12 κινηματογραφικά μιούζικαλ που αξίζει να δείτε, ακόμα κι αν δεν αγαπάτε το είδος

12 κινηματογραφικά μιούζικαλ που αξίζει να δείτε, ακόμα κι αν δεν αγαπάτε το είδος Facebook Twitter
0

«Δεν μου αρέσουν καθόλου τα μιούζικαλ». Πόσες φορές το έχετε ακούσει σε σχετικές συζητήσεις; Για λαός (που υποτίθεται πως) έχουμε αγαστή σχέση με τη μουσική, είναι μνημειώδης η αποστροφή μας για το είδος. Είναι και παράξενη, αν σκεφτείς πως μια μεγάλη μερίδα θεατών που εκτοξεύει τους σχετικούς αφορισμούς μεγάλωσε με τέτοια, δεδομένου ότι τα περισσότερα ντισνεϊκά animations είναι μιούζικαλ.


Αν ρωτήσεις και έναν κινηματογραφικό διανομέα, θα σου πει ότι η διανομή ενός μιούζικαλ στις αίθουσες τις περισσότερες φορές ισοδυναμεί με εισπρακτική αυτοκτονία. Η αυξανόμενη παρουσία εξελληνισμένων εκδοχών επιτυχημένων μιούζικαλ του εξωτερικού στις θεατρικές σκηνές της πρωτεύουσας μαρτυρά μια μικρή τόνωση του εγχώριου ενδιαφέροντος για το είδος, η ουσία όμως είναι ότι το μιούζικαλ, που στις αγγλοσαξονικές χώρες είναι μαζικό θέαμα, εδώ αφορά ένα ειδικό κοινό.


Το κύριο χαρακτηριστικό ενός μιούζικαλ είναι η απόδραση. Ακόμα και όταν το αντικείμενό του είναι στενόχωρο, το μιούζικαλ θα παρουσιάσει μια εξιδανικευμένη εκδοχή του κόσμου μας, όπου οι χαρακτήρες ξεσπούν σε τραγούδι και εκδηλώνουν δυνατά τα συναισθήματά τους, τα πάθη τους, τις ανησυχίες και τις φοβίες τους – η εξιδανίκευση για μένα έγκειται περισσότερο σε αυτήν τη συναισθηματική εκδήλωση και την επακόλουθη αίσθηση της εκτόνωσης. Ακόμα κι αν κάποτε η κατάληξη του δράματος είναι τραγική, η τραγωδία έχει την ασφάλεια της τεχνητότητάς της.

Το αίσθημα που κυριαρχεί είναι εκείνο της ευφορίας, που υπογραμμίζεται από την πληθωρική σκηνογραφία, τα φανταχτερά κουστούμια, τη ζωηρή χρωματική παλέτα στα έγχρωμα μιούζικαλ και, φυσικά, την ενεργητικότητα των πρωταγωνιστών.

Ακόμα και όταν το αντικείμενό του είναι στενόχωρο, το μιούζικαλ θα παρουσιάσει μια εξιδανικευμένη εκδοχή του κόσμου μας, όπου οι χαρακτήρες ξεσπούν σε τραγούδι και εκδηλώνουν δυνατά τα συναισθήματά τους, τα πάθη τους, τις ανησυχίες και τις φοβίες τους. 


Με αφορμή την έξοδο του The Prom (2020) του Ράιαν Μέρφι μέσω του Netflix, μιούζικαλ που συνιστά την crowdpleasing πρόταση της πλατφόρμας για τον φετινό Δεκέμβριο, καταρτίσαμε μια λίστα με δώδεκα από τις καλύτερες προτάσεις του είδους μέσα στα χρόνια. Δώδεκα μιούζικαλ που πρέπει να έχεις δει πριν πεθάνεις, όπως θα έγραφε και το δημοφιλές κινηματογραφικό εγχειρίδιο του κριτικού Stephen J. Schneider «1.001 Movies you must see before you die», το οποίο ανανεώνεται σε ετήσια βάση.

42nd Street

(1933)

του Λόιντ Μπέικον

12 κινηματογραφικά μιούζικαλ που αξίζει να δείτε, ακόμα κι αν δεν αγαπάτε το είδος Facebook Twitter
H ταινία λειτούργησε ως σωσίβια λέμβος για το στούντιο της Warner που παρέπαιε οικονομικά τη δεκαετία του '30.

Το 42nd Street εξελίσσεται την εποχή της Mεγάλης Ύφεσης των '30s και λειτούργησε ως αντίδοτο σε αυτήν αλλά και ως σωσίβια λέμβος για το στούντιο της Warner που παρέπαιε οικονομικά. Η ταινία ρίχνει φως στο «δράμα» πίσω από τα παρασκήνια μιας μουσικοχορευτικής παράστασης και αναδεικνύει τη διάνοια του χορογράφου Μπάσμπι Μπέρκλεϊ, ο οποίος πρόσθεσε τη φαντασμαγορία στο είδος μέσα από τις καλειδοσκοπικές χορογραφίες του και έφερε τον Κώδικα Χέιζ στα όριά του – αναζητήστε οπωσδήποτε και τα Footlight Parade (1933) και Τhe Gang's Αll Here (1943).

Top Hat

1935

του Μαρκ Σάντριτς

 

Heaven

Στη ρομαντική «αποδραστικότητα» της κοινής φιλμογραφίας των Φρεντ Αστέρ και Τζίντζερ Ρότζερς δεν παρασυρόμαστε μόνο από τους μηχανισμούς της (έτσι κι αλλιώς προσχηματικής) πλοκής αλλά από τα δεξιοτεχνικά χορευτικά set-pieces του διδύμου πάνω σε τραγούδια και μελωδίες που σήμερα αποτελούν αναπόσπαστα και επιφανή μέρη του αμερικανικού τραγουδιστικού κανόνα. Το Top Hat διαθέτει, μεταξύ άλλων, το «Cheek to Cheek», ένα νούμερο στο οποίο κατέφυγαν αρκετές ταινίες στη συνέχεια για να δανειστούν λίγη από τη διαχρονική γοητεία του αλλά κι εμείς όποτε χρειαστήκαμε εσπευσμένα μια δόση συμπυκνωμένης ευφορίας.


Meet me in St. Louis

1944

του Βινσέντε Μινέλι

12 κινηματογραφικά μιούζικαλ που αξίζει να δείτε, ακόμα κι αν δεν αγαπάτε το είδος Facebook Twitter
H απαστράπτουσα Τζούντι Γκάρλαντ στον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Με εκλεκτή δραματική ανάπτυξη και χορογραφία αναλόγως εννοούμενη, η καλλιγραφία του Βινσέντε Μινέλι φέρει ως μεγάλο της ατού την απαστράπτουσα Τζούντι Γκάρλαντ στον πρωταγωνιστικό ρόλο, κορυφαία ερμηνεύτρια του είδους με διαφορά από τη δεύτερη. Η Γκάρλαντ κατόρθωνε να συγκεράσει τις bigger than life απαιτήσεις του θεάματος με μια συντρέχουσα μελαγχολία που, σε περιπτώσεις όπως το «Have yourself a merry little Christmas», το οποίο ακούγεται για πρώτη φορά εδώ, οδηγούσε σε ένα μικρό θαύμα.

Απαραίτητη η παρουσία του φιλμ στο χριστουγεννιάτικο σινεφιλικό διαιτολόγιο.


Singin' in the rain

1952

των Τζιν Κέλι και Στάνλεϊ Ντόνεν

 

Singing in the rain - Gene Kelly

Τοποθετημένο σε ένα τέλος εποχής, το πέρασμα από τον βωβό στον ομιλούντα κινηματογράφο, με όσες προκλήσεις αλλά και ευκαιρίες έφερε αυτός για μια σειρά από καλλιτέχνες, το φιλμ των Τζιν Κέλι και Στάνλεϊ Ντόνεν επιστρατεύει εντυπωσιακά ντεκόρ, επιδέξιες κλακέτες, ασταμάτητα ευρήματα και την πολύ μεταδοτική ευθυμία της περσόνας του Τζιν Κέλι, ώστε να παρασύρει στο «τραγούδι» του όποιον θεατή επιλέξει να βραχεί από τη χειμαρρώδη δημιουργικότητά του. Αν πρέπει να δεις μια ταινία από τη λίστα, φρόντισε να είναι αυτή εδώ.


Ηigh Society

1956

του Τσαρλς Γουόλτερς

12 κινηματογραφικά μιούζικαλ που αξίζει να δείτε, ακόμα κι αν δεν αγαπάτε το είδος Facebook Twitter
Γκρέις Κέλι και Φρανκ Σινάτρα.

To High Society ξαναδιαβάζει το θρυλικό Philadelphia Story (1940) του Τζορτζ Κιούκορ –η καλύτερη μαγιά που θα μπορούσες να φανταστείς για ελαφριά κωμωδία– ως μιούζικαλ, χωρίς να χάνει πολλά σε σπιρτάδα και κωμικό (συγ)χρονισμό, και σηματοδοτεί ένα κοσμοϊστορικό γεγονός για τους φαν του είδους αλλά και της μουσικής γενικότερα: ενώνει επί της οθόνης τον Φρανκ Σινάτρα και τον Μπινγκ Κρόσμπι σε μια αδυσώπητα απολαυστική μονομαχία crooning, φινέτσας, δροσιάς και μαγνητισμού. Διαιτητής ο Λούις Άρμστρονγκ.

West Side Story

1961

των Ρόμπερτ Γουάιζ και Τζερόμ Ρόμπινς

 

Tonight

Η ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας μεταφέρεται στα σοκάκια της Νέας Υόρκης των '60s, όπου μαίνεται συμμοριτοπόλεμος και oι φυλετικές διακρίσεις (και διαμάχες) πρωτοστατούν σε ένα πυρετικής χορογραφίας και ασταμάτητης ενέργειας μιούζικαλ που ισορρόπησε με επιτυχία ανάμεσα στο φιλελεύθερο, κοινωνικά ανήσυχο πνεύμα που κατέκλυζε τότε μερίδα της κινηματογραφικής παραγωγής και το θέαμα μαζικής κατανάλωσης. Δέκα Όσκαρ, τραγούδια που άφησαν εποχή και ένα ριμέικ από τον Στίβεν Σπίλμπεργκ που αναμένουμε μέσα στο 2021.

Mary Poppins

1964

του Ρόμπερτ Στίβενσον

 

A spoonful of sugar - Julie Andrews

 

«A spoonful of sugar helps the medicine go down» λέει ένας από τους παιχνιδιάρικους, αδιανόητα ευρηματικούς στίχους των αδερφών Σέρμαν και θα μπορούσε να συνοψίζει το δημιουργικό μανιφέστο του φιλμ αλλά και της Disney γενικότερα. Πρόκειται για μυθοπλασία που ψυχαγωγεί τα παιδιά, αλλά επιχειρεί να αγκαλιάσει και τα παραμελημένα και πληγωμένα που κρύβονται πίσω από σοβαροφανείς ενήλικες. Κι αν ποτέ έρθει κάποιος να σας πει ότι η ταινία είναι μια ζαχαρωμένη σαχλαμάρα και γιατί κάθεστε και ασχολείστε μεγάλοι άνθρωποι, εσείς να του απαντήσετε «supercalifragilisticexpialidocious» και να του σκάσετε το μπαλόνι.

Τhe Rocky Horror Picture Show

1975

του Τζιμ Σάρμαν

12 κινηματογραφικά μιούζικαλ που αξίζει να δείτε, ακόμα κι αν δεν αγαπάτε το είδος Facebook Twitter
Ρόλος ζωής για τον Τιμ Κάρι και cult status στρατοσφαιρικών διαστάσεων γι' αυτό το camp, αντισυμβατικό, σκανδαλιστικό ροκ μιούζικαλ τρόμου(!) Φωτ.: Getty Images/Ideal Image

Eμβληματική στιγμή για το queer cinema, ρόλος ζωής για τον Τιμ Κάρι και cult status στρατοσφαιρικών διαστάσεων γι' αυτό το camp, αντισυμβατικό, σκανδαλιστικό ροκ μιούζικαλ τρόμου(!) που διατείνεται ότι δεν υπάρχει τίποτε πιο τρομακτικό από την καταπιεσμένη σεξουαλικότητα. Αν κάποτε τελειώσει αυτός ο όλεθρος, επιστρέψουμε σε pro-covid εποχές, βρεθείς στο Λονδίνο και πετύχεις στον κινηματογράφο Prince Charles της Leicester Square κάποια από τις sing-along προβολές αυτού του φιλμικού οργίου που ακούει στο όνομα Rocky Horror Picture Show, άφησε το καλό σου γούστο έξω, κόπιασε και θα προσηλυτιστείς κι εσύ.

All that jazz

1979

του Μπομπ Φόσι

 

Εκλεκτικές συγγένειες με το φελινικό 8 ½ σε ένα θέαμα καλλιτεχνικής ενδοσκόπησης, αυτοβιογραφικής υφής μα και γενικότερου ενδιαφέροντος. Το αριστούργημα του Μπομπ Φόσι καινοτομεί, με τη χορογραφία να παρουσιάζεται κυρίως μέσω του μοντάζ και όχι εντός του κάδρου, αναδεικνύει την καλλιτεχνική δημιουργία ως ζήτημα ζωής και θανάτου, αλλά πραγματεύεται και τη ζωή και τον θάνατο μέσα από την καλλιτεχνική δημιουργία. Τέσσερα Όσκαρ, ανάμεσά τους κι εκείνο του μοντάζ – από τα δικαιότερα στην ιστορία του θεσμού.

The nightmare before Christmas

1993

του Χένρι Σέλικ

 

What's This

 

Aν δεν έχεις φίλους, όπως ο Τιμ Μπάρτον ως παιδί, τους φτιάχνεις. Οι φίλοι του Τιμ Μπάρτον είναι μια σειρά από αποκρουστικά, αλλά κατά βάθος καλοπροαίρετα τερατάκια. Η τεχνική του stop-motion είναι σαν να φτιάχτηκε για να δώσει σάρκα και οστά σε αυτά τα τερατάκια, ο Χένρι Σέλικ ενορχηστρώνει τα καμώματά τους, ο Ντάνι Έλφμαν έγραψε μια σειρά από εθιστικά τραγούδια γι' αυτούς και τα αντιστοίχως «παρεξηγημένα», λίγο αλλιώτικα παιδάκια κάθε ηλικίας βρήκαν το χριστουγεννιάτικο παραμύθι τους.

Τhe Lion King

1994

των Ρότζερ Άλερς και Ρομπ Μίνκοφ

 

Be prepared

Ντισνεϊκή παραλλαγή του Άμλετ, ελαφρώς φιλοβασιλική, που «τραυμάτισε» μια γενιά πιτσιρικάδων με τον θάνατο του Μουφάσα, γέννησε ένα από τα πιο κερδοφόρα μιούζικαλ του West End και του Broadway, πρόσθεσε στη ντισνεϊκή πινακοθήκη χαρακτήρων δύο ακαταμάχητους περιφερειακούς χαρακτήρες στο πρόσωπο των Τιμόν και Πούμπα και μαγνήτισε το ενήλικο κοινό με μια σειρά από ευφάνταστα μουσικά νούμερα, όπως το «Be Prepared», που δανείζεται εικονογραφία από τη Λένι Ρίφενσταλ – να κάτι που δεν θα περίμενες ποτέ να δεις σε ένα animation της εταιρείας.

Moulin Rouge!

2001

του Μπαζ Λούρμαν

 

Diamonds are a girl's best friend

Με το φρενήρες πρώτο σαραντάλεπτο να ακολουθείται από τη σταδιακή κατάδυση στη σαγήνη του καταραμένου ρομάντζου που εγκυμονείται στον πυρήνα του, το Moulin Rouge! δικαιολογεί το θαυμαστικό στον τίτλο του χάρη στη φλασάτη αισθητική του, την ποικιλόχρωμη γκαρνταρόμπα και τις εκκεντρικές φυσιογνωμίες που σουλατσάρουν στο ολωσδιόλου τεχνητό Παρίσι του και καταθέτει μια meta πρόταση στο είδος του μιούζικαλ που συνοψίζει την ποπ παραγωγή του 20ού αιώνα, παίζοντας μαζί της (και μαζί μας) ένα εθιστικό παιχνίδι αισθήσεων και εντυπώσεων. Μερικοί θα ευγνωμονούμε αιωνίως τον Μπαζ Λούρμαν γι' αυτό το δώρο που μας έκανε.

Οθόνες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«The Prom»: Η ιδανική ταινία για τις φετινές γιορτές – και μάλιστα με τη Μέριλ Στριπ

Πρώτη προβολή / «The Prom»: Η ιδανική ταινία για τις φετινές γιορτές – και μάλιστα με τη Μέριλ Στριπ

Ένα λαμπερό, αν και ελάχιστα πρωτότυπο μιούζικαλ προϋπαντεί τη διακυβέρνηση Μπάιντεν και, όπως είπε και η Μέριλ Στριπ όταν διάβασε το σενάριο, είναι βάλσαμο για την περίοδο που διανύουμε (πρεμιέρα στο Netflix την Παρασκευή 11/12).
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Θέατρο Online: διεθνείς και εγχώριες παραστάσεις σε live streaming και on demand

Θέατρο / Θέατρο Online: διεθνείς και εγχώριες παραστάσεις σε live streaming και on demand

Πολλοί θεατρικοί οργανισμοί διεθνώς προβάλλουν, μέσω των επίσημων ιστοσελίδων τους, πετυχημένες βιντεοσκοπημένες παραστάσεις τους ή δείχνουν σε live streaming πρόσφατες παραγωγές ή ακόμα και πρεμιέρες.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Εμείς, το Τέρας»: Όλες οι ταινίες του μεγάλου αφιερώματος του 65ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης

Οθόνες / «Εμείς, το Τέρας»: Όλες οι ταινίες του μεγάλου αφιερώματος του 65ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης

Toντ Μπράουνινγκ, Ντέιβιντ Λιντς, Σαμπρόλ, Μιγιαζάκι, Κρόνενμπεργκ και Σπάικ Τζόνζι: Οι ταινίες που θα διερευνήσουν και θα διευρύνουν την έννοια του «τέρατος» στο φετινό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Disclaimer: Ο Κουαρόν ακολουθεί τους δικούς του ρυθμούς ακόμα και στην τηλεόραση

Pulp Fiction / Disclaimer: Ο Κουαρόν ακολουθεί τους δικούς του ρυθμούς ακόμα και στην τηλεόραση

Το αφήγημα και η αφήγηση μιας πολύπλοκης τραγωδίας στην πρώτη τηλεοπτική σκηνοθεσία, αν και ευτυχώς κινηματογραφικής προσέγγισης, του βραβευμένου με Όσκαρ Μεξικανού σκηνοθέτη.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
«Apartment 7A»: Η Ρόζμαρι δεν μένει (ακόμα) εδώ

Οθόνες / «Apartment 7A»: Η Ρόζμαρι δεν μένει (ακόμα) εδώ

Άλλο ένα prequel εμβληματικής ταινίας τρόμου, αυτήν τη φορά του πολυσήμαντου «Μωρού της Ρόζμαρι», με τις Τζούλια Γκάρνερ και Νταϊάν Γουίστ σε ερμηνευτική φόρμα, αλλά το αποτέλεσμα να κινείται σε ρηχά νερά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Will & Harper: Μαθήματα αποδοχής, συμπερίληψης και βαθιάς φιλίας

Daily / Will & Harper: Μαθήματα αποδοχής, συμπερίληψης και βαθιάς φιλίας

Όταν η παλιά του φιλική επαφή από το Saturday Night Live αποκάλυψε στον έκπληκτο Γουίλ Φέρελ ότι έχει ξεκινήσει διαδικασία φυλομετάβασης, ο διάσημος κωμικός είχε την ιδέα να κάνουν μαζί ένα ταξίδι στην αμερικανική ενδοχώρα και να καταγράψουν την εμπειρία τους σ’ αυτή την ταινία.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Ο σκληρός ρεαλισμός του Sam Fuller στο φαντασιακό ρεπερτόριο της Cindy Sherman

Pulp Fiction / Ο σκληρός ρεαλισμός του Sam Fuller στο φαντασιακό ρεπερτόριο της Cindy Sherman

Η διάσημη φωτογράφος ξεχωρίζει μία από τις πιο αγαπημένες της ταινίες, το The naked kiss του Σάμιουελ Φούλερ, ένα σκανδαλώδες, παραγνωρισμένο, αλλά πάντα μοντέρνο κοινωνικό νουάρ από το 1964.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα μου έμαθε η καθηγήτρια Μακγκόναγκαλ

Οθόνες / Όλα όσα μου έμαθε η καθηγήτρια Μακγκόναγκαλ

Η Μάγκι Σμιθ πέρασε στην αιωνιότητα, αφήνοντας πίσω της ένα έργο μνημειώδες και μια κληρονομιά αδιασάλευτη, τόσο θεατρικά όσο και κινηματογραφικά. Ως φόρο τιμής, επιλέγω τρεις αγαπημένες στιγμές από τον ρόλο που με σύστησε σε αυτή.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΝΤΑΤΣΗΣ
MAGGIE SMITH

Απώλειες / Μάγκι Σμιθ (1934-2024): Μια ηθοποιός καθηλωτική στη διακριτική της διαδρομή

Οι κυρίες τη θαύμασαν στο «Downton Abbey», τα παιδιά τη λάτρεψαν στον Χάρι Πότερ, το θέατρο και το σινεμά έχασαν τη βασίλισσα της ένρινης ειρωνείας και έναν εθνικό θησαυρό της Αγγλίας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
ΕΜΠΑΡΓΚΟ ΩΣ ΤΙΣ 21:00 Νύχτες Πρεμιέρας: 20 ταινίες που δεν πρέπει να χάσετε

Οθόνες / Νύχτες Πρεμιέρας 2024: Είκοσι ταινίες που δεν πρέπει να χάσετε

Ο νέος Αλμοδόβαρ, η ταινία τρόμου της χρονιάς, λιγότερο γνωστά αριστουργήματα του Κουροσάβα, κορυφαία βρετανικά φιλμ των '80s και πολλές ακόμα προτάσεις από το φετινό Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ