Το στενό πεζοδρόμιο. Του ΤΝΚΣ

Το στενό πεζοδρόμιο. Του ΤΝΚΣ Facebook Twitter
17

Πιο απατηλή αφαίρεση από την Ευρώπη δεν υπάρχει αυτήν στιγμή στην Ελλάδα. Α, ξέχασα. Η Ελλαδα.

Προχθές, περνούσα γυρίζοντας στο σπίτι από έναν δρόμο με σχετικά στενό πεζοδρόμιο. 


Περνώντας έξω από ένα καφενείο, εκνευρίστηκα που μερικοί θαμώνες είχαν βγάλει κάτι πολύ μικρά τραπεζάκια κολλημένα στον τοίχο-τα οποία δεν υπάρχει άδεια που να μπορεί να τα δικαιολογεί σε τέτοιο πλάτος πεζοδρομίου- και κάθονταν είτε σε καρέκλες, είτε στα σκαλάκια, είτε όρθιοι στη μέση του πεζοδρομίου με αποτέλεσμα να με εμποδίζει η παρουσία τους εκεί, αναγκάζοντάς με να κόψω ταχύτητα και να κάνω μερικά ζιγκ ζαγκ ανάμεσά τους μέχρι να βρω και πάλι ελεύθερο το πεζοδρόμιο και να ανακτήσω τον γρήγορο βηματισμό μου.

Το πρώτο αντανακλαστικό, ήταν να σκεφτώ, "γαμώ την Ελλάδα μου, γαμημένοι κωλοελληναράδες, αυθαίρετοι, παράνομοι και απείθαρχοι στα πάντα. Απολίτιστοι! Θέλω να φύγω επιτέλους από αυτήν την γαμοχώρα!" Αυτά ήταν τα νεύρα μου, που ανέκοψαν την ομαλή, ευθεία και ταχεία λόγω υπερέντασης μετά την δουλειά πορεία μου. Είχα να μαγειρέψω, να βάλω πλυντήριο, να συμμαζέψω και να κάνω δουλειά στο σπίτι. 


Και τότε μου ήρθε στο μυαλό μια "Δυτικίστρια" αρθρογράφος που κατακρίνει τα πάντα στην Ελλάδα, ακόμα και τις μαμάδες που βυζαίνουν τα μωρά τους στο πεζοδρόμιο.


Και ξενέρωσα με τον εαυτό μου.


Και κοντοστάθηκα, τους κοίταξα πίσω μου και αναρωτήθηκα, ποιο είναι το πρόβλημά μου με αυτούς τους ανθρώπους; Και αφού τους χαζεψα για λίγο, κατάλαβα ότι αυτό που παρατηρώ είναι ένα άκρως λογικό φαινόμενο. Αυτοί οι άνθρωποι θέλανε να κάτσουνε έξω, έστω και σε αυτό το στενό δρομάκι. 


Και βρήκα πως μου φταίει ότι φταίει και αυτούς. 

Το στενό πεζοδρόμιο. 

Σε μια συνοικία του κέντρου που χτίστηκε εντελώς ακατάλληλα για Έλληνες. Μια δυτική μαλακία για να χωρέσει την ρέμβη 5-6 ανθρώπων που τους άρεσε αμαχητί η περατζάδα και το απογευματινό αεράκι του κάθετου προς την παραλία δρόμου. Να χωρέσει μια από τις μεγαλύτερες χαρές ενός πρώιμου φθινοπωρινού δειλινού με λίγους φίλους, εκεί που υπάρχει η συνήθεια σχεδόν από πάντα εδώ, να συναθροίζεσαι με τον συμπολίτη σου, στην αγορά.


Το είδα πώς να το πω, σαν να είμαι ο Ατένμπορο. 

Και όλα αυτά ως συνέπεια του ότι θέλαμε για να νοικοκυρευτούμε να μοιάσουμε από κόμπλεξ σε κάτι άλλο. 


Και είπα ρε γαμώτο, πόσο λίγο μας σκεφτήκαμε όλα αυτά τα χρόνια. Πόσο πολύ πρέπει να μισήσαμε αυτό που είμαστε για να το φτιάξουμε αυτό το πεζοδρόμιο. 


Πόσο μεγάλο είναι το πεζοδόμιο που χρειαζόμασταν, για να χωρέσουν αυτοί, δύο σειρές τραπέζια, εγώ και μια ντουζίνα πεζοί σαν εμένα, όλοι άνετοι, με τον ήλιο που δύει να χωράει κάπου στο βάθος, στον ιδανικό δρομο, στην ιδανική πόλη, στην ιδανική Ελλάδα, που όσες και να επινοήσαμε, τελικά ενάντια της μιας και μοναδικής το κάναμε, αυτής που θα μας ταίριαζε καλύτερα, αν ακούγαμε τα κοινά μας θέλω και είχαμε εμπιστοσύνη στις χαρές μας.


Και τώρα είναι τόσο στέρεα τα κτίρια, οι πολυκατοικίες, τόσο οριστικό το σχέδιο των δρόμων, που δεν ξεγίνεται με τίποτα. Και ετσι θα θέλουμε πάντα να φεύγουμε, αφού περισσεύουμε από την παράτυπη χαρά αυτών των θαμώνων της ρέμβης, και εγώ κανένα δικαίωμα δεν έχω-με ποια χάρη άλλωστε- να τους αφαιρέσω την όπως όπως κατάκτηση τους αυτή, των λίγων μέτρων. 


Είναι φορές που σκέφτομαι ότι σε όλο αυτό επάνω στέκει η παρανομία στην Ελλάδα. Στα λάθος μέτρα και μοντέλα που αξίωναν αυτοί που θα τους νοικοκύρευαν και θα τους χάριζαν την αξιοπρέπεια. Και κάναμε το λάθος και μεις να δεχόμαστε δίχως συζήτηση την δύναμη του Άλλου και των ταγών του, έναντι της δικής μας δύναμης να ορίζουμε τα πράγματα. Πόσο ταπείνωση έχει υποστεί αυτός ο κόσμος!

Και αναγκαστικά μένει να φαντάζομαι έτσι μια άλλη Ελλάδα και γω, αυτή που για να την φτιάξεις, θα πρέπει πρώτα να γκρεμίσεις αυτή που χτίστηκε.

Και αφού η Ελλάδα που οραματίζομαι με κάνει να περισσεύω, τότε είμαι αυτός ο νέος που φεύγει και μεγαλουργεί κάπου έξω. Και όλος περηφάνια κάποτε γυρνάει με τυμπανοκρουσίες και τιμωρεί για την αποστέρηση που υπέστη, και μετατρέπει αλάνες και δρόμους σε νέα, μοδάτα ευρωπαιστικά πασαλλείματα, για να πεθάνει κάποτε νικητής, που άλλαξε την Ελλάδα,¨και την έκάνε "όπως της πρέπει".

Διαφορετική από αυτή που πραγματικά είναι.

____

Δημοσιεύτηκε ως σχόλιο στο editorial του τεύχους που κυκλοφορεί

Ελλάδα
17

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Υπόθεση Κολωνού: «Ζητώ συγγνώμη που δε μίλησα από την αρχή, φοβόμουν» δηλώνει η 12χρονη

Ελλάδα / Υπόθεση Κολωνού: «Ζητώ συγγνώμη που δε μίλησα από την αρχή, φοβόμουν» δηλώνει η 12χρονη

«Πήγαινα στην πλατεία με το ποδήλατο μου, όπως όλα τα παιδιά της γειτονιάς. Μακάρι να μην είχε εμφανιστεί ποτέ αυτό το τέρας μπροστά μου. Όμως εμφανίστηκε» εξηγεί το παιδί, λίγο πριν την απόφαση της Δικαιοσύνης
NEWSROOM
Πώς έγινε η αποκατάσταση του υποθαλάσσιου αγωγού στην Αίγινα: Βίντεο και φωτογραφίες

Ελλάδα / Πώς έγινε η αποκατάσταση του υποθαλάσσιου αγωγού στην Αίγινα: 10 δύτες εργάζονταν σε βάθος 50 μέτρων - Βίντεο και φωτογραφίες

Η αποκατάσταση της βλάβης του υποθαλάσσιου αγωγού στην Αίγινα ήταν επιχείρηση υψηλού ρίσκου από ειδικά εκπαιδευμένο προσωπικό
ΧΡΥΣΑ ΓΡΙΒΑ
Τέμπη: Συνωμοσιολογία το «μπάζωμα», λέει ο Τριαντόπουλος και εξηγεί ότι οι ενέργειες καθορίστηκαν από το Ειδικό Σχέδιο Ανθρώπινων Απωλειών

Πολιτική / Τέμπη: Συνωμοσιολογία το «μπάζωμα», λέει ο Τριαντόπουλος και εξηγεί ότι οι ενέργειες καθορίστηκαν από το Ειδικό Σχέδιο Ανθρώπινων Απωλειών

Δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα ισχυρισμοί που αναφέρονται στη διαμόρφωση του χώρου στα Τέμπη, δήλωσε ο Χρήστος Τριαντόπουλος
NEWSROOM

σχόλια

9 σχόλια
Όμορφα γραμμένο κείμενο, αλληγορία ξε-αλληγορία, αλλά φοβάμαι ότι συγκαλύπτει με έναν ρομαντισμό το πραγματικό μας πρόβλημα. Στενό ή φαρδύ το πεζοδρόμιο, αν ο άνθρωπος δεν έχει κοινωνική συνείδηση και ενσυναίσθηση, θα το καταλάβει ολόκληρο. Όπως σε πλήθους πεζοδρόμους, που μολονότι μέτρα πολλά διαθέσιμα πάλι δεν μπορείς να περάσεις ένα πολύβουο βράδυ. Όπως σε μπάρες αναπήρων, όπου θα βρεις παρκαρισμένους, έτοιμους να πουν το "και πού θα παρκάρω; βλέπεις πώς έκαναν τις πόλεις!!"Προς το παρόν τα πεζοδρόμια είναι όπως είναι, οι δρόμοι όπως είναι, τα πάρκινγκ όπως είναι. Κι εμείς ανάμεσα σ' αυτά καλούμαστε να συνυπάρξουμε. Η ανθρωπιά και η έγνοια προς τον δίπλα, άγνωστο και μη, δεν περιμένουν φαρδιά πεζοδρόμια για να ανθίσουν. Ή τα έχεις ή δεν τα έχεις. Και στο μεταξύ, ο ανάπηρος που είναι καταδικασμένος να μη βγαίνει βόλτα, αν δε θέλει να πορεύεται δίπλα στα αμάξια καταμεσής του δρόμου, τι θα κάνει; Θα πάρει αναβολή από τη ζωή, να περιμένει να φτιάξουμε τις πόλεις που αρμόζουν στο μεσογειακό μας κοινωνικό ταμπεραμέντο;
Καλά... τίποτε δεν καταλάβαμε μου φαίνεται από το σχόλιο του ανθρώπου. Σαν τους μύωπες που δεν βλέπουν πέρα από την μύτη τους, κοιτάμε το δάχτυλο, όταν μας δείχνουν το φεγγάρι. Απορώ που ασχολείστε με το στενό πεζοδρόμιο στην κυριολεξία και δεν βλέπετε την αλληγορία πίσω του, την παρατήρηση ενός ανθρώπου που κοντοστάθηκε και ανέλυσε την αυτόματη γκρίνια του, είπε "γιατί αντιδρώ έτσι;".Φυσικά και δεν είναι το θέμα μας το στενό ή όχι πεζοδρόμιο. Αυτό που θέτει είναι η μιζέρια μας, ως απόρροια του να χωρέσουμε σε ένα παντελόνι που δεν μας χωράει ακριβώς. Και αντί να πάρουμε τα καλά της Δύσης/της Ευρώπης κτλ και να τα ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΟΥΜΕ στα δεδομένα του χώρου, της ιδιοσυγκρασίας αυτού του τόπου, κάναμε μια τσάτρα-πάτρα ψευτοαντιγραφή που τώρα (ή και από πάντα) μας πνίγει. Και τελικά πόσο αδικούσαμε και αδικούμε τον εαυτό μας ως έθνος. Πάσχουμε από μεγάλα κόμπλεξ... βλέπετε δεν περάσαμε καμία Αναγέννηση, κανένα Διαφωτσμό. 400 χρόνια, είναι μεγάλο το χάσμα...
Είναι ένα κείμενο αναρώτησης, με όλη την τρυφεράδα/οργή που νιώθουμε όλοι μας καθημερινά γι' αυτή την υπέροχη/απαίσια ρημαδοχώρα/ρημαδούπολη. Δεν είναι ο Κύριος Τάδε ούτε ο Μεσσίας εν τη Δευτέρα Παρουσία, ένας σχολιαστής σαν όλους μας είναι ο άνθρωπος που το έγραψε.Κι από κάτω έχεις σχόλια που τον λένε ξερόλα, που απαιτούν να τοποθετηθεί επί καιρίων θεμάτων, όπως ο λαϊκισμός ή η ένταξή μας στη Δύση (ειδικά γι' αυτό, αν το απαντήσετε σε σχόλιο της Λάιφο, αφήνω μούσι και γίνομαι χιπστερικός αρχιμανδρίτης - εδώ και κάτι χιλιάδες χρόνια, η Ελλάδα ήταν η Ανατολή της Δύσης και η Δύση της Ανατολής και δεν έλυσαν το "ζήτημα" πολύ καλύτεροί μας, duh!) και ποιος ξέρει τι άλλο θα του σούρουν ώσπου να αναρτηθεί το σχόλιό μου.Ευχαριστώ ρε ΤΝΚΣ, ήταν πολύ ωραίο το κείμενό σου. Όμορφα λόγια, απ' την καρδιά. Αυτό μας λείπει: λίγη ομορφιά οποιουδήποτε είδους, να φυτρώσει μέσα απ' το σκουπιδαριό που ζούμε και να μας δώσει λίγη ανάσα. Κι ας μην δίνει την "ξεκάθαρη", "μαγική", "κρυστάλλινη" λύση που περιμένουν/περιμένουμε οι αχάριστοι.
Από όμορφα λόγια, άλλο τίποτα. Έχουμε πήξει στους τεχνίτες του λόγου, τους καλλιτέχνες και τους αμπελοφιλοσοφούντες. Πρακτικά, ξεκάθαρα, σαφή πράγματα θέλουμε. Αν θέλετε, να μιλάτε με αοριστίες για τη φύση, τη θάλασσα, την οικογενειακή σας ζωή. ΟΧΙ για την κοινωνία, στην οποία πρέπει να βρούμε λύσεις για το πώς θα συμβιώσουμε όλοι μαζί και θα την κάνουμε καλύτερη.
Τα παράπονά σου στον δήμαρχο, που έλεγαν και παλιά. Ένα *σχόλιο* έγραψε ο άνθρωπος, ένας ανάμεσά μας, και του ζητάτε ΛΥΣΗ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ σε παθογένειες εκατονταετιών. Άμα θες "Πρακτικά, ξεκάθαρα, σαφή πράγματα", δεν θα τα βρεις στα σχόλια της Λάιφο, αλλά στους παραγωγούς πολιτικής. Αλλά επειδή δεν μπορούμε να βαρέσουμε τον γάιδαρο, βαράμε το σαμάρι, ε;ΥΓ1: Προτείνω να καταργήσουμε τη λογοτεχνία, γιατί αμπελοφιλοσοφεί και δεν παίρνει ξεκάθαρη και σαφή θέση. Βγάζω τώρα έξω τον Παπαδιαμάντη και τον καίω, να ζεσταθεί και κάνας άστεγος.ΥΓ2: Έλεος με την ξινίλα. Αν δεν το έχετε καταλάβει, είναι μέρος του προβλήματος. Το οποίο δεν λύνεται με αμιγώς οικονομοτεχνικές λύσεις.[Δεν μου αρέσει το ύφος της απάντησής μου, αλλά κι εσύ δεν ήσουν ιδιαιτέρως κομψός στη δική σου, απέναντι σ' εναν άνθρωπο που δεν ξέρεις αν είναι Δημουλίδου ή πώς-τον-λεν-εκείνον-τον-πουρόκερ-βουλευτή-του-σύριζα-που-είναι-και-ποιητής ή αν εκφράζει μια ειλικρινή άποψη. Τσιλλ, μπρο. Λίγη ευγένεια, παρακαλώ.]
@sayz who: πολλοί το διάβασαν το κείμενο-λίγοι το κατάλαβαν. Ό,τι έπρεπε η επέμβασή σου με αυτό το σχόλιο. Λίγο φως μέσα στο σκοτάδι της μόνιμης γκρίνιας και "ξερολίασης"...
Λυπάμαι που εκλαμβάνεις ως "ξινίλα" μια ειλικρινή και απεγνωσμένη έκκληση στη λογική, τον ρεαλισμό, την ακρίβεια λόγου και τη σαφήνεια.Κανείς δεν προσδοκά τεχνοκρατικές λύσεις και προγράμματα πολιτικής με χρονοδιαγράμματα, σε ένα σχόλιο της lifo, ας είμαστε σοβαροί! Προφανώς δεν κατάλαβες το πνεύμα του σχολίου μου. Τι σχέση έχει η λογοτεχνία και ο Παπαδιαμάντης;Αυτό που είπα είναι ότι το κείμενο αποπνέει μιαν ύπουλη λογική "και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ", ή αλλιώς είναι σα να λέει: "Όλα πρέπει να τα γκρεμίσουμε!... Αλλά διστάζω και το αναβάλλω, δε θέλω να χαλάσω τη βολή μας και την 'παράτυπη χαρά αυτών των θαμώνων της ρέμβης' ". Με αυτόν τον τρόπο, προσπαθεί να φανεί αρεστό και στους οπαδούς της παράδοσης, ενώ δεν παραλείπει να τείνει χείρα φιλίας στους εκσυγχρονιστές -τους οποίους λανθασμένα ίσως ταυτίζει με τους ευρωκεντρικούς, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση.Στην ουσία βέβαια, αυτός είναι ένας βαθύς συντηρητισμός με λογοτεχνίζουσα χροιά, αλλά δεν τολμάει να εκτεθεί σαν τέτοιος, αντιθέτως φτιασιδώνεται με τη βοήθεια της διφορούμενης γλώσσας. Μόνο με αυτό το μετέωρο βήμα μπορεί να γίνει αρεστό σε όσο το δυνατό μεγαλύτερο κοινό. Δε λέω, για να μην παρεξηγηθώ, ότι αυτός ήταν ο σκοπός του σχολίου. Αυτό που λέω, είναι ότι το καλογραμμένο σχόλιο -και με τη δεύτερη φορά που το διαβάζω, αυτή την εντύπωση αποκομίζω- δεν παύει να αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα σύγχρονου νεοελληνικού λαϊκισμού.
Ευχαριστώ για την ψύχραιμη απάντηση. Πραγματικά, τώρα κατάλαβα το πνεύμα του σχολίου σου. Όλα γίνονται πιο απλά και πιο κατανοητά όταν τα εκφράζουμε με σαφήνεια και χωρίς αφορισμούς.Δεν διέκρινα πρωτύτερα τη διάσταση του νεοελληνικού λαϊκισμού που λες και η οποία μου ανάβει τα λαμπάκια, διότι έχω σιχαθεί το λούμπεν ελληναριάτο μια ζωή στον σβέρκο.Για να σου πω την αλήθεια όμως, ακόμη νομίζω ότι το κείμενο μάλλον τη σχιζοφρένειά μας προσπαθεί να ακουμπήσει, με μια ματιά κατανόησης προς όλες τις μεριές, παρά να γίνει αρεστό σε όλους. Και θέτει εξίσου σχιζοφρενικά ερωτήματα και απορίες. Έτσι το βλέπω, καλόπιστα, μπορεί όμως να έχω και άδικο.Συνεχίζοντας, πάντα από τη μεριά του "μισογεμάτου", η αρχή της ανθρώπινης προόδου γίνεται πάντα με τον ορισμό των σωστών ερωτημάτων - αφού τεθεί το πλαίσιο, μετά η απάντηση γίνεται πιο εύκολη. Και έτσι ανάγνωσα προσωπικά το κείμενο σε δεύτερο επίπεδο, ως μια απεγνωσμένη προσπάθεια να τεθούν ερωτήματα την ύστατη στιγμή της αποδιάρθρωσης. Δεν υπάρχουν λύσεις χωρίς τις σωστές ερωτήσεις -και, νομίζω, ότι στη σύγχρονη Ελλάδα σχεδόν ποτέ δεν τέθηκαν τα σωστά ερωτήματα.Αυτή τη σχιζοφρενική αίσθηση που περιγράφεται την νιώθω καθημερινά -και αυτό προσπαθούσα να δείξω με τα δίπολα "τρυφεράδα/οργή" και "υπέροχη/απαίσια" του πρώτου μου σχολίου: εκεί δεν είμαστε παγιδευμένοι όλοι μας; Σε μια οργή που μας πνίγει και μας κάνει να βλέπουμε τον εχθρό στον οποιονδήποτε δεν σκέφτεται σαν κι εμάς και ταυτόχρονα πνιγμένοι από τη γλυκύτητα που ακόμη καταφέρνει να αναβλύζει από τον τόπο.Η λύση για μένα πάντα είναι η διαλεκτική (μια μέθοδος που, θυμίζω, εφευρέθηκε σε αυτόν τον τόπο): η συνύπαρξη των αντιθέτων. Όποτε βγήκε κάτι καλό από αυτό το κομμάτι της Γης, ήταν αποτέλεσμα αυτής της αντιθετικής συνύπαρξης και της προσαρμογής δάνειων "εφευρέσεων" στην ιδιοσυστασία του τόπου.Μήπως λοιπόν, αντί να τραβάει ο ένας απ' τη μεριά του "εκσυγχρονισμού" κι ο άλλος απ' τη μεριά της "παράδοσης", απλώς να εκσυγχρονίζαμε την παράδοση, η οποία μόνο αμελητέα δεν είναι; Ο λεβεντοτσολιάς είναι πια γκροτέσκος (κοκορέτσι με συνοδεία ουίσκυ), αλλά το ίδιο και ο φραγκολεβαντίνος ("εις την Δύσιν όλα είναι πέρφεκτ, γουάου μπέιμπυ!").Επειδή δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στους εν ζωή "πνευματικούς ταγούς" μας, πάντοτε επιστρέφω στον Μάνο Χατζιδάκι για να ξελαμπικάρω. Και τι μου λέει ο Κύριος Μάνος; Ότι έγινε διεθνής Έλληνας και κοσμοπολίτης παντρεύοντας το λαϊκό με το λόγιο, το παραδοσιακό με το σύγχρονο, το ανατολικό με το δυτικό. Α, και ήξερε να ξεχωρίζει *πολύ καλά* το λαϊκό απ' το λαϊκίστικο, κάτι που μπερδεύουν οι σύγχρονες αντουανέτες και του λαϊκισμού και του δυτικισμού.Λέω 'γω τώρα, έτσι;
Απ' όσο ξέρω, στη Μύκονο, τη Σαντορίνη, την Πλάκα και αλλού πολλοί από εμας δίνουμε ένα τσουβάλι χρήματα για να σεργιανίσουμε στα στενά δρομάκια με το πάνμικρο ή ανύπαρκτο πεζοδρόμιο, γεμάτο με τραπεζάκια και θαμώνες ντόπιους ή επισκέπτες... Στο κέντρο της Ρώμης το ίδιο, στην Κωνσταντινούπολη, στη Μονμάρτη...Ας μην ξεσπάμε τα νεύρα ή την πίεση από τη δουλειά και την γενικότερη κατάσταση, ή το κενό μέσα μας στα πάντα.Άλλωστε οι Έλληνες πρέπει να μάθουμε να διεκδικούμε! Είναι εύκολο να ασκείς κριτική στα πάντα και να πράττεις λίγα ή τίποτα. Γιατί οι Έλληνες δεν οργανωνόμαστε σε ομάδες πολιτών, να πιέσουμε όσο και όπως μπορούμε για όσα μας αξίζουν; Γιατί τα στενά πεζοδρόμια δεν έγιναν ποτέ θέμα συζήτησης στις τοπικές ή εθνικές εκλογές; Γιατί οι Έλληνες δεν κατάφεραν ποτέ να μαζέψουν χρήματα για να αρχίσουν να απαλλοτριώνουν οικοδομικά τετράγωνα και να αποκτήσουν την Αθήνα (ή την εκάστοτε πόλη) που ονειρεύονται; Γιατί σπανίζουν οι μηνύσεις για κακοτεχνίες σε δρόμους, πεζοδρόμια και υποδομές;Οι Έλληνες μπορούμε πολλά, με συνεννόηση, ιδέες ρεαλιστικές, ιδρώτα και προσωπική εργασία / αγώνα... Γιατί με τα λόγια ή την στείρα κριτική δεν βγαίνουν και πολλά... Και μπορούμε πολλά για τα πεζοδρόμια και όχι μόνο!
Γιατί ο Έλληνας θέλει να χτίσει και το τελευταίο τετραγωνικό εκατοστό χώρου που διαθέτει ως προσωπική του ιδιοκτησία. Και μετά θα κλαφτεί πως τα πεζοδρόμια είναι στενά και δεν υπάρχουν πάρκα (σύγκριση Αθήνας με τις υπόλοιπες πρωτεύουσες Δυτικής και Ανατολικής Ευρώπης και καλό κλάμα)! Για το αποτέλεσμα των δικών του ενεργειών έπειτα από όλα αυτά θα φταίνε οι Ευρωπαίοι, οι δυτικόφερτοι και ενδεχομένως και η λέσχη η Ζέτεμπεργκ.
Τελικά δεν κατάλαβα: είσαι υπέρ του γκρεμίσματος αλλά δεν θες να το κάνεις, γιατί φοβάσαι ότι στη θέση του θα δημιουργήσεις ευρωπαϊστικά (τι περιφρονητικός λόγος, αλήθεια) πασαλείμματα, που δεν ταιριάζουν με την ψυχή του έθνους; Συγνώμη, αλλά δεν βγαίνει κανένα νόημα από τις ασάφειες αυτές. Ας πάρουμε μια ξεκάθαρη θέση, ανήκουμε στη Δύση, ναι ή όχι; Και μετά ας πολεμήσουμε γι' αυτήν. Αυτά τα ήξεις αφήξεις μας έχουν φάει, τόσες δεκαετίες τώρα.
"Και τότε μου ήρθε στο μυαλό μια "Δυτικίστρια" αρθρογράφος που κατακρίνει τα πάντα στην Ελλάδα, ακόμα και τις μαμάδες που βυζαίνουν τα μωρά τους στο πεζοδρόμιο." Και εγω μπορει να μην συμφωνω σε ολα με την "Δυτικιστρια αρθογραφο" (!) αλλα απ την αλλη επισης δεν συμφωνω με ολα οσα θελει ή γουσταρει να κανει ο "κυριαρχος" και "σοφος" λαος, και ειδικα οταν κανει κατι που οχι απλα ενοχλει αλλους, αλλα τους αναγκαζει να κανουν αυτο που θελουν αυτοι. Οχι, ο λαος δεν ειναι ουτε "σοφος" ουτε παντα σωστος, τουλαχιστον οχι ολος ο λαος, γιατι αν ηταν "σοφος" και σωστος, και καλος και αγαθος, ΔΕΝ θα εβαζε στη βουλη την Χρυση Αυγη! "Και κοντοστάθηκα, τους κοίταξα πίσω μου και αναρωτήθηκα, ποιο είναι το πρόβλημά μου με αυτούς τους ανθρώπους; Και αφού τους χαζεψα για λίγο, κατάλαβα ότι αυτό που παρατηρώ είναι ένα άκρως λογικό φαινόμενο. Αυτοί οι άνθρωποι θέλανε να κάτσουνε έξω, έστω και σε αυτό το στενό δρομάκι." Ναι, να βγουν τα τραπεζακια εξω, και μια και δυο και οσες καρεκλες θελετε, για ολη την οικογενεια! Να βγαλουμε και ενα τραπεζακι με καφεδες, κι αλλο ενα τραπεζακι με ταβλι, φερτε κι αλλο ενα τραπεζακι με μπυρες και μεζεδες, ...τι κι αν μπλοκαρουμε ολο το πεζοδρομιο και δεν μπορουν να περασουν αλλοι;;; εμεις κανουμε απλα οτι ειναι "λογικο", "απλα θελουμε να κατσουμε εξω"! "Και βρήκα πως μου φταίει ότι φταίει και αυτούς. Το στενό πεζοδρόμιο." Ας καταστρεψουμε σε ολες τις χωρες του κοσμου, σε ολες τις πολεις και τα χωρια, τα στενα πεζοδρομια. Αν αυτο σταματουσε τον κοσμο να υποφερει... κοματια να γινουν τα πεζοδρομια! "Και όλος περηφάνια κάποτε γυρνάει με τυμπανοκρουσίες..." Καποτε, καποιοι, ισως γυρνουσαν, τωρα... δυστυχως οχι! Η αληθεια ειναι, οτι ο Ελληνας του εξωτερικου δεν ειναι οτι δεν θελει να γυρισει στην Ελλαδα. Θελει! αλλα... δεν θελει να γυρισει πισω στην δεκαετια του 60 και του 70 !!! Κουραστηκε να παιζει ταβλι στο πεζοδρομιο, και εχει παψει να τον γοητευει η "σοφια" του λαου που θελει... τα τραπεζακια εξω και την Χρυση Αυγη μεσα (στη βουλη!)