Οι Πέντε Φίλοι της παιδικής μου ηλικίας

 Οι Πέντε Φίλοι της παιδικής μου ηλικίας Facebook Twitter
16

Οι Μυστικοί Επτά, τα Πέντε Λαγωνικά, οι Πέντε Φίλοι: οι ήρωες της βρετανίδας Ένιντ Μπλάιτον (1897 – 1968) που ζούσαν περιπέτειες και έλυναν μυστήρια, διαβάστηκαν από εκατομμύρια παιδιά (και στην Ελλάδα, απ' τις εκδόσεις Gutenberg). Τα τελευταία χρόνια ξαναδιαβάσα τα βιβλία της που τόσο μου άρεζαν όταν ήμουν μικρός και τόσο με επηρέασαν. Δεν έχουν αντέξει στο χρόνο: συνεχείς επαναλήψεις, σταθερή μανιέρα, προβλέψιμες εξελίξεις. Κι όμως, στον κόσμο της υπάρχει μια καθησυχαστική ηρεμία και ασφάλεια.

Πιο πολύ απ' όλους μου άρεσαν οι Πέντε Φίλοι (που σήμερα καταλαβαίνω πως περιλάμβαναν και το πρώτο σχεδόν-τρανς παιδί για ήρωα, την Τζορτζίνα που ντύνεται αγορίστικα, προσπαθεί να περνάει για αγόρι και απαιτεί να τη φωνάζουν Τζορτζ, χρησιμοποιώντας αρσενικές αντωνυμίες). Τα μυστήρια που έπρεπε να λύσουν ήταν συνήθως άκακα και άνευ σημασίας, αλλά η διαδρομή μετρούσε, κι αυτή ήταν γεμάτη γέλιο και δράση. 

Και, περιέργως, φαγητό. 

Τι είναι αυτό το πράγμα με το φαγητό; Ξοδεύονται άπειρες, εμμονικές σελίδες χωρίς προφανή λόγο. Νόμιζα ότι ήμουν μόνο εγώ, όμως με ενδελεχή έρευνα ανακάλυψα πως δεκάδες κριτικοί λογοτεχνίας και θεωρητικοί τόνισαν το ρόλο των τροφίμων στα βιβλία της. Άλλοι την κατηγορούν πως με ήρωες που τρώνε συνέχεια τεράστιες ποσότητες (αλλά παραμένουν λεπτοί) ανέθρεψε γενιές υπέρβαρων παιδιών, άλλοι πιστεύουν πως είχε παιδικά απωθημένα λαιμαργίας. Κάποιος έγραψε πως λόγω της έλλειψης τροφίμων κατά τον πόλεμο ήθελε να προσφέρει ελπίδα στους μικρούς αναγνώστες ενώ μία ερευνήτρια που διάβασε όλα τα βιβλία της σε ένα μήνα πρόσεξε πως ασυναίσθητα έβαλε τέσσερα κιλά.

 

 

 Οι Πέντε Φίλοι της παιδικής μου ηλικίας Facebook Twitter

 

Είναι πραγματικά γελοίο: κάθε πρωινό, γεύμα, απογευματινό και δείπνο περιγράφεται με την παραμικρή λεπτομέρεια και με κάθε υπερβολή - ακόμα κι όταν υπάρχουν σημαντικότερα πράγματα της πλοκής που περνιούνται στο ντούκου.

Δεν είναι μόνο πως η απόλαυση των ηρώων μοιάζει οργασμική, είναι και η τεχνική της Μπλάιτον που θεωρεί πως με το φαΐ και τις σκανδαλιστικές περιγραφές του δίνει στους αναγνώστες αυτό που θέλουν περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο.

Ναι, καταλήγω: το φαγητό στα παιδικά βιβλία της Ένιντ Μπλάιτον είναι ό,τι είναι το σεξ στην ενήλικη λογοτεχνία.

 Οι Πέντε Φίλοι της παιδικής μου ηλικίας Facebook Twitter

Να ένα τελείως τυχαίο παράδειγμα της χρήσης του φαγητού στους Πέντε Φίλους.

Το βιβλίο που διάβασα ως μεγάλος (που μάλιστα δεν είναι και το πιο «γεμάτο» με γαστρονομικές αναφορές) λέγεται Oι Πέντε Φίλοι σε Δυσκολίες.

 

Σκάναρα αποσπάσματα με φαγητό - σκηνές που, κατά τα άλλα, δεν παίζουν κανένα ρόλο στην πλοκή. 

 

Μοιάζουν με τσόντες, με κομμάτια που προστέθηκαν εκ των υστέρων στην υπόθεση και είναι χαρακτηριστικά της εμμονής που ανέφερα πιο πάνω. Διαβάζονται και σαν εξωφρενικό έργο τέχνης. 

 

 Οι Πέντε Φίλοι της παιδικής μου ηλικίας Facebook Twitter
Μια σελίδα από ττην αγγλική έκδοση

 

img445


img482.

  

img480
 

img422
 

img483
 

img479
 

img454
 

img419
 

img420
 

img421
 

img484

(Διευκρινίζω ότι η υπόθεση του συγκεκριμένου βιβλίου -τα παιδιά ερευνούν κάτι περίεργες λάμψεις που βγαίνουν από ένα παλιό σπίτι- δεν έχει καμία σχέση με το φαγητό.)

img485
 

img431

img434
 

img435

img433
 

img430
 

img436
 

img437
 

img423
 

img424
 

img432
 

img425

img426

img429
 

img452
 

img443
 

img444
 

img446
 

img453
 

img441
 

img442
 

img439
 

img447
 

img438
 

img440
 

img448
 

img418

(Πλέον το κείμενο διαβάζεται ως ένα παρανοϊκό κολάζ - μια ολοκαίνουρια, μπερδεμένη, μεταμοντέρνα αφήγηση.)
 


img449

img427
 

img470
 

img471
 

img460
 

img469
 

img459
 

img458
 

img468
 

img457

(Ναι, είναι στ’ αλήθεια όλα απ’ το ίδιο βιβλίο)



img466
 

img467
 

img456
 

img455
 


img464
 

img465
 

img463
 

img450
 

img461
 

img472
 


img477
 

img476
 

(επιτέλους ετοιμάστηκαν!)


img475
 

img473
 

img474
 

img462
 

img451

 

 Οι Πέντε Φίλοι της παιδικής μου ηλικίας Facebook Twitter

16

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

11 σχόλια
Διάβαζα και εγώ τέτοια βιβλία μικρός. Μου άρεσε η ομάδα με τον χοντρούλη (δεν θυμάμαι ποιο ήταν από όλες τις σειρές) καθώς και οι τρείς λεβέντες που έπαιρναν αποστολές από τον Άλφρεντ Χίτσκοκ αλλά αυτό νομίζω ότι δεν ήταν Ένιντ Μπλάιτον.
Πω πω τι μου θύμισες τώρα!Ομορφες εποχές...Τους Μυστικούς Εφτά και τους Πέντε Φίλους τα "κληρονόμησα" από μια συγγενή που μεγάλωσε και δεν τα ήθελε πια. Τα καταβρόχθισα κυριολεκτικά σε ένα καλοκαίρι (καλά, όχι και τις δύο σειρές, μία από τις δύο).Και οι δύο σειρές αυτές ήταν σε paperback. Υπήρχε όμως και μια άλλη σειρά ανάλογη που ήταν σε hardcover και που ήταν η αγαπημένη μου και είχα αγοράσει με το χαρτζιλίκι μου σιγά-σιγά όλα τα βιβλία.Σπάω το κεφάλι μου να τη θυμηθώ... αργκχχχ
Ναι όντως το Σαιντ Κλαιρ ήτανε hardcover σε αντίθεση με τα άλλα που ήταν paperback. Και εκεί ακριβώς είχα δει το συνδυασμό σαρδέλας-γάλα-τυλιγμένο-σε-δεν-ξέρω-κ-εγώ-πια-τι που λέω πιο πάνω.
Αυτά τα βιβλία ευθυνονται για το ότι ακόμα μου αρέσει η "λεμονάδα" Το πόσες πίνανε ούτε που θυμάμαι. Το τσάϊ στο σπίτι μου ήταν κάτι που το πιναμε όταν ήταν άρρωστοι. Πέρασαν χρόνια για να καταλαβω τι εννοούσαν λέγοντας "θα επιστρέψουμε για το τσάϊ". Δεν κατάλαβα ΠΟΤΕ αυτο που ξυπνάγανε και τρώγανε μεσα στη μεση της νύχτας, ακόμα δεν το καταλαβαινω. Το γάλα με τα μπισκότα επίσης, το πίνανε το ΑΠΟΓΕΥΜΑ, στο σπίτι μου το γάλα το πίναμε το πρωι, όπως και το πρωινο με χοιρομερι και αβγα (Μαλλον φταίει που σιχαινομαι τα αβγα). Δεν είχα συνειδητοποιήσει ΠΟΣΟ εμμονικα με το φαγητο είναι τα βιβλία. Αλλα οσο ναναι τα νοσταλγησα ειδικα τοτε που τα εχωνα κι εγώ πίσω απο το βιβλίο της ιστορίας (a propos σημερα τσακωσα την κόρη μου να το κάνει με το βιβλίο των μαθηματικών και ενα αναλογο προεφηβικο αναγνωσμα)
'Αλλος ένας που θυμάται το φαγητό σε αυτό το βιβλίο και, κυρίως, τον συνδιασμό λεμονάδας και μπισκότων που φαινόταν κάτι γοητευτικά ξένο στην Ελληνικό μου κόσμο και, όντως όπως κ άλλη τόνισαν, έδινε ένα αίσθημα ασφάλειας και θαλπωρής.
Διαβαζω στο Wikipedia:"(...)Επίσης σημαντική είναι η σειρά 21 βιβλίων Τα πέντε λαγωνικά. Οι 21 τόμοι που αποτελούν τη συγκεκριμένη σειρά βιβλίων, γράφτηκαν και εκδόθηκαν στη Μεγάλη Βρετανία από το 1942 μέχρι το 1963 και το θέμα τους είναι τα παιδιά και η σχέση τους με τα σκυλιά.(...)". Ποσο εκτος θεματος ειναι, εμεινα με ανοιχτο το στομα! Παντως τα βιβλια της ηταν σχεδον εθιστικα, θυμαμαι οτι πηγαινα στο δωματιο για να διαβασω Ιστορια 2ας Γυμνασιου,και ανταυτου ρουφουσα τα βιβλια των 5 Λαγωνικων!
Θυμάμαι χαρακτηριστικά και κάτι.. μυστήριους συνδυασμούς φαγητών, κάτι σε σαρδέλες τυλιγμένες μέσα σε ψωμί ή κέικ βουτηγμένο σε.. γάλα (;) Θα πρέπει να ήταν η πρώτη "νομιμοποίηση" στο μυαλό μου περίεργων συνδυασμών - που παιδιά πολλά τα τρώγαμε όλα σκέτα και χωρίς πολλά μπερδέματα.Εμένα πάντως αν με είχε επηρεάσει η Μπλάυτον να τρώω μικρή θα είχε καταχαρεί η μάνα μου, που ήμουν ανάφαγο και καχεκτικό. Δεν όμως. Λες να το είχα κρατήσει υποσυνείδητα και γι'αυτό μετά μεγαλώνοντας του δωσα και κατάλαβε;;
Και στην αστυνομικη λογοτεχνια ''για μεγαλους'', το ιδιο δε συμβαινει; Τα θρυλικα γευματα του Πεπε Καρβαλιο, τα λαδερα του Χαριτου, τα θαλασσινα του Μονταλμπανο, για να πουμε μερικα παραδειγματα. Νομιζω οτι λειτουργουν χαλαρωτικα για τον αναγνωστη, διακοπτουν την αγωνια της υποθεσης. Παντως ως παιδακια, η αδελφη μου κι εγω συζητουσαμε πολυ σοβαρα οτι ηταν αδυνατο ν' ανοιξουμε βιβλιο της Ε. Μπλαυτον χωρις κατι φαγωσιμο διπλα μας!
ναι, ναι, ναι, θυμάμαι πόσο πολύ εντύπωση μου έκανε το φαγητό σε αυτά τα βιβλία, ειδικά τα πρωινά γεύματα σε μια εποχή που ακόμα και τα κορνφλέηκς ήταν πολυτέλεια στην ελληνική αγορά, και το πρωινό ήταν αποκλειστικά ένα ποτήρι γάλα , στην καλύτερη περίπτωση με μια κουταλιά χέμο. Και θυμάμαι επίσης πως όλες αυτες οι περιγραφές φαγητών μου δημιουργούσαν μια αίσθηση ασφάλειας και θαλπωρής.Πάντως δεν συμφωνώ ότι τα μυστήρια που έλυναν οι πέντε φίλοι ήταν ασήμαντα, ειδικά για την ηλικία τους, αντιμετώπισαν κακοποιούς, λαθρέμπορους, αμαρτωλά οικογενειακά μυστικά κλπ, κλπ