Ένας φοιτητής περιγράφει την ψυχολογική κακοποίηση που υπέστη από καθηγήτρια

Ένας φοιτητής περιγράφει την ψυχολογική κακοποίηση που υπέστη από καθηγήτρια Facebook Twitter
«Η εμπειρία αυτή ήταν άκρως στρεσογόνα και τραυματική: είχα χάσει τον ύπνο μου, δεν μπορούσα να χαρώ τίποτε ενώ όλη η σκέψη μου είχε εστιαστεί στα ζητήματα της διπλωματικής.» (Φωτο αρχείου)
16

Η μαρτυρία του Χ. που θα διαβάσετε παρακάτω, μου θυμίζει πολύ τις μαρτυρίες καναδυό άλλων γνωστών μου, που, όπως και αυτός, ισχυρίζονταν ότι οι επόπτες της διπλωματικής τους είχαν ψυχικές διαταραχές και τους έβγαλαν το λάδι.

Γνωρίζω πολλούς καθηγητές ελληνικών Πανεπιστημίων και είναι σπουδαίοι στη δουλειά τους. Κάποιοι απ' αυτούς έχουν (όπως πολλοί από εμάς τους ανθρώπους) ψυχικές διαταραχές. Αυτό δεν είναι κακό ούτε ντροπή, και έχοντας φροντίσει να τις λύσουν ή μετριάσουν, αυτοί οι εξαίρετοι καθηγητές βοηθούν πραγματικά τους φοιτητές τους. Το τονίζω γιατί το να έχεις κάποια ψυχικά θέματα δεν σε κάνει κακό καθηγητή, εκτός αν τα αγνοείς φυσικά.

Ακολουθεί η αφήγηση του Χ. όπως μου την έστειλε, χωρίς να αναφέρονται τα ονόματα των εμπλεκομένων:

Η εργασιακή κακοποίηση είναι ένα συχνό φαινόμενο σε εργασιακά περιβάλλοντα με σαφή ιεραρχική δομή, και ανταγωνιστικό κλίμα, στα οποία ο εργασιακός θύτης χρησιμοποιεί την εξουσία του, ασκώντας ψυχολογική βία με σκοπό να πετύχει την υποταγή του εργαζόμενου στόχου – θύματος. Απειλές, προσταγές, αλαζονικές συμπεριφορές («εγώ είμαι πάντα σωστός εσύ λάθος»), συκοφαντίες, φωνές και βρισιές, μη παροχή κατάλληλων πηγών για την διεκπεραίωση μιας εργασίας και επικριτισμός είναι μερικές από τις «δεξιότητες» του θύτη.


Ωστόσο το φαινόμενο αυτό δεν περιορίζεται μόνο σε καθαρά εργασιακούς χώρους αλλά και σε οποιοδήποτε πλαίσιο υπάρχει σαφής διάκριση ιεραρχίας και ως εκ τούτου κατάχρηση εξουσίας. Τέτοια πλαίσια είναι και τα πανεπιστήμια, στα οποία αναξιόλογοι καθηγητές ασκούν καθαρή κακοποίηση σε φοιτητές, για τους δικούς τους λόγους ο καθένας, είτε απειλώντας ότι δεν θα δώσουν το πολυπόθητο πτυχίο, είτε δίνοντας ελλιπείς πληροφορίες για μια εργασία, είτε μιλώντας επιθετικά, αλαζονικά και υποτιμητικά στο φοιτητή. Η εμπειρία μου ως φοιτητής μου έχει δείξει ότι οι παραπάνω καθηγητές είναι συνήθως ανεπαρκείς ενώ πολλοί από αυτούς φαίνεται να πάσχουν από ναρκισσιστική διαταραχή προσωπικότητας (τα ξέρουν όλα, μόνο η σκέψη τους είναι σωστή και άλλα τέτοια ωραία).


Μετά από την παραπάνω μικρή εισαγωγή για την εργασιακή κακοποίηση θα αναφερθώ στη δική μου κακοποιητική εμπειρία στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα που παρακολούθησα και συγκεκριμένα με την επόπτρια της διπλωματικής μου εργασίας.


Την εν λόγω κυρία την επέλεξα λόγω της ειδικότητας της, η οποία ήταν κοντά στα ερευνητικά μου ενδιαφέροντα. Η επιλογή αυτή όμως ήταν και ο δικός μου Γολγοθάς, καθώς ό,τι έκανα για εκείνη ήταν ανεπαρκές και λάθος. Πήγαινα ωστόσο με νερά της και διόρθωνα αυτά που μου έλεγε να διορθώσω, ό,τι μπορούσα βέβαια διαισθητικά να καταλάβω διότι οι εξηγήσεις της ήταν επιμελώς ακατανόητες ώστε να μην έχει την ευθύνη των λεγόμενων της. Ωστόσο παράβλεπα όλα αυτά τα ωραία, καθώς πολλοί καθηγητές μπορεί να ενεργούν έτσι και υπάρχει η κουλτούρα στα ελληνικά πανεπιστήμια μιας γενικότερης ασάφειας.

 

Ήρθα αντιμέτωπος με τον εαυτό μου για το πόσο αξίζω για το πόσο ικανός είμαι, ήρθα αντιμέτωπος με την αυταξία μου. Έχασα κάθε πίστη σε μένα. Ένιωθα ένα τίποτα.

 

Το κυριότερο πρόβλημα ήταν ότι πίσω από τα λεγόμενα της υπήρχε μια απειλή για μένα, αν δεν έκανα επακριβώς τις προτροπές της τότε δεν θα μου έδινε πτυχίο. «Κύριε το μεταπτυχιακό σας κόστισε ακριβά και εγώ δεν θα σας το δώσω αν δεν κάνετε τα πράγματα που σας λέω» (Μακάρι να είχα κατανοήσει τι ήθελε). «Κύριε, η εργασία σας έχει συντακτικά λάθη να πάρετε φιλόλογο να σας τα διορθώσει...» (Μέχρι στιγμής δεν έχω ακούσει από κάποιον άλλο στην ακαδημαϊκή μου πορεία ότι έχω τέτοιες αδυναμίες)... « Κύριε, δεν ξέρω τι θέλετε από μένα αλλά αυτό που ζητάτε εγώ δεν μπορώ να σας το δώσω» (εννοούσε ότι έχω ψυχολογικά)... « Κύριε, μπορείτε να εκδώσετε σε βιβλίο την εργασία σας και να κάνετε ό,τι θέλετε σε αυτό, αλλά στην διπλωματική θα ακούτε εμένα»...

(Και τρεις μέρες πριν την παραδώσω...) «Κύριε, θα πρέπει να βγάλετε αυτό το κομμάτι από την εργασία σας, τι το θέλετε;» (Στο οποίο θεωρητικό κομμάτι στηριζόταν όλη μου εργασία στην ουσία, αν το έβγαζα αυτό θα έπρεπε να την άλλαζα ολόκληρη)... « Κύριε, αυτό το πράγμα εγώ δεν το περνάω από επιτροπή...» (Κατά καιρούς βέβαια μου έλεγε ότι η εργασία μου έχει διαμαντάκια, ποτέ όμως δεν μου είπε ποια είναι αυτά τα διαμαντάκια για να ενισχυθώ από αυτά και να ενισχύσω με περισσότερα από αυτά την εργασία).

Με τα πολλά είχα φτάσει σε σημείο να μην ξέρω πιο είναι το σωστό και πιο είναι το λάθος. Ένοιωθα ακινητοποιημένος και μπλοκαρισμένος. Η σκέψη μου είχε αρχίσει να γίνεται εμμονική και κάθε πρόταση που έγραφα την διάβαζα πολλές φορές χωρίς να μπορώ να είμαι σίγουρος αν είναι σωστή είτε γραμματικά είτε νοηματικά. Φοβόμουν μην πάει στράφι όλη η μεταπτυχιακή μου πορεία και χάσω χρήματα αλλά κυρίως κόπο. Χωρίς την διπλωματική δεν υπάρχει δεύτερη ευκαιρία και αποβάλλεσαι από το πρόγραμμα.


«Κυρία Κ θα ήθελα να παραδώσω την διπλωματική... μπορείτε να μου δώσετε μια ημερομηνία;». Μου έδωσε ημερομηνία και μέχρι τελευταία στιγμή προσπαθούσα να καταλάβω τι εννοούσε με τις αλλαγές που μου πρότεινε. Μία μέρα πριν, ήθελε να αλλάξω όλο το μεθοδολογικό κομμάτι, χωρίς όμως να μου δίνει σαφείς οδηγίες. «Τι θέλει ακριβώς να αλλάξω αναρωτιόμουν;». Της ζήτησα ένα υπόδειγμα μεθοδολογικής προσέγγισης που να στηρίζει τις ασαφείς αλλαγές που ζητούσε. Δεν πήρα ποτέ κάτι τέτοιο. Αυτό που ακολούθησα για την ερευνά μου ήταν οδηγίες από επιστημονικά συγγράμματα μεθοδολογίας. Μίλησα με άλλους καθηγητές οι οποίοι δεν έβρισκαν μεθοδολογικά σφάλματα. Επίσης διάβασα πολλές μεταπτυχιακές εργασίες ωστόσο όλοι ακολουθούσαν λίγο έως πολύ τη μεθοδολογική πρόταση που είχα ακολουθήσει και εγώ.

Το πρόβλημα είναι ότι μέσα στο πανεπιστήμιο δεν υπάρχουν θεσμοί που να προστατεύουν τα δικαιώματα του φοιτητή. Σίγουρα θα έχουν υποστεί και άλλοι νέοι παρόμοιες εμπειρίες με κάποιον ψυχικά ανεπαρκώς καθηγητή.


Η εμπειρία αυτή ήταν άκρως στρεσογόνα και τραυματική: είχα χάσει τον ύπνο μου, δεν μπορούσα να χαρώ τίποτε ενώ όλη η σκέψη μου είχε εστιαστεί στα ζητήματα της διπλωματικής. Περπατούσα και μιλούσα μόνος μου για το τι έπρεπε να της πω ώστε να υποστηρίξω τον εαυτό μου στις παράλογες ή καλύτερα πλήρως ασαφείς απαιτήσεις της και τα άκρως ταπεινωτικά ακυρωτικά της σχόλια που η δύναμή τους δε μεταφέρθηκε πλήρως σε αυτό το κείμενο. Ήθελα να τελειώνω με αυτόν τον εφιάλτη και με αυτή την τόσο κακοποιητική σχέση με την επόπτρια μου. Ήρθα αντιμέτωπος με τον εαυτό μου για το πόσο αξίζω για το πόσο ικανός είμαι, ήρθα αντιμέτωπος με την αυταξία μου. Έχασα κάθε πίστη σε μένα. Ένιωθα ένα τίποτα. Πέρασε ένας χρόνος για να ξεπεράσω την κακοποίηση που βίωσα επί ένα ολόκληρο χρόνο. (Μετατραυματικό στρες).


Το πρόβλημα είναι ότι μέσα στο πανεπιστήμιο δεν υπάρχουν θεσμοί που να προστατεύουν τα δικαιώματα του φοιτητή. Σίγουρα θα έχουν υποστεί και άλλοι νέοι παρόμοιες εμπειρίες με κάποιον ψυχικά ανεπαρκώς καθηγητή. Η γνώση δεν είναι ιεραρχία είναι συνεργασία, και αυτή δεν υπάρχει στα πανεπιστήμια. Υπάρχει φόβος, ο φοιτητής δεν προτείνει, αποδέχεται και πράττει αναντίρρητα, αν δεν το κάνει θα τιμωρηθεί και πολλές φορές πολύ αυστηρά ανάλογα τη διαταραχή του εκάστοτε καθηγητή.


Αν αυτή η συμπεριφορά είχε συμβεί μόνο σε μένα θα άρχισα να αμφιβάλλω για μένα και θα προβληματιζόμουν μήπως κάτι εγώ δεν κάνω καλά. Ωστόσο πότε δεν είχα τόσο έντονο πρόβλημα με άλλες ακαδημαϊκές συνεργασίες, και γενικά πιστεύω και πιστεύουν και πολλοί άλλοι ότι είμαι αρκετά συνεργάσιμος και αποδοτικός. Πέρα από αυτό με όσους έχω μιλήσει για αυτή τη γυναίκα όλοι είχαν ακούσει για τέτοιου είδους προβλήματα με τον αυταρχισμό της και την κακοποιητική της στάση τόσο σε φοιτητές όσο και σε συναδέλφους της.


Το πανεπιστήμιο νοσεί και θεωρώ ότι μέσα σε αυτό γίνεται περισσότερο επίδειξη πυγμής και δύναμης παρά διάχυση γνώσης. Αυτό είναι θλιβερό!

Mικροπράγματα
16

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

11 σχόλια
Το κουμπί ταυτίζομαι είναι πολύ λίγο να περιγράψει μια παρόμοια κατάσταση που πέρασα. Φτωχη ήμουνα. Χρωστούσα πολλά (ενοίκια-ρεύματα-νερά).Στο λοιπόν οι όροι ήταν γράφεις μια εργασία όσο πάρεις πρέπει να συμπληρώσεις το αντίστοιχο στο γραπτό.Παίρνω 9 στην εργασία. Κόπιασα μήνες πολύ αϋπνία πολλές θυσίες καθόλου φαγητό αλλά το ήθελα και το έκανα.Την μέρα που έδινα το μάθημα έδινα και άλλα 5 μαθήματα ταυτόχρονα και έπαιρνα το πτυχίο μου.Προφανώς και η ολοκληρωτική εξάντληση που με είχε καταβάλει δεν μου έδωσε περιθώριο να γράψω πάνω από 7 στο συγκεκριμένο. Με έκοψε. Πήγα και τον έπιασα. Τον παρακαλούσα και δεν γύρισε καν να με κοιτάξει. Δεν είχα τα χρήματα να πάω ξανά σε εξεταστική.Εγώ τα έβγαλα πέρα. Η εργασία μου δημοσιεύθηκε σε τρία επιστημονικά site και περιοδικά και έχει κάποιες κάποιες χιλιάδες κατεβάσματα και αυτό είναι η δικαίωση μου.ΜΗΝ ΑΦΗΝΕΤΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΤΥΧΑΙΟ ΚΑΘΗΓΗΤΑΚΟ ΝΑ ΣΑΣ ΡΙΞΕΙ. ΠΟΛΛΟΙ ΑΡΡΩΣΤΗΣΑΝ ΑΠΟ ΤΕΤΟΙΕΣ ΑΗΔΙΕΣ.
Με αυτα που διαβαζω πιστευω οτι πηρα την καλύτερή απόφαση να μην παω για σπουδές Αλλα να δουλευω χαμαλης σε εργοστασιο και τωρα να αναγκαστω να φυγω απο Την χωρα μου για να δουλευω παλι χαμαλης σε Έλληνα. Το μονο καλο ειναι οτι σιγα σιγα τελιωνει το χαμαλικι και θα εχω σωστη δουλεια με κανονικα ωραρια.Και μαλλον εχω αποκτηση ψυχολογικα απο ολα αυτα που περασα.Υ.Γ. καμια φορα πρεπει να λες οχι και να μιλας.
Από περιέργεια εγώ να ρωτήσω κάτι; Είναι συνηθισμένο φαινόμενο στα ελληνικά πανεπιστήμια ένας φοιτητής να έχει τόσες ευκαιρίες να πάρει διορθώσεις στην πτυχιακή του σε μεταπτυχιακό επίπεδο πριν την τελική κατάθεση;Δεν αντιλέγω ότι προφανώς τα μηνύματα που δέχτηκε ο εν λόγω φοιτητής είναι αντικρουόμενα αλλά μου κάνει μεγάλη εντύπωση ότι η επιβλέπουσα του είδε τόσες φορές την εργασία του πριν την παραδώσει.Επίσης είναι ΑΚΡΩΣ αντιεπαγγελματικό εξωθεσμικά άλλοι καθηγητές να αναμίχθηκαν στην επίβλεψη, σε ξένα πανεπιστήμια αυτό είναι αρκετός λόγος για να υπάρξει πειθαρχική πράξη εναντίον τους. Προφανώς το θέμα είναι θεσμικό, θα έπρεπε να υπάρχει πρόβλεψη για άμεση λύση του θέματος, αλλά περιγράφει ο φοιτητής μια κατάσταση στην οποία μπορώ να δώσω άπειρα ελαφρυντικά στην καθηγήτρια. Πχ πόσο αναλυτικές θα είναι οι διορθώσεις ώστε το πνευματικό έργο να είναι του φοιτητή; Πως θα αξιολογηθεί η κριτική του ικανότητα αν του δοθούν επακριβείς διορθώσεις πριν την τελική βαθμολόγηση; Αν ο φοιτητής, όπως λέει, έχει την κριτική ικανότητα να εκτιμήσει διάφορες μεθοδολογικές προσέγγισεις γιατί δεν μπορεί να επιχειρηματολογήσει απέναντι στην επιβλέπουσα του και κυρίως στα έστω και υπολειτουργουντα θεσμικά όργανα;Μπορεί να έχω πολύ μεγάλη ακαδημαϊκή εμπειρία σε διάφορες χώρες αλλά με το ελληνικό σύστημα και τη μικροδιαχειρηση των τμημάτων δεν καμία σχέση. Απλά όλη η ιστορία αυτή μου φαίνεται παράξενη με βάση πάντα τη δική μου ακαδημαϊκή εμπειρία.
Υπάρχουν καθηγητές που βλέπουν τους φοιτητές τους κάθε εβδομάδα, υπάρχουν και άλλοι που θα τους δουν 2-3 φορές το χρόνο.Προφανώς δε μπορούμε να γνωρίζουμε εάν η συγκεκριμένη μαρτυρία ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Όμως ο επιβλέπων είναι πάνω απ'όλα δάσκαλος. Ένας καλός δάσκαλος παίρνει μέτριους φοιτητές και τους κάνει καλούς, ενώ τους καλούς τους κάνει άριστους. Ο βαθμός μπαίνει ούτως ή άλλως αφού ο φοιτητής αποφασίσει να παραδώσει.Αλλά μήπως έτσι δεν είναι έτσι και στην αληθινή ακαδημαϊκή ζωή, δηλαδή στο peer review; Αν κάτι στην εργασία σου δεν αρέσει στον κριτή, αυτός είναι υποχρεωμένος να επανέλθει με πολύ συγκεκριμένες προτάσεις. Αντιγράφω από την ιστοσελίδα π.χ. του εκδοτικού οίκου Elsevier: "Give specific comments and suggestions, including about layout and format, Title, Abstract, Introduction, Graphical Abstracts and/or Highlights, Method, statistical errors, Results, Conclusion/Discussion, language and References."Αν σε επικρίνει χωρίς να αντιπροτείνει κάτι πολύ συγκεκριμένο, απλά πας στον editor και το θέτεις στην κρίση του. Κριτής που δε συμμορφώνεται με τις παραπάνω οδηγίες, μάλλον δε θα μείνει κριτής για αυτό το περιοδικό για πολύ.Ίσως κάποιος παρόμοιος μηχανισμός να βοηθούσε την κατάσταση στα Πανεπιστήμια.
Πιθανόν αυτή την απάντηση να μην τη δεις και ποτέ αλλά βρισκόμουν σε διακοπές και τώρα την είδα. Αρχικά όπως είπα δεν έχω καμιά σχέση με το ελληνικό πανεπιστήμιο, δεν το έχω βιώσει ούτε σαν προπτυχιακός φοιτητής. Περιστασιακά επισκέπτομαι πανεπιστήμια ως επισκέπτης σε πλαίσια συνεργασιών και μια φορά με προσκάλεσαν σε κρίση εξέλιξης βαθμίδας προσωπικού αλλά σχέση δεν είχα ποτέ φοιτητή-καθηγητή σε μια καμιά κατεύθυνση.Η δική μου εμπειρία από τα ξένα πανεπιστήμια τεσσάρων χωρών (και έχω επιβλέψει 100αδες πτυχιακές και καμιά 15αριά διδακτορικά) είναι ότι στα μεταπτυχιακά ο φοιτητής έχει περιορισμένο αριθμό ευκαιριών να δείξει την εργασία του για να πάρει διορθώσεις. Στο πανεπιστήμιο που βρίσκομαι τώρα έχει ΜΙΑ μόνο ευκαιρία και μόνο σε ΕΝΑ κεφάλαιο (και συμφωνώ απόλυτα με αυτή την πολιτική). Από εκεί και πέρα η εργασία παύει να είναι πνευματικό έργο του φοιτητή και γίνεται συνεταιρικά με τον καθηγητή. Όπως σωστά το λες ο καθηγητής είναι δάσκαλος, η πτυχιακή λοιπόν είναι ένα μάθημα σαν όλα τα άλλα στα οποία ο φοιτητής πρέπει να δείξει συγκεκριμένες γνώσεις και δεξιότητες, ανάμεσα τους και η αυτονομία και η κριτική ικανότητα. Εμένα από αυτή την περιγραφή του φοιτητή με έχει σοκάρει πραγματικά το πόσες φορές τον είδα η καθηγήτρια του. Σε σοβαρό ξένο πανεπιστήμιο αυτό είναι αδιανόητο γιατί δημιουργεί τεράστια θέματα ανισότητας.Στο παιδαγωγικό κομμάτι επίσης διαφωνώ. Ο καθηγητής σε αυτό το επίπεδο είναι απλά διαμεσολαβητής γνώσης. Το πνεύμα της πτυχιακής είναι ο φοιτητής να δουλέψει μόνος του ώστε να αποδείξει ότι έχει αποκτήσει την ικανότητα να είναι ανεξάρτητος. Αν το πανεπιστήμιο στην Ελλάδα δεν το καλλιεργεί αυτό κακώς δεν το κάνει. Αν επίσης ο σκοπός είναι ο φοιτητής να υποστηριχθεί ώστε να πάρει 10 πάλι κακώς, ο βαθμός δεν είναι αυτοσκοπός. Συγγνώμη αλλά όλοι οι φοιτητές δεν είναι το ίδιο ικανοί, όπως και όλοι οι καθηγητες δεν είναι το ίδιο ικανοί. Υπάρχουν όρια μέχρι που υποστηρίζεται ένας φοιτητής αλλιώς η αριστεία χάνει το νόημα της. Το οποίο μου θυμίζει ότι πριν περίπου 10 χρόνια, στο πανεπιστήμιο που δούλευα τότε στην Αγγλία, έρχονταν πολλοί φοιτητές για μεταπτυχιακά και έρχονταν με αναλυτικές που ήταν γεμάτες 9 και 10 και με ρωτούσαν οι συνάδελφοι μου πως γίνεται αυτό. Που στον πραγματικό ακαδημαϊκό κόσμο αυτοί οι βαθμοί, από τα ελληνικά πανεπιστήμια, δεν σημαίνουν απολύτως τίποτε. Αυτοί που ασχολούνται με την προσφορά των θέσεων ξέρουν ότι αυτό το 9 και το 10 δεν είναι ούτε κοντά στο 90% ή 100% των αγγλικών πανεπιστημίων ή στο Α ή Α- των αμερικάνικων πανεπιστημίων.Το peer-review είναι μια διαφορετική διαδικασία που ούτως ή άλλως διασφαλίζει διαφάνεια γιατί την εργασία σου θα τη δουν τουλάχιστον 3 άνθρωποι, ο editor και οι 2 reviewers. Εκτός αν η δουλειά είναι χαμηλού επιπέδου οπότε ο editor θα την κόψει, πιθανότατα και χωρίς πολλά πολλά σχόλια. Άρα υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο, βασικά είναι σίγουρο, μια δουλειά χαμηλής ποιότητας να μην πάρει καθόλου διορθώσεις. Το οποίο, στα περιοδικά της Elsevier (για την οποία κάνω αρκετά review κάθε χρόνο και έχω συμμετέχει και σαν guest editor σε διάφορα special issues περιοδικών) που αναφέρεις είναι και πολύ συνηθισμένο γιατί τα καλά από αυτά αποδέχονται για review το 35%-40% από τις εργασίες που τους στέλνουν και δημοσιεύουν γύρω στο 8%-10%. Η διαδικασία του peer review επίσης συνήθως οδηγεί σε απόρριψη (και στο λέω εγώ που έχω πάνω από 100 δημοσιευμένες εργασίες με κάποιες από αυτές να έχουν 100αδες αναφορές). Για κάθε μια δημοσίευση μου έχω τουλάχιστον πέντε απορρίψεις. Και κάποιες απορρίψεις είναι του τύπου "Your paper does not fit the purposes and scope of the journal." και τίποτε άλλο. Η πτυχιακή δεν μπορεί να μπει στην ίδια διαδικασία ελέγχου. Είναι βασικά πρακτικά αδύνατο γιατί πρέπει να βρεθούν άνθρωποι να το κάνουν, είναι πολύ χρονοβόρο.Και συμπερασματικά, δεν ξέρω τι έχει γίνει στην προκειμένη περίπτωση. Δεν παίρνω θέση για το συγκεκριμένο θέμα. Αυτό που λέω είναι ότι αν αυτή είναι η προσδοκία που έχουν οι φοιτητές από τους καθηγητές για να τους υποστηρίξουν είναι τεράστια υπερβολή και από παιδαγωγική άποψη δεν έχει και απολύτως καμία χρησιμότητα. Και αν οι καθηγητές καλλιεργούν ή συντηρούν αυτή την προσδοκία μόνο κακό κάνουν και στους φοιτητές και στο ακαδημαϊκό σύστημα. Η λύση δεν είναι να δώσεις περισσότερη βοήθεια στους φοιτητές, ίσα ίσα πρέπει όλοι ανεξαιρέτως να έχουν πολύ λιγότερη βοήθεια. Στο πανεπιστήμιο μαθαίνεις να σκέφτεσαι και να επεξεργάζεσαι δεδομένα και πληροφορίες, το να σου κρατάει το χέρι ο καθηγητής είναι χάσιμο χρόνου για τον καθηγητή και κυρίως κάκιστη υπηρεσία για τον φοιτητή που δεν υποβάλλεται στη βασανιστική διαδικασία της ανεξάρτητης σκέψης.Ξέρω ότι σε πολλούς αυτά που λέω δεν αρέσουν αλλά αυτός είναι ο τρόπος που βιώνω εγώ την ακαδημαϊκή ζωή.
@Dr CΠόσο μα πόσο συμφωνώ!Το θέμα είναι πως στην Ελλάδα το Πανεπιστήμιο δεν είναι ακριβώς πανεπιστήμιο...Είναι σε μεγάλο βαθμό ένα εργοστάσιο αυριανών πολιτών-ψηφοφόρων. Πόσα προβλήματα δεν θα λύνονταν στη χώρα αν τα πανεπιστήμια ήταν πολύ λιγότερα και οι φοιτητές το 1/5 όσων είναι σήμερα; Το πανεπιστημιακό πτυχίο θα αποκτούσε άμεσα αξία, η εκπαίδευση θα ήταν υψηλότερου επιπέδου, και πολλοί τομείς παραγωγής θα έπαιρναν αμέσως τα πάνω τους.Τώρα αντί να εξάγουμε προϊόντα εξάγουμε τους ταλαντούχους πτυχιούχους. Εισάγουμε εργάτες απαξιώνοντας την έννοια της χειρονακτικής εργασίας και δημιουργούμε ορδές άνεργων πτυχιούχων.
Θέατρο παραλόγου. Στο ΤΕΙ επαρχιακής πόλης που σπούδασα, ήμουν μαζί με έναν συμφοιτητή μου τόσο καλός στο μάθημα των Η/Υ (Hundai είχαμε τότε στη σχολή) που ο δάσκαλος μοίρασε την υπόλοιπη τάξη στα δύο και μας έθεσε αντίστοιχα επικεφαλής στα μαθήματα. Στο τέλος του εξαμήνου, πέρασαν όλοι πλην των δυο μας. Τον βρήκα (σε ελαφρά μέθη) ένα βράδυ καρναβαλιού και τον ρώτησα με όλη μου την καλή διάθεση και την μετεφηβική μου αθωότητα για ποιο λόγο μας έκοψε. Μου απάντησε ότι το έκανε... για να μας έχει ακόμη ένα εξάμηνο βοηθούς για το επόμενο τμήμα φοιτητών (...) "Έλα μωρέ... ένα εξάμηνο πίσω πήγατε, στο επόμενο θα σας περάσω..." Τουλάχιστον το έπραξε, δε μπορώ να πω.
Απλώς να προσθέσω και να τονίσω ότι αυτά που περιγράφονται παραπάνω δεν γίνονται μόνο στα ελληνικά πανεπιστήμια αλλά και σε αξιόλογα πανεπιστήμια του εξωτερικού.
Περιμενε να βγεις στην πραγματική ζωη και να πιασεις δουλεια, αυτα ειναι κατηχητικο. Εδω σε λεει τουλαχιστον "κυριε". Και μην ακουσω οτι η ακαδημαικη σφαιρα ειναι πραγματικη, θα γελασω.
Σας ευχαριστώ θερμά για το άρθρο. Ευχαριστώ, επίσης, τον Χ. που μοιράστηκε όσα υπέστη, πράγμα που δεν έκανα εγώ σε ανάλογη περίπτωση. Αναγκάστηκα να εγκαταλείψω μπς του Πανεπιστημίου Κρήτης έχοντας βαθμολογία πάνω από 9, διότι δεν άντεξα την ψυχολογική κακοποίηση της τριμελούς επιτροπής. Δεν υπήρχε κανένας σύννομος τρόπος να υποστηρίξω με επιτυχία τη διπλωτική μου! Ευχαριστώ.
Η αυθαιρεσία των καθηγητών στα ΑΕΙ και ΤΕΙ είναι πολύ μεγάλο θέμα και ο φοιτητής δύσκολα μπορεί να βρει το δίκιο του. Προσωπική μου εμπειρία: Βρίσκομαι στο τέταρτο έτος των σπουδών μου, στο χειμερινό εξάμηνο δίνω μάθημα και το περνάω με 9. Τρεις - τέσσερις μήνες αργότερα βγαίνει ανακοίνωση στη γραμματεία να επικοινωνήσω με τον καθηγητή του μαθήματος. Πηγαίνω στο γραφείο του και μου λέει ότι τελικά με έκοψε με 4 γιατί το γραπτό μου παραήταν τέλειο (υπόνοια αντιγραφής). Του λέω, "υπονοείτε ότι αντέγραψα? Αν ναι, δέχομαι να με εξετάσετε προφορικά". Μου λέει "όχι δεν υπονοώ τίποτα, απλά έλα να το ξαναδώσεις"!!! Μιλάμε δηλαδή για εντελώς παράνομη ενέργεια η οποία με καθυστερούσε και από τη λήψη του πτυχίου μου! Απευθύνθηκα στον πρύτανη του πανεπιστημίου ο οποίος μου είπε κατά λέξη τα εξής:"Είναι παράνομο αυτό που έκανε και μπορείς να τον κυνηγήσεις νομικά. Πτυχίο όμως δεν θα πάρεις ποτέ! Αν θες τη γνώμη μου, και σου μιλάω σαν πατέρας τώρα, δώσε το μάθημα 2-3 φορές μέχρι να σε περάσει". Απευθύνθηκα σε εισαγγελέα, ο οποίος μου είπε ότι μπορούμε να φτάσουμε μέχρι καθαίρεσή του. Αλλά...πτυχίο δεν πρόκειται να πάρω καθώς μετά θα είμαι το μαύρο πρόβατο το οποίο όλοι θα κυνηγάνε. Τελικά, πήγα φαντάρος, έδωσα το μάθημα 4 φορές και την 4η με πέρασε με 5...Για τον EraTess που γράφει για τον θεσμό του Συνήγορου του φοιτητή,μόνο θεωρητικά υπάρχει, θεωρώ την απάντηση που μου έδωσε ο πρύτανης και ο εισαγγελέας ειλικρινή και τελικά σωστή, καθώς μπορεί να μην είχα πάρει ποτέ πτυχίο και να είχα άλλη πορεία στη ζωή. Δεν λέω φυσικά ότι πρέπει να "κάνουμε γαργάρα" τέτοια θέματα, αλλά με την υπάρχουσα δομή και νοοτροπία, δυστυχώς ο φοιτητής είναι απροστάτευτος...
Συμβαίνει, δυστυχώς. Υπάρχει όμως ο θεσμός του "Συνήγορου του φοιτητή" (τον προβλέπει ο νόμος, κάθε Πανεπιστήμιο πρέπει να έχει), υπάρχει και ο Πρόεδρος και η Συνέλευση του Τμήματος στους οποίους μπορεί επίσης κανείς να απευθυνθεί. Δεν είναι ευχάριστες διαδικασίες, και συχνά υπάρχει ο φόβος ότι ο καθηγητής που δημιουργεί προβλήματα θα προστατευθεί. Δεν είναι άσχετος ο φόβος, αλλά ούτε είναι και τόσο εύκολο να καλυφθούν κάποιες σαφώς προβληματικές συμπεριφορές. Επίσης πολύ συχνά οι υπόλοιποι καθηγητές γνωρίζουν καλύτερα από τους φοιτητές ποιοι είναι οι προβληματικοί συνάδελφοί τους και μια καταγγελία από φοιτητή μπορεί να διευκολύνει σημαντικά το να μπουν κάποια πράγματα στη θέση τους (θεωρητικά δεν ξέρει κανείς τι κάνει ο άλλος με τους φοιτητές του, και ούτε μπορεί να παρέμβει -λόγω της ακαδημαϊκής ελευθερίας-, εκτός και αν υπάρξει κάποια σαφής καταγγελία). Να μιλάτε λοιπόν. Με προσοχή, ψυχραιμία, σεβασμό και κυρίως τεκμηριωμένα (κρατάτε αρχείο με την ηλεκτρονική αλληλογραφία και με τις διορθώσεις) - αλλά να μιλάτε.