Να μας επιτρέψει η Τζαμάλα να συγκρατήσουμε τα δάκρυά μας. Από την Ματίνα Καλτάκη

Να μας επιτρέψει η Τζαμάλα να συγκρατήσουμε τα δάκρυά μας. Από την Ματίνα Καλτάκη Facebook Twitter
61

Ας υποθέσουμε ότι η Κύπρος, η Κυπριακή Δημοκρατία, αποφασίζει να στείλει στο διαγωνισμό της Eurovision ένα τραγούδι με τίτλο «1974», οι στίχοι  του οποίου να αναφέρονται στην τουρκική εισβολή και στην τραγωδία της διχοτόμησης της μεγαλονήσου. Κατά πάσα πιθανότητα, η ΕΒU (European Broadcasting Union), η διοργανώτρια αρχή του διαγωνισμού τραγουδιού Eurovision, θα το έστελνε πίσω με το επιχείρημα ότι το περιεχόμενό της αντιβαίνει στο κανονισμό, που απαγορεύει «τους στίχους, τη γλώσσα ή τις χειρονομίες πολιτικού ή παρεμφερούς χαρακτήρα». Δεν θα δινόταν καν η ευκαιρία να κρίνει το κοινό, όπως έκρινε χθες και αποφάσισε ότι το καλύτερο τραγούδι της φετινής Eurovision ήταν η υποψηφιότητα της Ουκρανίας. Ούτε, βέβαια, θα δινόταν η ευκαιρία στον Κύπριο ερμηνευτή (-τρια) να πει αυτό που δήλωσε χθες η Τζαμάλα: «I was sure that, if you sing about truth, it can really touch people». 

Το τραγούδι της Ουκρανίας ήταν –νομίζω- το καλύτερο από τα σαχλά τραγούδια που διαγωνίστηκαν. Αλλά αυτό δεν αλλάζει την πολιτικά ύποπτη στάση των ανθρώπων που επέτρεψαν να συμμετάσχει τραγούδι με τέτοιους στίχους.

Α, έτσι; Η ιστορική αλήθεια (αναγκαστικά πολιτικής τάξης) είναι το διακύβευμα σ’ έναν λάιτ διαγωνισμό τραγουδιού όπως η Eurovision; Τότε να μιλήσουμε για το πώς οι πολιτικές, οικονομικές, εθνικές, θρησκευτικές  κ.ά., συμμαχίες διαμορφώνουν μπλοκ που πριμοδοτούν βαθμολογικά συγκεκριμένα κάθε φορά τραγούδια. Να δούμε, ακόμη, πώς εξηγείται και οι άλλοτε δημοκρατίες της ΕΣΣΔ ή οι χώρες που άλλοτε ανήκαν στο τόξο επιρροής της, εκφράζουν σήμερα την απέχθειά τους στην Ρωσία. Και να διαμαρτυρηθούμε για τις χθεσινές προκλητικές δηλώσεις διαφόρων πολιτικών ιθυνόντων της Ουκρανίας, που προσπαθούν να εκμεταλλευθούν το «αθώο» τραγούδι της Τζαμάλα για την καθόλα επώδυνη υπόθεση της Κριμαίας (όπου το 58% των 2.000.000 κατοίκων της δηλώνουν Ρώσοι), λέγοντας ότι θα ήταν καλό η διοργάνωση της Εurovision 2017 να γίνει στην Κριμαία, τόπο καταγωγής της τραγουδίστριας! Η οποία, παρεμπιπτόντως, ανήκει στη μουσουλμανική μειονότητα των Τατάρων της Κριμαίας που επί Στάλιν εκτοπίστηκαν στο Ουζμπεκιστάν. Ο λόγος έχει μεγάλο ενδιαφέρον: ο Στάλιν πήρε αυτήν την απόφαση επειδή οι Τάταροι συνεργάστηκαν με τους Ναζί και πολέμησαν ενάντια στο Κόκκινο Στρατό. Μας αρέσει ή όχι, στο τέλος του Β’  Παγκοσμίου Πολέμου, η Σοβιετική Ένωση ήταν που πλήρωσε το βαρύτερο τίμημα, με απώλειες 10 εκατομμυρίων ανθρώπινων ζωών. Το νόμισμα έχει δύο πλευρές. 

Γι’ αυτό να μας επιτρέψει η Τζαμάλα να συγκρατήσουμε τα δάκρυά μας όταν τραγουδά «Όταν φτάνουν ξένοι / Μπαίνουν στα σπίτια σας / Σας σκοτώνουν όλους και λένε / Δεν είμαστε ένοχοι, όχι ένοχοι». Γιατί λίγοι θα ανατρέξουν στα γεγονότα του 1944 - οι περισσότεροι από τα 200 εκατομμύρια των τηλεθεατών, θα συνδέσουν το νόημα με τη σημερινή διαμάχη Ουκρανίας-Ρωσίας στην Κριμαία. Γι’ αυτό και είναι απαράδεκτο ένας ποπ διαγωνισμός τραγουδιού να γίνεται όχημα για να περνούν αμφιλεγόμενες πολιτικές ιδέες σχετικά με ένα τόσο σύνθετο και σοβαρό πρόβλημα, που παραμένει ανεπίλυτο, στο ανυποψίαστο τηλεοπτικό κοινό. 

Οπωσδήποτε το τραγούδι της Ουκρανίας ήταν –νομίζω- το καλύτερο από τα σαχλά (κατά της συντριπτική πλειονότητά τους) τραγούδια που διαγωνίστηκαν. Αλλά αυτό δεν αλλάζει την πολιτικά ύποπτη στάση των ανθρώπων που επέτρεψαν να συμμετάσχει τραγούδι με τέτοιους στίχους.

Η Κύπρος, πάντως, για να επανέλθω στην αρχική μου υπόθεση, έχει πλέον άλλοθι και μπορεί να περάσει στην αντεπίθεση μ’ ένα ωραίο τραγούδι σχετικά με τον «Αττίλα». Θα ήταν μια ευκαιρία να αποκαλυφθούν πολλά, πίσω και πέρα από τις υπεράνω πάσης υποψίας τηλεοπτικές υπερπαραγωγές.  

61

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

7 σχόλια
Προσωπικά βρήκα το τραγούδι ιδιαίτερο. Αρκετά διαφορετικό από τα υπόλοιπα της βραδιάς και πραγματικά μπορείς να νιώσεις τον πόνο της όταν τραγουδάει. Αν και σίγουρα είναι ένα κομμάτι που δεν αρέσει σε όλους (σε αντίθεση με την Αυστραλία που ήταν κοινής αποδοχής) και με ένα δύσκολο θέμα που ίσως να μην αρμόζει στο διαγωνισμό νομίζω ότι άξιζε τη νίκη. Πάντως για να κλείσουν λίγο τα στόματα πρέπει να ειπωθούν τέσσερα πράγματα.1. Δεν υπάρχει πια το κλασσικό ''γιουροβιζιονικο'' τραγούδι όπως παλιά. Σήμερα υπάρχει μεγαλύτερη ποικιλία και πειραματισμός (βλέπε Γεωργία, Λετονία, Γερμανία)2.Οποίος και να νικήσει πάντα θα υπάρχει γκρίνια, άρα ξύδι.3. Παντού υπάρχει πολιτική, ακόμα και σε ένα διαγωνισμό τραγουδιού. Δεν ήρθε ξαφνικά από το πουθενά η Τζαμαλα.4. Οι ταταροι της Κριμέας δεν ήταν ακριβώς σύμμαχοι των ναζί. Επί πολλά χρόνια, λόγω της τουρκικής καταγωγής τους ήταν απίστευτα καταπιέσμενοι, εκτοπισμένοι και τα συναφή (δεν νομίζω ότι χρειάζεται να πω τι έκαναν οι σοβιετικοι σε όσους δεν συμπαθούσαν). Επομένως όταν εισέβαλαν οι Ναζί, όντας έξυπνοι, τους έδωσαν την ελευθερία τους και πολέμησαν μαζί εναντίων του κόκκινου στρατού.Βέβαια όταν ήρθε το τέλος και αυτοί κατέληξαν σαπούνια και ο Στάλιν για εκδίκηση έκανε αυτά που διηγείται η Τζαμαλα.
Για πες τι έκαναν οι σοβιετικοί εναντίον όσων δεν συμπαθουύσαν; Έτρωγαν και μωρά; Καμία εκατοσταριά και βάλε εθνότητες συνυπήρχαν στην Σοβιετική Ένωση. Το να ισχυρίζεσαι πως καταπιεζόταν κάποιος λόγω της ράτσας του είναι στην καλύτερη ανιστόρητο,στην χειρότερη αισχρή προπαγάνδα.
Προσωπικα γνωρισα Ελληνες απο το Μπακού, τους ο οποιους ο Σταλιν (μαζι με πολλους αλλους ομοεθνεις τους) εκτοπισε μετα τον ΒΠΠ στο Καζακσταν για να χτιζουν πολεις στο μεσον του πουθενα. Διοτι απλα ηταν Ελληνες. Το ιδιο εκανε και με αλλους εθνικους πληθυσμους. Αυτο δεν μπορει να περιγραφει ως «συνυπαρξη» διαφορετικων εθνοτητων.
@VenredeadΗ αλήθεια είναι ότι οι σοβιετικοί υπήρξαν απόλυτα δίκαιοι στην καταπίεση. Την ίδια καταπίεση που ζούσαν όλες οι εθνότητες ζούσαν και οι Ρώσοι. Σε αυτό θα συμφωνήσουμε...
Δεν τίθεται θέμα του ποιος υπέφερε περισσότερο ούτε καν της καταγωγής των Τατάρων. Είναι άκρως ισοπεδωτικό να βλέπουμε τον πόνο συγκριτικά. Με την ίδια λογική που για τους Έλληνες μας πονάει το μικρασιατικό, έτσι ακριβώς και για τους ομοεθνείς της Τζαμαλα πονάει το 1944. Ο πόνος είναι πόνος και ο καθένας ερμηνεύει το τραγούδι με το δικό του τρόπο. Η σοβιετική ένωση δεν ήταν ακριβώς μια ειρηνική ουτοπία, γιατί αντε να διαχειριστείς μια τέτοια έκταση χωρίς βία. Πάντως δεν είναι καθόλου ανιστόρητο το ότι η ΕΣΣΔ είχε μια ιδιαίτερη ''αγάπη'' για οτιδήποτε τουρκικό, που συνεχίζει και σήμερα.
Προσωπικά γνώρισα Έλληνες που ζούσαν στην ΕΣΣΔ και μου εξιστορούσαν πως ένα κράτος που δεν ειχε καμία σχέση,φρόντιζε να τους μαθαίνει αρχαία και νέα ελληνική γραμματεία και τα ελληνικά έθιμα επειδή ήταν Έλληνες. Και αργότερα δρόντισε Και όταν ήρθανε μετα
(Πατήθηκε καταχώριση κατά λάθος)Και αργότερα φρόντισε να τους δώσει και κάτι πτυχία τα οποία όταν ήρθαν στην αγαπημένη Ελλάδα δεν αναγνωρίστηκαν. Όπως και τα ένσημα τους.Όχι δεν θα πονέσω για το τί έπαθαν συνεργάτες των Ναζί. Και το να βάζεις στην ίδια πρόταση αυτούς με τους μικρασιάτες είναι απλά άδικο για τους δεύτερους. Αλλά δεν περιμένω και τίποτα καλύτερο όταν παίρνουν συντάξεις βετεράνων του πολέμου όσοι πολέμησαν πλάι στους ναζί,όταν στήνονται μνημεία πεσόντων για όσους από αυτούς σκοτώθηκαν,όταν απαγορεύονται κομμουνιστικά κόμματα και επιτρέπεται σε νεοναζιστικες οργανώσεις να αλωνιζουν. Και εσείς να χειροκροτάτε για τον θρίαμβο της δημοκρατίας. Δον,δεν σου άρεσε η ΕΣΣΔ;Κάτσε φάε περικοπές δικαιωμάτων τώρα που δεν υπάρχει. Κερνάει ο Λάτσης και η Λαγκάρντ. Είπες κάτι για καταπίεση; Τον ΕΝΦΙΑ μην ξεχάσεις.
Στο Ναγκόρνο Καραμπάχ υπήρχαν μέχρι κι ελληνικά σχολεία. Τα έκλεισε ο Στάλιν και έστειλε τους ελληνικούς πληθυσμούς (και της τότε Αρμενίας) στην άλλη άκρη της σοβιετίας. Πολλοί δεν επέζησαν. Είχα γνωρίσει γιαγιά από το Καραμπάχ που μίλαγε κι έγραφε άριστα ελληνικά γιατί, όπως μας έλεγε με περηφάνια, είχε πάει ελληνικό σχολείο. Η σοβιετική ένωση και οι απόγονοί της οφείλουν στον Στάλιν πολλά και λίγα. Απ' τη μια σταθεροποίησε το καθεστώς, κάτι που έπαιξε καίριο ρόλο στη νίκη κατά των ναζί και εκβιομηχάνισε (κυριολεκτικά με το ζόρι) την ένωση (η σημερινή Ρωσία, Ουκρανία, Αζερμπαϊτζάν, κλπ δεν θα ήταν τίποτα σήμερα χωρίς αυτήν). Απ' την άλλη, ως σκληρός δικτάτορας μιας τεράστιας ένωσης διαφορετικών χωρών και λαών, έκανε μετακινήσεις πληθυσμών (Ουκρανία, Αρμενία, Αζερμπαϊτζάν, κλπ.), έστησε γκούλαγκ και οι διώξεις "αντικαθεστωτικών" ανέβηκαν στα ύψη. Ουσιαστικά αυτό ήταν και το τίμημα για τη δημιουργία της "υπερδύναμης".
Οι Έλληνες όλης της ακτογραμμής του Βορείου Ευξείνου Πόντου εξορίστηκαν από τον Στάλιν σε μετεγκατάσταση στις αφιλόξενες Ρωσικές στέπες. Τα σπίτια, μαγαζιά τους δημεύτηκαν από το Σοβιετικό κράτος για εγκατάσταση Ρώσων πιστών του Στάλιν και του κόμματος. Από Οδησσό, Σεβαστούπολη στην Κριμαία, Μπακού στον Καύκασο, κέντρα Ελληνισμού, εμπορίου, εξαγωγής προϊόντων, από σιτηρά μέχρι χαβιάρι. Υπήρχε Ελληνισμός εκεί από την εποχή των αποικιών των αρχαίων χρόνων. Το κέντρο της Φιλικής Εταιρείας στην Ρωσία ήταν η Οδησσός. Μετά την Ποντιακή γενοκτονία από τους Τούρκους οι πρόσφυγες διασώθηκαν καταφεύγοντας στις ίδιες Ελληνικές περιοχές της Ρωσίας. Τα μεγαλύτερα λιμάνια της Ρωσίας ακόμα έχουν Ελληνικά ονόματα.
Για δώσε πηγές. Έτσι να δω ποιοι ήταν οι πιστοί του κόμματος. Ελληνικός πληθυσμός υπάρχει ακόμα στην Οδησσό ας πούμε. Ποιοι φυγαν λοιπον;Εσεις οι ίδιοι απαντάτε.
για τη περίπτωση που χρειάζεσαι πηγές για όλα αυτές που γράφεις πες τον απο κάτω να πάει στο Ιδρυμα της Παναγίας Σουμελά στη Μητροπόλεως να διαβάσει ότι θέλει. Διαφορετικά οι εκδοτικός οικος των αδερφών Κυριακίδη είναι γεμάτος υλικο. Ή απλά ας ρωτήσει οποιοδήποτε Πόντιο που ήρθε από το Καζακστάν
Να μην ξεχάσουμε εδώ να σχολιάσουμε γενικά την φαυλότητα της ανθρώπινης φύσης και Ιστορίας, γιατί, πέρα από τη στάση των Ταταρών στο Β' Παγκόσμιο πόλεμο, ας μην ξεχνάμε πως υπήρξαν αιματηροί εισβολείς στην περιοχή. Δεν λέω ότι επειδή π.χ. ο προ-προπάπους μου ήταν εισβολέας δικαιολογείται ο δικός μου εκτοπισμός από τον κάθε Στάλιν, αλλά δεν παύει να είναι θλιβερά αστείο να διαμαρτύρεσαι για τον εκτοπισμό από την πατρίδα σου, που για να γίνει πατρίδα σου έσφαξες και εκτόπισες...
Την Ελλάδα εκπροσώπισε το συγκεκριμένο τραγούδι (Παναγιά μου, Παναγιά μου ο σωστός τίτλος) και όντως αναφερόταν στην εξωτερική πολιτική της Τουρκίας. Δε γνωρίζω εαν ο κανονισμός για το πολιτικό περιεχόμενο ήταν σε ισχύ το 1976.
Εγώ που δεν είμαι Ουκρανός μου άρεσε πολύ η συμμετοχή αυτή γιατί έβγαλε συναίσθημα κάτι που έλειπε σε άλλες συμμετοχές. Φοβερή φωνή και μουσική. Βέβαια θα ήθελα να νικήσει η Αυστραλία, δεν είναι καλό να κερδίζει ένα τόσο πολιτικό κομμάτι αλλά ήταν από τα καλύτερα.Οπωσδήποτε το τραγούδι της Ουκρανίας ήταν –νομίζω- το καλύτερο από τα σαχλά (κατά της συντριπτική πλειονότητά τους) τραγούδια---> λάθος. Όλοι συμφώνησαν πως φέτος ανέβηκε ο πήχης και η Eurovision φαίνεται να έχει αφήσει πίσω της συμμετοχές κιτς και τσίρκα. Επιπλέον να σας υπενθυμήσω ότι η Ελλάδα είχε στείλει πολιτικό τραγούδι το 76 με την Μαρίζα Κωχ (το Αχ Παναγιά μου) αλλά και το 95 με την Ελίνα Κωνσταντοπούλου με το Ποια προσευχή. :-)Και άλλες χώρες έχουν στείλει αν ψάξετε καλά.
Πραγματικα ταπε ολα.. Μονο μια παρατήρηση.. Η φωνη της Κωχ, ουρανια, θεια, σε κλιμακες που σχεδον καμμια συγχρονή της δεν μπορει να συγκριθει... Ο Ο Μαικ Ροζακης διευθυντης ορχήστρας, τοτε στην Χαγη, και κυριως, το Παναγιά μου, Παναγιά μου, παραγγελια του ιδιου του Χατζηδακη... Δεν περιγραφω αλλο..