Υπάρχει μια εξαιρετική σκηνή στο The Favourite, την ταινία με θέμα το τέλος της μοναρχίας των Στιούαρτ», ξεκινά η κυριακάτικη στήλη του κεντρικού πολιτικού αρθρογράφου του Observer, Andrew Rawnsley, «όταν η Βασίλισσα Άννα [την οποία υποδύεται η Ολίβια Κόλμαν] είναι έτοιμη να προτείνει μια νέα ευρωπαϊκή πολιτική στην κυβέρνησή της. Πριν όμως προλάβει να ανοίξει το στόμα της, γίνεται φανερό από τις αντιδράσεις των βουλευτών με τις περούκες, ότι δεν πρόκειται να κάνουν αποδεκτές τις εισηγήσεις της. Τότε εκείνη λιποθυμά και πέφτοντας χτυπά το πάτωμα με δυνατό γδούπο».
«Δεν περιμένω να σωριαστεί τοιουτοτρόπως η "Βασίλισσα Τερέζα" όταν ηττηθεί στο κοινοβούλιο αυτή την εβδομάδα, από τη στιγμή ειδικά που η απόρριψη της πρότασής της για το Brexit δεν αναμένεται να προκαλέσει έκπληξη σε κανένα.
Αν ζούσαμε ακόμα σύμφωνα με τους παραδοσιακούς βρετανικούς πολιτικούς κανόνες, η ήττα θα αποτελούσε αυτομάτως αυλαία για την κυρία Μέι. Το Brexit είναι το καθοριστικό ζήτημα της θητείας της, ζήτημα στο οποίο αναμένεται να αποτύχει παταγωδώς.
Λογικά θα περιμέναμε την αυτονόητη παραίτηση ενός πρωθυπουργού μετά από μια τέτοια ταπεινωτική απόρριψη. Κι όμως κανείς, φίλος ή εχθρός, δεν περιμένει από την κύρια Μέι να υποβάλλει την παραίτησή της.
Το Brexit έχει διαβρώσει τις πολιτικές μας αντιλήψεις και έχει κανονικοποιήσει πολιτικά δράματα που κάποτε θα θεωρούσαμε εξαιρετικά κρίσιμα. Έχει κάνει το ασύλληπτο να μοιάζει με ρουτίνα».
Το Brexit έχει διαβρώσει τις πολιτικές μας αντιλήψεις και έχει κανονικοποιήσει πολιτικά δράματα που κάποτε θα θεωρούσαμε εξαιρετικά κρίσιμα. Έχει κάνει το ασύλληπτο να μοιάζει με ρουτίνα».
Το The Favourite μπορεί να μας διαφωτίσει σχετικά με το πώς η Βρετανία και η κυβέρνησή της παγιδεύτηκαν σ' αυτόν τον κραυγαλέο εφιάλτη. Συνιστώ ανεπιφύλακτα την ταινία και όχι μόνο για τις εκθαμβωτικές ερμηνείες της Ολίβια Κόλμαν, της Ρέιτσελ Γουάιζ και της Έμμα Στόουν. Παρότι δεν στέκεται με αυστηρότητα στην ιστορική ακρίβεια των γεγονότων, μας παρακινεί να δώσουμε περισσότερη προσοχή σε μια κρίσιμη περίοδο της ιστορίας μας που ελάχιστα διδάσκεται στο σχολείο και παραμένει μάλλον άγνωστη σε πολλούς Βρετανούς».
Και καταλήγοντας στο άρθρο του με τον τίτλο «Από τον εφιάλτη του Brexit πρέπει να προκύψει μια πιο στιβαρή δημοκρατία», ο Andrew Rawnsley σημειώνει:
«Άνθρωποι των οποίων την αντίληψη σέβομαι, πιστεύουν ότι όταν κατακαθίσει τελικά η σκόνη, η Βρετανία θα χρειαστεί να επαναπροσδιορίσει την "χαλαρή" συμπεριφορά της σε σχέση με τους κανόνες της δημοκρατίας και να υιοθετήσει ένα πιο συγκροτημένο και κωδικοποιημένο σύνταγμα...»
«...Αν είχαμε κατανοήσει την ιστορία μας, ενδεχομένως να είχαμε αποφύγει αυτόν τον εφιάλτη – ή τουλάχιστον να ήμασταν καλύτερα εξοπλισμένοι για να τον αντιμετωπίσουμε. Η Βασίλισσα Άννα, η οποία έχασε και τα 17 παιδιά της, πέθανε χωρίς διάδοχο. Αντί να ρισκάρουν να παραδώσουν τον θρόνο σε κάποιον άλλο ταραχοποιό εκπρόσωπο της δυναστείας των Στιούαρτ, οι "πραγματιστές" ιθύνοντες του βρετανικού κοινοβουλευτισμού στρατολόγησαν έναν ανταλλακτικό μονάρχη από τη Γερμανία που δεν μιλούσε λέξη αγγλικά. Η δισ-δισ-δισ-δισ-δισ-δισ-δισέγγονή του είναι αυτή που φοράει ακόμα το στέμμα».
