Ο Κώστας, ο Μήτσος, ο Τάκης και το κακό συναπάντημα

Ο Κώστας, ο Μήτσος, ο Τάκης και το κακό συναπάντημα Facebook Twitter
Η αλήθεια είναι ότι έμοιαζε ώρες-ώρες να το ζητάει κι ο οργανισμός του το σιχτίρισμα και να υπονομεύει αυτοκαταστροφικά ο ίδιος τις προοπτικές να αποκτήσει λαϊκό έρεισμα. Συχνά, χωρίς καμία πίεση.
7

Πολλές πρωτιές, θετικές και αρνητικές, του αποδόθηκαν για την πολιτεία του και άλλες τόσες εσχατολογίες (ο τελευταίος των...) υπό τη μορφή πάσης φύσεως και προδιάθεσης επικήδειων αναφορών, προκαλώντας τις αναμενόμενες εχθροπραξίες στα ηλεκτρονικά μέσα. Το βέβαιο είναι ότι θα πρέπει να ήταν ο πρώτος ή ένας από τους ελάχιστους 99χρονους που η αναγγελία θανάτου τους προκάλεσε αρχικά τόση έκπληξη, τύπου «Έλα ρε, σοβαρά; Συνέβη κι αυτό τελικά;». Ίσως να μην μπορούσε να προβλέψει κανείς πότε (και εάν;) θα πέθαινε ο Μητσοτάκης –η ακμαία μακροβιότητά του ανήκε στην περιοχή του μύθου, όπως και η «παροιμιώδης», υποτίθεται, γκαντεμιά του–, μπορούσε να προβλέψει όμως άνετα το μαλλιοτράβηγμα που θα επακολουθούσε κατά την αποτίμηση του τεθνεώτος, ο οποίος, εξ ορισμού σχεδόν, ήταν όχι μόνο ο πιο αμφιλεγόμενος ίσως από τους μεγάλους πολιτικούς της μεταπολεμικής γενιάς αλλά και ο πιο «εμβληματικός» στους συμβολισμούς, αρνητικούς κυρίως, που του επιφύλαξε να εκπροσωπεί μεγάλο κομμάτι της κοινής γνώμης. Δικαίως ή αδίκως, του αποδόθηκε σε μια πολύ κρίσιμη πολιτική στιγμή ο κεντρικός ρόλος του καρτούν Κακού της ιστορίας –και κάποια στοιχεία στο παράστημα και στην κινησιολογία από Μπόρις Καρλόφ και Μπέλα Λουγκόζι βοήθησαν ακολούθως στην ενίσχυση και στη διαιώνιση της εικόνας αυτής– και από τότε δεν κατάφερε ποτέ να τον αποποιηθεί πειστικά στην αντίληψη του κοινού.


Περί της αξιολόγησης του πολιτικού βίου του υπάρχουν άλλοι, πιο αρμόδιοι συμπολίτες μας (δυο-τρία εκατομμύρια τουλάχιστον) να μιλήσουν. Μπορώ όμως να τονίσω πόσο υπερβολικά, τεμπέλικα, καθόλου πολιτικά και κυρίως βάναυσα κακόγουστα μου φαίνονταν πάντα όλα αυτά τα κακότροπα στερεότυπα που τον συνόδευαν, ίσως και επειδή μεγάλωσα σε φιλικά προσκείμενο οικογενειακό περιβάλλον. Κατά το ήμισυ τουλάχιστον: ο πατέρας ήταν Κρητικός, «βενιζελικός», κεντρώος και μητσοτακικός, ενώ η μαμά, ως πιο οπαδική δεξιά, απλώς ανεχόταν –και ανέχεται– το «ξένο σώμα» της οικογένειας Μητσοτάκη – πρόσφατα μάλιστα έσφιξε τα δόντια και πήγε να ψηφίσει τον Κυριάκο «για το καλό της παράταξης». Τον ρόλο του κακού της Ιστορίας τον έπαιζε ο Αντρέας σπίτι μας και εδώ που τα λέμε, αν το δούμε με κινηματογραφικούς όρους, εκείνος το είχε πιο πολύ. Μπορεί να διαφωνούσα για τα πάντα σχεδόν με τους γονείς, αλλά μπορούσα άνετα να συμμεριστώ τη δυσανεξία προς τη χωρίς προσχήματα δημαγωγία του Αντρέα πολύ περισσότερο από τα κραυγαλέα αντι-μητσοτακικά πρωτοσέλιδα του «Ποντικιού» («Αρχηγός ή κώλος;») και κατόπιν της «Αυριανής», με εκείνη τη φωτογραφία από την Κατοχή. Εν ολίγοις, ήταν πολύ πιο πιθανό να ακούσω το παιδικό και χαζοχαρούμενο αστειάκι «Ο Κώστας, ο Μήτσος και ο Τάκης» παρά το «Μητσοτάκη, κάθαρμα» που ενδεχομένως άκουγαν, σαν αντήχηση από τα Ιουλιανά, άλλα παιδάκια στο σπίτι τους.

Μπορεί να διαφωνούσα για τα πάντα σχεδόν με τους γονείς, αλλά μπορούσα άνετα να συμμεριστώ τη δυσανεξία προς τη χωρίς προσχήματα δημαγωγία του Αντρέα πολύ περισσότερο από τα κραυγαλέα αντι-μητσοτακικά πρωτοσέλιδα του «Ποντικιού» και κατόπιν της «Αυριανής».


Η αλήθεια είναι ότι έμοιαζε ώρες-ώρες να το ζητάει κι ο οργανισμός του το σιχτίρισμα και να υπονομεύει αυτοκαταστροφικά ο ίδιος τις προοπτικές να αποκτήσει λαϊκό έρεισμα. Συχνά, χωρίς καμία πίεση. Όπως τότε που είχε ξεφουρνίσει το περίφημο «unfair» σχετικά με το δημοψήφισμα για το πολίτευμα (ατάκα που πετάς μόνο αργά το βράδυ σε πάρτι βασιλοφρόνων, επειδή θες να είσαι κοινωνικός) και μετά τον έδειχνε ο φακός να καπνίζει μέσα σε νέφος μαύρου νταλκά και βαθιάς περίσκεψης. Δεν το έβαλε όμως κάτω, ακόμα και μετά την πτώση της κυβέρνησής του, όταν αναγκάστηκε να εισέλθει στην τρίτη πράξη της πολιτικής του ζωής ως Επίτιμου, ως πατριάρχη-μάνατζερ πολιτικής δυναστείας που διαπερνά ήδη δύο-τρεις γενιές και πάει για τέταρτη, και ως «φωνής της λογικής» στο τρελό θηριοτροφείο του πολιτικού βίου εν Ελλάδι. Κάποια χολή τού αναλογεί σαφώς – προσωπικά, θα επέλεγα να του τη φυλάξω ακριβώς για τη διαιώνιση μιας οικογενειοκρατίας που μοιάζει καταπιεστική και κάπως δεν συνάδει με το αξιοκρατικό προφίλ ενός πούρου φιλελεύθερου, ασχέτως του αν ο Κυριάκος είναι πολύ πιο συμπαθής από τη συντριπτική πλειονότητα των στελεχών του κόμματός του.


Με τη θλιβερή αφορμή θυμηθήκαμε ότι υπάρχει και ο Χρήστος Σαρτζετάκης –αυτή η περιπτωσάρα που από «αδέκαστος ανακριτής» στην υπόθεση της δολοφονίας του Λαμπράκη έγινε «Αγκαλίτσας» στα πρόσχαρα '80s–, ο οποίος στο συλλυπητήριο μήνυμά του χαρακτήρισε τον εκλιπόντα «πρόσωπο στο οποίο οι Μοίρες είχαν επιδαψιλεύσει πολυπληθή τα προσόντα», σημειώνοντας ακολούθως «το μειλίχιο και την πραότητα του χαρακτήρος, τη δεκτικότητα του διαλόγου, την ευπείθειά του και ενδεχομένως συγκατάβασή του εις τον αντίλογο, οσάκις αντελαμβάνετο την ορθότητά του». Είναι βέβαιο ότι όντως υπήρξε –και υπάρχει ακόμα, όπως φαίνεται– ο Σαρτζετάκης είτε ως Ζαν Λουί Τρεντινιάν είτε ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας ή μήπως χτυπήσαμε μια μέρα όλοι μαζί στο κεφάλι και μας παρουσιάστηκε ως επιφοίτηση ή ως θεία δίκη για τις αμαρτίες μας;

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

Shortcut
7

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Αναζητώντας το μυστικό του Γιάννη Πετρίδη

Δ. Πολιτάκης / Αναζητώντας το μυστικό του Γιάννη Πετρίδη

Στις 29 Μαρτίου συμπληρώθηκαν σαράντα έξι χρόνια από την πρώτη εκπομπή του ανθρώπου που μας έμαθε να ακούμε μουσική, όμως, παρά την οικειότητα, το κύρος και τη γνώση που εκπέμπει ακόμα η φωνή του από τα ερτζιανά, ο ίδιος παραμένει σε μεγάλο βαθμό ένα μυστήριο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
200 χρόνια «κρυφό σχολειό»

Δ. Πολιτάκης / 200 χρόνια «κρυφό σχολειό»

Πέρα από τις εθιμοτυπικές τελετουργίες της αρμόδιας επιτροπής, ο εορτασμός των 200 χρόνων από το ’21 θα μπορούσε να γίνει αφορμή για μια βαθύτερη αντίληψη των συναρπαστικών γεγονότων εκείνης της εποχής από αυτή που μας χάρισε το σχολείο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Αποχαιρετισμός στην κυρία Μιράντα

Δημήτρης Πολιτάκης / Αποχαιρετισμός στην κυρία Μιράντα

Πηγαίνοντας μετά από καιρό σε σπίτι φίλων, είδα στην εξώπορτα το αγγελτήριο θανάτου της ηθοποιού Μιράντας Κουνελάκη που έμενε στην ίδια πολυκατοικία και για χρόνια «επέβλεπε» στοργικά και διακριτικά τις νεανικές μας τρέλες.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
H περίπτωση του Άκη Πάνου, που ακόμα μας στοιχειώνει

Δημήτρης Πολιτάκης / H περίπτωση του Άκη Πάνου, που ακόμα μας στοιχειώνει

Ούτε το έργο ενός δημιουργού μπορεί εύκολα να διαγραφεί ούτε όμως και η σύνδεσή του με τις όποιες αποτρόπαιες πράξεις. Μένει εκεί, σαν ανεξίτηλη κηλίδα που διαβρώνει και συρρικνώνει το σέβας, το δέος, την εκτίμηση, την απόλαυση. Αυτό είναι το τίμημα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Βρίσκοντας καταφύγιο στη μοιρολατρία και στα εποχικά μαγαζιά

Δημήτρης Πολιτάκης / Βρίσκοντας καταφύγιο στη μοιρολατρία και στα εποχικά μαγαζιά

Έχει ανάγκη ο κόσμος να περιβληθεί στην απομόνωσή του από ένα γιορτινό σκηνικό, από μια λαμπερή ψευδαίσθηση, ξορκίζοντας μια χρονιά που έγινε η προσωποποίηση όλων των δεινών που έχουν πέσει στο κεφάλι μας, όχι μόνο της πανδημίας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Η πανδημία και η λαχτάρα μας να «σώσουμε τα Χριστούγεννα»

Δημήτρης Πολιτάκης / Η πανδημία και η λαχτάρα μας να «σώσουμε τα Χριστούγεννα»

Ας είμαστε προετοιμασμένοι για σεμνές, ταπεινές, υπερβατικές γιορτές, όπως θα έπρεπε δηλαδή πάντα να είναι, αν πιστέψουμε όλες αυτές τις χριστουγεννιάτικες ταινίες που βλέπουμε μια ζωή.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Απόδραση από την Αθήνα

Δημήτρης Πολιτάκης / Απόδραση από την Αθήνα

Παίζει ξανά δυνατά ως σενάριο ή ως όραμα μέσα στην πανδημία η οριστική φυγή από τη μητρόπολη και η μετεγκατάσταση σε κάποια ιδανική γωνιά της επαρχίας με άμεση πρόσβαση σε φύση, βουνά, ακρογιαλιές, δειλινά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ

σχόλια

2 σχόλια
Δε συμφώνησα ποτέ (ούτε και πρόκειται να συμφωνήσω) με τον πολιτικό λόγο και τις πολιτικές πρακτικές πρακτικές ούτε του εκλιπόντος ούτε (πολύ περισσότερο) της οικογένειας αυτού.Δεν παραγνωρίζω όμως την ΑΥΘΕΝΤΙΚΗ και ΗΓΕΤΙΚΉ του προσωπικότητα.Δύο παροιμίες- ρητά , νομίζω, ότι αποδίδουν τη σημερινή κατάσταση. "Ο αποθανών δεδικαίωται από της αμαρτίας" ΑΛΛΑ και "το πολύ το Κύριε ελέησον το βαριέται και ο ιερεύς"
Οι πολιτικές πρακτικές ή καλύτερα η εικόνα που έχουμε για αυτόν και τη οικογένειά του είναι προϊόν ανελέητης προπαγάνδας από εγκάθετους για δεκαετίες.Νομίζω σήμερα ότι ο αυριανισμός έχει πεθάνει ακόμη και στη συνείδηση των ίδιων των αυριανιστών, ενώ ο φιλελευθερισμός είναι προ των πυλών της εξουσίας.Πάντως ακόμη και αριστεροί τον σέβονται πολύ περισσότερο από τον Παπανδρέου.
Η κριτική σας είναι περα για πέρα άδικη.Ειδικά η σύγκριση που κάνετε με τον Αν. Παπανδρέου.Από το 1980 μέχρι και το 2005, το ΠΑΣΟΚ (προεξάρχοντος του Ανδρέα κυρίως) κυβέρνησε για περισσότερο από 20 χρόνια, αφήνωντας τον ελάχιστο χρόνο των 3,5 ετών στον προσφάτως εκλιπόντα.Στο Ανδρέα δόθηκαν με το παραπάνω, ευκαιρίες να εφαρμόσει πολιτικές, να τις αλλάξει στη πορεία, να τις ξαναλλάξει έπειτα.Τα πενιχρά αποτελέσματα της διακυβέρνησής του, τα ζούμε δυστυχώς και θα τα ζούμε για δεκαετίες ακόμη.Από την άλλη ο Επίτιμος με το ζόρι (με 47%) κυβέρνησε με 150 και μισό βουλευτές, έχοντας απέναντι του σ'όλους τους θεσμούς, τους εκατοντάδες χιλιάδες δημοσίους του βαθέος ΠΑΣΟΚ.Και πάλι καλά που ξεκίνησε ένα έργο, το οποίο μας πήρε 30 χρόνια να καταλάβουμε την αξία του και το οποίο ακόμη να ολοκληρωθεί μετά από ανηελεές μαστίγωμα από θεσμούς και τρόικες.Η κριτική σας είναι περισσότερη κουτσομπολίστικη και λιγότερο πολιτική. Κι αυτά για έναν άνδρα που μπορεί να μην ήταν πρωθυπουργός τόσα χρόνια όσο ο Ανδρέας, αλλά η πραγματική του συνεισφορά του στην πολιτεία από οποιοδήποτε μετερίζι ήταν αδιαμφισβήτητη.Από 70 χρόνια πολιτικής καριέρας σαν επίλογο έπρεπε να κλείσετε (έστω και περιπαικτικά) με το Σαρτζετάκη;Η άποψή μου είναι ότι αν είχαμε λιγότερο Παπανδρέου και περισσότερο Μητσοτάκη η Ελλάδα θα ήταν σε πολύ καλύτερη μοίρα.
Δε λέω ότι εχεις άδικο, η πορεία του Μητσοτάκη είναι πολυ πιο μεγάλη απ την πρωθυπουργία του. Σου διαφευγει βεβαια ο εκτροχιασμός του χρέους κατα τα 3,5 χρόνια του, και ότι τίποτα δε μας πειθει ότι δε θα συνεχιζε ετσι...όπως σχεδόν ολες οι κυβερνήσεις πλην καποιων προσπαθειών Σημίτη κλπ κλπΆστα να πάνε...
Φίλε τικιτικιτο μακρινό 93 το χρέος ήταν απλώς ένα ελεγχόμενο νούμερο που δεν είχε καμμία σοβαρή επίδραση στα μακροοικονομικά μεγέθη της εποχής, όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και για την Ευρώπη ολόκληρη.Ήταν εποχές επενδύσεων, έργων, ανάπτυξης, εργασίας, αυξήσεως μισθών κλπ.Σήμερα δανειζόμαστε και αυξάνουμε το χρέος, χωρίς να γίνεται τίποτα από τα παραπάνω.
Θα ηταν καλυτερα για ποιους; τους εφοπλιστες και ηδη πλουσιους, και ο απλος λαος θα πειναγε. Διορθωσε με αν κανω λαθος. Ο Αντρεας φταιει σε μεγαλο ποσοστο για την τωρινη κατασταση μας αλλα ξερω οτι καμια οικογενεια τοτε δεν εμεινε να πειναει.