Μάργκαρετ Θάτσερ. Από τον Γιάνη Βαρουφάκη

Μάργκαρετ Θάτσερ. Από τον Γιάνη Βαρουφάκη Facebook Twitter
32

 

Όταν δημοσιογράφοι από τον αγγλικό Βορρά ή τη Σκωτία με ρωτούν για την κατάσταση στην Ελλάδα σήμερα, τους παραπέμπω στη ζοφερή κατάσταση που επικρατούσε στα μέρη τους αφότου αναρριχήθηκε στην κυβέρνηση η κ. Θάτσερ. Ακόμα και η σημερινή, θλιβερή, υφεσιακή Αθήνα δεν μπορεί να συγκριθεί με την κοινωνική καθίζηση της Βρετανίας βόρεια του Γουότφορντ την περίοδο 1979-90. Πρόκειται για καταστάσεις που έζησα από πολύ κοντά, αυτόπτης μάρτυρας της απόγνωσης που έσπειρε η κυβέρνηση της Μάργκαρετ Θάτσερ μεταξύ των πιο αδύναμων Βρετανών.

Έχοντας μετακομίσει στην Αγγλία για σπουδές ένα περίπου εξάμηνο πριν από την πρώτη της θριαμβευτική εκλογική νίκη, πολύ γρήγορα βρέθηκα να συμμετέχωσε πλειάδα κινητοποιήσεων εναντίον της κυβέρνησής της: από τις απεργίες των μεταλλουργών, των ανθρακωρύχων, τις διαμαρτυρίες για την κατάργηση του Μητροπολιτικού Δήμου του Λονδίνου, μέχρι και διαδηλώσεις που κατέστειλε βάναυσα η έφιππη αστυνομία εναντίον του Σαντάμ Χουσεΐν στο Λονδίνο [τον υποστήριζε (!) τότε η βρετανική κυβέρνηση]. Αργότερα, αφού πέρασα από την «άλλη» μεριά της εκπαιδευτικής διαδικασίας, ως καθηγητής πλέον σε βρετανικά πανεπιστήμια, παρακολούθησα την αποψίλωση των ακαδημαϊκών αξιών βήμα προς βήμα. Τυχαία, μερικές μέρες προτού ανακοινωθεί ο θάνατος της Μάργκαρετ Θάτσερ, Καναδή δημοσιογράφος με ρώτησε γιατί εγκατέλειψα την Αγγλία το 1988, όταν δίδασκα στο Κέμπριτζ. Της απάντησα ότι την απόφαση να επανα-μεταναστεύσω, αυτήν τη φορά από την Αγγλία στην Αυστραλία, την πήρα την ημέρα που η κ. Θάτσερ κέρδισε για τρίτη φορά τις εκλογές. Ήταν η χαριστική βολή.

Αυτά όλα τα γράφω ως πρόλογο στο εξής συναίσθημα που θέλω να μοιραστώ μαζί σας: η κ. Θάτσερ μου λείπει! Όχι μόνο τώρα που ξεκουράστηκε, μετά από τον αγώνα της εναντίον του Αλτσχάιμερ, αλλά από καιρό –πολύ σύντομα από τότε που την έριξαν οι υποτιθέμενοι θαυμαστές της από την πρωθυπουργία. Δεν σας το λέω αυτό επειδή άλλαξα την εκτίμησή μου για την πολιτική της ή τα αποτελέσματά της. Κρατώ ζωντανό τον θυμό μου για τον τρόπο με τον οποίο κατέστρεψε τόσες ζωές, πασχίζοντας να εφαρμόσει το μισανθρωπικό ιδεολόγημά της. Παρ’ όλα αυτά, όχι μόνο νοσταλγώ, εδώ και καιρό, την παρουσία της Σιδηράς Κυρίας αλλά νιώθω και ένα συναισθηματικό δέσιμο με την εικόνα της. Και θεωρώ ότι η κ. Θάτσερ ήταν από τους ανθρώπους που θα εκτιμούσε πιο πολύ μια «καλή κουβέντα» από έναν ορκισμένο της εχθρό, όπως ο υπογράφων, παρά τις τετριμμένες νεκρολογίες των οπαδών της.

 

 

Γιατί τη νοσταλγώ; Για δύο λόγους. Πρώτον, επειδή πίστευε αυτά που έλεγε και θα τα έλεγε ακόμα κι αν οι «επικοινωνιολόγοι» της τη συμβούλευαν ότι δεν τη συνέφερε να τα πει. Δεύτερον, επειδή βάσιζε αυτά που έλεγε και έκανε σε μια ιστορική ανάλυση του παρελθόντος. Παρά το γεγονός ότι θεωρώ απαράδεκτες τις πεποιθήσεις της και απορρίπτω την ιστορική της ανάλυση, μου λείπει η πολιτικός που είχε πεποιθήσεις τις οποίες βάσιζε σε προσεκτική μελέτη του ιστορικού γίγνεσθαι. Αυτός ο συνδυασμός απουσιάζει απελπιστικά απ’ όλους τους πολιτικούς, οι οποίοι σήμερα θυμίζουν προσομοιώσεις ανθρώπων κινούμενες από focus groups και ασκήσεις μάρκετινγκ. Τουλάχιστον, με τη Μάργκαρετ Θάτσερ μπορούσες να είσαι σίγουρος ότι εννοούσε αυτά που έλεγε. Και σου έδινε ένα επιχείρημα που απαιτούσε είτε να συμφωνήσεις είτε να σπάσεις το κεφάλι σου να δεις γιατί διαφωνείς.

Η στιγμή του θανάτου δεν είναι η ώρα της εμπεριστατωμένης αξιολόγησης μιας ζωής της οποίας το νήμα μόλις κόπηκε. Είναι η ώρα για να αντικατοπτριστούμε γενναιόδωρα μέσα σε αυτήν τη ζωή που σημάδεψε πολλούς από εμάς. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την αίσθηση θαυμασμού που είχα για τον τρόπο με τον οποίο μιλούσε στη Βουλή, για τη σθεναρή υπεράσπιση της φιλοσοφίας και των πολιτικών της (μια υπεράσπιση που ήταν ακόμα εντυπωσιακότερη, δεδομένης της κρίσης μου ότι τόσο η φιλοσοφία της όσο και οι πολιτικές της ήταν αδικαιολόγητες). Κι αν προβώ (βλ. πιο κάτω) σε μια απαρίθμηση των αντιφάσεών της, στόχος μου δεν είναι να μειώσω την κ. Θάτσερ. Πραγματικά πιστεύω ότι όλοι πάσχουμε από αντιφάσεις, οι οποίες εντείνονται ανάλογα με τη φιλοδοξία μας. Κι αν σε κάτι δεν διαφωνεί κανείς ήταν ότι η Μάργκαρετ Θάτσερ δεν έπασχε από έλλειμμα φιλοδοξίας!

Ήταν η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός που δεν ένιωθε καμιά ιδιαίτερη συμπάθεια απέναντι στις γυναίκες που πάλεψαν ώστε εκείνη να μπορεί να επιβληθεί στο ανδρικό κατεστημένο. Θέλησε να απελευθερώσει τους Βρετανούς από τον κρατισμό, αλλά κατέληξε να προικοδοτήσει το κράτος με αυταρχικές εξουσίες που δεν είχε ποτέ στο παρελθόν. Ποθούσε να επιβάλει φιλελεύθερες αξίες, αλλά γρήγορα κατάλαβε ότι, για να το πετύχει, χρειαζόταν ένα απολυταρχικό κράτος (ίσως αυτό εξηγεί τα αγαθά της συναισθήματα για τον... Πινοσέτ). Διακήρυττε τη σημασία της εγκράτειας και του οικονομικού νοικοκυρέματος, όμως η κυβέρνησή της έχτισε το «βρετανικό θαύμα» στις δύο τεράστιες φούσκες της αγοράς ακινήτων και του χρηματοπιστωτικού τομέα (το σκάσιμο των οποίων το 2008 έχει βάλει τη χώρα σε μεγάλη περιπέτεια) καθώς και στο μεγαλύτερο εμπορικό έλλειμμα στην ιστορία της χώρας. Καταφέρθηκε όμορφα εναντίον του αριστοκρατικού κατεστημένου του Ήτον (που ποτέ δεν τη «χώνευε»), όμως, χωρίς να το θέλει, δημιούργησε τις συνθήκες επανάκαμψης ακριβώς αυτού του κατεστημένου (μια ματιά στη σημερινή κυβέρνηση αποκαλύπτει αυτή την πικρή αλήθεια). Έκανε σημαία της την έννοια μιας «δημοκρατίας μετόχων», αλλά στο τέλος της διακυβέρνησής της η συγκέντρωση του πλούτου (και των μετοχών) στα χέρια της μειοψηφίας ήταν μεγαλύτερη απ’ ό,τι το 1979. Καταφέρθηκε σωστά εναντίον των παραβιάσεων βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Σοβιετική Ένωση, την ώρα που συντασσόταν με το Απαρτχάιντ και επιχειρηματολογούσε ότι ο Νέλσον Μαντέλα σωστά σάπιζε στη φυλακή ως «τρομοκράτης». Πάνω απ’ όλες, όμως, τις άλλες αντιφάσεις της φάνταζε η εξής: η Μάργκαρετ Θάτσερ πρέσβευε την επιστροφή στις βικτωριανές ηθικές αξίες, την ώρα που δημιουργούσε ένα καθεστώς που, στην προσπάθειά του να επιβάλει τη λογική του κέρδους, καθιστούσε αδύνατο να φανταστεί κανείς πως κάποιος μπορούσε να κάνει μια αγαθή πράξη έτσι, χωρίς λόγο – μόνο και μόνο επειδή είναι αγαθή.

Παρά τις αντιφάσεις της αυτές, ο κόσμος μας ήταν καλύτερος όταν επέτρεπε σε μια ισχυρή προσωπικότητα, όπως η Μάργκαρετ Θάτσερ, να αναρριχηθεί στο γλιστερό σχοινί της εξουσίας. Ακόμα και να διαφωνεί κανείς (όσο έντονα διαφωνώ εγώ) με τους στόχους και την ιδεολογία της Σιδηράς Κυρίας, η επιτυχία της έδινε ελπίδες ότι η πολιτική δεν είναι άνευ σημασίας. Ότι υπάρχει περιθώριο, δυνατότητα, ισχυρές και καλά εκφρασμένες πεποιθήσεις για να κάνουν τη διαφορά. Και είναι ιδιαίτερα θλιβερό το γεγονός ότι σήμερα κάτι τέτοιο δεν ισχύει.

32

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

15 σχόλια
Φοβάμαι ότι κ. Βαρουφάκης αναπολεί την Μεγάλη Μέγαιρα (ΜΜ) απλώς ως ορατό εχθρό στην λογική της ταινίας "Οι Γερμανοί ξανάρχονται".Αυτό μου φαίνεται απολύτως φυσιολογικό και νοσταλγικό.Τώρα δείξε μου τον εχθρό...κανείς προσωπικά, όλα ομιχλώδη και απρόσωπα (καλά όχι και τόσο, αλλά σε συμβολικό επίπεδο δεν προσωποποιείται)Αυτό που μου στερεί κάθε αίσθημα χαιρεκακίας είναι το ότι έπασχε από Αλτσχάιμερ και δεν είχε την τιμή να δει που κατρακύλισε η Αγγλία χάρις στις πολιτικές της.
Έχω να πω μόνο μπράβο στον διαφωνούντα κ. Βαρουφάκη που παρά την αντίθεσή του με την Θάτσερ, έχει την αξιοπρέπεια να αποδώσει τα του Καίσαρος τω Καίσαρι. Εχει το ήθος να δει πέρα από τις διαφωνίες και έτσι να αναγνωρίσει οτι η πραγματική αιτία για την κατάντια του σύγχρονου κόσμου είναι η έλλειψη ηγετών που μπορούν να υποστηρίξουν σωστά αυτά που πρεσβεύουν και δεν κάνουν πίσω ακόμα κι αν αυτό τους βγει σε κακό.Με άλλα λόγια,το πολιτικό κόστος τους αφήνει αδιάφορους.Αυτό είναι κάτι που δεν διακρίνει τους σημερινούς πολιτικούς,οι οποιοι κάνουν ο,τι μπορούν για να αποφύγουν το πολιτικό κόστος και πράττουν με μοναδικό γνώμονα το πολιτικό τους συμφέρον.Αυτό το μάθαμε καλά τα τελευταία χρόνια στην χώρα μας.Έχετε δίκιο,κύριε Βαρουφάκη,ένα αντίο από έναν διαφωνούντα αξίζει όσο χίλια λιβανίσματα από συμφωνούντες.Μπράβο,λοιπόν,κύριε Βαρουφάκη.
H θατσερ ηταν ορκισμενη εχθρος του μεσου εργαζομενου. Πολυ περισσοτερο του ανεργου η του φτωχου. Δεν διστασε να οργανωσει και πολεμο για να κερδισει τις εκλογες..r we will laugh the day that thatcher dieshttp://www.youtube.com/watch?v=tmPFWVSu5hwding dong the witch is dead...Απο παλια εκπομπη του bbc.
"I'm not going to dance on her grave,I was her enemy in her life but I will not be her enemy in her death. I'm not happy about the boo boo parties. When someone dies, give them respect. Enemy or not. I can't be listening to folk who do that. What kind of politics are they offering me? You dance on another person's grave? That's loathsome." John Lydon -aka Johny Rotten from Sex Pistols
Πραγματικα λυπαμαι για πικροχολα σχολια που βασιζονται μονο σε ιδεολογικες διαφορες με τη θανοντα παραβλεποντας το γεγονος οτι η Θατσερ ηταν ειλικρινης πολιτικος και οχι λαοπλανος. Εχοντας δει απο κοντα τις συνεπειες της πολιτικης της στις τοπικες κοινωνιες της Βορειας Αγγλιας καταννοω την οργη μεριδας των Αγγλων, αλλα οσα ακουμε στην Ελλαδα επιβεβαιωνουν την πεπειθηση οτι ως λαος μιλαμε συνηθως χωρις να σκεπτομαστε. Γνωριζουμε σε τι κατασταση βρισκοταν η Βρεττανια οταν ανελαβε η Θατσερ την εξουσια και τι αλλαγες εφερε; Μηπως να συγκρινουμε την πορεια της με εκεινη του δικου μας Ανδρεα Παπανδρεου τον οποιο θεοποιησαμε ως λαος και σε τι κατασταση εφερε τη χωρα η πολιτικη του; Μηπως ξεχασαμε τον Αραφατ και τον Κανταφι; Το Τσοβολα δωστα ολα και την καθιερωση των Ελληναραδων και του ετσιθελισμου ως νομου του κρατους.Ποιες ηταν οι αντιδρασεις μας οταν εφυγε;Αν και διαφωνω με την πολιτικη της η Θατσερ δεν χαιδευε αυτια αλλα εκανε οτι θεωρουσε σωστο για τη χωρα της. Δυστυχως οι Ελληνες δεν ειχαμε ποτε την οξυδερκεια να εκλεξουμε αυτου του ειδους τους πολιτικους. Ας σωπασουμε λοιπον.
Η χώρα που γέννησε τον καπιταλισμό ξέρει και να τον προστατεύει φροντίζοντας να βάζει στο τιμόνι της ηγέτες τύπου Θάτσερ.Πέραν από μίζερες μικροαστικές ευαισθησίες ο καπιταλισμός ως ιστορική αναγκαιότητα για την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και την αύξηση του υλικού πλούτου μέσω της κοινωνικοποίησης της φύσης υπέρ του ανθρώπου χρειάσθηκε κυρίως στη γέννηση του να θυσιαστούν κορμιά, και τα κορμιά αυτά δόθηκαν κυρίως από την αγγλική εργατική τάξη στα πρωτόγονα ορυχεία και εργοστάσια στις αρχές της βιομηχανικής επανάστασης.Οι υλικές συνθήκες ύπαρξης στην υπόλοιπη Ευρώπη και κυρίως στον Ευρωπαϊκό νότο παρέμειναν οι ίδιες και αναλλοίωτες από την εποχή των ιστορικών χρόνων, την ώρα που η Αγγλική εργατική τάξη ζούσε την κόλαση μέσα στις στοές των ορυχείων και των άθλιων βιομηχανικών εγκαταστάσεων και τόπους κατοικιών της καθώς και τους αγώνες της για καλύτερη ζωή ενάντια στους καπιταλιστές, τέκνο αυτής της κοινωνίας ήταν και η Μάργκαρετ Θάτσερ.Αποτέλεσμα αυτής της μακρόχρονης διαδικασίας είναι ενσωμάτωση του ιδρώτα της αγγλικής κυρίως εργατικής τάξης σε όλα τα βιομηχανικά προϊόντα που μπορεί να αγοράσει κάποιος με σχετική σήμερα ευκολία.Η Δυτική Ευρώπη που οργάνωσε την καπιταλιστική οικονομία της με συντεχνιακή κυρίως μορφή αδυνατεί πλέον να δώσει λύσεις την ώρα που καπιταλισμός έβαλε πλώρη για Κεντρική Ασία και Άπω Ανατολή χωρίς να έχει αφήσει πίσω του, στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης ένα προλεταριάτο που μόνο με μία ελαφριά σπρωξιά θα αποκτούσε την εξουσία παρά αφήνει μεγάλα συντεχνιακά μικροαστικά στρώματα χωρίς συγκεκριμένη πολιτική βούληση.Η αγγλική κοινωνία που γέννησε και εξέλιξε τον καπιταλισμό ως μορφή οικονομικού συστήματος που δημιουργεί πλούτο ,έφερε την Μαργκαρετ Θάτσερ, την ώρα που άρχισε να καταρρέει, να τον διαχειριστεί και φυσικά κούνησε μαντήλι στη Δυτική Ευρώπη και χάραξε την δική της πορεία.Αν καμία φορά επιβεβαιωθεί η μαρξιστική ανάλυση για επικράτηση του κομμουνισμού η χώρα αυτή θα είναι η Αγγλία γιατί οι σοβαρές αντιμαχόμενες πλευρές επιβεβαιώνουν τον ιστορικό τους ρόλο.
@anto 11.4.2013 | 10:42> Η χώρα που γέννησε τον καπιταλισμό ξέρει και να τον προστατεύειΣυγχέετε τον καπιταλισμό με τη βιομηχανική επανάσταση και την ταξική διαστρωμάτωση του 19ου αιώνα με τη σημερινή.
Αν είχαμε και στην Ελλάδα μια Thatcher, πολύ απλά θα είχαμε απαλλαγεί από Φωτόπουλους, Μυλόπουλους, απατεώνες που αγοράζουν ομάδες και χορεύουν οριεντάλ στα μπουζούκια, δεν θα πληρώναμε ΕΜΕΙΣ τους παπάδες, δεν θα ερχόμασταν σε επαφή με τον κάθε Μήτσο στην Εφορία ο οποίος πριν ήταν αφοσοκολλητής του ΠΑΣΟΚ, δεν θα ΥΠΗΡΧΕ καν το Lumpen των σιχαμερών αγροτών, που έγιναν μετά το '81 δημόσιοι υπάλληλοι και διπλοζύγιζαν, την στιγμή που ο λογαριασμός ήρθε σε εμάς και ΌΧΙ σε αυτούς, δεδομένου ότι δεν πληρώνουν φράγκο σε φόρους, ανιθέτως εισπράτουν τον ΦΠΑ από 37.000 πλαστά τιμολόγια που βρέθηκαν...
Παρά τις αντιφάσεις της αυτές, ο κόσμος μας ήταν καλύτερος όταν επέτρεπε σε μια ισχυρή προσωπικότητα, όπως η Μάργκαρετ Θάτσερ, να αναρριχηθεί στο γλιστερό σχοινί της εξουσίας. Συμφωνω αλλα και η θατσερ ηταν προιον της συγκεγκριμενης χρονικης στιγμης, οι πολιτικες της ιδεες μπορει να μην ηταν σκονακια απο διαφημιστες αλλα ηταν μια ιδεολογικη πλατφορμα που επαναλαμβανε τα ιδια μοτιβα και στην αγγλια και στην αμερικη του ρηγκαν , ενα κινημα δεξιοστροφο που προσπαθουσε να δικαιολογησει τις αλλαγες βαση πολιτικοκοινωνικων στερεοτυπων.Οπως η μερκελ καλη ωρα προσπαθει να δικαιολογησει την λιτοτητα βασιζομενη σε στερεοτυπα κρατων με εγκρατεια και κρατων/λαων σπαταλων κατι αντιστοιχο εκανε και η θατσερ. Προσωποποιησε και εδωσε κοινωνικα χαρακτηριστικα στις πολιτικες της αποφασεις και διχοτομησε τους πολιτες.Ειχε μια γνησιοτητα και ηταν αποφασιστικη κατι που οι σημερινοι πολιτικοι δεν ειναι.
Σκάρτζιλ (πρόεδρος του συνδικάτου των αθρακωρύχων) και οι υπόλοιποι (κοινωνία) υπέστησαν απίστευτη σκληρότητα και ρίχτηκαν στο περιθώριο για την εξυπηρέτηση της πλουτοκρατίας.Τελικά η Θάτσερ πέθανε υπό τις ιαχές ικανοποίησης αυτών (και των απογόνων τους) που είχαν υποστεί τις συνέπειες.Μου θύμισε τους αντίστοιχους παριστάμενους της εκτέλεσης του Σαντάμ Χουσεϊν
Ο Σκαργκιλ στο περιθωριο; whatever...Arthur Scargill is reluctant to give up his £1.5m flat in the Barbican Centre, for which the National Union of Mineworkers forks out £34,000 a year. -- http://www.guardian.co.uk/politics/shortcuts/2012/oct/07/arthur-scargill-barbican
Χμ από τον πολύ φίλο του Σκάρτζιλ τον Γκάρντιαν... η "σύμμαχος" εφημερίδα που έθαψε τον αγώνα των ανθρακωρύχων με περισσότερη μεθοδικότητα από την ίδια την Μέγαιρα.....!!!
Συμφωνω και επαυξανω: Την νοσταλγω και γιατι ηταν ηγετις, ειδος που λειπει τοσο απο την σημερινη Ευρωπη. Μια αληθινη ηγετις, δημοκρατικα εκλεγμενη, που οδηγησε το λαο της προς εκει που δεν ηθελε αρχικα να παει, χωρις την παραμικρη εκπτωση στις αρχες της αστικης δημοκρατιας. Ντελορ, Κολ, Μιτεραν, Θατσερ ..... Ειμαι πεπισμενος οτι αν ειχαμε εστω και εναν/μια αρχηγο κρατους στην Ευρωπαικη Ενωση σαν τους προαναφερθεντες, δεν θα ειχαμε φθασει εδω που φθασαμε.
Γιατί τη νοσταλγώ; Για δύο λόγους. Πρώτον, επειδή πίστευε αυτά που έλεγε και θα τα έλεγε ακόμα κι αν οι «επικοινωνιολόγοι» της τη συμβούλευαν ότι δεν τη συνέφερε να τα πει. Δεύτερον, επειδή βάσιζε αυτά που έλεγε και έκανε σε μια ιστορική ανάλυση του παρελθόντος. περιέργως το ιδιο μπορει να ειπωθεί και για τον Χιτλερ, σωστα;
Δεν μπορεί να ειπωθεί κάτι τέτοιο για τον Χίτλερ. Ο σημαντικότερος ίσως βιογράφος του, ο Ian Kershaw θεωρεί πως ένα από τα σημαντικότεραπροβλήματα του ηγέτη των Ναζί ήταν η επιφανειακή και μονόπλευρη μελέτη, τόσο της ιστορίας όσο και της πολιτικής φιλοσοφίας. Έγραψε μάλιστα ότι τη μελέτη του ο Χίτλερ δεν τη χρησιμοποίησε για να αναλύνει ή να κρίνει, αλλά να επιβεβαιώσει θεωρίες ή στερεότυπα που είχε σχηματίσει κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη Βιέννη και στο Μόναχο, ή στο μέτωπο, κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.
Δεν μπορω να καταλαβω πως γινεται να μη βλεπετε την ξεκαθαρη αποψη του αρθρογραφου οσον αφορα τις αποψεις της Θατσερ. Προφανως ξεχωριζει την προσωπικοτητα της και την θαυμαζει γι αυτο. Ο χιτλερ ηταν μεγαλη προσωπικοτητα. Δεν εξεταζουμε τις πεποιθησεις του αλλα τις ηγετικες ικανοτητες. Το ιδιο λοιπον συμβαινει κι εδω!
Ναι το βλέπουμε ότι θαυμάζει τη "μεγάλη" προσωπικότητα της Θάτσερ, απλώς τα επιχειρήματα πάνω στα οποία στηρίζει το χαρακτηρισμό "μεγάλη προσωπικότητα" δε με πείθουν. Για μένα μεγάλη προσωπικότητα έχει ενας πολιτικός όταν κάνει καλό στη χώρα του, όχι όταν δείχνει πρωτοφανή έλλιψη ανθρωπιάς για να εξυπηρετησει τα συμφέροντα των πολιτικών του φίλων και συμμάχων. Η Θάτσερ δεν είχε τίποτα να ζηλέψει σε διαφθορά από τους δικούς μας εδώ πέρα. Επί της πρωθυπουργίας της τα οικονομικά σκάνδαλα έδιναν κι έπαιρναν. Αν λοιπόν έρθει κάποιος Βαρουφάκης και μας πει μια μέρα "λοιπόν, κοιτάξτε, δε συμφωνώ με τις απόψεις του Βενιζέλου, αλλά είναι μεγάλη προσωπικότητα", τι θα λέγαμε δλδ, δε θα εστιάζαμε στο προφανές, ότι κατέστρεψε τη χώρα την οποία κλήθηκε να κυβερνήσει; Θα μας ένοιαζε αν ήταν ισχυρή προσωπικότητα ή όχι;
Πραγματικά, πού βρήκες τα κοινά με τον Χίτλερ; Για το πρώτο σου απαντά η πασίγνωστη προπαγάνδα των Ναζί η οποία δεν βασιζόταν σε αυθορμητισμούς του Χίτλερ και για το δεύτερο, μπορεί κανείς να πει ότι ο Χίτλερ είχε βαθιά γνώση της ιστορίας και βάσιζε αυτά που έλεγε σε ιστορική ανάλυση; Seriously?
Περιέργως ναι...Ήταν άνθρωπος έιχε κεφάλι, αυτιά, πόδια... Άρα Kinky έχεις πολλές ομοιότητες με το Χίτλερ. Εκτός αν είσαι bot. Που θα ταίριαζε δεδομένης της ρηχότητας της σκέψης σου...