Αυτά τα βιβλία ευθυνονται για το ότι ακόμα μου αρέσει η "λεμονάδα" Το πόσες πίνανε ούτε που θυμάμαι. Το τσάϊ στο σπίτι μου ήταν κάτι που το πιναμε όταν ήταν άρρωστοι. Πέρασαν χρόνια για να καταλαβω τι εννοούσαν λέγοντας "θα επιστρέψουμε για το τσάϊ". Δεν κατάλαβα ΠΟΤΕ αυτο που ξυπνάγανε και τρώγανε μεσα στη μεση της νύχτας, ακόμα δεν το καταλαβαινω. Το γάλα με τα μπισκότα επίσης, το πίνανε το ΑΠΟΓΕΥΜΑ, στο σπίτι μου το γάλα το πίναμε το πρωι, όπως και το πρωινο με χοιρομερι και αβγα (Μαλλον φταίει που σιχαινομαι τα αβγα). Δεν είχα συνειδητοποιήσει ΠΟΣΟ εμμονικα με το φαγητο είναι τα βιβλία. Αλλα οσο ναναι τα νοσταλγησα ειδικα τοτε που τα εχωνα κι εγώ πίσω απο το βιβλίο της ιστορίας (a propos σημερα τσακωσα την κόρη μου να το κάνει με το βιβλίο των μαθηματικών και ενα αναλογο προεφηβικο αναγνωσμα)