Ευχαριστώ για την ψύχραιμη απάντηση. Πραγματικά, τώρα κατάλαβα το πνεύμα του σχολίου σου. Όλα γίνονται πιο απλά και πιο κατανοητά όταν τα εκφράζουμε με σαφήνεια και χωρίς αφορισμούς.Δεν διέκρινα πρωτύτερα τη διάσταση του νεοελληνικού λαϊκισμού που λες και η οποία μου ανάβει τα λαμπάκια, διότι έχω σιχαθεί το λούμπεν ελληναριάτο μια ζωή στον σβέρκο.Για να σου πω την αλήθεια όμως, ακόμη νομίζω ότι το κείμενο μάλλον τη σχιζοφρένειά μας προσπαθεί να ακουμπήσει, με μια ματιά κατανόησης προς όλες τις μεριές, παρά να γίνει αρεστό σε όλους. Και θέτει εξίσου σχιζοφρενικά ερωτήματα και απορίες. Έτσι το βλέπω, καλόπιστα, μπορεί όμως να έχω και άδικο.Συνεχίζοντας, πάντα από τη μεριά του "μισογεμάτου", η αρχή της ανθρώπινης προόδου γίνεται πάντα με τον ορισμό των σωστών ερωτημάτων - αφού τεθεί το πλαίσιο, μετά η απάντηση γίνεται πιο εύκολη. Και έτσι ανάγνωσα προσωπικά το κείμενο σε δεύτερο επίπεδο, ως μια απεγνωσμένη προσπάθεια να τεθούν ερωτήματα την ύστατη στιγμή της αποδιάρθρωσης. Δεν υπάρχουν λύσεις χωρίς τις σωστές ερωτήσεις -και, νομίζω, ότι στη σύγχρονη Ελλάδα σχεδόν ποτέ δεν τέθηκαν τα σωστά ερωτήματα.Αυτή τη σχιζοφρενική αίσθηση που περιγράφεται την νιώθω καθημερινά -και αυτό προσπαθούσα να δείξω με τα δίπολα "τρυφεράδα/οργή" και "υπέροχη/απαίσια" του πρώτου μου σχολίου: εκεί δεν είμαστε παγιδευμένοι όλοι μας; Σε μια οργή που μας πνίγει και μας κάνει να βλέπουμε τον εχθρό στον οποιονδήποτε δεν σκέφτεται σαν κι εμάς και ταυτόχρονα πνιγμένοι από τη γλυκύτητα που ακόμη καταφέρνει να αναβλύζει από τον τόπο.Η λύση για μένα πάντα είναι η διαλεκτική (μια μέθοδος που, θυμίζω, εφευρέθηκε σε αυτόν τον τόπο): η συνύπαρξη των αντιθέτων. Όποτε βγήκε κάτι καλό από αυτό το κομμάτι της Γης, ήταν αποτέλεσμα αυτής της αντιθετικής συνύπαρξης και της προσαρμογής δάνειων "εφευρέσεων" στην ιδιοσυστασία του τόπου.Μήπως λοιπόν, αντί να τραβάει ο ένας απ' τη μεριά του "εκσυγχρονισμού" κι ο άλλος απ' τη μεριά της "παράδοσης", απλώς να εκσυγχρονίζαμε την παράδοση, η οποία μόνο αμελητέα δεν είναι; Ο λεβεντοτσολιάς είναι πια γκροτέσκος (κοκορέτσι με συνοδεία ουίσκυ), αλλά το ίδιο και ο φραγκολεβαντίνος ("εις την Δύσιν όλα είναι πέρφεκτ, γουάου μπέιμπυ!").Επειδή δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στους εν ζωή "πνευματικούς ταγούς" μας, πάντοτε επιστρέφω στον Μάνο Χατζιδάκι για να ξελαμπικάρω. Και τι μου λέει ο Κύριος Μάνος; Ότι έγινε διεθνής Έλληνας και κοσμοπολίτης παντρεύοντας το λαϊκό με το λόγιο, το παραδοσιακό με το σύγχρονο, το ανατολικό με το δυτικό. Α, και ήξερε να ξεχωρίζει *πολύ καλά* το λαϊκό απ' το λαϊκίστικο, κάτι που μπερδεύουν οι σύγχρονες αντουανέτες και του λαϊκισμού και του δυτικισμού.Λέω 'γω τώρα, έτσι;