>>>Για το πώς η πρωτεύουσα της Καταλονίας συνεχίζει να μας βάζει τα γυαλιά με ένα νέο σχέδιο που δημιουργεί μικρές πόλεις μέσα στην πόλη έγραψε ο Δημήτρης Κυριαζής στη στήλη του την περασμένη εβδομάδα. Σχολίασε η Kat78: «Θα μπορούσε να γίνει η Αθήνα Βαρκελώνη, αν το παίρναμε απόφαση. Έλα, όμως, που αυτή την περίοδο, ακόμα και να το παίρναμε απόφαση, δεν μπορούμε λόγω κρίσης... Και μετά, κλασικά, αν βγούμε απ' την κρίση κι έχουμε λεφτά, θα λέμε "έλα, μωρέ τώρα, γιατί να μπούμε στον κόπο" και δεν θα κάνουμε τίποτα...».
Η, δε, Burburita σημείωσε: «Δεν καταλαβαίνω ποιες είναι οι ομοιότητες με την Αθήνα (το γεγονός πως βρέχονται από τη Μεσόγειο ίσως δεν είναι το καλύτερο επιχείρημα). Μήπως μια σύγκριση με τη Θεσσαλονίκη θα ήταν πιο λογική; Τουλάχιστον, τότε θα μιλούσαμε για παρόμοια μεγέθη και αριθμό κατοίκων. Οι δυο πόλεις είναι λιμάνια, οι παλιές τους πόλεις στο κέντρο έχουν ίσως κάποια ομοιότητα, η ατμόσφαιρα στις γειτονιές μοιάζει – μπορεί ακόμα και να γίνει μια πιο λογική σύγκριση ανάμεσα στους δημάρχους. Μέχρι και ο καιρός είναι παρόμοιος. Νομίζω πως η σύγκριση με την Αθήνα θυμίζει μήλα-πορτοκάλια».
>>> Για το «Χαμένο Νόημα» έγραψε την περασμένη εβδομάδα ο Νικόλας Σεβαστάκης και ο Βασίλης Α. σχολίασε: «Η αντισυμβατικότητα δεν είναι εκ των πραγμάτων αντίθετη με τον λαϊκισμού. Ο "συμβατικός" πολιτικός του σήμερα μοιάζει με επιχειρηματία, αποστασιοποιημένος σε μεγάλο βαθμό από την ηθική και την όποιου είδους πνευματικότητα, απευθυνόμενος στον πολίτη με συγκεκριμένου ύφους προσεκτικό λόγο, όπως θα έκανε ένα στέλεχος επιχείρησης. Ένας "καλός", αντισυμβατικός λαϊκιστής θα μιλήσει με πιο ευθύ τρόπο, δεν θα διστάσει να παρεκκλίνει από τις προσταγές της πολιτικής ορθότητας, δεν θα θέσει σε δεύτερη μοίρα τις αξίες και τις εκάστοτε μορφές πνευματικότητας της κοινωνίας του και ταυτόχρονα δεν θα ενισχύσει το μίσος, την καχυποψία και τον χλευασμό της λογικής και της πρακτικότητας».
>>>> Το πιο πολυσυζητημένο άρθρο στο LiFO.gr αυτές τις μέρες ήταν η κριτική του Φώντα Τρούσα όχι μόνο στο «φαινόμενο Χαρούλη» αλλά και γενικότερα στη στροφή του ελληνικού τραγουδιού προς μια ψευτολεβεντιά («Οι Έλληνες φτωχύνανε και γίνανε λεβέντες: Ανατομία του νέου ελληνικού τραγουδιού "λεβέντικης κλαψούρας"»).
Πολλοί συμφώνησαν απόλυτα μαζί του, άλλοι είχαν ενστάσεις. «"Ο Χατζιδάκις μοιάζει στην προϊστορία κι αντικατάσταση δεν έγινε καμία" λέει ο Αλκίνοος, γόνος μιας γενιάς το '90, που μαζί με Μάλαμα, Περίδη (σχολής Παπάζογλου αμφότεροι) και λοιπούς έδωσαν μια κάποια ελπίδα συντήρησης του έρμου ελληνικού τραγουδιού» έγραψε ο ΦΕΡΟΜΕΝΟΣ. «Έκτοτε, όμως, σιωπή. Και εν έτει 2016 περιμένουμε να γράψει δίσκο ο "Θανασάρας", να μας αναστήσει, φωνάζοντας στον Λυκαβηττό "ρε Σωκράτη, τι λες τώρααα...", ζώντας μια δήθεν εφηβεία, από την οποία όμως λείπουν πάρα πολύ οι Τρύπες του Αγγελάκα, που εξηνταρίζει (;) κι αυτός και χτυπιέται (ωραία, δεν λέω) με τους μπαγλαμάδες του Σαδίκη... Και ο Χαρούλης να αποθεώνεται με την Μποφίλιου πάνω στη σκηνή ως "νέα, ποιοτική, ελπιδοφόρα γενιά", που μετράει όμως 10ετία και βάλε... Μένει, βέβαια, ένας κάποιος Παυλίδης –σε άλλο είδος να το δεχτώ– να μάχεται αξιοπρεπώς... Και μια νότα αισιοδοξίας, επειδή είμαι κοντά στον χώρο και τα βλέπω. Κάποιοι από τη γενιά που μεγάλωσαν με τον (πρώτο) Θανάση και τον Μάλαμα και επηρεάστηκαν από τις ενορχηστρώσεις βρήκαν το Ωδείο του Τσιαμούλη και τα μουσικά γυμνάσια και τα γέμισαν. Πιάσαν ούτια και πολίτικες λύρες, βυζαντινές νότες και ίσως βγάλουν κάτι καλό, τραγουδώντας σμυρναίικα, κρητικά και ρεμπέτικα.... Τουλάχιστον, κάποιοι ακόμα εκτιμούν την ομορφιά και είναι και εικοσάρηδες...».
«Ένα άρθρο χωρίς αρχή, μέση και τέλος» αντέδρασε ο Bilpap12. « Ένας απίστευτος αχταρμάς "διαφορετικότητας", με χρήση λέξεων και φράσεων υπερβολικών, χωρίς ωστόσο να έχει να προσφέρει κάτι στον αναγνώστη. Brainstorming με ψαγμένες λέξεις κάνουν πολλοί, λίγοι έχουν όμως να πουν πραγματικά κάτι. ΥΓ.: Ενημερωτικά, τα τραγούδια του Χαρούλη με βρίσκουν αδιάφορο, αλλά ο αναίτιος και ανούσιος πόλεμος κατά του καλλιτέχνη είναι ανεξήγητος».
Ο κώστας σ, όμως, σχολίασε: «Πες τα, αθυρόστομε Φώντα Τρούσα! Κυρίως για τον Θανάση Παπακωνσταντίνου. Κι εγώ τα έλεγα εδώ και κάποια χρόνια, όταν άρχισε να "καπελώνει" τις συναυλίες με συνθήματα και πανό από ΑΑΑ (αλληλέγγυους, αναρχικούς και, ναι, θα το πω: άπλυτους). Από τις πιο τολμηρές λαϊκές/έντεχνες/ροκ δουλειές μεταξύ '90-'00, κατέληξε να τραγουδάει με θεματολογία "αντάρτες και μετανάστες" για να λικνίζονται ραστούδες γκόμενες και αντιφά σκίνχεντ δεκαεννιάχρονα να ξελαρυγγιάζονται από κάτω σε φάση "όταν καις έναν μπάτσο, φωτίζεται τ' όνειρό σου". Τώρα, όλο αυτό από τον Χαρούλη δεν είναι μακριά από την τίμια "αγανάκτηση" του "άντε να σταθώ στα πόδια μου" και της λεβεντομαλακίας του "πέσε φράγκα και διορισμούς, αλλιώς θα έρθω με τση μπιστόλα τσε θα κάμω επανάσταση».
σχόλια