Οι πολύ βλαβερές βεβαιότητες για το αβέβαιο…

Οι πολύ βλαβερές βεβαιότητες για το αβέβαιο… Facebook Twitter
Οι βεβαιότητες, άλλωστε, παρότι είναι ένα χρήσιμο εργαλείο στα χέρια πρωτίστως των ακροδεξιών πολιτικών και ύστερα των πολιτικών εν γένει, παρέσυραν κατά καιρούς και την αριστερή σκέψη σε «ευκολίες».
3


 

Θα μπορούσε να είναι και ένα είδος δημοσιογραφικού «πειράματος». Αναζητήστε άρθρα και αναλύσεις που γράφτηκαν μετά την τραγωδία του Βελγίου στον προοδευτικό ευρωπαϊκό Τύπο και δη τον γαλλόφωνο. Ύστερα διαβάστε ανάλογες αναλύσεις γνωστών αρθρογράφων στον επίσημο ελληνικό Τύπο. Δυστυχώς, υπάρχει μία εμφανής διαφορά που δεν είναι προς τιμήν μας. Διότι στην πρώτη περίπτωση πλειοψηφούν τα ουσιώδη ερωτηματικά, ανακαλείται το «ευρωπαϊκό πνεύμα» (εκείνο το παλιό και αυθεντικό και ουμανιστικό) και υπερτερούν όσοι αναλαμβάνουν ποσοστό ευθύνης για τη μακρόχρονη πολιτική της χώρας τους. Στη δεύτερη περίπτωση, πάλι, επικρατούν βεβαιότητες, πολλές εκ των οποίων τείνουν να επιρρίπτουν την ευθύνη στη «φύση του Ισλάμ» ή και στην «ανεκτική ευρωπαϊκή δημοκρατία» και έτσι να τάσσονται, διακριτικά ή στυγνά, υπέρ της «οριοθέτησης» της ανοχής και βέβαια υπέρ της όλο και πιο ενισχυμένης «πάση θυσία» ασφάλειας. Και τι παράδοξο! Αυτές οι βεβαιότητες εκφράζονται κυρίως από αρθρογράφους που ήταν κατεξοχήν θιασώτες της παγκοσμιοποίησης και της πολυπολιτισμικότητας, «συνθηκών» που και οι δύο τίθενται τώρα σε αμφισβήτηση.


Αν και ίδιον του ελληνικού θυμικού, οι βεβαιότητες απέναντι σε εξαιρετικά πολύπλοκα προβλήματα μοιάζουν είτε αφελείς είτε εκ του πονηρού.

Στην απομόνωση, που αποδεικνύεται τώρα, με όρους εξελισσόμενου δράματος, όχι μόνο αντεθνική και αντιευρωπαϊκή επιλογή αλλά και καθοριστικός παράγοντας όσων συμβαίνουν.


Στον αντίποδα, πάντως, στο «Nouvel Observateur», για παράδειγμα, ο αρθρογράφος Πασκάλ Ρισέ, αναζητώντας την κυριολεκτικά «θανατηφόρα» έλξη που ασκούν η βίαιη ιδεολογία και οι «πωλητές μίσους» στους νέους μουσουλμάνους της Γαλλίας, του Βελγίου κ.λπ., φρόντισε να επισημάνει ότι «στο ISIS αυτοί οι νέοι δεν έχουν την αίσθηση της απόρριψης, ως ανεπιθύμητα σκουπίδια της δικής μας κοινωνίας». Και αντιστοίχως στη «Libération» ο καθηγητής Ανθρωπολογίας στο Paris VIII Αλέν Μπερτό, κάνοντας μία εξαιρετική ανάλυση της ριζοσπαστικοποίησης γενικώς ως αντίδρασης στην υστερία της «παγκοσμιοποίησης», καθώς και της συντριπτικής διάψευσης του οράματος της «αραβικής άνοιξης», κατέληγε: «Όταν λέμε ότι ο ριζοσπαστισμός "εξισλαμίζεται", δεν είναι επειδή υποτιμούμε το θρησκευτικό πάθος ή το ιστορικό βάθος του θέματος. Είναι γιατί κάνουμε μία ισχυρή υπόθεση σχετική με τις σύγχρονες συνθήκες επιτυχίας του ισλαμισμού σε μία, μόνη γενιά, ιδιαίτερα στη Γαλλία. Αν θα έπρεπε να αναγνωρίσουμε την καθαρά θρησκευτική λογική των δολοφόνων-μαρτύρων, θα οφείλαμε επίσης να κατανοήσουμε γιατί και πώς νέοι άνθρωποι βρίσκουν νόημα σε μια οργή, χωρίς ελπίδα και υπέρβαση. Αν αποτύχουμε να το κατανοήσουμε, τότε δεν μπορούμε παρά να μείνουμε αβοήθητοι απέναντι σε αυτή τη μαζικότητα της συμμετοχής. Δεν μπορούμε να εμποδίσουμε την τζιχάντ να γίνει ένα πιθανό και τραγικό σχήμα εξέγερσης».


Ναι, δεν υπάρχει πια χρόνος για να γίνει μία επί της ουσίας συζήτηση. Και δεν εννοώ μία ιστορική συζήτηση εφ' όλης της ύλης για την πολιτική της Δύσης στη Μέση Ανατολή και στην Αφρική, πολιτική που ευθύνεται κατά μείζονα λόγο για την «κληρονομιά» του μίσους. Εννοώ μία συζήτηση όπως αυτήν που υπαινίσσονται το «Nouvel Observateur» και η «Libération» για την πολιτική που ακολούθησε εδώ και χρόνια η γαλλική κυβέρνηση στα «μπανλιέ» ή το Βέλγιο στο Μόλενμπεκ... Μόνον;

Εμείς, που εύκολα επαναπαυόμαστε σε (αφελείς) βεβαιότητες περί της Ελλάδας που δεν κινδυνεύει καταρχάς, δεν τολμούμε καν να θίξουμε το θέμα της Θράκης. Το εγκαταλείπουμε χρόνια τώρα σε ένθεν και ένθεν πολιτικές σκοπιμοτήτων. Δεν έχει γίνει, έτσι, μια έντιμη απόπειρα απολογισμού της επίσημης πολιτικής του ελληνικού κράτους με διάθεση, χωρίς να απαλλάξει την Τουρκία από την, πάντα καλά και επί μακρόν, προετοιμασμένη στρατηγική της σε τέτοια θέματα, να αποδώσει τα του καίσαρος τω καίσαρι. Για πόσα χρόνια το μουσουλμανικό στοιχείο στη Θράκη και στη Ροδόπη ήταν αφημένο στην τύχη του, περιθωριοποιημένο δηλαδή; Ας όψονται και τα δεξιά αντανακλαστικά, αλλά και τα αριστερά, που αντιμετώπισαν το θέμα με τις δικές τους βεβαιότητες, είτε υπερτονίζοντας είτε παραβλέποντας το γεγονός της πολύ δυσάρεστα επιβεβαιωμένης τα τελευταία χρόνια τουρκικής στρατηγικής στην περιοχή και των κάθε λογής παιχνιδιών χειραγώγησης...


Οι βεβαιότητες, άλλωστε, παρότι είναι ένα χρήσιμο εργαλείο στα χέρια πρωτίστως των ακροδεξιών πολιτικών και ύστερα των πολιτικών εν γένει, παρέσυραν κατά καιρούς και την αριστερή σκέψη σε «ευκολίες».


Δυστυχώς, πανευρωπαϊκά και οι δεξιές-συντηρητικές εμμονές και οι αριστερές ευκολίες άφησαν τις μουσουλμανικές κοινότητες επί χρόνια στην τύχη τους, οδηγώντας τες από διαφορετικές οδούς στο περιθώριο. Στην απομόνωση, που αποδεικνύεται τώρα, με όρους εξελισσόμενου δράματος, όχι μόνο αντεθνική και αντιευρωπαϊκή επιλογή αλλά και καθοριστικός παράγοντας όσων συμβαίνουν. Το δραματικότερο; Η Ευρώπη προσπαθεί μάταια να τα αντιμετωπίσει με επιπλέον μέτρα απομόνωσης.

Το άρθρο είναι από την έντυπη έκδοση της LIFO

3

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Σε ανθρώπινα μέτρα… Aπό την Ναταλί Χατζηαντωνίου

Πλαγιομετωπικά / Σε ανθρώπινα μέτρα… Aπό την Ναταλί Χατζηαντωνίου

Όταν η -περί υγείας- ειλικρίνεια αναφαίνεται σαν γερό μητρικό χαστούκι, έστω και μέσα από τα social media, και αναγκάζει τους πάντες να βάλουν στην άκρη πολιτικές πεποιθήσεις και να ευχηθούν μόνο το καλύτερο
ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ
«Tη σκοτεινή σου μελετάμε πείνα, καχύποπτοι, ανύποπτοι και ύποπτοι»*

Πλαγιομετωπικά / «Tη σκοτεινή σου μελετάμε πείνα, καχύποπτοι, ανύποπτοι και ύποπτοι»*

Ο υπουργός Περιβάλλοντος επιμένει ότι η προαγωγή πριν από τη συνταξιοδότηση δεν είναι ατόπημα, θυμίζοντας εκείνη την κουβέντα του Γιώργου Βουλγαράκη περί νόμιμου και ηθικού
ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ
Ένα παρ' ολίγον σοβαρό τροχαίο στην εφηβεία, που μου έγινε μάθημα ζωής

Πλαγιομετωπικά / Ένα παρ' ολίγον σοβαρό τροχαίο στην εφηβεία, που μου έγινε μάθημα ζωής

Όλοι -ως έφηβοι- το 'χουμε σκάσει από το σπίτι για μια κλεφτή βόλτα με το αμάξι ενός φίλου: κάποτε, όμως, τα πράγματα στραβώνουν κι είναι να απορείς γιατί τα ατομικά μας παθήματα δεν γίνονται μαθήματα συλλογικά
ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ

σχόλια

3 σχόλια
Δεν έχετε καταλάβει ακόμα δυο πράγματα το ένα είναι το λεγόμενο μουσουλμανικο τόξο (διαβάστε περισσότερα !! ) και το δεύτερο είναι ότι κάθε Χριστιανός είναι εχθρός του ισλάμ άρα πρέπει να πεθάνει.....Οι εκτελέσεις και τα βασανιστήρια των Χριστιανών δεν ακούγονται αυτό δεν σημαίνει ότι δεν γίνονται !!!Ο κόσμος καλοπροαιρετα τους βλέπει σαν πονεμένους ανθρώπους (είναι λίγοι αυτοί !! ) ενώ οι φανατικοί ισλαμιστές έρχονται να βλάψουν τους ....¨πας μη μουσουλμάνος¨
Χρειάζεται μελέτη του Ισλάμ γιατίέχειπολλές περιπτώσεις αντιφατικών εντολών ( βλ.Αναστασίου Γιαννουλάτου καθ.Θεολογικής Αθηνών και άλλων).Ουσιαστικά ,πέραν από τα λάθη στις προσπάθειες ένταξης-ενσωμάτωσης στην ευρώπη, είναι αλήθεια ότι δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια -κοινά σημεία γιά τις σχέσεις με μουσουλμάνους .Η συνύπαρξη που έχει μακροχρόνια διαπιστωθεί μεταξύ των διαφόρων χριστιανικών παραλλαγών μεταξύ τους καθώς και βουδιστών με χριστιανούς κλπ στην Αμερική δεν είναι είναι εφαρμόσιμη στους μουσουλμάνους .Οι αριστερές ή δεξιές ερμηνείες δέν έχουν σχέση με την ουσία του προβλήματος,ούτε οι καθαρά κοινωνιολογικές,ενώ ο παράγων αποικιοκρατία έχει παραγνωρισθεί. Οι σχέσεις με τους μουσουλμάνους σαν κοινωνική συνύπαρξη στην ευρώπη χρονολογείται μερικές δεκαετίες μόνον,ενώ και οι ελληνικές εμπειρίες από Αίγυπτο,Κωνστ/λη,Μ.Ασία,Αφρική είχαν άλλες προϋποθέσεις.
Οπωσδήποτε η περιθωριοποίηση είναι αιτία ακραίων συμπεριφορών. Όμως πόσο περιθώριο είναι το Ισλάμ στην Γαλλία ή τη Βρετανία; Με επίσημα και αναγνωρισμένα τζαμιά, με μουσουλμάνους σε υψηλές θέσεις (δικαστικούς, υπουργούς). Ο Jihadi John ήταν περιθώριο; (πήγαινε σε ιδιωτικό σχολείο και ήταν από εύπορη οικογένεια). Στο Βέλγιο ένας τρομοκράτης ήταν απόφοιτος του πολυτεχνείου. Ο άλλος από μία πλήρως ενσωματωμένη οικογένεια με τον αδερφό του πρωταθλήτη στο Τάε Κβο Ντο με την εθνική Βελγίου.