ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ωραία τα γράφεις αλλά δεν είναι για όλους έτσι. Εσύ επιλέγεις πως θα χρησιμοποιείς την τεχνολογία, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για ανθρώπινες σχέσεις. Εσύ ελέγχεις τα πράγματα, το ότι αυτό το που λες αφορά σχεδόν την πλειοψηφία πλέον, δεν έχει καμία σημασία. Δεν σημαίνει ότι δεν θα βρεις ταίρι, ότι δεν θα μπορέσεις να βρεις μια ουσιαστική σχέση με κυρίως δια ζώσης επικοινωνία και πραγματικό νόημα.

Διαφωνώ σε πολλά: οι γνωριμίες ήταν πιο εύκολες προ ίντερνετ, όχι τώρα με το ίντερνετ. Επίσης, η ζωή προ ίντερνετ είχε πολλές δυσκολίες που δεν μπορείς καν να διανοηθείς έχοντας μεγαλώσει με κινητό και ίντερνετ. Αν εσύ θέλεις να ζήσεις μία απομίμηση της παλαιότερης εποχής, δεν είναι εύκολο πλέον γιατί όλα έχουν προοδεύσει. Σκέψου ότι ενώ αναπολείς την παλιά εποχή (που δεν έζησες), τα γράφεις όλα αυτά σε μία στήλη του διαδικτύου προς αγνώστους.

Ο ψηφιακός/διαδυκτιακός κόσμος προσφέρει μια εθιστική ουτοπία που πολλοί προτιμούν, αντί να ζουν στον έξω κόσμο.
Τώρα βέβαια είναι και ανάλογα το άτομο και έχει βέβαια και κάποια θετικά.

Υπαρχει τροπος αλλα νομιζω πως η γενιά σας δεν μπορει να τον αποδεχτει. Κλεινεις το κινητο οταν εισαι με αλλους . δεν κοιτας καν για μηνυματα, ελεγχεις μονο για μειλ, το χρησιμοποιεις μονον οταν εισαι μονος.

Ξεχνάς μάλλον ότι στα φτηνά τσιγάρα αυτή η τόσο ξεχωριστή γνωριμία κράτησε μονάχα ένα βράδυ, οπότε αφού επιθυμείς κάτι αντίστοιχο εύχομαι να το ζήσεις σύντομα, άλλα να έχει τουλάχιστον μεγαλύτερη διάρκεια από απλώς μια βραδιά.
Από`κει και πέρα δεν πιστεύω ότι στην εποχή μας έχει χαθεί τόσο η μαγεία, όσο η προσπάθεια που είμαστε διατεθειμένοι να καταβάλουμε. Γιατί να "παλέψεις" για κάτι όταν έχεις την ευκολία να περάσεις στον/ην επόμενο/η απλά με το πάτημα ένος κουμπιού;

Τα θερμότερα εκ των συγχαρητηρίων μου για το vibe της εξομολόγησής σου.
Φαίνεσαι ρομαντικό άτομο.
Αααααχ, black mirror γίναμε.
Τα ''φτηνά τσιγάρα'' που αναφέρεις γυρίστηκαν το 1999-2000 και βγήκαν αρχές του 2001 στις αίθουσες με παταγώδη αποτυχία. Την είδα την ταινία σε ένα από τα ωραιότερα σινεμά της γειτονιάς μου, δύο αίθουσες είχε, το ξακουστό Φάληρο 1 και Φάληρο 2.
Το 1 ήταν η μεγάλη αίθουσα. Τα ''φτηνά τσιγάρα'' τα πρόβαλλαν στη μικρή αίθουσα που ήταν η 2. Πρέπει να ήμασταν γύρω στα πέντε άτομα στην αίθουσα, ο λιγότερος κόσμος σε προβολή ταινίας που έχω πάει ποτέ.
Με σμπαράλιασε και η Πασπαλά.
Όταν αργότερα έγινε cult μέσω διαδικτύου, ήρθε και κούμπωσε και το Χυτήριο λίγα χρόνια πριν με τις επαναλαμβανόμενες επιτυχημένες προβολές κάθε καλοκαίρι, έφερε και τον ίδιο τον Χαραλαμπίδη για το hype της φάσης και δέσαμε.
Θυμάμαι πριν κάποια χρόνια, καλοκαίρι, που είχα πάει να την ξαναδώ την ταινία στο Χυτήριο και είχε ρωτήσει ο Χαραλαμπίδης στην εναρκτήρια ομιλία του αν υπήρχε κάποιος στο κοινό που να είχε δει την ταινία τότε στις αίθουσες κι ήμουν ο μοναδικός που σήκωσα το χέρι μου.
Από εκεί και πέρα κάθε εποχή έχει τους τρόπους της.
Ευαισθησία θα υπάρχει πάντα, απλά πρέπει να σκάψεις για να την βρεις.
Και οι σύγχρονοι νέοι, ένα μικρό αλλά σημαντικό κομμάτι τους χρησιμοποιεί τα μέσα της σύγχρονης εποχής (τικ τοκ και προσωπικές τους σελίδες) για να αναρτήσουν ποίηση, τα γραπτά τους, όμορφα τραγούδια, πράγματα που οι ίδιοι δημιουργούν.
Απλά το μέσο αλλάζει.
Έχουν παρασύρει τα κινητά και το διαδίκτυο αλλα πιστεύω πως όταν καλεί ο έρωτας, το πάθος, η φιλία και η αλληλεγγύη και η διάθεση για βοήθεια οι περισσότεροι δε σφυρίζουν αδιάφορα. Είναι εκεί.
Είμαστε εκεί.
Στο χέρι μας είναι πώς θα χρησιμοποιήσουμε τις δυνατότητες της κάθε εποχής και πόσο θα αφήσουμε να επηρεάσουν τις ζωές μας.
Υπήρχε και παλιά η αδιαφορία και η αποξένωση, απλά δεν υπήρχαν τα social και διάφορες ιντερνετικές στήλες για να αναρτήσουμε το πώς αισθανόμαστε.
Μπορούμε πάντως αν βγούμε βόλτα να πούμε στο πρόσωπο με το οποίο βγήκαμε να μην κοιτάει το κινητό, μα να μας χαρίσει το πιο όμορφο βλέμμα του, να μας χαρίσει την προσοχή του και να κάνουμε μια όμορφη συζήτηση.
Όσο internet και social freak κι αν είναι ο άλλος ή η άλλη, πιστεύω δεν θα μας το αρνηθεί.