Ο μόνος λόγος που απάντησα κάτω από το σχόλιό σου -και ζητώ συγνώμη γι' αυτό- είναι για να καταδείξω την επιπολαιότητα με την οποία χρησιμοποιούμε λέξεις όπως ποτέ και για πάντα.
Όλοι αν τους ρωτήσεις είναι για πάντα μόνοι, δεν κάνουν ποτέ σχέσεις, δεν έχουν ποτέ αγαπηθεί, για πάντα παλεύουν μόνοι και μόνες κτλ... κτλ...
Αν τους ρωτήσεις αυτό θα σου πουν.
Ακόμα κι αυτά τα ζευγάρια που ερωτοτροπούν αυτή τη στιγμή που γράφω αυτό το σχόλιο μπροστά μου σε ένα διάσημο μέρος αναψυχής της πόλης, αν τα ρωτήσεις ξεχωριστά 99% θα σου πουν πως νιώθουν μόνοι και μόνες και ουφ, τι μοναξιά είναι αυτή, και δεν έχουν κανέναν κι ένα σωρό φούμαρα που πουλάνε οι κατά φαντασίαν μόνοι και χωρίς ταίρια άνθρωποι.
Επίσης γράφεις: ''Γιατί δεν προετοιμάζεις τον εαυτό σου ψυχικά πως μπορεί να μείνει μόνος για πάντα;''
Αυτή τη συμβουλή θα την έδινες στον κύκλο ανθρώπων που γράφεις ότι έχεις, στους γύρω σου;
Ξέρεις τι σημαίνει πραγματικά αυτό που λες;
Και δεν το γράφω επιθετικά ούτε για να πάω κόντρα αλλά πραγματικά αν μπορείς να αναλογιστείς τι σημαίνει αυτό που λες, η ψυχική προετοιμασία για να μείνει κάποιος μόνος για πάντα.
Θα το πρότεινες στον κύκλο σου λοιπόν;
Είναι σαν να λες σε κάποιον που έχει ανίατη ασθένεια και πρόκειται να πεθάνει σε λίγους μήνες, να μην συνεχίζει να ζει την κάθε μέρα του, να μην συνεχίσει να τρώει, να πίνει, να βγαίνει έξω, αφού σε λίγο καιρό θα πεθάνει, οπότε ας προετοιμαστεί ψυχικά.
Ακριβώς το ίδιο feeling είναι.
Και πού ξέρεις εσύ αν ο μόνος για πάντα δεν προετοιμάζεται ψυχικά.;
Φυσικά και προετοιμάζεται.
Αν όμως κάποιος είναι πραγματικά μόνος (και όχι στα ψέματα μόνοι και μόνες όπως λένε ότι είναι η συντριπτική πλειοψηφία των γυναικών και των αντρών που δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει να ζεις χωρίς έρωτα και μόνος), αν λοιπόν κάποιος είναι πραγματικά μόνος μπορεί να μη θέλει να σκέφτεται έτσι, δεν του αρέσει και του ίδιου η πληγή και η άσχημη διάθεσή του, απλώς γεννιέται από μέσα του η λύπη γιατί δεν αντέχει άλλο την αιώνια μοναξιά.
Κι αυτό μπορούν να το καταλάβουν μόνο οι πραγματικά μόνοι άνθρωποι.
Δεν είναι γκρίνια, είναι λύπη που γεννιέται βαθιά μέσα από την ψυχή σου και από το νου σου.
Είναι σαν να γεννιέται μέσα από τα σπλάχνα σου σχεδόν.
Και όχι η λύση στη λύπη δεν είναι ούτε οι χαμένες ώρες στους ψυχολόγους, ούτε τα χαπακώματα, ούτε οι θεωρητικές αναλύσεις ψυχοθεραπείας ή τα ''πάρε αυτό το χαπάκι ώστε να σου ρυθμίσει τη διάθεσή σου'' , διότι η ανωμαλία είναι να χαπακώνεται κάποιος για να ζει χαρούμενος ή να κάθεται άσκοπα να ψυχαναλύεται για το από πού πηγάζει η λύπη του ενώ είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΛΟΓΙΚΟ αν δεν έχει έναν άνθρωπο να πάνε μαζί βόλτα, να πουν μια κουβέντα, να κάνουν έρωτα, να μοιραστούν στιγμές, είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΛΟΓΙΚΟ να νιώθει λύπη.
Κι αυτή η λύπη δυστυχώς εξωτερικεύεται.
Και οι άνθρωποι που δεν έχουν ιδέα για το τι θα πει μοναξιά, το χαρακτηρίζουν αυτό ως γκρίνια, ενώ αν ζούσαν όντως μοναξιά επί άπειρα χρόνια θα ήξεραν πως κάποιες φορές η λύπη αυτή αναβλύζει ανεξέλεγκτα σαν να πρόκειται για αίμα από τους πόρους του δέρματός σου.
Τελικό συμπέρασμα: Σκατά επιλογές κάνουν στη ζωή τους πολλές και πολλοί και τους πραγματικά ανθρώπους- διαμάντια που όντως είναι σε θέση να δώσουν την ψυχή τους, τα περιθωριοποιούν και δεν τους δίνουν καμία ευκαιρία.
Και μετά σε δουλεύουν κιόλας λέγοντάς σου πως είναι δική σου επιλογή να μένεις στο περιθώριο που εκείνοι σε έριξαν κι έβαλαν και την ταφόπλακα από πάνω.
Επίσης οι άντρες που ζορίζονται να είναι μόνοι τους όπως τους λες εσύ δεν είναι αυτοί που για να ρίξουν τις γυναίκες (και φυσικά το πετυχαίνουν) υποκρίνονται πως ζορίζονται αλλά εκείνοι που πραγματικά ζορίζονται δεν τις αφήνουν να καταλάβουν τίποτα από τα ζόρια της μοναξιάς τους, είναι πρόσχαροι, φιλικοί, δοτικοί, έτοιμοι να τους προσφέρουν τα πάντα αλλά αυτή η συμπεριφορά δυστυχώς δεν εκτιμάται.
Εκτιμάται αυτός που πουλάει φούμαρα για να ρίξει κάποια στο κρεβάτι κι όχι αυτός που θέλει να την ρίξει στην αγκαλιά του και να μείνουν αγκαλιασμένοι μαζί και να μοιραστούν στιγμές.
Δυστυχώς έτσι είναι.