ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Να μιλάς με κάποια κοπέλα για διάστημα αρκετών μηνών (7+) , να είστς εξ αποστάσεως αλλά να αφήνεται να εννοηθεί πως υπάρχει προοπτική, να μαθαίνεις πράματα για αυτήν και αυτή για σένα και να κάνετε σχέδια για το τι θα κάνετε όταν βρεθείτε από κοντά, να υπάρχει μία προσμονή, μία ελπίδα και ένας ενθουσιασμός στην ατμόαφαιρα, να μην έχεις σχέση και ούτε αυτή (όταν ξεκινήσατε να μιλάτε, πράμα το οποίο άλλαξε για εκείνη χωρίς να ενημερώσει ενώ εσύ παραμένεις στην single κατάσταση που ήσουν όταν ξεκινήσατε να μιλάτε) , να σου λέει πως όπου να' ναι θα περάσει από την πόλη σου και τελικά (χωρίς να γίνει κάποια παρεξήγηση, να μαλώσετε ή να χαλαστείτε για κάτι) αναφέρει στο άκυρο ότι έχει σχέση. Το POV (Point Of View) σου είναι θολωμένο όμως σέβεσαι την όποια απόφασή της χωρίς να ρωτάς τι και πως, έχει σημασία εξάλλου; Έχει σημασία πως τον γνώρισε και πότε και γιατί ενώ υποτίθεται (με κεφαλαία και υπογραμμισμένα γράμματα για μελοδραματική έμφαση στην ειρωνεία της όλης φάσης) πως μιλάτε όπως μιλάνε 2 άτομα που και τα 2 είναι single και ενδιαφέρονται να γνωριστούν με σκοπό κάτι που παραπέμπει στο ερωτικό, καταλήγεις να μπεις στο friendzone της ως δευτερεύουσα υποσημείωση σε ένα ημερολόγιο το οποίο επιλέγει σε ποιον θα το δείξει και πότε και τι ακριβώς θα του πει σχετικά με τις καταχωρίσεις σε αυτό; 7+ μήνες. Πίκρα, απλά πίκρα. Ναι, οκ, θα μου πείτε τώρα "διαδικτυακή γνωριμία ήταν, μην κάνεια σαν να έχασες την γη κάτω από τα πόδια σου". Όμως εγώ για 7+ μήνες περίμενα σε έναν σταθμό (ο οποίος ήταν εν αγνοία μου εγκαταλελειμμένος) κάποιο τραίνο που δεν θα έρθει ποτέ. Δεν νιώθω εξαπατημένος, επειδή η απάτη προυποθέτει δόλο. Νιώθω πίκρα για κάτι που σάπισε πριν την ώρα του, σαν ένα οικοδομικό έργο που το παράτησαν στη τύχη του και το άφησαν ανολοκλήρωτο, το οποίο κάποτε θα σκουριάσει και σιγά-σιγά η φύση θα αρχίσει να το κατοικεί, κάτι που ποτέ δεν αξιοποιήθηκε, δεν έδωσε ευτυχία, δεν ανταπεξέλθηκε στις προσδοκίες κάποιων. Θα μου πείτε "τζάμπα στεναχωριέσαι, δεν το αξίζει/υπάρχουν και αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια" και έχετε δίκιο, όμως αν σου αρέσει πολύ ένα συγκεκριμένο πορτοκάλι (δεν μιλάω καν να το ερωτευτείς, απλά έστω αν σου αρέσει πάρα πολύ) , δεν μπορείς εύκολα να πεις "αυτό δεν μου κάνει, είναι υπέροχο αλλά δεν μπορώ να το έχω οπότε ας το σαμποτάρω στο μυαλό μου, ας υποκριθώ πως μέσα κατοικούν σκουλήκια και είναι μέσα στα φυτοφάρμακα, όσο ζουμερό και φρέσκο και αν φαίνεται, εγώ ας υποκριθώ πως είναι απλά ένα πορτοκάλι ακόμα και ας το απομυθοποιήσω μιας και δεν μπορώ να το αποκτήσω". Καλώς ή κακώς, είτε ψηφιακή είτε αναλογική, η πίκρα παραμένει πίκρα. Δεν πειράζει, θα περάσει και αυτό, ο χρόνος θα το κάνει να φαίνεται ασήμαντο και περαστικό κάποια στιγμή. Απλά συνειδητοποιώ πως όσο μεγαλώνω, τόσο πιο δύσκολο είναι να ενθουσιαστώ με κάποια γνωριμία, τόσο πιο δύσκολο να καταφέρω να νιώσω αυτό το "butterflies in stomach" που λένε, ανυπομονησία, έξαψη, ενθουσιασμός, ονειροπόληση, την αίσθηση πως όλα είναι όμορφα στη ζωή που συνήθως το καταφέρνουμε με τη βοήθεια κάποιου με τον οποίον μοιραζόμαστε τις μικρές λεπτομέρειες, τις φευγαλέες σκέψεις, τις στιγμές μεταξύ της συννεφιάς και της βροχής, τα μικροπράγματα που θεωρούμε δεδομένα και ο άλλος μας υπενθυμίζει το πόσο ξεχωριστά και μοναδικά είναι. Πριν 10 χρόνια, στα 25 μου, θα γελούσα με την όλη φάση, όχι απλά δεν θα στεναχωριόμουν αλλά θα γελούσα, και την επόμενη μέρα (αν όχι την ίδια) , θα πήγαινα να μεθύσω σε κάποιο μπαρ και να κάνω κάτι εφήμερο με κάποια με την οποία δεν θα ένιωθα την παραμικρή πνευματική ταύτιση και δεν θα αποζητούσα καν να έχουμε το παραμικρό κοινό ενδιαφέρον, και μέσα σε μερικές ώρες θα έθαβα την ανάμνηση μερικών μηνών. Δεν είμαι πλέον εκείνος ο άνθρωπος, δεν είμαι πλέον υπεράνω των συναισθημάτων. Η πίκρα που νιώθω αποδεικνύει πως όταν κάποτε φτάνεις να ωριμάσεις και ξέρεις τι ακριβώς θέλεις, όταν διασταυρώνεται ο δρόμος σου με κάποια ύπαρξη η οποία είναι τόσο ιδανική, σαν να την εμπνεύστηκε κάποιος ποιητής ή να την έπλασε με πλαστελίνη κάποιος καλλιτέχνης, τότε είναι που σε πονάει, επειδή δεν ζητάς κάτι υλικό που βρίσκεις σε κάθε μπαρ και σε κάθε κλαμπ κάθε στιγμή της ημέρας, αλλά λίγο από το υλικό των παιδικών σου ονείρων που υποσυνείδητα ακόμα ποθείς, χωρίς απαραίτητα να το γνωρίζεις, απωθημένα και μεράκια ξεχασμένα πάνω σε θρανία και πεταμένα σε κάποια άκρη του μυαλού. Πάντα θα υπάρχουν πίκρες και καημοί, απλά ανάλογα σε ποια φάση της ζωής σου είσαι, θα πολλαπλασιαστούν ή θα διαιρεθούν, ίσως ως ένας coping μηχανισμός για να μπορέσεις να συνεχίσεις την ζωή σου, να συνεχίσεις να ελπίζεις και να ονειρεύεσαι πως ίσως η επόμενη να μην σε βάλει στο friendzone αλλά μέσα στην καρδιά της...