Η διαυγής ανάγνωση της ιστορικής συνέχειας απο την περίοδο της απελευθέρωσης καταλήγει στο συμπέρασμα ότι στην Ελλάδα υπήρχαν πάντα δύο αντίρροπες κοινωνικά δυνάμεις που απλά άλλαζαν πολιτικά στρατόπεδα ανάλογα με το προσφερόμενο περιεχόμενο. Η πρώτη ομάδα αποτελεί τους εκφραστές μιας οθωμανικού τύπου αρχηγοκεντρικης κοινωνικοπολιτικης κουλτούρας και λειτουργεί ως εσωστρεφής δύναμη ανάσχεσης κάθε έννοιας προόδου ενω η δεύτερη εκφράζει τις βασικές ανθρωπιστικές αξίες του Ελληνισμού με ακομπλεξαριστη και κοσμοπολίτικη θεώρηση του κόσμου γύρω μας. Δυστυχώς το οθωμανικού τύπου στοιχείο συνήθως επικρατούσε με διαφορετικές παραλλαγές έχοντας δημιουργήσει ολα τα δεινά που μας κρατούν δέσμιους με ισχυρά ετερόκλητα στερεότυπα που μόνο σκοπο έχουν τη συντήρηση μιας ιδιότυπης νομενκλατούρας γραφειοκρατών, συντεχνιών και κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών.
