Πιθανόν αυτή την απάντηση να μην τη δεις και ποτέ αλλά βρισκόμουν σε διακοπές και τώρα την είδα. Αρχικά όπως είπα δεν έχω καμιά σχέση με το ελληνικό πανεπιστήμιο, δεν το έχω βιώσει ούτε σαν προπτυχιακός φοιτητής. Περιστασιακά επισκέπτομαι πανεπιστήμια ως επισκέπτης σε πλαίσια συνεργασιών και μια φορά με προσκάλεσαν σε κρίση εξέλιξης βαθμίδας προσωπικού αλλά σχέση δεν είχα ποτέ φοιτητή-καθηγητή σε μια καμιά κατεύθυνση.Η δική μου εμπειρία από τα ξένα πανεπιστήμια τεσσάρων χωρών (και έχω επιβλέψει 100αδες πτυχιακές και καμιά 15αριά διδακτορικά) είναι ότι στα μεταπτυχιακά ο φοιτητής έχει περιορισμένο αριθμό ευκαιριών να δείξει την εργασία του για να πάρει διορθώσεις. Στο πανεπιστήμιο που βρίσκομαι τώρα έχει ΜΙΑ μόνο ευκαιρία και μόνο σε ΕΝΑ κεφάλαιο (και συμφωνώ απόλυτα με αυτή την πολιτική). Από εκεί και πέρα η εργασία παύει να είναι πνευματικό έργο του φοιτητή και γίνεται συνεταιρικά με τον καθηγητή. Όπως σωστά το λες ο καθηγητής είναι δάσκαλος, η πτυχιακή λοιπόν είναι ένα μάθημα σαν όλα τα άλλα στα οποία ο φοιτητής πρέπει να δείξει συγκεκριμένες γνώσεις και δεξιότητες, ανάμεσα τους και η αυτονομία και η κριτική ικανότητα. Εμένα από αυτή την περιγραφή του φοιτητή με έχει σοκάρει πραγματικά το πόσες φορές τον είδα η καθηγήτρια του. Σε σοβαρό ξένο πανεπιστήμιο αυτό είναι αδιανόητο γιατί δημιουργεί τεράστια θέματα ανισότητας.Στο παιδαγωγικό κομμάτι επίσης διαφωνώ. Ο καθηγητής σε αυτό το επίπεδο είναι απλά διαμεσολαβητής γνώσης. Το πνεύμα της πτυχιακής είναι ο φοιτητής να δουλέψει μόνος του ώστε να αποδείξει ότι έχει αποκτήσει την ικανότητα να είναι ανεξάρτητος. Αν το πανεπιστήμιο στην Ελλάδα δεν το καλλιεργεί αυτό κακώς δεν το κάνει. Αν επίσης ο σκοπός είναι ο φοιτητής να υποστηριχθεί ώστε να πάρει 10 πάλι κακώς, ο βαθμός δεν είναι αυτοσκοπός. Συγγνώμη αλλά όλοι οι φοιτητές δεν είναι το ίδιο ικανοί, όπως και όλοι οι καθηγητες δεν είναι το ίδιο ικανοί. Υπάρχουν όρια μέχρι που υποστηρίζεται ένας φοιτητής αλλιώς η αριστεία χάνει το νόημα της. Το οποίο μου θυμίζει ότι πριν περίπου 10 χρόνια, στο πανεπιστήμιο που δούλευα τότε στην Αγγλία, έρχονταν πολλοί φοιτητές για μεταπτυχιακά και έρχονταν με αναλυτικές που ήταν γεμάτες 9 και 10 και με ρωτούσαν οι συνάδελφοι μου πως γίνεται αυτό. Που στον πραγματικό ακαδημαϊκό κόσμο αυτοί οι βαθμοί, από τα ελληνικά πανεπιστήμια, δεν σημαίνουν απολύτως τίποτε. Αυτοί που ασχολούνται με την προσφορά των θέσεων ξέρουν ότι αυτό το 9 και το 10 δεν είναι ούτε κοντά στο 90% ή 100% των αγγλικών πανεπιστημίων ή στο Α ή Α- των αμερικάνικων πανεπιστημίων.Το peer-review είναι μια διαφορετική διαδικασία που ούτως ή άλλως διασφαλίζει διαφάνεια γιατί την εργασία σου θα τη δουν τουλάχιστον 3 άνθρωποι, ο editor και οι 2 reviewers. Εκτός αν η δουλειά είναι χαμηλού επιπέδου οπότε ο editor θα την κόψει, πιθανότατα και χωρίς πολλά πολλά σχόλια. Άρα υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο, βασικά είναι σίγουρο, μια δουλειά χαμηλής ποιότητας να μην πάρει καθόλου διορθώσεις. Το οποίο, στα περιοδικά της Elsevier (για την οποία κάνω αρκετά review κάθε χρόνο και έχω συμμετέχει και σαν guest editor σε διάφορα special issues περιοδικών) που αναφέρεις είναι και πολύ συνηθισμένο γιατί τα καλά από αυτά αποδέχονται για review το 35%-40% από τις εργασίες που τους στέλνουν και δημοσιεύουν γύρω στο 8%-10%. Η διαδικασία του peer review επίσης συνήθως οδηγεί σε απόρριψη (και στο λέω εγώ που έχω πάνω από 100 δημοσιευμένες εργασίες με κάποιες από αυτές να έχουν 100αδες αναφορές). Για κάθε μια δημοσίευση μου έχω τουλάχιστον πέντε απορρίψεις. Και κάποιες απορρίψεις είναι του τύπου "Your paper does not fit the purposes and scope of the journal." και τίποτε άλλο. Η πτυχιακή δεν μπορεί να μπει στην ίδια διαδικασία ελέγχου. Είναι βασικά πρακτικά αδύνατο γιατί πρέπει να βρεθούν άνθρωποι να το κάνουν, είναι πολύ χρονοβόρο.Και συμπερασματικά, δεν ξέρω τι έχει γίνει στην προκειμένη περίπτωση. Δεν παίρνω θέση για το συγκεκριμένο θέμα. Αυτό που λέω είναι ότι αν αυτή είναι η προσδοκία που έχουν οι φοιτητές από τους καθηγητές για να τους υποστηρίξουν είναι τεράστια υπερβολή και από παιδαγωγική άποψη δεν έχει και απολύτως καμία χρησιμότητα. Και αν οι καθηγητές καλλιεργούν ή συντηρούν αυτή την προσδοκία μόνο κακό κάνουν και στους φοιτητές και στο ακαδημαϊκό σύστημα. Η λύση δεν είναι να δώσεις περισσότερη βοήθεια στους φοιτητές, ίσα ίσα πρέπει όλοι ανεξαιρέτως να έχουν πολύ λιγότερη βοήθεια. Στο πανεπιστήμιο μαθαίνεις να σκέφτεσαι και να επεξεργάζεσαι δεδομένα και πληροφορίες, το να σου κρατάει το χέρι ο καθηγητής είναι χάσιμο χρόνου για τον καθηγητή και κυρίως κάκιστη υπηρεσία για τον φοιτητή που δεν υποβάλλεται στη βασανιστική διαδικασία της ανεξάρτητης σκέψης.Ξέρω ότι σε πολλούς αυτά που λέω δεν αρέσουν αλλά αυτός είναι ο τρόπος που βιώνω εγώ την ακαδημαϊκή ζωή.
