Αποστολή στη Berlinale: Σε ποιους απευθύνεται πλέον ο Μαικλ Μουρ;

Αποστολή στη Berlinale: Σε ποιους απευθύνεται πλέον ο Μαικλ Μουρ; Facebook Twitter
2


Η 66η Berlinale ρίχνει αύριο αυλαία, με φαβορί το Fire at Sea του Τζιανφράνκο Ρόζι, και πολλά υποσχόμενο το United States of Love του Πολωνού Τόμας Βασιλέφσκι. Το ντοκιμαντέρ του Ιταλού Ρόζι, ο οποίος είχε κάνει την έκπληξη πριν από δύο χρόνια κερδίζοντας Χρυσό Λιοντάρι με το Sacro GRA, πραγματεύεται τον αγώνα των μεταναστών, Σύριων και άλλων Αφρικανών, στο νησί Λαμπεντούζα στα ανοιχτά της Σικελίας, με ισόποση ποίηση και σκληρότητα, και φέρνει πλέον τον Ρόζι στην εμπροσθοφυλακή των Ευρωπαίων εκπροσώπων της τεκμηρίωσης- δίνοντας ταυτόχρονα την ευκαιρία στο βερολινέζικο φεστιβάλ να δώσει το ανώτατο βραβείο σε ντοκιμαντέρ με πολιτική επικαιρότητα, μετά τις Κάννες και τη Βενετία. Θυμίζουμε πως πριν από αρκετά χρόνια, είχε θριαμβεύσει στις Κάννες το "Farenheit 9/11", του Μάϊκλ Μουρ, ο οποίος δεν μπόρεσε να παρευρεθεί φέτος στο φεστιβάλ, λόγω πνευμονίας, αλλά έστειλε, για την ευρωπαϊκή του πρεμιέρα, του τελευταίο του πόνημα, με τίτλο, Where to Invade Next, επιχειρώντας ειρηνική απόβαση σε χώρες εκτός ΗΠΑ, με σκοπό να αποθησαυρίσει οικονομικές και κοινωνικές κατακτήσεις, να τις κατακτήσει συμβολικά και να φέρει πίσω στη χώρα του τα καλούδια που θα του φαίνονταν χρήσιμα.

Με την παρεμβατικό, χαλαρά scripted μεθοδολογία του, ο Μουρ απέσπασε τα καλύτερα από τα κοινωνικά αγαθά και υποσχέθηκε να τα προτείνει στους συμπολίτες του, συνειδητοποιώντας στην πορεία πως τα περισσότερα από αυτά ξεκίνησαν από τις ΗΠΑ, μόνο που ξεχάστηκαν, αγνοήθηκαν ή καταπατήθηκαν στην πορεία προς τον εργασιόπληκτο πλουτισμό και την άνευ όρων ελεύθερη οικονομία.

Ο ιδιότυπος Αμερικανός κινηματογραφιστής δεν έχει αλλάξει το στιλ του, αν και αυτή τη φορά δεν επιμένει τόσο στην επιθετική πολεμική εναντίον των διαβολικών στοιχείων που έχουν αλλοιώσει σημαντικά τον ιστό και το όραμα της χώρας στην οποία ανατράφηκε (προλεταριακά όπως έχει επισημάνει) διαμένει και εργάζεται. Θεωρεί πλέον δεδομένη την καταστροφική σπατάλη σε πολέμους που δεν έπρεπε να έχουν γίνει και δεν δικαιώθηκαν ηθικά και πρακτικά, και προτιμά μια ταξιδιωτική περιήγηση βασικά στην Ευρώπη, καθώς και την Τυνησία, όπου παρατηρεί διαφορετικά πεδία: οι αργίες και οι πληρωμένες διακοπές στην Ιταλία, τα γκουρμέ σχολικά γεύματα στη Γαλλία, το δωρεάν εκπαιδευτικό σύστημα που σκορπάει ευτυχία στους φοιτητές της Σλοβενίας και τους μαθητές της Φινλανδίας, το πρότυπο, ήπιο σωφρονιστικό σύστημα στη Νορβηγία, η τιμωρία των υπαιτίων για την κρίση, τραπεζιτών στην Ισλανδία, και, διαμέσου της υψηλής θέσης της γυναίκας στην ίδια χώρα, το πέρασμα στην μουσουλμανική Τυνησία, για τον επιτυχημένο αγώνα των γυναικών, όταν η μετάβαση από τη μοναρχία στη δημοκρατία, απείλησε τα κεκτημένα δικαιώματα τους.

Αποστολή στη Berlinale: Σε ποιους απευθύνεται πλέον ο Μαικλ Μουρ; Facebook Twitter

Με την παρεμβατικό, χαλαρά scripted μεθοδολογία του, ο Μουρ απέσπασε τα καλύτερα από τα κοινωνικά αγαθά και υποσχέθηκε να τα προτείνει στους συμπολίτες του, συνειδητοποιώντας στην πορεία πως τα περισσότερα από αυτά ξεκίνησαν από τις ΗΠΑ, μόνο που ξεχάστηκαν, αγνοήθηκαν ή καταπατήθηκαν στην πορεία προς τον εργασιόπληκτο πλουτισμό και την άνευ όρων ελεύθερη οικονομία. Είναι σαφές πως ο Μάϊκλ Μουρ, με την απαράλλαχτη στρογγυλή φιγούρα, την οικουμενική αμεσότητα και αυτή τη φορά μια αμερικάνικη σημαία φορτωμένη στα μπαγκάζια του, γνωρίζει πώς να αφηγηθεί την ιστορία που βάζει στο μυαλό του, πώς την δουλεύει σαν εργάτης με κάμερα- σε κάποια στιγμή, περπατώντας δίπλα στο πάλαι ποτέ τείχος του Βερολίνου, λέει πως με σφυρί και σκαρπέλο, το αποτέλεσμα προκύπτει με καθημερινή, σταδιακή εργασία, από το λίγο στο πολύ, και μόνο έτσι ανατρέπεται μια παγιωμένη κατάσταση, όπως η κατάργηση του απαρτχάϊντ ή οι γάμοι μεταξύ ομοφυλόφυλων, ανήκουστα ταμπού, ως και ελάχιστο χρονικό διάστημα πριν την πραγματοποίηση τους.

 

Οι ταινίες του πάντα βρίσκουν θέση στα διαθνή φεστιβάλ, συνήθως κερδίζουν βραβεία και ευνοϊκές κριτικές, κλασσικά διχάζουν τους σκληροπυρηνικούς λάτρεις του "σοβαρού" ντοκιμαντέρ με τα πιό ανοιχτά μυαλά, και υπενθυμίζουν στους μη Αμερικανούς κυρίως θεατές πώς η Αμερική τα έχει κάνει μούσκεμα σε διεθνές επίπεδο. Και όλα αυτά, με μια μείξη εκλαΐκευσης και χιούμορ, ικανής να κρατήσει το ενδιαφέρον και την προσοχή του απλού ανθρώπου, δηλαδή του φυσικού αποδέκτη μιας  κατά βάση διδακτικής παραίνεσης για επιστροφή στις αυτονόητες σοσιαλιστικές αξίες. Δεν χρειάζεται να προσπαθήσει σκληρά για να πείσει εμάς- μας έχει κερδίσει με το καλημέρα, γιατί συμφωνούμε ούτως ή άλλως μαζί του (δεν βλέπουμε ειδήσεις από το Fox Channel, άλλωστε..).

 

Το θέμα είναι να ξεκουνήσει, χωρίς να ξενίσει, το παραφορτωμένο από την μυθοπλαστική φαντασία, τσερβέλο των παραδομένων στην θορυβώδη ψυχαγωγία, Αμερικανών. Αλλά πώς θα το καταφέρει, όταν οι ταινίες του έχουν χάσει το αρχικό momentum τους στην Αμερική, τα εισιτήρια του μειώνονται και η διανομή τον στριμώχνει σε βαθμό απαγορευτικό; Οι μητροπόλεις γειτνιάζουν σε νοοτροπία με τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά είναι εξαιρετικά δύσκολο να διανοηθεί κάποιος που παρακολουθεί την εξάπλωση των τεράστιων ταινιών, και την παράλληλη συρρίκνωση των ανεξάρτητων και των ξενόγλωσσων, πώς από το Sicko κι έπειτα, μια ταινία του Μάϊκλ Μουρ θα προβληθεί στη Μοντάνα, τη Γιούτα, το Τέξας και τον "αγέρωχο" Νότο, εκεί όπου πραγματικά απευθύνεται, ως σοσιαλιστής που γνωρίζει το αφηγηματικό αγκίστρι του φιλοθεάμονος κοινού του πλανεμένου έθνους του... Πάντως του αναγνωρίζουμε πως προσπαθεί. 

 

Θερμές ευχαριστίες στην Aegean Airlines για τη βοήθειά τους στην πραγματοποίηση της αποστολής μας στο Βερολίνο

2

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

6 αποκαλυπτικά ντοκιμαντέρ για τη ζωή και τον κόσμο που ζούμε τώρα

Οθόνες / 6 αποκαλυπτικά ντοκιμαντέρ για τη ζωή και τον κόσμο που ζούμε τώρα

Το Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Καστελλορίζου πρόβαλε φέτος ταινίες πολιτικά φορτισμένες που οραματίζονται ένα μέλλον χωρίς σύνορα. Έξι από αυτές έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση χάρη στην αισθητική και την προβληματική τους.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ο ξεχασμένος απαγωγέας Τόνι Κυρίτσης, που ενέπνευσε τον Γκας Βαν Σαντ για το Dead Man's Wire

Ανταπόκριση από τη Βενετία / «Dead Man’s Wire»: Η χλιαρή επιστροφή του Γκας βαν Σαντ

Μετά από πέντε χρόνια ο Αμερικανός σκηνοθέτης επανέρχεται με την ξεχασμένη ιστορία ενός απαγωγέα, κάνοντας μια βιογραφία με νόημα, που όμως δεν προσθέτει κάτι στη φιλμογραφία του.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Βίκι Κριπς στη LIFO: «Καθένας επιλέγει το δικό του δηλητήριο»

Οθόνες / Βίκι Κριπς: «Καθένας επιλέγει το δικό του δηλητήριο»

Η ηθοποιός που στάθηκε σαν ίση προς ίσο απέναντι σε ολόκληρο Ντάνιελ Ντέι-Λιούις μιλάει στη LiFO σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης με αφορμή την κυκλοφορία του «Hot Milk», που συμπεριλαμβάνει γυρίσματα στη χώρα μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
To αριστουργηματικό Ran του Κουροσάβα και 8 ακόμα λόγοι για να πάτε σινεμά

Οθόνες / To αριστουργηματικό Ran του Κουροσάβα και 8 ακόμα λόγοι για να πάτε σινεμά

Μια ταινία βασισμένη σε βιβλίο του Στίβεν Κινγκ, η επιστροφή του Ντάρεν Αρονόφσκι, η καλύτερη ταινία του Κουροσάβα σε επανέκδοση και το τέταρτο μέρος της σειράς ταινιών θρίλερ «Το Κάλεσμα» – Τι παίζει από σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
THE LIFO TEAM
«Η φωνή της Χιντ Ρατζάμπ» ζωντανεύει στη Βενετία

Ανταπόκριση από τη Βενετία / «Η φωνή της Χιντ Ρατζάμπ» ζωντανεύει στη Βενετία

Έκκληση από τους συντελεστές της ταινίας της Κάουτερ Μπεν Χάνια να σταματήσουν επιτέλους οι δολοφονίες παιδιών στη Γάζα, με αφορμή το σπαρακτικό τηλεφώνημα της 6χρονης Παλαιστίνιας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
A House of Dynamite

Ανταπόκριση από τη Βενετία / «House of Dynamite»: Η Κάθριν Μπίγκελοου πατάει το κουμπί – και μας κόβει την ανάσα

Με χειρουργική ακρίβεια, η πρώτη γυναίκα που τιμήθηκε με Όσκαρ σκηνοθεσίας μας πείθει ανατριχιαστικά για τον επικείμενο πυρηνικό όλεθρο.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ο μάγος του Κρεμλίνου

Ανταπόκριση από τη Βενετία / «Ο μάγος του Κρεμλίνου»: Ο ρυθμιστής του Πούτιν δεν χωρά σε ταινία

Πίσω από το ψυχρό πρόσωπο της εξουσίας, κρύβεται ο ψίθυρος ενός σύγχρονου Ρασπούτιν. Ο Ολιβιέ Ασαγιάς τον ακολουθεί – αλλά μήπως τον πρόδωσε η φόρμα;
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
No other choice

Ανταπόκριση από τη Βενετία / «No other choice»: Η ταινία που θα οδηγήσει τον Παρκ Τσαν-γουκ στα Όσκαρ

Ο Κορεάτης σκηνοθέτης παραμένει ένας από τους μεγάλους σύγχρονους κινηματογραφιστές, αν και η αντικαπιταλιστική του σάτιρα «No other choice» δεν είναι η καλύτερή του ταινία.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
«Είναι σαν να κάνεις τον Δράκουλα χορτοφάγο»: Γιατί το σέξι τέρας του Φρανκενστάιν που παίζει ο Τζέικομπ Ελόρντι είναι λάθος

Οθόνες / Γιατί το σέξι τέρας του νέου «Φρανκενστάιν» είναι λάθος

Στη διασκευή του κλασικού μυθιστορήματος της Μέρι Σέλεϊ από τον Γκιγιέρμο ντελ Τόρο πρωταγωνιστεί ο «εξωφρενικά όμορφος» Τζέικομπ Ελόρντι στον ρόλο του τέρατος – πράγμα που έχει ως αποτέλεσμα μια ταινία χωρίς ειρμό. 
THE LIFO TEAM
O Στίβεν Κινγκ στο σινεμά: Οι 10 καλύτερες μεταφορές

Οθόνες / O Στίβεν Κινγκ στο σινεμά: Οι 10 καλύτερες μεταφορές

Είναι εντυπωσιακός ο αριθμός διασκευών του έργου του δημοφιλούς συγγραφέα που θα δούμε στο πανί, στο γυαλί και στο σανίδι, κι αυτό στάθηκε αφορμή για ένα αφιέρωμα στις καλύτερες ταινίες που ενέπνευσαν τα γραπτά του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Φρανκενστάιν: Ένα θεσπέσιο μελόδραμα που σε παρασύρει και σε ματώνει

Ανταπόκριση από τη Βενετία / Φρανκενστάιν: Ένα θεσπέσιο μελόδραμα που σε παρασύρει και σε ματώνει

O Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο θα έκανε την Μέρι Σέλεϊ περήφανη. Ο δικός του Φρανκενστάιν κατορθώνει να μην προδώσει το πνεύμα του πολυδιασκευασμένου μυθιστορήματός της.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
After the Hunt: Το #MeToo στα χέρια του Λούκα Γκουαντανίνο είναι μια μπερδεμένη υπόθεση

Ανταπόκριση από τη Βενετία / After the Hunt: Το #MeToo στα χέρια του Γκουαντανίνο είναι μια μπερδεμένη υπόθεση

Ο Λούκα Γκουαντανίνο νοσταλγεί τη χαμένη τέχνη του διαλόγου, αλλά το After the Hunt χάνει το δίκιο του στην ακαδημαϊκή φλυαρία και τις σεναριακές αστοχίες.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα του γάμου δύσκολα: 10 ταινίες για να δείτε μετά το «Ρόουζ εναντίον Ρόουζ»

Οθόνες / Όλα του γάμου δύσκολα: 10 ταινίες για να δείτε μετά το «Ρόουζ εναντίον Ρόουζ»

Από το «Awful Truth» του Λίο ΜακΚάρεϊ στο «Gone Girl» του Ντέιβιντ Φίντσερ κι από τις μπεργκμανικές «Σκηνές από έναν γάμο» στο «Revolutionary Road» του Σαμ Μέντες, ανατρέχουμε σε δέκα ταινίες για όσους ενώθηκαν ενώπιον Θεού κι ανθρώπων «μέχρι να τους χωρίσει ο θάνατος».   
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

σχόλια

2 σχόλια
Περίπου.Στις μεγάλες του δόξες, ο Μάϊκλ Μουρ έσπασε τα ρεκόρ για ντοκιμαντέρ με το Bowling for Columbine, με εισπράξεις που έφτασαν τα 22 εκατομμύρια δολάρια μόνο στις ΗΠΑ, και περισσότερα από τα διπλά στον υπόλοιπο κόσμο. Με την επόμενη του ταινία, το Farenheit 9/11, τα συνέτριψε όλα, κάνοντας, έναντι πενιχρού προϋπολογισμού, 22ο εκατομμύρια δολάρια, με 22 εκατομμύρια από αυτά στις ΗΠΑ ΜΟΝΟ το πρώτο σαββατοκύριακο. Στην πρώτη μέρα κυκλοφορίας σε DVD πούλησε περίπου 2 εκατομμύρια αντίτυπα. Ατά δε γίνονται με ταινία τεκμηρίωσης και ήταν προφανές πως ο Μάϊκλ Μουρ δεν περιορίστηκε στα στενά όρια του είδους για να το πετύχει. Από εκεί και πέρα, η εισπακτική του πορεία είναι φθίνουσα, εν μέρει γιατί το πρόσωπο του είναι αναγνωρίσιμο και δεν μπορεί να έχει την πρόσβαση σε χώρους όπως θα ήθελε, ούτε να εκπλήξει κάποιον από τα υποψήφια θύματά του. Όπως προείπα, κάποιοι Αμερικανοί κριτικοί τον θεωρούν απλοϊκό εξυπνάκια που έχει μαγαρίσει ένα αξιοσέβαστο είδος, και κάποιοι άλλοι κρίνουν την κάθε ταινία του βάσει περιεχομένου, και όχι συγκριτικά με τους Έρολ Μόρις και τους Τζόσουα Οπενχάϊμερ αυτού του κόσμου. Για την τελευταία του ταινία, δυσκολεύτηκε πολύ να βρει διανομή (στις ΗΠΑ προβλήθηκ σε περιορισμένο κύκλωμα αιθουσών) και δνε προκρίθηκε καν στα Όσκαρ, παρά τις γενικά ευνοϊκές κριτικές. Το επιπλέον πρόβλημα είναι οτι κανείς άλλος δεν πήρε τη σκυτάλη στο είδος που εφηύρε ο Μουρ.