Ο υπέροχος, υπέροχος, υπέροχος Μαρμαρινός

Ο υπέροχος, υπέροχος, υπέροχος Μαρμαρινός Facebook Twitter
5

#quote#

Τη Δευτέρα το απόγευμα είδα το Insenso του Μαρμαρινού. Μας πήγαν σαν εκδρομή σε μια μικρή λίμνη ακριβώς πίσω από το θέατρο της Πειραιώς (βιότοπο το ονομάζουν, μάλλον θεαματικά), λίγο πριν πέσει ο ήλιος. Δυο γραμμές σε τριάδες -οι άντρες και οι γυναίκες- που η μια στάθηκε απέναντι στην άλλη, σε απόσταση, ενώ από τα μεγάφωνα ακουγόταν ο ήχος του πιάνου, σαν να τον φέρνει, ακατάληπτα, ο αέρας.

Η αποκάλυψη αυτού του απροσδόκητου τόπου, πίσω από τη βιομηχανική όψη του δρόμου, με μάγεψε. Γυναίκες σε επίσημα μπλε φορέματα και βέλο στα πρόσωπα ήταν τοποθετημένες στους μικρούς λόφους, ανάμεσα στα (καλλιεργημένα) σπάρτα, και απήγγελλαν το κείμενο του Δημήτρη Δημητριάδη - ένα μεταμοντέρνο σχόλιο πάνω στην ταινία του Βισκόντι.

Η σκηνοθετική σύλληψη αυτής της πρώτης φάσης του έργου είναι από τα πιο αγνά και όμορφα πράγματα που έχω δει. Εννοώ ότι βρίσκω ιδιοφυές και συγκινητικό το γεγονός ότι γεννήθηκε στο μυαλό αυτού του καλλιτέχνη η σκέψη να μας πάρει από το χέρι μια εκδρομή στο πάθος. Του γυναικείου έρωτα. Έβαζε τις ηρωίδες του να παραμιλούν σε πυρετό, να κυλιούνται στα χώματα - άγριες από δίψα και αναπάντητο αίσθημα.

Η ώρα ήταν καλή. Χελιδόνια και λιμπελούλες φτερούγιζαν στο νερό, νεροκάλαμα, βούρλα και πάπιες έφτιαχναν μια εικόνα πληρότητας απέναντι στον άγονο αγώνα της αγάπης. Την αντίθεση επέτεινε το εγκεφαλοπαθές και άχαρο κείμενο του Δημητριάδη. Που κατέστειλε το οπερατικό μεγαλείο του Senso σ’ ένα καρτουνίστικο παραλήρημα, δίκην εσωτερικού φρενιάσματος, με μπαναλαρίες ολκής περί έρωτος που θα έκαναν τον Λα Ροσφουκό να καγχάζει και στον ύπνο του.

Ο Δημητριάδης έφτιαξε ένα από τα μεγάλα σύγχρονα αριστουργήματα της λογοτεχνίας μας (το Πεθαίνω σαν χώρα) και ευτύχησε να το δει εικονοποιημένο, με την οραματική δύναμη που του αναλογούσε, στην προπέρσινη παράσταση του Μαρμαρινού. Αλλά θα πρέπει να προσέξει, να μη χαϊδεύεται πια τόσο πάνω στις λέξεις σαν ερεθισμένο γατάκι. Το Insenso του ήταν άνυδρο και κυριολεκτικώς αγάμητο, χωρίς σπόνδυλο και δίχως φέροντα οργανισμό - μετέφερε το πάθος από την ουσία στη γραμματική και την ερωτευμένη γυναίκα την έβαλε να χάνεται όχι στους δρόμους μιας πόλης η οποία την αποκλείει και τιμωρεί για τον ανοίκειο έρωτά της: την έβαζε να χάνεται στο φλύαρο ψιλικοκό της καύλας της.

Καμία σχέση με το αριστούργημα του Βισκόντι, που ερμηνεύτηκε υστερικά και υπέρμετρα gay.

Κι όμως, απέναντι σε αυτό το αποτυχημένο κείμενο, η χάρη του Μαρμαρινού υπερίσχυε. Γέμιζε τα κενά με εικόνες μεγάλης ποιητικής έντασης, ένα βλέμμα πάνω στον χώρο και στα σώματα των γυναικών που δεν θύμιζε άλλους. Θαυμάζω αυτό τον καλλιτέχνη, που με κέρδισε σιγά σιγά, όσο ελάχιστους άλλους Έλληνες. Είναι σοβαρός, χωρίς κολλήματα, εξερευνητής, σκάβει τη μέσα πραγματικότητα με γυμνά χέρια και την παλιά, ατσούμπαλη, υπερκινητική μανία του βαθμηδόν την έκανε «χορό στον ροδόκηπο». Ωρίμασε όμορφα, γενναία, μοναχικά - χωρίς τις ελληνικές παθογένειες. Ακόμα και στο κακότροπο κείμενο του Insenso είδε τους λόφους μέσα στη λίμνη - σαν τον Γολγοθά που είναι ο έρωτας και, ξαφνικά, τον δροσίζει ένας αέρας από τη μεγάλη νύχτα, ένα φτερούγισμα χελιδονιού, η ανάσα του κόσμου που αλύπητα πεθαίνει για να ξαναγεννηθεί μέσα από την επιθυμία των φύλων.

Ήταν υπέροχη εμπειρία αυτή η παράσταση και δεν θα την ξεχάσω ποτέ.

_______

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΗ

6 κλεμμένες φωτογραφίες από την έξοχη παράσταση του Μαρμαρινού "Insenso"

5

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

5 σχόλια
Συμφωνώ εν πολλοίς! Και για να συνοψίσω τη δική μου οπτική γωνία: όντως το κείμενο υπολείπεται από την παραστασιακή αναδημιουργία του, έχει σε ορισμένο βαθμό ωραίες σκέψεις και εύστοχα (πειστικά) αγωνιώδη αισθήματα μιας Γυναίκας ερωτικά προδομένης και ασχολούμενης με το κυρίαρχο πάθος της (την απουσία του έρωτα, αυτό που έχει βιώσει και της λείπει, την εκδίκηση και τα παλλόμενα ερωτικά αισθήματα μες στην ένταση και την έξαψη ενός πάθους που δεν θέλει να ξεθυμάνει -χαρακτηριστικά που ωστόσο αναδείχτηκαν από την εικαστική διάχυση του λόγου από τον σκηνοθέτη, ο οποίος βέβαια δεν απέφυγε και κάποιες συζητήσιμες σκηνές, όπως αυτή με τις κραυγές για τον Γκαριμπάλντι που ξάπλωναν την πολλαπλή ηρωίδα ή τη σκηνή με το γύμνωμα της ηρωίδας-ηρωίδων, που μπορεί να ιδωθεί, τώρα που το σκέφτομαι, σαν ένα ξεγύμνωμα της γυναικείας παθιασμένης έκφρασης προς το τέλος του έργου, σαν να δήλωνε δηλαδή η καθεμιά -κι όλες Μία- ότι ορίστε, αυτός είναι ο σπαρακτικός μου λόγος και εδώ το όριό μου, μια και απογύμνωσα ό,τι σώψυχο είχα να σας πω...). Απομονώνω από το κείμενο ό,τι με γοήτευσε πιο πολύ (μαζί με τις εικόνες που μένουν στη μνήμη από τα σπαράγματα λόγου της ερωτικά συντριμμένης Σερπιέρι/Γυναίκας, όπως, πλούσια, τα εικονογράφησε ο Μαρμαρινός): Όσο ατελής κι αν είναι ο άνθρωπος όταν δίνει όσα δίνει είναι πολλά για έναν άλλο άνθρωπο. Είναι πολλά όταν αυτός παίρνει όσα θέλει. * Όσα δίνει ο άνθρωπος είναι πολλά όταν τα παίρνει ένας άνθρωπος που τα θέλει. * Ένας άνθρωπος είναι πολύς για έναν άνθρωπο. * Τίποτε περισσότερο δεν υπάρχει για τον άνθρωπο από έναν άνθρωπο. * Τίποτε δεν γεμίζει τον άνθρωπο όσο ένας άνθρωπος. Κι όταν αυτός δίνει είναι θεός για εκείνον που παίρνει. Δεν υπάρχει θεός που να δίνει όπως ο άνθρωπος. Μόνον ο άνθρωπος δίνει. Όσα μπορεί να δώσει ένας άνθρωπος είναι όσα μπορεί να πάρει ένας άνθρωπος. Πολλά μπορεί να δώσει πολλά μπορεί να πάρει. Αυτά είναι το περισσότερο. Δεν υπάρχει τίποτε περισσότερο. Το περισσότερο είναι όσα δίνει ο άνθρωπος σ'έναν άνθρωπο κι αυτό το ξέρει όποιος παίρνει. Όταν παίρνει ξέρει πως περισσότερα δεν μπορεί. *Θεός είναι αυτός που δίνει σ'αυτόν που ζητάει. Άλλο υπέρτατο απ'αυτό δεν υπάρχει. [Insenso, Δ. Δ.] Sy
Kαι που να βλεπατε και να ακουγατε τον υμνο της Κιτσοπουλου στον ερωτα σε διασκευασμενο Ξενοπουλο. Σιγουρα ο Δημητριαδης υπηρξε κοντυτερα στο θεμα, ακομη και ετσι.
Συμφωνώ για το πρώτο μέρος-συγκλονιστικόΓια το δεύτερο μέρος της παράστασης όμως, δεν μας λέτε τίποταΔεν ξέρω αν έχετε διαβάσει το έργο του Δημητριάδη, πάντως εγώ που δεν το έχω διαβάσει, δεν μπορώ να έχω άποψη, δεδομένου ότι στο δεύτερο μέρος δεν άκουγα παρά καμμιά λέξη εδώ και κει και θεωρώ ότι αυτό ήταν αδυναμία της παράστασηςΤο κείμενο στο πρώτο μέρος εμένα μου άρεσε και στο δεύτερο μου έλειπεΜε την σχεδόν απουσία κειμένου το δεύτερο μέρος από ένα σημείο και μετά μου φάνηκε άνευ νοήματος, παρόλη την υψηλή αισθητική και την εικαστική του αρτιότητα