Ευρωεκλογές 2019: Τι ηττήθηκε;

Ευρωεκλογές 2019: Τι ηττήθηκε; Facebook Twitter
Ηττήθηκε η παρδαλή κατάσταση που μερικοί παρατηρητές ονόμασαν κόμμα εν κινήσει. Φωτο: Eurokinissi
12

Στις ευρωπαϊκές εκλογές αποτυπώθηκαν οι διαφορετικοί κοινωνικοί και πολιτισμικοί κόσμοι που έχουν σχηματιστεί τα τελευταία χρόνια. Η παλιά τάξη συρρικνώνεται, οι κληρονομημένες ιστορικές ταυτότητες χάνουν έδαφος. Δεν είναι όμως ένας ο νικητής. Δεν είναι ένα κύμα λαϊκισμού που αμφισβητεί τα οχυρά της θεσμικής δεξιάς και της συμβατικής αριστεράς αλλά πολυποίκιλες δυνάμεις που κινούνται σε αντίθετες κατευθύνσεις.

Από τη μια, η διαμαρτυρία των πληβείων και ενός τμήματος της μεσαίας τάξης βρίσκει κανάλια έκφρασης μέσα από μια παρδαλή ριζοσπαστική δεξιά και κάποιες ισχυρές προσωπικότητές της. Από την άλλη, η ανασύνθεση των μορφωμένων μεσαίων στρωμάτων και καινούργιες αναζητήσεις στρέφονται σε οικολογικούς και φιλελεύθερους σχηματισμούς. Από το ένα μέρος, η προστασία συγκεκριμένων τρόπων ζωής και η επιθετικότητα απέναντι σε ό,τι φαντάζει «διαλυτικό». Από το άλλο, η κλίμακα των φιλελεύθερων αξιών και η υπεράσπιση του φιλόδοξου ευρωπαϊκού σχεδίου, αλλά με αλλαγές στη σύστασή του.

Η Ελλάδα, από αυτή την άποψη, κινείται σε έναν δικό της χρόνο. Το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα (που ουσιαστικά έχει διαδεχτεί τον ΣΥΡΙΖΑ κι ας διατηρεί ακόμα την ίδια ονομασία) δανείστηκε πολλά στοιχεία και από τα δύο σύμπαντα. Η καμπάνια του αγκιστρώθηκε στο επιθετικό λαϊκιστικό δίπολο ελίτ ή λαός, λίγοι ή πολλοί, διεφθαρμένοι και καθαροί. Παράλληλα, όμως, αλίευσε και από τις άλλες περιοχές, ανατρέχοντας σε επιμέρους δικαιωματικά και θέματα της ανοιχτής κοινωνίας. Όλα αυτά, ωστόσο, γλίστρησαν κάτω από έναν αρχηγισμό με αιχμή το άμεσο όφελος, τις παροχές και τις διευκολύνσεις.

Ευρωεκλογές 2019: Τι ηττήθηκε; Facebook Twitter
Φωτο: Eurokinissi

Αποδοκιμάστηκε έντονα η ιδιότυπη αδηφαγία του ΣΥΡΙΖΑ να μιλά όλες τις γλώσσες και να τσιμπά απ' όλα τα δόγματα. Σε όλη την Ευρώπη, είπαμε, υπάρχουν τάσεις είτε προς την αστική δημοκρατική ανασύνθεση (πράσινες, σοσιαλδημοκρατικές, φιλελεύθερες πολιτικές) είτε προς τον εθνικιστικό ριζοσπαστισμό (Σαλβίνι, Όρμπαν κ.λπ.). Στη δική μας περίπτωση ζήσαμε μια πρωτοφανή προσπάθεια ενσωμάτωσης όλων αυτών στο ίδιο πλαίσιο. Τα σύμβολα της ιστορικής αριστερής ρωμιοσύνης εναλλάχθηκαν με ωμότητα με πολιτικές των δικαιωμάτων, αντινεοφιλελεύθερη θεωρία, λεκτική απανθρωπιά.

Οι ομάδες προσεγγίστηκαν ως ωφελούμενοι κάποιου προγράμματος, που όφειλαν με τη σειρά τους να χρωστούν ευγνωμοσύνη στην εξουσία και στον ίδιο τον δωρητή πρωθυπουργό. Το κοινωνικό κράτος μεταφράστηκε έτσι σε μια σχέση παρόχου και αδύναμου πελάτη ‒ είτε μιλούμε για συνταξιούχους, είτε για τα άτομα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, είτε για τους μαθητές Λυκείου κ.λπ. Συνθήματα εθνικιστικά (όπως η διαρκής καταγγελία του Μάνφρεντ Βέμπερ και εμμέσως του Μητσοτάκη ως ανθελλήνων) συνυπήρξαν με τον διεθνισμό των Πρεσπών, τα δικαιώματα με τη ρητορική για τις σάπιες ελίτ και τη φυλάκισή τους. Η cultural left συρράφτηκε πρόχειρα με το ήθος Πολάκη και τη συνεχή πια μίμηση των παλαιοπαπανδρεϊκών αξάν στις προεκλογικές ομιλίες του Αλέξη Τσίπρα.


Αυτό τώρα ηττήθηκε. Ηττήθηκε η παρδαλή κατάσταση που μερικοί παρατηρητές ονόμασαν κόμμα εν κινήσει. Κάτι που στην Ευρώπη θα ήταν και Σαλβίνι και Δημοκρατικό Κόμμα και Πράσινοι (πουθενά όμως δεν θα το δούμε να κατεβαίνει ως ενιαία παράταξη), εδώ πήγε να γίνει μια ευέλικτη πολιτική ευκαιριών. Έχουμε, λοιπόν, τη μεγάλη πρόσκρουση στον τοίχο της πραγματικότητας. Είναι, μάλιστα, η κίνηση των πολλών που έφερε αυτή την ήττα. Στις φιλελεύθερες δημοκρατίες οι πολλοί είναι απλώς η εκλογική πλειοψηφία. Και στην απόφαση αυτής της πλειοψηφίας να μην αποδεχτεί τη θέση της στο δίλημμα «πολλοί εναντίον λίγων», «λαός εναντίον ελίτ» κρύβεται, νομίζω, το ξεχωριστό ενδιαφέρον της περασμένης Κυριακής.

Η δική μου αίσθηση είναι ότι αυτό που απορρίφθηκε δεν ήταν κάποια κρούσματα αλαζονείας ή κάποια πρόσωπα και ένα στυλ δημόσιου λόγου. Ούτε ήταν απλώς πλευρές μιας φορολογικής πολιτικής ή άλλων ενοχλητικών πλευρών της κυβερνητικής πολιτικής. Υπήρχαν, μην ξεχνάμε, και πολλές άλλες πλευρές βολικές και πάντως όχι ιδιαίτερα οχληρές. Αποδοκιμάστηκε έντονα η ιδιότυπη αδηφαγία του ΣΥΡΙΖΑ να μιλά όλες τις γλώσσες και να τσιμπά απ' όλα τα δόγματα. Σε όλη την Ευρώπη, είπαμε, υπάρχουν τάσεις είτε προς την αστική δημοκρατική ανασύνθεση (πράσινες, σοσιαλδημοκρατικές, φιλελεύθερες πολιτικές) είτε προς τον εθνικιστικό ριζοσπαστισμό (Σαλβίνι, Όρμπαν κ.λπ.). Στη δική μας περίπτωση ζήσαμε μια πρωτοφανή προσπάθεια ενσωμάτωσης όλων αυτών στο ίδιο πλαίσιο. Τα σύμβολα της ιστορικής αριστερής ρωμιοσύνης εναλλάχθηκαν με ωμότητα με πολιτικές των δικαιωμάτων, αντινεοφιλελεύθερη θεωρία, λεκτική απανθρωπιά.

 
Οι πολλοί ένιωσαν εν τέλει ότι αυτή η εξουσία που τους εγκωμιάζει και τους δίνει μετ' επιτάσεως δώρα δεν στέκεται κάπου. Κάποιος που θέλει να είναι τόσο πολλά πράγματα την ίδια στιγμή παύει να εμπνέει εμπιστοσύνη. Χαρακτηριστικό ήταν εδώ το σποτάκι με τις προσωπικότητες και τις στιγμές της ελληνικής Ιστορίας όπου εμφανίστηκαν ως γενεαλογικές αναφορές οι πιο αντίθετες στιγμές της αστικής και αντιαστικής Ελλάδας. Και τώρα έρχεται όντως ένας κίνδυνος. Όχι όμως με την αστεία και χοντροκομμένη μορφή που έχει πάρει στα φιλοκυβερνητικά μέσα (παρακράτος, ξερονήσια, Πινοτσέτ κ.λπ.) αλλά ως πρόβλημα προσανατολισμού της πολιτικής στις κοινωνίες της ανασφάλειας. Ο δεξιός κίνδυνος έρχεται από τα κάτω, από μια νέα κοινωνική ζήτηση για υπαρξιακές βεβαιότητες. Δεν είναι ο Άδωνις, ο Βορίδης ή όποιος άλλος εικονογραφεί την κακή δεξιά στη φαντασία των Ελλήνων αριστερών ψηφοφόρων.

Συνθήματα εθνικιστικά (όπως η διαρκής καταγγελία του Μάνφρεντ Βέμπερ και εμμέσως του Μητσοτάκη ως ανθελλήνων) συνυπήρξαν με τον διεθνισμό των Πρεσπών, τα δικαιώματα με τη ρητορική για τις σάπιες ελίτ και τη φυλάκισή τους. Η cultural left συρράφτηκε πρόχειρα με το ήθος Πολάκη και τη συνεχή πια μίμηση των παλαιοπαπανδρεϊκών αξάν στις προεκλογικές ομιλίες του Αλέξη Τσίπρα.


Ξαναπάω, λοιπόν, στα ευρωπαϊκά. Είναι προφανές πως υπάρχουν κυματισμοί και απειλές. Περισσότερο η απειλή των τριβών και της ασυνεννόητης αστάθειας και τελικά της αδρανοποίησης στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Υπάρχουν φαντασμαγορικοί λαϊκισμοί και απεχθείς ρατσισμοί και νεοφασισμοί που μπορούν να δηλητηριάσουν τη ζωή σε μια δημοκρατική χώρα. Πώς κουμπώνει η δική μας περιπέτεια –εν αναμονή των καλοκαιρινών εκλογών πια‒ στη σύνθετη ευρωπαϊκή χορογραφία; Μπορεί να υπάρξουν εναλλακτικές ανάμεσα στην ήττα του «αριστερού λαϊκισμού» και στους Πατούληδες και άλλους Τζιτζικώστες που παρεπιδημούν στην ελληνική συντηρητική παράταξη;


Αυτό, φυσικά, είναι ένα ερώτημα που μπορεί να απαντηθεί μετά τις εκλογές, και μάλιστα σε κάποιο βάθος χρόνου. Η δική μου απάντηση ίσως να μην ενδιαφέρει άλλωστε. Η μοναδική βεβαιότητα που έχουμε είναι ότι οι πολιτικές και πολιτισμικές μεταλλαγές συνεχίζονται και καμία κανονικότητα δεν θα είναι «όπως πριν». Το «όπως παλιά» ή το «σαν άλλοτε» έχουν χαθεί οριστικά και γι αυτό μάλλον φυτρώνουν παντού τερατώδεις και γραφικές απομιμήσεις τους.

Στήλες
12

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

5 σχόλια
Το σίγουρο είναι ότι νικήθηκε (μερικώς) η τοξική βάση της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Ενα σύνολο νοοτροπιών που λειτουργούσε σαν δύναμη ανάσχεσης κάθε έννοιας προόδου και κοινωνικής εξωστρέφειας κατω απο το πρίσμα του ψευτοπροοδευτισμου .
"Σε όλη την Ευρώπη, είπαμε, υπάρχουν τάσεις είτε προς την αστική δημοκρατική ανασύνθεση (πράσινες, σοσιαλδημοκρατικές, φιλελεύθερες πολιτικές) είτε προς τον εθνικιστικό ριζοσπαστισμό (Σαλβίνι, Όρμπαν κ.λπ.). Στη δική μας περίπτωση ζήσαμε μια πρωτοφανή προσπάθεια ενσωμάτωσης όλων αυτών στο ίδιο πλαίσιο. Τα σύμβολα της ιστορικής αριστερής ρωμιοσύνης εναλλάχθηκαν με ωμότητα με πολιτικές των δικαιωμάτων, αντινεοφιλελεύθερη θεωρία, λεκτική απανθρωπιά." Πηγή: www.lifo.grΘα συνόψιζα ως εξής :Τελικά και απλά, εξουσιομανία.Που σημαίνει, οι ψηφοφόροι πολίτες πρέπει να επαγρυπνούν - και ορθά ήδη έδωσαν το μήνυμα.
Στην Ελλάδα, λόγω της χούντας βασικά, έχουμε περάσει σε μια άνευ περαιτέρω λογικής αγιοποίηση της αριστεράς*.Η αγιοποίηση αυτή την έχει κάνει ιδεολογικό καθεστώς και ως τέτοιο μια σηπώμενη άρχουσα -διανοητική- τάξη. Αν και η αριστερά (και η δεξιά θα πω εγώ) είναι έννοιες του περασμένου αιώνα έχουν να δώσουν πολλά στο σήμερα ως επιρροές.Η αριστερά οφείλει να αφήσει τις φοβίες της (ειλικρινά το "φασίστας" και το "ακροδεξιός" είναι μια καραμέλα που δείχνει το πόσο λίγα ουσιαστικά επιχειρήματα έχει η σημερινή αριστερά παγκοσμίως) και να γίνει και πάλι μήτρα ιδεών, όπως όντως έχει υπάρξει κατά το παρελθόν. Οφείλει να βάλει τους οικονομικούς της επιστήμονες να δουλέψουν προς το λογικότερο. Διότι ο καπιταλισμός έχει όντως λογικές λούπες (η απαίτηση για ετήσια αύξηση κ ε ρ δ ώ ν είναι απλός παραλογισμός).Το "ανοίχτε τα σύνορα" και "καταργήστε τα φύλα" δεν είναι σοβαρή πολιτική πρόταση. Είναι θαύμα ότι η αριστερά με αυτές τις θέσεις έχει ακόμα απήχηση. Κυρίως στην Ελλάδα. Διότι εδώ δεν υπήρξαμε ποτέ αποικιοκρατική δύναμη για να ανοίξουμε τα σύνορα από τύψεις. Υπήρξαμε αποικία του προηγούμενου, πριν το ISIS, χαλιφάτου. Δεν είναι πολιτική θέση το "δεν υπάρχουν όρια". Είτε αυτά είναι βιολογικά είτε κοινωνικά είτε εθνικά είτε ψυχολογικά είτε νομικά. Όρια υπάρχουν. Το θέμα είναι να μην γίνονται όπλα. Να μην βάζουμε πάνω τους μεγαλύτερο βάρος από αυτό που όντως έχουν. Αλλά αυτό θέλει υποτυπώδη κριτική ικανότητα.Το να λέμε ότι οι Ευρωπαίοι έχουν υποχρέωση να απορροφήσουν όλους της γης τους κολασμένους (άνευ εισαγωγικών) διότι φταίνε για την αποικιοκρατία είναι σα να λέμε ότι για τις σταυροφορίες φταίει ο Αττίλας και για την αποικιοκρατία ο Ταμερλάνος...Όχι. Δεν είσαι φασίστας ούτε ακροδεξιός αν είσαι υπέρ της αυτοδιάθεσης του δικού σου έθνους. Είσαι φασίστας όταν με βίαια μέσα θες να επιβάλεις τις πολιτικές σου απόψεις. Και βία είναι οι μολότοφ, τα καλάσνικοφ, οι δολοφονίες, το ξύλο. Τα συνθήματα "φασίστες κουφάλες έρχονται κρεμάλες" είναι ευθεία απειλή βίας.Φασίστας είσαι όταν ασκείς φυσική ή λεκτική βία σε ανθρώπους -αλλοεθνείς- που κατοικούν νόμιμα εντός των ορίων του δικού σου έθνους-κράτους. Όταν δολοφονείς σκουρόχρωμους γιατί είναι σκουρόχρωμοι. Ή όταν βαράς ανθρώπους διότι τη βρίσκουν σεξουαλικά με ανθρώπους του ιδίου φύλου.Η Ευρώπη έχει λύσεις για αυτά; Μπορεί να μιλήσει για την Ευρώπη των Ευρωπαίων; Μπορεί να κάνει πολιτική κουβέντα χωρίς καραμέλες και μόνιμη (εξ αριστερών θα πω εγώ) απειλή λεκτικής βίας; Μπορεί να καταστεί οικονομικά βιώσιμη χωρίς την λαθραία εισαγωγή φτηνών εργατικών χεριών από τρίτες χώρες; Μπορεί να καταστεί οικονομικά βιώσιμη και να δείξει και την κατεύθυνση σε ένα οικολογικά βιώσιμο μέλλον;Αυτά είναι τα ερωτήματα αλλά εμείς αναλωνόμαστε στον αν ο Τσίπρας είναι σκαφάτος και αν η γυναίκα του Κούλη έχει δική της επιχείρηση.------------* Δεν είναι τυχαίο που οι δύο μεγαλύτεροι δημοκρατικοί ηγέτες της χώρας, Ελευθέριος Βενιζέλος και Γεώργιος Παπανδρέου, ήταν αντικομμουνιστές.
Πολύ σωστά τα λές. Όμως πέραν όλων νομίζω ότι ηττήθηκε η ικανότητα του κόσμου να κάνει μια αυτοκριτική και να δεί τα πράγματα χωρίς συναισθηματικές παρωπίδες. Αν ο Τσίπρας κατόρθωνε να μοιράσει μερικά χρήματα παραπάνω (όπως έκανε ο Αντρέας) μια χαρά ο κόσμος θα μασούλαγε το κουτόχορτο ακόμα.
Με όλο τον σεβασμό μου νομίζω ότι η συνεχής σύγκριση του Τσίπρα με τον Αντρέα είναι άκυρη.Ο Αντρέας έγινε πρωθυπουργός 7 χρόνια μετά την αληθινή χούντα. Ήταν άλλοι καιροί.45 χρόνια μετά τη χούντα δεν δικαιολογούνται παρωπίδες.
Φίλε Γραφών επέτρεψε μου να διαφωνήσω. μπορεί οι καιροί να είναι διαφορετικοί αλλά δεν το βλέπω ως δικαιολογία. Ο Τσίπρας αντέγραψε τον Αντρέα σχεδόν στα πάντα με εξαίρεση την εξωτερική πολιτική και το μοίρασμα χρημάτων που δεν κατόρθωσε να κάνει. Αν το είχε καταφέρει και αυτό ίσως να ήταν διαφορετικά τα πράγματα.
@Γράφων". Ο Ελ. Βενιζέλος έγινε αντικομμουνιστης διότι λίγο αφότου μάτωσε να απελευθερώσει τη Μακεδονία το ΣΕΚΕ την έταζε άλλου." Επίσης αλλος ενας λόγος με οδυνηρά αποτελέσματα για τη χώρα ,ηταν ότι την ποιό κρίσιμη στιγμή για την μικρασιατική εκστρατεία και μετα απο τις σημαντικές διπλωματικές επιτυχίες που ειχε πετύχει ο Βενιζέλος,κομμουνιστές συνέπραξαν με βασιλοφρονες ενάντια στην κυβέρνηση και κατέστρεψαν τα πάντα με τα γνωστά αποτελέσματα για τον Ελληνισμό. Σημαντική λεπτομέρεια : οταν έπεσε η κυβέρνηση Βενιζέλου κομμουνιστές και βασιλοφρονες πανηγύριζαν παρέα με το σύνθημα "σφυρί,δρεπάνι και ελιά στεφάνι " ενώνοντας αντίθετους συμβολισμους για ενα κοινό σκοπό. Πολλά τα κοινά με αυτό που νικήθηκε όπως σωστά αναφέρεται στο άρθρο.
Τα κοινά είναι υπερβολικά πολλά. Αλίμονο σε όποιον δεν τα βλέπει.Να ευχηθούμε να μην έχουμε παρόμοια κατάληξη. Δεν πάνε πολλά χρόνια που ο πρωθυπουργός μας δήλωσε ότι "οι θάλασσες δεν έχουν σύνορα". Σήμερα οι γείτονες μιλάνε για "συνδιαχείριση" στο Αιγαίο.
Η διαυγής ανάγνωση της ιστορικής συνέχειας απο την περίοδο της απελευθέρωσης καταλήγει στο συμπέρασμα ότι στην Ελλάδα υπήρχαν πάντα δύο αντίρροπες κοινωνικά δυνάμεις που απλά άλλαζαν πολιτικά στρατόπεδα ανάλογα με το προσφερόμενο περιεχόμενο. Η πρώτη ομάδα αποτελεί τους εκφραστές μιας οθωμανικού τύπου αρχηγοκεντρικης κοινωνικοπολιτικης κουλτούρας και λειτουργεί ως εσωστρεφής δύναμη ανάσχεσης κάθε έννοιας προόδου ενω η δεύτερη εκφράζει τις βασικές ανθρωπιστικές αξίες του Ελληνισμού με ακομπλεξαριστη και κοσμοπολίτικη θεώρηση του κόσμου γύρω μας. Δυστυχώς το οθωμανικού τύπου στοιχείο συνήθως επικρατούσε με διαφορετικές παραλλαγές έχοντας δημιουργήσει ολα τα δεινά που μας κρατούν δέσμιους με ισχυρά ετερόκλητα στερεότυπα που μόνο σκοπο έχουν τη συντήρηση μιας ιδιότυπης νομενκλατούρας γραφειοκρατών, συντεχνιών και κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών.
Κατά τη γνώμη μου ηττήθηκε το ψέμα, η αλαζονεία και η ανικανότητα. Ο αισχρός λαικισμός στην πιό ακραία μορφή του. Δεν πρόκειται να υποστηρίξω ότι ο Μητσοτάκης είναι ο καταλληλότερος ηγέτης. Και να ήταν εντός της ΝΔ θα έχει τα χέρια του δεμένα. Μπορώ να εκφράσω τη βεβαιότητα πάντως ότι θα είναι καλύτερος-πολύ, άπειρα καλύτερος-από τον συρφετό που μας κυβέρνησε τα τελευταία 4 χρόνια!