστείρωση‒ πώς τη βρίσκετε;

Υγιή. Είμαι πολύ φίλος με την Ντενέβ και συμμερίζομαι απόλυτα τις απόψεις της γιατί τις εκφέρει μια γυναίκα που υπήρξε τελείως ελεύθερη σε όλη της τη ζωή. Παντρεύτηκε και χώρισε όποιον ήθελε, έκανε παιδιά με όποιον προτιμούσε, είχε πολλούς εραστές και γύρισε ταινίες με τους δικούς της όρους, χωρίς να παίζει το παιχνίδι των άλλων. Δίνει το παράδειγμα και σε άνδρες, για να μη θεωρηθεί πως μιλάω αποκλειστικά για τις γυναίκες. Στη Γαλλία, το 25% των ταινιών γυρίζεται από γυναίκες και το ποσοστό αυξάνεται. Δεν υπάρχει νόμος που να το λέει, γιατί δεν χρειάζεται.

 

— Θεωρείτε πως ο Λικ Μπεσόν άλλαξε το πρόσωπο του γαλλικού κινηματογράφου;

Όχι. Ο Μπεσόν είναι κυρίως παραγωγός. Οι ταινίες του ομολογώ πως δεν μου αρέσουν. Οι παλιές του, το «Απέραντο Γαλάζιο» και το «Subway», κάπως, στην εποχή τους. Έχει ισχυρή άποψη για το πώς μπορούν να γυριστούν γαλλικές ταινίες στα αμερικανικά πρότυπα και να πουληθούν με επιτυχία στο εξωτερικό, γνωρίζει την πατέντα δηλαδή. Στάθηκε πολύ θετικά για την εγχώρια βιομηχανία. Πιο συγκεκριμένα, τα εισιτήρια των γαλλικών ταινιών στο εξωτερικό το 2018 ήταν μόλις 40 εκατομμύρια, έναντι των 80 εκατομμυρίων του 2017, γιατί το «Βαλέριαν» του Μπεσόν έκοψε μόνο του τα 30, ειδικά στην Κίνα, όπου σημείωσε τρομερή επιτυχία!

 

Το γαλλικό σινεμά δεν αποτελεί εξαίρεση: χρειάζεται blockbusters, μέσα κι έξω από τα σύνορα. Αν με ρωτάτε τι προτιμώ, έχοντας τον Τριφό, τον Γκοντάρ και τον Ρενέ ως φάρους, θα σας έλεγα τον Οντιάρ, τον Οζόν και τη Μία Χάνσεν Λοβ. Ωστόσο, το γούστο μου δεν επηρεάζει τον ρόλο μου στην επικοινωνία και στην προώθηση των υπόλοιπων γαλλικών ταινιών στο εξωτερικό. Αυτό που με ενθουσιάζει είναι πως, όποτε πάω στη Νέα Υόρκη και κάνουμε τη μεγάλη παρουσίαση στο Lincoln Center, μας ζητούν την Κλερ Ντενί και τον Ολιβιέ Ασαγιάς, γιατί επιθυμούν διακαώς να δουν έργα δημιουργών.

 

 

Voyage à travers le cinéma français (2016)

 

— Το μεγάλο αφιέρωμα του «New Yorker» στην Κλερ Ντενί μήπως είναι ένα μικρό σημάδι αναζήτησης του καθαρόαιμου σινεμά του δημιουργού ως ενός είδους που εξαφανίζεται;

Νομίζω πως ναι. Ο Μπερτράν Ταβερνιέ γύρισε για λογαριασμό της γαλλικής τηλεόρασης ένα ντοκιμαντέρ πολλών επεισοδίων με τίτλο «Ὰ travers du cinéma français» πάνω στον Κλοντ Οτάν Λαρά, τον Σασά Γκιτρί και τον Ρομπέρ Μπρεσόν ανάμεσα σε άλλους. Είναι χαρακτηριστικό της συνεχούς ανακατασκευής της μνήμης του σινεμά που η Γαλλία δεν απώλεσε ποτέ, όπως, για παράδειγμα, η Ιταλία, στην οποία έχουν μείνει η νοσταλγία και η μελαγχολία για μια βιομηχανία που έχει εκλείψει προ πολλού.

 

Γίνονται συνεχώς αφιερώματα στο Κέντρο Πομπιντού και στην Ταινιοθήκη, παράλληλα με τις νέες κυκλοφορίες των σκηνοθετών της τρέχουσας γενιάς. Αν δεν πάρεις κάτω από τις φτερούγες σου δημιουργούς όπως ο Μάρκο Φερέρι ή και ο Φεντερίκο Φελίνι, θα ξεχαστούν, ακόμη και στη χώρα τους. Πώς θα έχουμε να πούμε κάτι για το μέλλον μας αν δεν ανατρέξουμε στο πλούσιο παρελθόν; Εκεί βρίσκεται η δύναμή μας.

 

— Έχετε κάποιο πλάνο για το μέλλον, συγκεκριμένο ή ασαφές, σε σχέση με τον ρόλο που έχετε αναλάβει; Μάλλον όχι (γελάει). Αυτό που πάντα επιδιώκω, οπουδήποτε και να διοργανώνουμε εκδηλώσεις, είναι να βάζω στο πρόγραμμα τουλάχιστον μία αποκατεστημένη παλιά γαλλική ταινία. Έτσι, για να δει το κοινό της Γιοκοχάμα ποιος ήταν ο Ζακ Μπεκέρ. Ο θησαυρός είναι τεράστιος.

 

— Τι πιστεύετε για την κουλτούρα του Netflix;

Είναι θέμα στρατηγικής το να πουλάς στο κοινό σου ταινίες σαν το «Roma» και το «Irishman», που είναι το εντελώς αντίθετο της έννοιας του σινεμά που υπηρετούν, ως συμπλήρωμα του βασικού μενού σου και πολύ κρίμα για το κοινό να τις βλέπει σε τόσο μικρή οθόνη και να μην εκτιμά το τέμπο, τη φωτογραφία και τη σκηνοθεσία!

Οθόνες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η Ειρήνη Παπά μέσα από 9 ταινίες και 1 ντοκιμαντέρ

Οθόνες / Ειρήνη Παπά: Οι σημαντικότερες ταινίες της για ένα πενθήμερο στην Ταινιοθήκη

Την αποκάλεσαν «Καρυάτιδα», συνέβαλε στο να φτάσει το αρχαίο δράμα στο Χόλιγουντ, υπήρξε μια αληθινή σταρ. Αυτή την εβδομάδα μπορούμε να δούμε ξανά την «Αντιγόνη», τις «Τρωάδες», το «Ζ» και άλλες ταινίες που η Ειρήνη Παπά σφράγισε με την ερμηνεία της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Η αιώνια και οικουμενική θεία Μπεμπέκα

Daily / Η αιώνια και οικουμενική θεία Μπεμπέκα

Η αναγγελία του θανάτου της Άννας Κυριακού προκάλεσε βαθιά συγκίνηση και θλίψη καθώς πολλοί έμοιαζαν να πενθούν όχι τόσο την απώλεια της ίδιας της ηθοποιού όσο του χαρακτήρα της στις «Tρεις Χάριτες», κι ας έχουν περάσει τρεις δεκαετίες από τότε.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Ανδρέας Αποστολίδης, συγγραφέας, σκηνοθέτης

Οι Αθηναίοι / Ανδρέας Αποστολίδης: «Πλέον το αστυνομικό μυθιστόρημα ανθεί ως παραγωγή, αλλά δεν ανανεώνεται»

Επί δικτατορίας σχετιζόταν με παράνομες οργανώσεις και έφτασε να κατηγορηθεί ως ηθικός αυτουργός της κατάληψης του Πολυτεχνείου. To ταξίδι του με την αστυνομική λογοτεχνια ξεκίνησε με μια μετάφραση του Ρέιμοντ Τσάντλερ. Σειρά πήραν η Χάισμιθ, ο Ελρόι και άλλοι σπουδαίοι συγγραφείς. Μετά, έγραψε τα δικά του μυθιστορήματα, ασχολήθηκε με την αρχαιοκαπηλία και το ντοκιμαντέρ. O Ανδρέας Αποστολίδης αφηγείται τη ζωή του στη LiFO.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Buy yourself a butt plug: Γιατί όλοι μιλούν για την ταινία «Pillion»;

Οθόνες / Buy yourself a butt plug: Γιατί όλοι μιλούν για την ταινία «Pillion»;

Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Χάρι Λάιτον, όπου ο Χάρι Μέλινγκ συνάπτει μια BDSM σχέση με τον Σκάρσγκαρντ, ήδη από το τρέιλερ έχει πυροδοτήσει συζητήσεις για τον σεξουαλικό προσανατολισμό του Σουηδού πρωταγωνιστή.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Με το «Chasing Dragons» ο Άκης Ζιάκκας ένωσε μονομιάς τις τρεις δρακολίμνες

Οθόνες / Ο Άκης Ζιάκας ενώνει σε μία διαδρομή τις τρεις Δρακόλιμνες

«Chasing Dragons»: 120 χιλιόμετρα, 8.000 μέτρα υψομετρική διαφορά σε μία μέρα. Μια ταινία που διαρκεί μία ώρα και καταγράφει αυτή τη συγκλονιστική διαδρομή που ξεπερνά τα όρια της αντοχής, σωματικής και ψυχολογικής.
ΜΙΝΑ ΚΑΛΟΓΕΡΑ
Mπιλ Κίντερ στη LiFO: «Oι ταινίες κινουμένων σχεδίων δεν είναι μόνο για παιδιά»

Οθόνες / Mπιλ Κίντερ: «Oι ταινίες κινουμένων σχεδίων δεν είναι μόνο για παιδιά»

Ο συνεργάτης του Κόπολα και υπεύθυνος μοντάζ και post-production σε ταινίες όπως το «Wall-e» μάς μίλησε για το μοντάζ στο animation, για την Pixar και για τότε που ένα στούντιο πλήρωσε 80 εκατομμύρια δολάρια τον Κόπολα για να μη γυρίσει μια ταινία. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Τζάρεντ Λέτο, Έμα Τόμσον, ο σκύλος Ίντι και άλλοι δύο λόγοι να πάτε σινεμά

Οθόνες / Τζάρεντ Λέτο, Έμα Τόμσον, ο σκύλος Ίντι και άλλοι δύο λόγοι να πάτε σινεμά

Η τρίτη και χειρότερη κατάθεση στο σύμπαν του «Tron», η πολυσυζητημένη ταινία τρόμου «Good Boy», το δεύτερο μέρος της τριλογίας του Νταγκ Γιόχαν Χάουγκερουντ και η Έμα Τόμσον ως ένοπλη προστάτιδα. Τι παίζει στα σινεμά από σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η μακρά αποκαθήλωση του Kanye West

Οθόνες / Η μακρά αποκαθήλωση του Kanye West

Το νέο ντοκιμαντέρ με τίτλο «In whose name?» παρουσιάζει τον Kanye West ως μια ιδιοφυΐα εγκλωβισμένη στο σώμα ενός παιδιού που βρίσκεται πάντα στα πρόθυρα ενός ακόμα κακομαθημένου ξεσπάσματος. Αρκεί αυτό για να αγνοήσουμε τα σφάλματά του;
THE LIFO TEAM
10 ταινίες για να μπείτε σε φθινοπωρινή διάθεση

Οθόνες / 10 ταινίες που θέλεις να βλέπεις και να είναι φθινόπωρο

Είναι τα κίτρινα φύλλα του Central Park; Η μελοδραματική ατμόσφαιρα; Αγγλικά τοπία στη βροχή; Κάτι πάντως ενώνει αυτές τις δέκα ταινίες και όταν τις βλέπεις θες να είναι και ο καιρός αλλιώτικος.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Steve: Η μοναξιά του δασκάλου μεγάλων αποστάσεων

Daily / Steve: Η μοναξιά του δασκάλου μεγάλων αποστάσεων

Ένα κρίσιμο και «μανιοκαταθλιπτικό» 24ωρο στη ζωή ενός εκπαιδευτικού σε ένα σχολείο για προβληματικούς εφήβους αποτελεί τον καμβά για το υπερκινητικό δράμα του Netflix με πρωταγωνιστή τον Κίλιαν Μέρφι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Νεριτάν Ζιντζιρία: «Η Ελλάδα έχει φετίχ να βαφτίζει τους νέους "φαινόμενα"»

Οθόνες / Νεριτάν Ζιντζιρία: «Η Ελλάδα έχει φετίχ να βαφτίζει τους νέους "φαινόμενα"»

Όταν αποφάσισε να γίνει κινηματογραφιστής, του είπαν ότι θα πεινάσει, αλλά με έναν πολύ δημιουργικό τρόπο. Έκανε τις πρώτες του ταινίες κυριολεκτικά με χώμα και νερό, αλλά πλέον τρέχει παράλληλα οκτώ πρότζεκτ. Κάνει σινεμά συνομιλώντας με το σινεμά του Γιάνναρη, του Δαμιανού, του Παπατάκη. Ο Νεριτάν Ζιντζιρία αφηγείται τη ζωή του στη LifO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
When Nobody’s Watching: Πριν κλωτσήσουν τη μπάλα, πρέπει να νικήσουν την προκατάληψη

Οθόνες / When Nobody’s Watching: Πριν κλωτσήσουν τη μπάλα, πρέπει να νικήσουν την προκατάληψη

Η Ελλάδα κάνει τα πρώτα της σοβαρά βήματα για να σταθεί ισότιμα στο ευρωπαϊκό γήπεδο του γυναικείου ποδοσφαίρου - Το νέο ντοκιμαντέρ του ΠΣΑΠΠ, “When Nobody’s Watching”, ρίχνει φως στις ζωές των αθλητριών που παλεύουν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Η δραματική στροφή του The Rock και άλλοι 3 λόγοι να πάτε σινεμά

Οθόνες / Η δραματική στροφή του The Rock και άλλοι 3 λόγοι να πάτε σινεμά

Ακόμα μια κινηματογραφική μεταφορά του Δράκουλα, ένα κινέζικο animation που είναι η πέμπτη εμπορικότερη ταινία όλων των εποχών αλλά και η επανακυκλοφορία του «Avatar: The Way of Water» - Τι παίζει από σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη
THE LIFO TEAM
«Good Boy»: Ναι, ο σκύλος σας βλέπει φαντάσματα» ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ

Οθόνες / «Good Boy»: Ναι, ο σκύλος σας βλέπει φαντάσματα

Η πολυσυζητημένη ταινία τρόμου του Μπεν Λέονμπεργκ δίνει σάρκα και οστά σε έναν από τους μεγαλύτερους φόβους των ιδιοκτητών σκύλου και αντλεί τη συγκίνησή της από τον αρραγή δεσμό ανθρώπου και ζώου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Χρόνια Πολλά Πέδρο! 20 χρόνια τώρα βλέπουμε τις ταινίες σου.

Οθόνες / Χρόνια Πολλά Πέδρο! 20 χρόνια τώρα βλέπουμε τις ταινίες σου.

Ο Πέδρο Αλμοδοβάρ που έχει σήμερα γενέθλια παραμένει διαχρονικά ένας από τους αγαπημένους μας σκηνοθέτες. Μαζέψαμε σε ένα αφιέρωμα ό, τι έχουμε γράψει για τις ταινίες του αλλά και κάποια ενδιαφέροντα θέματα για το έργο του που αξίζει να τα διαβάσετε!
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ