ΒΙΒΛΙΟ
Βιβλίο /

Με ποιο βιβλίο έκλαψες τελευταία;

Μια γερή πεντάδα για ευσυγκίνητους αναγνώστες

Facebook Twitter
ΤΗΣ ΛΕΝΑΣ ΦΟΥΤΣΙΤΖΗ
ΤΗΣ ΛΕΝΑΣ ΦΟΥΤΣΙΤΖΗ
21

Με ποιο βιβλίο έκλαψες τελευταία;

Δε νομίζω να έχω κλάψει στ’ αλήθεια με βιβλίο. Έχω καταστενοχωρηθεί, έχω κατατρομάξει, έχω θυμώσει - αλλά δε νομίζω να έχω κλάψει.

Ξέρω όμως ότι πολλοί κλαίνε, και σχεδόν τους ζηλεύω. Μπορεί να μην τα καταφέρνω, αλλά υπάρχουν βιβλία που το ενθαρρύνουν πολύ. Ακολουθεί μια προσωπική πεντάδα, βγαλμένη μέσα από την λίστα του goodreads. Προσθέστε (ή αφαιρέστε) ελεύθερα:

1. Το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ

Εντάξει, το διάβασα όταν ήμουν μικρή, γύρω στην ηλικία της ίσως, αλλά η απόγνωση και η απέραντη στενοχώρια που δεν έχει happy end – την ανακαλύπτουν λίγους μήνες πριν τελειώσει ο πόλεμος! Αυτό το σοκ το θυμάμαι ακόμα.

2. ΟμικρόςΠρίγκηπας, Antoine de Saint-Exupéry 

Εντάξει, κι αυτό το διάβασα όταν ήμουν μικρή, αλλά μάλλον τότε δεν κατάλαβα και πολλά. Αυτό που μου έμεινε είναι μια μελαγχολία που φαντάζομαι ότι κάποιον μπορεί να τον κάνει να πλαντάξει.

3. Οι άθλιοι, Βίκτορας Ουγκό

Οι άθλιοι είναι πράγματι σε τέτοια κατάσταση αθλιότητας, με τόσες λεπτομέρειες και σε τόσα επίπεδα, που αν δεν αισθανθείς τη μιζέρια τους διαβάζοντάς το, μάλλον δεν έχεις ψυχή.

4. Η εξιλέωση, Ian McEwan

Δεν πιστεύω να είδατε μόνο την ταινία; Η τεράστια απάτη της ηρωίδας κατασπαράσσει σε τέτοιο βαθμό τη ζωή των άλλων που η απόγνωση μπορεί να σε φέρει κοντά στα δάκρια. Διαβάστε το οπωσδήποτε.

5. Τα σταφύλια της οργής, Τζον Στάινμπεκ

“Κι η Αμερική, μη νομίζεις πως είναι και τόσο μεγάλη. Δεν υπάρχει χώρος για μένα και για σένα, για τους όμοιούς μου και για τους όμοιούς σου, δε χωράνε μαζί πλούσιοι και φτωχοί στην ίδια χώρα, δε χωράνε κλέφτες και τίμιοι άνθρωποι μαζί, ούτε η πείνα μαζί με το πάχος”. Τώρα, ακόμα πιο επίκαιρο. Για να ρίξετε μαύρο δάκρυ.

Βιβλίο

Tags

21

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η πρώτη αγάπη: Ένας τόπος όπου ζεις πραγματικά

Βιβλίο / Αρρώστια είναι ν’ αγαπάς, αρρώστια που σε λιώνει*

«Ανοίξτε, ουρανοί»: Το queer μυθιστόρημα ενηλικίωσης του Βρετανοϊρλανδού ποιητή Σον Χιούιτ αποτελεί το εντυπωσιακό ντεμπούτο του στην πεζογραφία, προσφέροντας μια πιστή, ποιητική και βαθιά συγκινητική απεικόνιση του πρώτου έρωτα.
ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ
Είναι το «Singapore Sling» η πιο παρεξηγημένη ταινία του ελληνικού σινεμά;

Βιβλίο / Είναι το «Singapore Sling» η πιο παρεξηγημένη ταινία του ελληνικού σινεμά;

Μια συζήτηση με τη Μαρί Λουίζ Βαρθολομαίου Νικολαΐδου για την ταινία που αδικήθηκε στην εποχή της, αλλά σήμερα προκαλεί εκ νέου το ενδιαφέρον, και για την «επιστροφή» της μέσα από ένα βιβλίο.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
Ντόμινικ Αμερένα: «Έκανα το πειραματόζωο σε ιατρικές δοκιμές για να έχω χρόνο να γράφω ελεύθερα»

Βιβλίο / Ντόμινικ Αμερένα: «Έκανα το πειραματόζωο σε ιατρικές δοκιμές για να έχω χρόνο να γράφω ελεύθερα»

Το πρώτο βιβλίο του Αυστραλού συγγραφέα Ντόμινικ Αμερένα, με τίτλο «Τα θέλω όλα», που πήρε διθυραμβικές κριτικές, κυκλοφορεί στα ελληνικά. Βασικό του θέμα είναι πόσο μπορείς να προσποιηθείς ότι είσαι κάποιος άλλος για να καταφέρεις τους στόχους σου.
M. HULOT
ΕΠΕΞ Μπορούμε να αγαπήσουμε ξανά την Πανεπιστημίου;

Βιβλίο / Μπορούμε να αγαπήσουμε ξανά την Πανεπιστημίου;

«Ένας δρόμος που μοιάζει με κοίτη ποταμού και παρασύρει τους πάντες χωρίς περιορισμούς και απαγορεύσεις», όπως γράφουν οι συγγραφείς του βιβλίου «Οδός Πανεπιστημίου (19ος-20ός αιώνας) - Ιστορία και ιστορίες», Θανάσης Γιοχάλας και Ζωή Βαΐου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Γιάννης Σολδάτος: «Ο μεγαλύτερος εχθρός μου είναι ο μικροαστισμός» ή «Το σινεμά ως μαζικό λαϊκό θέαμα έχει σχεδόν τελειώσει»

Βιβλίο / Γιάννης Σολδάτος: «Το σινεμά ως μαζικό λαϊκό θέαμα έχει σχεδόν τελειώσει»

Μια συζήτηση με τον σκηνοθέτη, εκδότη και συγγραφέα της συνοπτικής «Ιστορίας του Ελληνικού Κινηματογράφου» που πρόσφατα επανακυκλοφόρησε εμπλουτισμένη και σε ενιαία μορφή από τις εκδόσεις Αιγόκερως.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Απόστολος Βέττας: «Στο θέατρο οι πιστοί δηλώνουν την πίστη τους με το χειροκρότημα»

Βιβλίο / Απόστολος Βέττας: «Στο θέατρο οι πιστοί δηλώνουν την πίστη τους με το χειροκρότημα»

Ο σπουδαίος σκηνογράφος συγκέντρωσε την πολύτιμη σαραντάχρονη εμπειρία του σε ένα δίτομο λεξικό για τη σκηνογραφία, αναδεικνύοντάς την ως αυτόνομη τέχνη και καταγράφοντας την εξέλιξή της στο ελληνικό θέατρο.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μ. Αναγνωστάκης «Η χαμηλή φωνή»

Το πίσω ράφι / Μανόλης Αναγνωστάκης: «Τι μένει λοιπόν από τον ποιητή, αν μένει τίποτα;»

Τρεις δεκαετίες μετά την πρώτη της δημοσίευση, η προσωπική ανθολογία του Μανόλη Αναγνωστάκη «Χαμηλή Φωνή» παρουσιάζεται στην Ελληνοαμερικανική Ένωση, υπενθυμίζοντας τους θεωρούμενους ήσσονες ποιητές μας, όσους έμειναν έξω από κάθε μορφής υψηλή ποίηση.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Το παρασκήνιο της διαγραφής του Αντώνη Σαμαρά και άλλες ιστορίες…

Βιβλίο / Το παρασκήνιο της διαγραφής του Αντώνη Σαμαρά και άλλες ιστορίες

Προδημοσίευση από τα «Αδημοσίευτα», το νέο βιβλίο του Νίκου Χασαπόπουλου, όπου ο έμπειρος πολιτικός συντάκτης αποκαλύπτει ιστορίες και παρασκήνια που διαμόρφωσαν την πολιτική ζωή της χώρας.
THE LIFO TEAM
Δημήτρης Καράμπελας: «Σήμερα κανείς δεν πιστεύει στην αλληγορία»

Βιβλίο / Δημήτρης Καράμπελας: «Σήμερα κανείς δεν πιστεύει στην αλληγορία»

Ένας από τους ελάχιστους διανοούμενους στη χώρα, που υπήρξε προνομιακός συνομιλητής του Παπαγιώργη και του Λορεντζάτου. Το τελευταίο του βιβλίο «Το πνεύμα και το τέρας» συνιστά μια ανανέωση του δοκιμιακού λόγου στην Ελλάδα.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Για τον Ομάρ Καγιάμ

Ποίηση / «Πίνε, και μη θαρρείς κουτέ, και συ πως είσαι κάτι»: Τα Ρουμπαγιάτ του Ομάρ Καγιάμ

Πεθαίνει σαν σήμερα το 1131 ο μεγάλος Ιρανός ποιητής που έγραψε αριστουργηματικά ποιήματα για τη ματαιότητα των πραγμάτων, τη μεγαλοσύνη της στιγμής και το νόμο του εφήμερου.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΝΤΑΜΟΝ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Το πίσω ράφι/ Μαρία Πάουελ «Δεσμά αίματος»

Το πίσω ράφι / «Η ευλογία αλλά και η κατάρα που είναι η οικογένεια»

Η Μαρία Πάουελ, με τη νουβέλα της «Δεσμά αίματος», ζωντάνεψε μια βυθισμένη στη μοναξιά και κυριευμένη από πάθος γυναίκα χωρίς να μαρτυρήσει ούτε ένα από τα εξωτερικά της χαρακτηριστικά, κι εξερεύνησε ένα θέμα που ίσως δεν θα πάψει ποτέ να μας ταλανίζει, την οικογένεια.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
«Από τότε που με έφεραν εδώ, έχω πειστεί ότι έχω πεθάνει»

Βιβλίο / «Από τότε που με έφεραν εδώ, έχω πειστεί ότι έχω πεθάνει»

Το πρωτότυπο science fiction μυθιστόρημα «Οι υπάλληλοι» της Δανής Όλγκα Ράουν κερδίζει υποψηφιότητα για Booker, προβλέποντας εικόνες από τη ζωή αλλόκοτων υπαλλήλων στο μέλλον, βγαλμένες από το πιο ζοφερό παρόν.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Ευάρεστος Πιμπλής: «Η ηδονή σήμερα τρομάζει – και αυτό λέει πολλά για εμάς»

Βιβλίο / Ευάρεστος Πιμπλής: «Η ηδονή σήμερα τρομάζει και αυτό λέει πολλά για εμάς»

Ο πρωτοεμφανιζόμενος συγγραφέας μιλά στη LiFO με αφορμή το βιβλίο του «Πέρα από τη συναίνεση» για μερικά από τα πιο δύσκολα ζητήματα της εποχής: τη βία μέσα στη φαντασίωση, τον νέο πουριτανισμό, τα όρια της επιθυμίας και την εύθραυστη, συνεχώς μεταβαλλόμενη έννοια του τι σημαίνει να είσαι άνδρας σήμερα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μοντ Ρουαγιέ: «Πού θα βρίσκονται σε δέκα χρόνια όλοι αυτοί που μας επιτίθενται;»

Lgbtqi+ / Μοντ Ρουαγιέ: «Πού θα βρίσκονται σε δέκα χρόνια όλοι αυτοί που μας επιτίθενται;»

Στο εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο «Τρανσφοβία» που μόλις κυκλοφόρησε στα ελληνικά, η τρανσφεμινίστρια Μοντ Ρουαγιέ επιχειρεί να καταγράψει τη νέα πραγματικότητα για την τρανς συνθήκη και τα τρανς δικαιώματα.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
H παλιά Εθνική Βιβλιοθήκη ανοίγει ξανά τις πύλες της

Αποκλειστικές φωτογραφίες / Η παλιά Εθνική Βιβλιοθήκη ανοίγει ξανά τις πόρτες της

Η LiFO μπήκε στο ιστορικό Βαλλιάνειο Μέγαρο το οποίο, μετά την ολοκλήρωση των αναγκαίων εργασιών αποκατάστασης και συντήρησης, θα υποδεχθεί ξανά το κοινό στις αρχές του 2026.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

Συνδεθείτε για να σχολιάσετε
20 σχόλια
pieta
pieta
εγω ειμαι πιο ρομαντικη.. συμφωνω με οσους ανεφεραν "Ενα δεντρο μεγαλωνει στο Μπρουκλιν" και τους ευχαριστω που μου το θυμισαν. Το διαβασα κι εγω ως παιδι. Το πρωτο ομως βιβλιο που μ εκανε να κλαψω ηταν "η Μαυρη Καλλονη" τοσο πολυ χαλια ημουν, που η μητερα μου το επεστρεψε στη Βιβλιοθηκη προτου το τελειωσω!Ο Ερωτας στα χρονια της χολερας, Τα πουλια πεθαινουν τραγουδωντας, και "εμεις οι ζωντανοι" το τελευταιο της Αυν Ραντ για τον βαρυ χειμωνα της κομμουνιστικης Σοβ.Ενωσης και μια αγαπη που παλευει να φυτρωσει μες στις αντιξοοτητες. Τα συστηνω ολα
Iris Prismatica
Iris Prismatica
Θα συμφωνήσω με τη Μαύρη Καλλονή - γενικά μόνο με παιδικά βιβλία θυμάμαι να έχω κλάψει άφθονα, ασχέτως σε ποια ηλικία τα διάβασα. Παιδάκι δεν το συζητώ, είχα μουσκέψει όλη την ελληνική μυθολογία, την Καλύβα του Μπαρμπα-Θωμά κλπ."Το Κοριτσάκι με τα σπίρτα" κατορθώνει πάντα, μέσα στις ελάχιστες σελίδες του, να με κάνει χώμα, με αμείωτη ένταση - ολόκληρη γαϊδούρα.Το μόνο μη παιδικό ανάγνωσμα που έχει ανάλογη επίδραση είναι το επίσης μικροσκοπικό διήγημα "Τα χταποδάκια", του Μ. Καραγάτση.http://5lyk-petroup.att.sch.gr/upload/karagatsis.pdf
Figaro
Figaro
Ανθρωποφύλακες - Περικλής Κοροβέσης. Η περιγραφή των βασανιστηρίων που υπέστη ο ίδιος αλλά και άλλοι στην ταράτσα της οδού Μπουμπουλίνας με διέλυσαν. Η γραφή του είναι τόσο λιτή. Οι περιγραφές του τόσο "ψύχραιμες", χωρίς ίχνος υπερβολής, σα να σου λέει τι έφαγε σήμερα για πρωινό. Αλλά δεν σε λυπάται. Σου τα λέει όπως έγιναν. Τα μάτια μου είχαν πρηστεί τόσο από το κλάμα που θυμάμαι όταν κοιτάχτηκα στον καθρέφτη, τρόμαξα.
Κουραμπιές
Με το "Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν". Είναι ένα βιβλίο που μου προκάλεσε ανάμεικτα συναισθήματα. Προς το τέλος δεν μπορούσα να το διαβάσω χωρίς να κλαίω. Έχει πάνω από χρόνο που το τελείωσα και ακόμη σκέφτομαι καμιά φορά όλη αυτήν την ιστορία.
egeorgio
Προσφατα και για πολλοστη φορα που τα διαβασα, ανατριχιασα παλι με το τριτο στεφανι και τον μεγαλο περιπατο του πετρου (που ηταν και το πρωτο βιβλιο που διαβασα μικρος). Και επειδη η καλοκαιρινη μου δουλεια ειναι σε παγκο με βιβλια τα εχω προτεινει σε ολους
Κασσιώπη
Μικρή θυμάμαι είχα ρίξει πολύ κλάμα με το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ και το χωρίς οικογένεια.Ακόμα και τώρα ειδικά το πρώτο είναι σφίξιμο στο στομάχι.Τελευταία θα έλεγα πως με είχε συγκινήσει πάρα πολύ τα 100 χρόνια μοναξιάς.Δεν ξέρω...μου είχαν αφήσει μια είχαν αφήσει μεγάλη πικρία...
Despina Oikonomou
Kkaled Hosseini "And the Mountains Echoed". H σημασια της οικογενειας με την ευρεια εννοια, η αδελφικη αγαπη, οι ριζες , η εθνικη ταυτοτητα μεσω μιας ιστοριας σε πολλα επιπεδα ξεκινωντας απο το πριν τους ταλιμπαν Aφγανισταν. Α...και με λιγο ελληνικο ...touch
Melian81
Θα συμφωνήσω κι εγώ με το Χρυσάφι της Ζωής. Με συγκίνησε πολύ στο τέλος.Ωστόσο πρόσφατα διάβασα το The Silver Linings Playbook το οποίο έχει αρκετές διαφορές με την ταινία και είναι σαφώς λιγότερο feelgood. Στο τέλος έπιασα τον εαυτό μου να δακρύζει ακατάπαυστα.