Πολύ Κακές Κριτικές: ''Οι πουτ@νες του Αλέξανδρου Ρήγα''

Πολύ Κακές Κριτικές: ''Οι πουτ@νες του Αλέξανδρου Ρήγα'' Facebook Twitter
14

Ευχαριστώ την Κρίστη που εντόπισε και μου έστειλε αυτήν την Πολύ Κακή Κριτική...

Οι πουτάνες του Αλέξανδρου Ρήγα

από τον Γιάννη Παπαδημητρίου 

Την Κυριακή το βράδυ αποφάσισα να πάω στην παράσταση «Τα παιδιά θα ’ρθουνε στις οχτώ», των Αλέξανδρου Ρήγα και Δημήτρη Αποστόλου. Δεν είχα ανάγκη να ακονίσω τις πνευματικές μου ικανότητες, απλώς να περάσω ευχάριστα το βράδυ μου, χωρίς πολλές σκοτούρες. Άλλωστε, οι δυο τους στο παρελθόν μου ’χαν χαρίσει αλησμόνητες στιγμές γέλιου. Στα δεκατρία μου, η Ντένη Μαρκορά ήταν η αγαπημένη μου ηρωίδα, ενώ αργότερα, στην κοινωνία των Γαργαλιάνων («Μπαμπά, μην πεθάνεις ξανά Παρασκευή»), είδα με χιούμορ να αναδεικνύονται αρκετά κωμικοτραγικά στοιχεία της ελληνικής επαρχίας. Ωστόσο, η εμπορική επιτυχία που κουβαλάει στο μάρσιπό του το συγκεκριμένο καλλιτεχνικό δίδυμο και τα θετικά σχόλια που διάβασα για το έργο εξανεμίστηκαν από το πρώτο πεντάλεπτο. Εξαιτίας της περιέργειάς μου έκανα το λάθος να μείνω ως το τέλος, με συνέπεια να φύγω από το ανοιχτό θέατρο του Δήμου Συκεών εξοργισμένος.

Η παράσταση, που από μόνη της καταργεί οποιαδήποτε απόπειρα σοβαρής αξιολόγησης, είναι ένας κακόγουστος αχταρμάς από πρόχειρα και πολυφορεμένα πολιτικά σχόλια («αυτή είναι κυβέρνηση γονικής παροχής»), από εξυπνακίστικες ατάκες που υποτίθεται ότι αναδεικνύουν με γλαφυρό τρόπο τα σύγχρονα κοινωνικά ζητήματα της παραπαίουσας ελληνικής κοινωνίας (π.χ ο Ηλίας Κασιδιάρης εμφανίζεται ως η νούμερο ένα φαντασίωση της μέσης σεξουαλικά καταπιεσμένης νοικοκυράς, «αχ, και να ’μουνα η Δούρου») και από βρισιές. Ωμές βρισιές, με το τσουβάλι. Δυστυχώς, το αναμφισβήτητο ταλέντο της Βασιλικής Ανδρίτσου εξαντλείται στο να αναπαράγει κυριολεκτικά αμέτρητες φορές τη λέξη «πουτάνα» και να μουντζώνει τον άντρα της, Αλέξανδρο Ρήγα. Όσο ξεπερασμένη είναι αυτή η χειρονομία ως τρόπος έκφρασης, άλλο τόσο παλαιολιθική στο στήσιμό της ήταν ολόκληρη η ιστορία.

Βασισμένη στην ευκολία του «stand up», για να φαίνεται άμεση και να σέρνει βίαια το κοινό στο κόλπο, στερείται οποιουδήποτε στοιχείου φαντασίας ή, έστω, αυτοσχεδιασμού. Το κλασικό δίπολο της ρουτίνας δύο παντρεμένων, που αλληλοκατηγορούνται για το κάθε τι, έχει κουράσει. Μέχρι εκεί φτάνει η έμπνευσή σας, κύριε Ρήγα, να λέτε ότι οι πορδές σας θυμίζουν μηχανή «Γιούγκο»; Εδώ, στη Θεσσαλονίκη, το αστείο αυτό το λένε πριν εμφανιστεί ο Γκάλης. Πέρα από το θλιβερό ζευγάρι, ο τρόπος που η παράσταση πραγματεύεται ευαίσθητα ζητήματα, όπως η ομοφυλοφιλία ή η σχέση των γονιών με τα παιδιά, είναι χυδαίος και προσβλητικός. Η μάνα εξομολογείται γελώντας(!) ότι το εξάχρονο παιδί της την αποκαλεί «πουτάνα», επειδή ο πατέρας του το έχει διδάξει ότι «όλες οι γυναίκες είναι πουτάνες». Το ’πε τόσες φορές, σε τόσες παραλλαγές, που μου τρύπησε τα αυτιά. Από την άλλη, ο άντρας της, που της είχε απαρνηθεί δεκάδες φορές να την ικανοποιήσει σεξουαλικά, της αποκαλύπτει -με μελό ύφος, αλά Ξανθόπουλου- ότι είναι αμφισεξουαλικός και ότι την απάτησε με τον δικηγόρο τους. «Το ξυρίζεις, βρε, το δελφίνι;», ήταν η αντίδρασή της.

Αν δεν έχετε δει το έργο -έχετε γλιτώσει από εγκεφαλικό- μη βιαστείτε να μου καταλογίσετε πουριτανισμό ή μικροαστική ηθικολογία. Αυτό δεν είναι «κωμικό θρίλερ», όπως το χαρακτηρίσατε, κύριε Ρήγα, στη συνέντευξη Τύπου, είναι η επιτομή της χυδαιότητας. Και όχι τόσο για τις βρισιές, που μονοπωλούσαν τον χρόνο της παράστασης, όσο για το τέλος που επιλέξατε. Έπειτα από δύο ώρες κατακρεούργησης του μυαλού μας, τολμήσατε να βάλετε και ηθικό δίδαγμα, με τον στόμφο του Μίλαν Κούντερα. «Ζήστε, ζήστε», φώναζε η Βασιλική Ανδρίτσου λίγο πριν πέσουν τα φώτα. Δεν πίστευα στα μάτια μου, κάποιοι είχαν συγκινηθεί κιόλας. «Χριστέ μου, τι ακούω και δε σωριάζομαι;», που θα έλεγε και η αγαπημένη μου Ντένη.

Τα λόγια της ηθοποιού ένιωθα ότι εκτοξεύονται απειλητικά στο πρόσωπό μου, όπως τα σποράκια που κρατσάνιζε κι έφτυνε στο τσιμέντο με αδιαφορία ο κύριος από πίσω μου. Βέβαια, το μεγαλύτερο πλήγμα ήρθε τη στιγμή της υπόκλισης, όπου ο κόσμος -όρθιος- χειροκροτούσε ενθουσιασμένος και αποθέωνε τους δύο ηθοποιούς. Από την ντροπή μου, έφυγα αμίλητος και με σκυμμένο το κεφάλι. Δεν έχουμε μόνο τους πολιτικούς που μας αξίζουν, αλλά και τους καλλιτέχνες που μας εκφράζουν. Θα ζήσουμε, κύριε Ρήγα, δεν περιμέναμε εσάς να μας το υπενθυμίσετε. Το σίγουρο όμως είναι ότι θα ζήσουμε πολύ καλύτερα χωρίς τις δικές σας παραστάσεις. Οι δικές σας «πουτάνες» δεν κατοικούν εδώ για να μας κλέβουν τον πολύτιμο χρόνο μας.

14

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

9 σχόλια
Η βασιλική ανδρούτσου πρέπει να καταλάβει κάποια στιγμή-και όσο ειναι καιρός-ότι δεν μπορεί να παίζει σε ό,τι της προτείνουν και μάλιστα με μια μανιέρα. Κάποιοι επιμένουν να πουλάνε "Τρίχες" για μεταξωτές κορδέλλες ...
Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω προς τι τόσο μίσος ενάντια στα 90's...Είναι αλήθεια πως η δεκαετία του 90 θα μπορούσε κανείς να πει πως ήταν ένα γνήσιο παιδί της λαϊκής κουλτούρας που σαν όλα τα παιδιά θα ακολουθούσε τα βήματα των γονιών του όσον αφορά την μαζική παραγωγή προϊόντων τέτοιου περιεχομένου. Μπορεί τώρα που η κοινωνία μας δείχνει να αρχίζει να αμφισβητεί τις αφηγήσεις του παρελθόντος (σε πολύ μικρό ακόμα βαθμό) όλα αυτά να μας φαίνονται γελοία, τότε όμως αποτέλεσαν καινοτομία. Η ελληνική τηλεόραση όσο στραβά και να έχει διαμορφωθεί είναι ακόμα στην εφηβεία της (πάντα κατ'εμέ) αν τη συγκρίνει κανείς με άλλα τηλεοπτικά δίκτυα του εξωτερικού. Ας μη ξεχνάμε όμως και τις διαφορές στις συνθήκες δημιουργίας εαν είναι να συγκρίνουμε με τις ξένες σειρές (ειδικά της Αμερικής) η αλήθεια είναι πως όσα και να το ήθελα δεν πρόκειται ποτέ να φτάσουμε το επίπεδο τέτοιων παραγωγών καθώς στην ελλάδα δεν υπάρχουν ούτε τα μέσα ούτε οι πόροι για να γίνει κάτι τέτοιο. Τα κανάλια δεν θα επέτρεπαν ποτέ μία σειρά η οποία ξεπερνούσε ένα συγκεκριμένο budget ή μια σειρά που λόγω της περιπλοκότητας της δε θα είχε απήχηση σ'ένα κοινό μάλλον απαίδευτο. Το ίδιο ισχύει και για τα Varieté της Ρούλας είναι απλά ένα αποτέλεσμα της pop culture και αντικατροπτίζει κατά πολύ την κοινωνία της εποχής. Το οτι δεν είχαν μεγάλη ή σπουδαία πολιτιστική αξία δεν σημαίνει οτι ήταν αποτυχία γιατί ο σκοπός τους δεν ήταν η ψυχαγωγία αλλά η διασκέδαση.Οι ήθοποιοί της γενιάς αυτής έπεσαν θύματα της παντοκρατορίας της τηλεόρασης για βιοποριστικούς κυρίως λόγους (ας είμαστε ειλικρινείς κανένας δεν το έκανε για την ψυχή της μάνας του) και πολλοί από αυτούς έπεσαν στην παγίδα του ίδιου στύλ το οποίο αρχικά μπορεία να ήταν καινοτόμο αλλά καθώς σταδιακά δε συμβάδιζε με την κοινωνία άρχιζε να φαντάζει καρικάτούρα και ξένο ως προς το περιεχόμενό του. Κλασσικό παράδειγμα είναι πως όλοι σχεδόν αναγνωρίζουμε το γεγονός οτι οι "2 ξένοι" ήταν μία σειρά φαινόμενο για τα δεδομένα της εποχής με πρόσωπα ατάκες και γεγονότα τα οποία άφησαν ιστορία (Ντένη Μαρκορά φερειπείν), δυστύχώς οι μετέπειτα δημιουργίες θύματα των επιταγών του κέρδους και της επιτυχίας (έννοιες παράλληλες αλλά όχι πάντα ταυτόσημες) προσπάθησαν τα ακολουθήσουν την πεπατημένη γεγονός το οποίο βγαίνει προς τα έξω. Το πρόβλημα είναι όταν αυτή η πεπατημένη περνάει και στο θέατρο, ένα χώρο που παραδοσιακά έχει λιγότερα έσοδα -συνήθως- από την τηλεόραση αλλά παρέχει στον ηθοποιό μεγαλύτερη καλλιτεχνική ελευθερία και αμεσότητα. Όταν έχεις να διαλέξεις ανάμεσα σε τόσα σπουδαία έργα και αποφασίζεις να ανεβάσεις αυτό ίσως δεν αντιλαμβάνεσαι την ανάγκη του κόσμου αυτό το "Ζήστε,ζήστε!" να είναι ειλικρινές και όχι απλά ένα εμπορικό τσιτάτο προκειμένου να κάνεις εισπράξεις.Από την άλλη μεριά δεν γίνεται δυστυχώς και όλα τα έργα να είναι εξίσου καλά ειδικά συγκρινόμενα πάντα με το καλύτερο σου έργο. Τελειώνοντας το παραλήρημά μου θα ήθελα να πω πως όσα κακά και να είχαν τα 90's δεν πρόκειται ποτέ να τα μισήσω ή να τα κατηγορήσω για την κατάντια της τηλεόρασης (μάλλον το αντίθετο θα έπρεπε να γίνει) ή ακόμα και για τη δική μου κατάντια που είμαι μεγαλωμένος κατα κύριο λόγο μέσα σε αυτά, καθότι ήταν πολύ περισσότερα από 2-3 σειρές (που πλέον αγγίζουν και τα όρι της "cultίλας"). Υ/Γ: Στην τέχνη όπως και στην τηλεόραση δεν υπάρχει σωστό και λάθος. Το ποιοτικό είναι μια έννοια άκρως υποκειμενική και αμφιλεγόμενη που μπορεί να μην ανταποκρίνεται με τον ίδιο τρόπο σε όλα τα γούστα. Την αξία ένα έργο την έχει από μόνο του εφόσον εκφράζει ένα κομμάτι του εαυτού του καλλιτέχνη. Το αν αυτή θα ανταποκρίνεται σε εμάς είναι καθαρά θέμα επιλογής και προτιμήσεων. Άμα δε σ'αρέσει κάτι δεν το βλέπεις -αυτή είναι και η μεγαλύτερη απαξίωση που μπορεί να προσφέρει κανείς αντί του "κραξίματος" το οποίο έχει πόρρω αντίθεση από την κριτική και της γκρίνιας για τα χαμένα χρήματα κα ώρα.
νομιζω πως θεωρητικά τουλάχιστον, το ποιοτικό με την έννοια ότι κάτι είναι καλό, έχει δουλευτεί, ειναι προσεγμένο κτλ υπάρχει.. Όμως υπάρχουν κάποια πράγματα που είναι αντικειμενικά, μη ποιοτικά και μάλιστα απόλυτα κακά, σε σημείο να λιώνει ο εγκέφαλος σου ή να ματώνουν τα μάτια σου. σε αυτή την κατηγορία ανήκουν και τα προϊόντα των συγκεκριμένων κυρίων, και πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω γιατι οι δύο ξένοι δοξάζονται τόσο πολύ, 2 φορές το είχα δει και δεν παρατήρησα κάποια διαφορα από τα όσα περιγράφονται στο άρθρο, εξαίρεση μια-δυο καλές ατάκες.
Μού θύμισε εκείνες τις ελεεινές εποχές πού η τηλεόραση (η ιδιωτικη, να ξηγιόμαστε) εξαντλούνταν σε "Τσάο" ή "Ρούλα" με τις άπειρες wannabe γλάστρες πού τωρα έχουν προαχθεί σε επιτυχημένες πανελίστριες, την προσπάθεια της Αννας Μαρίας να κάνει διεθνή καριέρρα, πού ευτυχώς ενας χριστιανός στραβώθηκε και την πήρε και το γλυτώσαμε, το Ερωτοδικείο με τραβεστί να ξεμαλλιάζονται, την Ρούλα Βροχοπούλου να κλαίει και να οδύρεται γιατι ο αλβανός γκόμενος με τον οποίον είχε μόνο 43 χρονια διαφορά, ξαφνικά την παράτησε και της πήρε και το τζιπ φεύγοντας γιατο Αργυρόκαστρο, τη Νατάσα Ράγιου να αναρωτιέται στο μεσημεριανό κοινό την ώρα πού στην κατσαρόλα έβραζε η canard al orange, "ειναι η Σερτάμπ σατανίστιρια ή όχι?" πράγμα πού θα το μαθαίναμε μετα τις διαφημίσεις και την Τατιάνα να κλείνει σπίτια χωρις καμμια τύψη. Το απόγευμα, εκτός απο μερικες αναλαμπές, οχι γιατι ήταν όλα ωραια αλλά γιατι συγκριτικά με τα αλλα ηταν καπως καλύτερα, ειχε το Χαι-Ροκ, μιά εμετική παιδική σειρά με πρωταγωνιστη τον ever αταλαντο Φιλιππίδη, μιά άλλη σειρά με έναν υδραυλικό, τον always γκόμενο της και καλά αγάμητης επιστημόνισσας (αχρηστος, απο πάνω ως κάτω, τουλάχιστον να βαζανε τον συχωρεμένο τον Κούρκουλο να κάνει τον υδραυλικό, αντε να παει, αλλά αυτο το πράγμα???) πού ειχε και μιά ψιλή χροιά τσόντας στην υπόθεση γιατι αυτη (η αγαμητη επιστημόνισσα) γωναξε τον υδραυλικό απο τον χρυσο οδηγό να της φτιάξει τον θερμοσίφωνα, να μην πω για την Βίρνα Δρακου και την Τζάιαντ, και τέλος πάντων πράγματα απίστευτα πού δυστυχώς ΕΙΧΑΝ ΚΑΙ ΕΧΟΥΝ ΚΟΙΝΟ... Να με συγχωρειτε αλλά δεν νοίζω οτι και οι περιβόητοι ελληνες ηθοποιοί προσφεραν τόσα πολλά στην τεχνη.. αν θεωρούν τα τούρκικα σαβούρες, θα ήθελα να τους θυμίσω τα δικά τους πεπραγμένα την δεκατία τού ογδόντα και την παρακατηθήκη πού άφησαν πίσω τους αλλά και πόσο μόρφωσαν και εκαναν καλύτερο το κοινό τους... Σε ολες μα ΟΛΕΣ τις σειρες τού Ρήγα, όλοι, μα ΟΛΟΙ για κάποιο ανεξήγητο λόγο φωνάζουν και ειναι γνωστο οτι οι ατάκες ειναι παρμένες απο διαφορα σημεία της πόλης, οπως έκαναν πολλοί "θεατρικοί συγγραφεις".. Τι περιμένατε δηλαδή να δείτε? το Οσκαρ? Αυτο πού σε κάνει πραγματικα να κουνας το κεφάλι ειναι οτι αυτες οι παρστασεις δυστυχως έχουν κοινό, σνα τις παραστασεις (ο θεός να τις κάνει) τού Μαρκου Σεφερλη.. Ετσι λοιπόν, ακόμα και άν υποθέσουμε ότι ο ηθοποιός, αλλά και όλο το κάστ γενικά, θέλει να βγάλει κάτι ποιοτικό, δυστυχώς το κοινό δεν ακολουθεί... Ελπίζοντας οτι οι νεότεροι θα αποζητήσουν κάτι σωστότερο και ποιοτικότερο, οχι "τεχνη τραβηγμενη απο το μαλλί" απλά κατι ποιοτικότερο, δηλαδή βγαινοντας απο τον χωρο της παράστασης να ειναι λιιιιιιιιγο καλύτεροι απο οταν μπήκαν, αναμένω...ΥΓ. Ο υδραυλικός λεγόταν Σάκης
αυτη η παρασταση ηταν τραγικη..ολες οι ατακες ηταν παρμενες απο το facebook kai twiter.καμια πρωτοτυπια..θα ελεγα μια κοτσανα και μιση..βαρετο και μονοτονο μεχρι αηδιας.
Τουλάχιστον θα έπρεπε να υπάρχει μια "προειδοποίηση" ώστε να μην υπάρχουν παιδιά στο θέατρο .... αν και εδώ που τα λέμε ούτε ενήλικες θα έπρεπε να υπάρχουν.... Δυστυχώς ήταν μεγάλη "πατάτα".... προτιμώ να μείνω σε αυτό το σχόλιο και να μην αραδιάσω όσα μου έρχονται.... είναι κρίμα να κάνουν τέτοιες αρπαχτές στις μέρες μας και να διαγράφουν την όποια πορεία τους...
Παραδόξως πάντως, μερικοί γράφουν πολύ καλύτερα για την τηλεόραση απ' ό,τι για το θέατρο. Λογικά η τηλεόραση (45 σελίδες το επεισόδιο, χρονική πίεση κτλ.) θα έπρεπε να τους δυσκολεύει περισσότερο.
Πες τα χρυσόστομε!! Ακριβώς αυτά σκεφτόμουν και εγώ όταν τελείωσε η παράσταση. Χυδαίο "χιούμορ", κουραστικοί διάλογοι και ένα ζευγάρι που στερείται κυρίως σεβασμού ο ένας προς τον άλλον. Από τις χειρότερες παραστάσεις της χρονιάς και ευτυχώς που δεν πλήρωσα εισητήριο!Το ερώτημα είναι, μήπως τελικά έτσι είμαστε και δεν το έχουμε αντιληφθεί ακόμα; Μήπως τελικά έτσι είναι τα σύγχρονα ζευγαρια δυστυχώς; Και μήπως τα πιτσιρικια έτσι μιλάνε πλέον στους γονείς τους, βρίζοντάς τους; Αυτά είναι τα ερεθίσματα που έχουμε και έχουν και αυτό αντικρίζουμε όλοι όταν ανοιγουμε την τηλεόραση... Από το κακό στο χειρότερο πάμε...
Έτσι ακριβώς! Απέτυχα φρικτά στο να πείσω την ανεψιά μου να μην πάμε, αλλά ελλείψει άλλων εκδηλώσεων στην τοσοδούλα πόλη μας τί να κάνω η έρμη θεία, πήγα. Και πλήρωσα 20+15=45 ευρώ. Η μοναδική διαφορά με το κείμενο ήταν πως οι περισσότεροι δεν χειροκρότησαν καν, πράγμα που βεβαίως δεν είχε κάποια επίπτωση στο ταμείο της παράστασης.Το ανήψι μού ζήτησε συγνώμη.