Αποστολή 66η Berlinale | H αταλάντευτη αυστηρότητα της Έμιλυ Ντίκινσον, δια χειρός Τέρενς Ντέϊβις

Αποστολή 66η Berlinale | H αταλάντευτη αυστηρότητα της Έμιλυ Ντίκινσον, δια χειρός Τέρενς Ντέϊβις Facebook Twitter
'A Quiet Passion'
1

Αποστολή 66η Berlinale | H αταλάντευτη αυστηρότητα της Έμιλυ Ντίκινσον, δια χειρός Τέρενς Ντέϊβις Facebook Twitter
'A Quiet Passion'
 

 

Το σκηνοθετικό στιλ του ακριβοθώρητου, πάντα ευαίσθητου Τέρενς Ντέϊβις, του Βρετανού σκηνοθέτη των μερικώς αυτοβιογραφικών The Long Day Closes και Distant Voices, Still Lives, (που παραμένει το αριστούργημα του και παράλληλα το πιό αντιπροσωπευτικό έργο της πρώτης περιόδου του), ταιριάζει απόλυτα στην ασκητική ζωή και τολμηρή γραφή της ποιήτριας Έμιλι Ντίκινσον. Τα περίφημα κοντινά του Ντέϊβις, σαν πορτρέτα που προβάλλονται στο διηνεκές, εδώ λειτουργούν εμφατικά: στερεώνονται στο πρόσωπο μετά από μια μικρή περιήγηση, αλλά δεν καρφώνονται, σα να αντιγυρίζουν το βλέμμα, όπως τα ποιήματα της Ντίκινσον, που δεν επιθυμούν να φανερώσουν την αλήθεια, αλλά να την αποκαλύψουν, ίσως σκληρά αλλά ποτέ απάνθρωπα. Ο ήσυχος βίος της Ντίκινσον, που δεν εγκατέλειψε το πατρικό της, τίμησε με το παραπάνω μια οικογένεια που υπεραγάπησε, αποστασιοποιήθηκε από τα κοινωνικά και τα εγκόσμια, αμφισβήτησε την εθιμοτυπία της θρησκείας και το φόβο του Θεού, κληρονομησε την πίστη του πατέρα της και τη γλυκύτητα της μητέρας της, αποτυπώνεται μέσα από σεναριακές σκηνές ανταλλαγής επιχειρημάτων και εξομολόγησης αγάπης, ενώ η σκηνοθεσία, κομψή και σοφή, δείχνει πως ο Ντέϊβις έχει βρει τη γραμμή ανάμεσα στα συνεχή αφαιρετικά πανοραμίκ των πρώτων ταινιών του, και την ακαδημαϊκή αφηγηματικότητα, μαζί με τον εναγκαλισμό του στις Αμερικανίδες κλασσικούς του 19ου αιώνα. Και όπως η Ντίκινσον διαδέχεται την Ίντιθ Γουόρτον, τώρα έρχεται η σειρά μιας ακόμη ηθοποιού από την τηλεόραση, μετά την Τζίλιαν Άντερσον στο House of Mirth, να υποκλιθεί σε ένα κοινό που δικιολογημένα δεν υποψιάζεται το βάθος και τη γκάμα της. Η Σίνθια Νίξον, η μοναδική αξιόλογη ηθοποιός από το Sex and the City, δεν συναντιέται απλά με το ρόλο της καριέρας της, αλλά με έναν από τους συγκινητικότερους των τελευταίων χρόνων. Η Ντίκινσον αστράφτει από λαχτάρα μπροστά στο αυθεντικό και τη καθαρότητα και κυρτώνει η ψυχή της όταν φρίττει, άρρωστη ή απελπισμένη, αντιμέτωπη με ένα βαρύ πέπλο μυστηρίου και αμφιβολίας, μόνη σε έναν αιώνα κόντρα στις γυναίκες και τους αταίριαστους.

 

Αποστολή 66η Berlinale | H αταλάντευτη αυστηρότητα της Έμιλυ Ντίκινσον, δια χειρός Τέρενς Ντέϊβις Facebook Twitter
'A Quiet Passion'

Τα περίφημα κοντινά του Ντέϊβις, σαν πορτρέτα που προβάλλονται στο διηνεκές, εδώ λειτουργούν εμφατικά: στερεώνονται στο πρόσωπο μετά από μια μικρή περιήγηση, αλλά δεν καρφώνονται, σα να αντιγυρίζουν το βλέμμα, όπως τα ποιήματα της Ντίκινσον, που δεν επιθυμούν να φανερώσουν την αλήθεια, αλλά να την αποκαλύψουν, ίσως σκληρά αλλά ποτέ απάνθρωπα.

 

Αποστολή 66η Berlinale | H αταλάντευτη αυστηρότητα της Έμιλυ Ντίκινσον, δια χειρός Τέρενς Ντέϊβις Facebook Twitter
L' Avenir

 

Μιά ηθοποιός, με εδραιωμένη ωστόσο πιστότητα και αποδοχή, η Ιζαμπέλ Υπέρ, συνεχίζει το συναρπαστικό της ταξίδι στη γκρίζα περιοχή των προκλήσεων και των ερωτημάτων, που χάραξε από νωρίς σε μια καριέρα πλούσια και αποδοτική. Με το Μέλλον (L' Avenir) η Μία Χάνσεν Λαβ εξερευνά τη ρευστότητα της ιδεολογίας σήμερα και για το αν η σκέψη και η καλλιέργεια είναι ικανά όπλα θωράκισης του ανθρώπου απέναντι στις δυσκολίες, τα προβλήματα, την απόρριψη, την κατάρρευση. Κυρίως το τελευταίο, καθώς η Υπέρ στην ταινία, 60άρα καθηγήτρια φιλοσοφίας βλέπει την οικογένεια να καταρρίπτεται ως άλλος αστικός μύθος, και, ευτυχώς γι΄ αυτήν, κατηγορεί μόνο τον εαυτό της για την αυταπάτη: "κι εγώ που νόμιζα πως θα με αγαπούσες για πάντα, τι μαλακισμένη που ήμουν", λέει στον σύζυγο της όταν της ανακοινώνει πως έχει δεσμό με άλλη, αντί να ξεσπάσει πάνω του. Η Ναταλί, η ηρωίδα που υποδύεται η Υπέρ δεν είναι απλά το σύμβολο μιας εποχής που έχτισε τους χάρτινους πύργους της επανάστασης του 68, αλλά φροντίζει να συντηρηθεί μέσα από τα διδάγματα και βλέπει, στις κινήσεις του αγαπημένου της μαθητή, το frustrating κενό ανάμεσα στη θεωρία και την πράξη, τον ριζοσπαστισμό και την ανατρεπτική εφαρμογή του, χονδρικά, τι σημαίνει να το παίζεις χίπις στην εποχή των χίπστερς. Η Χάνσεν Λαβ, σύντροφος του Ολιβιέ Ασαγιάς, που πρόσφατα κατέγραψε μυθοπλαστικά την ίδια την εποχή αναφοράς, τον Μάη του 68 δηλαδή, στο Μετά το Μάη, χειρίζεται με συμπάθεια (μάλλον απαλά στην επιφάνεια και ψύχραιμα στην έκφραση) αλλά δεν χαϊδεύει καθόλου τη γενιά των κληρονόμων θεωρητικών, που αποσύρονται στα βουνά με γαϊδαράκια, πρόβειο τυρί δικής τους παραγωγής, τσιγαράκια κι επιτραπέζια, την ίδια στιγμή που η Ναταλί είναι η πραγματική survivor, μια γυναίκα που δεν πρόδωσε ποτέ τις αρχές της και δεν παραδόθηκε στην σνομπ οκνηρία του αντικομφορμισμού, αλλά δούλεψε, για τη ζωή, για τη μάνα που άρχισε να τα χάνει, για τα παιδιά που πλέον μεγάλωσαν, για τους ανθρώπους που σταδιακά την άφησαν μόνη, αλλά όχι έρημη. Και πραγματικά, σε όλη την ταινία, η Υπέρ, μια μεσήλικη κοπέλα με σφρίγος και αισθήματα, δεν σταματά να κινείται, να περπατά, να προστρέχει, να παλεύει, ακόμη κι όταν διαβάζει τα αγαπημένα της βιβλία, να σαλεύει κατά κάποιον τρόπο- το ακριβώς αντίθετο της στατικής διανοούμενης, που ως καθαγιασμένη οδαλίσκη του πνεύματος, θα περίμενε τα πάντα στο πιάτο, θα μισόβριζε τους πάντες και θα τράβαγε μια δραματική κατάθλιψη από πάνω στην ευπαθή ηλικία. Ένα εξαιρετικό πορτρέτο, σκέψης και ανθρώπου. 

 

 

Αποστολή 66η Berlinale | H αταλάντευτη αυστηρότητα της Έμιλυ Ντίκινσον, δια χειρός Τέρενς Ντέϊβις Facebook Twitter
Midnight Special

 

Απογοήτευση από τον Τζεφ Νίκολς με το Midnight Special, ένας φόρος τιμής επί το καλλιτεχνικότερο και φτωχότερο, στο Starman του Κάρπεντερ και τις Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου του Σπίλμπεργκ- με ολίγη από E.T.. Οι προκάτοχοι του το έχουν κάνει καλύτερα και ο ίδιος ο σκηνοθέτης του υπέροχου Mud έχει αποτυπώσει με εντονότερο μυστήριο, ατμοσφαιρικότερη σκηνοθεσία και αποτελεσματικότερο σενάριο, την αυτοκαταστροφική εσωστρέφεια, στο Take Shelter, πάντα με πρωταγωνιστή τον χαρισματικό στο να σιγοβράζει σε ένα ζουμί ψυχικής αναζήτησης, Μάϊκλ Σάνον. 

 

Απτόητος από την όποια κριτική, ο Τζεφ Νίκολς κατάφερε να πουλήσει τα δικαιώματα της επόμενης ταινίας του, Loving, που μόνο για τη Βόρειο Αμερική, έπιασε το ποσόν των 9 εκατομμυρίων δολαρίων. Τυχερή η Focus, και καλορίζικη η ταινία, με τον Τζόελ Έτζερτον. Αξίζει να σημειωθεί πως οι δύο σπουδαιότερες ψηφιακές πλατφόρμες, η Amazon και η Netflix, πασχίζουν να αποκτήσουν δικαιώματα διανομής σε projects που έχουν prestige και εμπορικές δυνατότητες, οι παραγωγοί δεν τις εμπιστεύονται ακόμη κι αν πλειοδοτούν. Απόδειξη, το πρόσφατο κάζο της Netflix, που προσέφερε 20 με 25 εκατομμύρια δολάρια για το Birth of a Nation που κατέπληξε στο πρόσφατο φεστιβάλ του Sundance και προβλέπεται να πρωταγωνιστήσει στα Όσκαρ του χρόνου, αλλά οι δημιουργοί προτίμησαν την Fox, νικήτρια στις εντυπώσεις και την ουσία πριν από μια διετία, με το 12 Χρόνια Σκλάβος. Η λογική των ψηφιακών κολοσσών, να θέλουν να προβάλλουν τις ταινίες που αγοράζουν ή παράγουν, ταυτόχρονα στις αίθουσες και τα τηλεοπτικά τους μπουκέτα, ξενίζει τους σινεματζήδες, που προτιμούν το συνάφι τους, με δοκιμασμένη πείρα στην προώθηση και την εκμετάλλευση. Κι ενώ το Χόλιγουντ συνεχίζει να δίνει βραβεία, μπερδεύοντας το τελικό αποτέλεσμα των Όσκαρ, καθώς ο Ινιάριτου πήρε το βραβείο από την Ένωση Σκηνοθετών και οι Σεναριογράφοι, που δεν τον είχαν συμπεριλάβει στις υποψηφιότητες τους, μοίρασαν διασκευασμένο και πρωτότυπο στο Μεγάλο Σορτάρισμα και το Spotlight αντίστοιχα, κόβοντας την κούρσα των προγνωστικών ακριβώς στα τρία, για πρώτη φορά εδώ και χρόνια, το Βερολίνο βρίσκεται σε εμπορικό οργασμό, καθώς οι συμφωνίες πηγαίνουν καλά, και, μετά την πολιτική κουβέντα που συνόδευσε την έλευση του Τζορτζ Κλούνι και τη συνάντηση του με την καγκελάριο Μέρκελ, τα πράγματα ηρέμησαν, το διαγωνιστικό πρόγραμμα κυλάει χωρίς εκπλήξεις και μεγάλα λόγια και η πρόεδρος της κριτικής επιτροπής Μέριλ Στριπ θα δοκιμάσει την ιώβειο υπομονή της με το 7ωρο έπος του Φιλιπινέζου Λαβ Ντίαζ μέσα στην εβδομάδα που έρχεται, και θα πρέπει να δει, με μόνο μια διακοπή στη μέση για σνακ και αναψυκτικό. 

1

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Στο «F1», o Μπραντ Πιτ θυμίζει τους σταρ μιας άλλης εποχής

Οθόνες / Στο «F1», o Μπραντ Πιτ θυμίζει τους σταρ μιας άλλης εποχής

Ο Μπραντ Πιτ, σε έναν μεγαλειώδη αναχρονισμό σε σύγκριση με τους ζορισμένους άνδρες του σύγχρονου κινηματογράφου, παίζει την ψυχούλα που όλοι φανταζόμαστε στο «F1», έναν (καθόλου σκοτεινό) ιππότη της ασφάλτου, ριψοκίνδυνο για το fun της ιστορίας, σε πλήρη έλεγχο της κατάστασης, πιστό στο σχεδόν ερωτικό του ραντεβού με τον φακό.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
10 κινηματογραφικές προβολές-events που δεν πρέπει να χάσετε φέτος το καλοκαίρι

Οθόνες / 10 θρυλικές ταινίες που θα δούμε φέτος στα θερινά

Πέρα από τις ταινίες της διανομής, το καλοκαίρι διεξάγονται events, φεστιβάλ κaι αφιερώματα που (επανα)συστήνουν θησαυρούς από το κινηματογραφικό παρελθόν. Επιλέγουμε μια προβολή από δέκα τέτοιες δράσεις, στις οποίες κάθε σινεφίλ αξίζει να χτυπήσει κάρτα. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Κατερίνα Γιουλάκη (1938-2025): «Η θεία όλων μας»

Απώλειες / Κατερίνα Γιουλάκη (1938-2025): «Η θεία όλων μας»

Η αγαπημένη ηθοποιός, που έφυγε πλήρης ημερών πριν από λίγες ημέρες, υπήρξε η επιτομή της Ελληνίδας θείας, τόσο στην τηλεόραση όσο και στον κινηματογράφο. Ο ανιψιός της, Φώτης Σεργουλόπουλος, θυμάται στιγμές μαζί της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιατί να δει κανείς το «Φοινικικό σχέδιο» αν δεν είναι φαν του Γουές Άντερσον;

The Review / Γιατί να δει κανείς το «Φοινικικό σχέδιο» αν δεν είναι φαν του Γουές Άντερσον;

O Χρήστος Παρίδης συζητά με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την τελευταία ταινία του Τεξανού δημιουργού. Πρόκειται, τελικά, για μια αντικαπιταλιστική αλληγορία της εποχής μας;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Army of Lovers», όπως «Στρατός Εραστών»

Οθόνες / «Army of Lovers»: Μια ταινία για τα ζευγάρια εραστών του Ιερού Λόχου

Ο σκηνοθέτης Λευτέρης Χαρίτος εξηγεί πώς αποφάσισε να θίξει ένα θέμα που για αιώνες θεωρείται ταμπού: τις ερωτικές σχέσεις μεταξύ αντρών στην Αρχαία Ελλάδα, ακόμη και στο πεδίο της μάχης.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Tsoula Festival

Μουσική / Tsoula Festival: Το πιο φρέσκο νησιώτικο φεστιβάλ στήνεται στην Αστυπάλαια

Με όνομα εμπνευσμένο από το παραδοσιακό φυλαχτό του νησιού, το φεστιβάλ που οραματίστηκαν τρεις δημοσιογράφοι στρέφει τα βλέμματα στην «πεταλούδα του Αιγαίου» – και έχουμε αποκλειστικά το πλήρες πρόγραμμά του.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Τζόυς Ευείδη

Οι Αθηναίοι / Τζόυς Ευείδη: «Φαίνομαι πολύ κουλ; Μπα, ρόλος είναι»

Αν της είχαν κάνει στο θέατρο όσες επαγγελματικές προτάσεις είχε ως σερβιτόρα, θα ήταν η Βουγιουκλάκη – όπως λέει. Κι αν και συχνά αυτολογοκρίνεται, δεν κρύβεται πίσω από τις λέξεις. Είναι μια αγαπητή κωμική ηθοποιός, που κάποτε ήθελε να παίξει δραματικούς ρόλους. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Sonny boy: Ο Αλ Πατσίνο με τα δικά του λόγια

Pulp Fiction / Sonny boy: Ο Αλ Πατσίνο με τα δικά του λόγια

Mε αφορμή την βιογραφία του που μόλις κυκλοφόρησε στα Ελληνικά, ανατρέχουμε στη ζωή και την καριέρα του κορυφαίου σταρ, που προσπάθησε πολύ να αποφύγει τη διασημότητα, αλλά, ευτυχώς για εμάς, απέτυχε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ