Τα 11 βιβλία που πρέπει να διαβάσετε πριν πεθάνετε – κατά την «Α, μπα»

Τα 11 βιβλία που πρέπει να διαβάσετε πριν πεθάνετε – κατά την «Α, μπα» Facebook Twitter
172

Την προηγούμενη Πέμπτη έβαλα ένα πολύ δύσκολο κουίζ (απορώ πώς ήταν αναπάντητο αυτό το ερώτημα για τόσα χρόνια, για να πω την αλήθεια!)

Νικητής αναδείχτηκε ο De La Net, και ως εκ τούτου έχει δικαίωμα σε 12 ερωτήσεις. Μόνο που έκανε το λάθος να κάνει μια που αξίζει για εκατό, οπότε σήμερα απαντάω μόνο σ' αυτήν.

"Αγαπώ το διάβασμα και είμαι περίεργος για την δική σου άποψη
οπότε η ερώτηση μου είναι: Ποια δέκα βιβλία (με αντίστροφη σειρά 10,
9, 8...) θα πρέπει, κατά την γνώμη σου - έτσι όπως αυτή είναι
διαμορφωμένη σήμερα-, να έχω διαβάσει οπωσδήποτε πριν πεθάνω;"

Η ερώτηση μου πήρε ώρες και η λίστα δεν θα τελείωνε ποτέ, με πολλή προσπάθεια μείωσα τα 24 σε 11. Φοβάμαι ότι όσο το σκέφτομαι θα θυμηθώ κι άλλα και θα μου πάρει κι άλλες τόσες ώρες.

Η λίστα αυτή κατέληξε όπως κατέληξε, όχι επειδή πιστεύω ότι αυτά είναι τα 12 βιβλία που πρέπει να διαβάσει κανείς επειδή αλλιώς θα του συμβεί κάποιο κακό, αλλά ως αφετηρίες για εισόδους σε νέους κόσμους. Πιστεύω ότι είναι αντιπροσωπευτικά από μεγάλες ομάδες λογοτεχνίας που κανείς δεν πρέπει να χάσει. Ακόμα και αν δεν σας αρέσει κάποιο από αυτά, θα σας αρέσει κάποιο άλλο που βρίσκεται στον ίδιο κύκλο.

11. Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια- Χάρπερ Λι

Δεν είναι για μεγάλους, αλλά διαβάζεται άνετα και από αυτούς. Είναι από τα καλύτερα έργα που μιλάνε με πάρα πολύ απλά λόγια για τον ρατσισμό και το σοκ του τέλους της παιδικής αθωότητας. Πρέπει να το διαβάσουν όλοι μέχρι τα 15 και όλοι όσοι μετά τα 15 είναι ρατσιστές αλλά δεν το έχουν καταλάβει. (Γι' αυτούς που είναι και το ξέρουν, δεν υπάρχει βιβλίο, γιατί αυτοί δεν ξέρουν ανάγνωση).

10. Middlesex – Τζέφρι Ευγενίδης

Πρώτον, για να παινέψουμε το σπίτι μας για να μην μας πλακώσει. Κυρίως όμως, ένα πραγματικά καλό βιβλίο που μιλάει για την ενδιάμεση κατάσταση που βασανίζει τους μετανάστες και ίσως όλους τους Έλληνες, και την ανθρωπότητα γενικότερα: ποια είναι η αληθινή μου πατρίδα; Ανήκω στην Ανατολή ή στη Δύση; Γιατί είμαι καλός και κακός ταυτόχρονα; Πώς θα συμβιβαστώ με το διττό που υπάρχει μέσα μου;

9. Ο νευρομάντης – Γουίλιαμ Γκίμπσον

Εντάξει, οι μισές λέξεις που χρησιμοποιούμε τώρα για το ίντερνετ ξεπήδησαν από αυτό το βιβλίο. Όταν το διάβασα ήταν 1994 και στα ελληνικά οι λέξεις «τοίχος φωτιάς» και «κυβερνοχώρος» και «φλεγόμενο καλώδιο» ήταν εντελώς μα εντελώς επιστημονική φαντασία. Πολύ λίγα χρόνια μετά έγινε η καθημερινότητά όλων μας. (Συμπέρασμα: μην το διαβάσετε στα ελληνικά, αν γίνεται).

Κυρίως όμως είναι ένα πολύ ωραίο βιβλίο, που ασχολείται με τα αιώνια φιλοσοφικά ερωτήματα του «τι είναι ο άνθρωπος» και «τι τον ξεχωρίζει από τα ζώα, από το περιβάλλον του" και "τι σημαίνει «ανθρώπινη συμπεριφορά».

8. Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων – Λιούις Κάρολ

Το λένε για πολλά βιβλία, αλλά ισχύει για πολύ λίγα, κατά τη γνώμη μου, μόνο για ένα: αυτό. Μπορείς να το διαβάσεις σε οποιαδήποτε ηλικία και να καταλάβεις κάτι εντελώς διαφορετικό. Είναι πολλές ιστορίες σε μία, είναι σαν καλειδοσκόπιο, είναι ένα αριστούργημα. Παιχνίδια αριθμητικής, πολιτική σάτιρα, ονειρικές ακολουθίες, η αλλόκοτη αίσθηση της ενηλικίωσης, το άγχος της ενσωμάτωσης σε μια ομάδα, η μοναξιά. Όλα αυτά, σε πολύ λίγες λέξεις, μόνο μέσα από εικόνες και ελάχιστους διαλόγους.

7. Τα στοιχειώδη σωματίδια – Μισέλ Ουελμπέκ

Με τον Ουελμπέκ μπαίνουμε στην κατηγορία των αντρών που γράφουν βιβλία που αγαπιούνται και μισιούνται, που τους λένε μισογύνηδες, άρρωστους, επιδεικτικά επιθετικούς, αντιδραστικούς κατ' επάγγελμα και τα λοιπά. Μου φαίνεται ότι ο κόσμος ζητάει υπερβολικά πολλή πολιτική ορθότητα από τη λογοτεχνία. Μερικά βιβλία υπάρχουν για να σε ταρακουνήσουν και να σε αηδιάσουν, για να ξυπνήσεις. Ο κυνισμός και ο ειρωνικός τόνος δεν αρέσουν σε πολλούς, αλλά πιστεύω ότι είναι από τα βιβλία που πρέπει να διανύσει κανείς, αν ερευνά τη λογοτεχνία.

6. Σφαγείο νούμερο πέντε – Κερτ Βόνεγκατ

Για την φρίκη του πολέμου ξέρουμε, για την γελοιότητα και τη ματαιότητα όλης αυτής της τρέλας μπορούμε να μάθουμε μέσα από αυτό το βιβλίο. Το συμπέρασμα είναι: ένας πόλεμος αφήνει μόνο ηττημένους. Είναι το βιβλίο που έκανε γνωστή την τραγωδία του βομβαρδισμού της Δρέσδης στον υπόλοιπο κόσμο.

5. Ο κατά Γκαρπ κόσμος – Τζον Ίρβινγκ

Είναι από τα βιβλία που μιλούν για θέματα – ακρογωνιαίους λίθους της λογοτεχνίας (ο φόβος του θανάτου, η κοινωνική επιρροή στην συμπεριφορά των φύλων) αλλά με τρόπο εξωφρενικό, σουρεαλιστικό. Είναι από τα βιβλία που σε κάνουν να γελάς μόνος σου σε άδειο δωμάτιο, σκοτεινά, βίαια, τραγελαφικά γεγονότα που προκαλούν κλαυσίγελο. Χαρακτηριστική τελευταία φράση: «In the world according to Garp, we are all terminal cases.» (Σόρι παιδιά δεν ξέρω πώς θα μπορούσε να μεταφραστεί αυτό).

4. Μπούντενμπρουκς – Τόμας Μαν

Υπάρχουν πολλά μυθιστορήματα που ακολουθούν τις ιστορίες μιας οικογένειας μέσα στα χρόνια, παρουσιάζοντας έτσι τις πολιτικές και οικονομικές αλλαγές μιας χώρας (έχουμε και τον Θέμελη, άλλωστε). Είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο της λογοτεχνίας και πολλά είναι πολύ καλά. Το συγκεκριμένο θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι και πολύ επίκαιρο: η οικογένεια αυτή αναδεικνύεται μέσα από την μεσαία τάξη την εποχή των παχιών αγελάδων για να βρεθεί, όταν αλλάζουν οι συνθήκες, προ μεγάλων εκπλήξεων (δε λέω άλλα για να μην σας χαλάσω την ανάγνωση, σε περίπτωση που θέλετε να το διαβάσετε). Η υποκρισία της χριστιανικής ηθικής και ο καθωσπρεπισμός είναι πολυτέλειες όταν τελειώνουν τα λεφτά.

3. Λιγότερο από μηδέν – Μπρετ Ίστον Έλις

Δε μπορώ να ξεπεράσω το γεγονός ότι ο Μπρετ Ίστον Έλις το έγραψε όταν ήταν περίπου 18 χρονών, και γι' αυτό δεν είναι απλά στη δωδεκάδα, αλλά και ψηλά στη λίστα. Τι κάναμε εμείς όταν ήμασταν 18; Τέλος πάντων – ο Έλις είναι για κάπως ξινά γούστα, αλλά είναι μια σκοτεινή περιοχή που πρέπει να εξερευνηθεί. Με λίγα λόγια: πλουσιόπαιδα, τόσο κενά και τόσο αδιάφορα για τους γύρω τους, που δεν μοιάζουν πια με ανθρώπους, που σου παγώνουν το αίμα. Είναι φανερό από τον τρόπο που γράφει ότι ήξερε (ξέρει) για τι μιλάει.

2. Μεγάλες προσδοκίες – Τσαρλς Ντίκενς

Ένα σπουδαίο, πολύ σημαντικό Bildungsroman, δηλαδή βιβλίο που μιλάει για την προσωπική ανάπτυξη και εξέλιξη ενός χαρακτήρα, του Πιπ. Μη μου πείτε «είδα την ταινία και δε μου άρεσε», γιατί θα με κάνετε να κλάψω. Το πιο σημαντικό θέμα της ιστορίας αυτής (λέω εγώ) είναι η πάλη των τάξεων και η κοινωνική αδικία, ένα θέμα που καίει και τσουρουφλίζει όπως τότε. Ο Ντίκενς είχε καεί προσωπικά από αυτό το θέμα και το ήξερε πολύ καλά εκ των έσω.

(Ο λόγος που είναι άπιαστη η ξανθιά στο βιβλίο είναι ότι ανήκει σε άλλη κοινωνική τάξη, και όχι επειδή είναι ωραία. Ωραία την κάνει στο μυαλό του ο Πιπ επειδή είναι άπιαστη, ξέρετε τώρα εσείς, το έχετε κάνει πάνω από μια φορά στη ζωή σας. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι για την ερμηνεία του χαρακτήρα η Πάλτροου έπρεπε να τιμωρηθεί με φυλάκιση).

1. Ο Πύργος – Φραντς Κάφκα

Οι καταθλιπτικοί με ταλέντο γράφουν τα πιο ωραία βιβλία. Ο Κάφκα εκτός από κατάθλιψη είχε και τεράστια θέματα με τον πατέρα του, κρίσεις εγωπάθειας, αυτολύπηση, μίσος για τον εαυτό του και, ευτυχώς για μας, άπειρο ταλέντο και πολύ όρεξη για γράψιμο. Όλα του Κάφκα είναι αριστουργήματα. Διαλέγω τον Πύργο γιατί για μένα διαπρέπει στο πιο δύσκολο μονοπάτι της τέχνης: αφήνει τις καλημέρες και μιλάει κατ' ευθείαν στο υποσυνείδητο του αναγνώστη, εκείνο το μέρος που, όσο μπορούμε, αποφεύγουμε να επισκεφτούμε.

(Σημείωση: η λίστα είναι αυστηρά προσωπική. Δεν έχει αξία παρά μόνο στον συνθέτη της λίστας. Παρακαλώ μην επισημάνετε ποια βιβλία είναι καλύτερα από αυτά που έχω διαλέξει, γιατί είναι η γνώμη μου και η γνώμη σας, εξίσου ασήμαντες. Σας παρακαλώ όμως να γράψετε τις δικές σας, αυστηρά προσωπικές σας λίστες, συμπληρώνοντας και γιατί διαλέγετε αυτά που διαλέγετε.)

172

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

20 σχόλια
10. Τσακισε Τα Απο Μικρα Σκοτωσε τα απο παιδια - Κενζαμπουρο Οε9.Το Χαστουκι - Χρηστος Τσιολκας8.Γυμνο γευμα/Τα Αγρια Αγορια - Ουιλιαμ Μπαροουζ7.Εναντια στη μερα - Τομας Πιντσον(για τις ωραιες ιστοριες κ το ιδιαιτερο της γραφης)6.Καρι - Στιβεν Κινγκ (με τη τριχα καγκελο)5.Ποιηση του Μπουκοβσκι κ ποιηση γενικα4.Αναζητωντας Το Χαμενα Χρονο - Μαρσελ Προυστ (ιδανικα κρυες βραδυες πινωντας πολλα ποτηρια απο καλο αλκοολ,με αγαπη)3.Οι Δουβλινεζοι - Τζεημς Τζους (υπεροχα διηγηματα)2.Αληθινο Με Το Πρωτο Φως - Ερνεστ Χεμινγουει (γενικα Χεμινγουει!)1.Ο Μικρος Πριγκηπας - Αντρουα Ντε Σαιντ-Εξυπερυ (αν θες ενα φιλο εξημερωσε με,ειπε η αλεπου στο πριγκηπα.)+1 Η Βιβλιοθηκη της Πισινας - Αλαν Χολινγκχερστ (επειδη το λατρευω!)υ.γ. Συγχαρητηρια σε οσους καταφεραν- καταφερουν το διαβασμα της Δικης του Φ.Καφκα το μοναδικο βιβλιο που δν καταφερα να διαβασω ποτε.Ζουμε αναμεσα τους.
εβλεπα συνεχως εφιαλτες οτι ειμαι ο Γιοζεφ Κ σε μια δικη (?) παρωδια-κτηνωδια,απαπα..(ελπιζω σε σχολια πιο κατω να βρω το συμποσιο κ Αριστοφανη,α ρε α-μπα μας εκανες το μυαλο κομποστα!)
Όσο για τον Κάφκα: Χρόνια προσπαθούσα να διαβάσω Κάφκα αλλά δεν τα κατάφερνα. Μάλιστα ντρεπόμουν γιατί έχω πολλούς φίλους που έχουν σπουδάσει συγκριτική λογοτεχνία και μία γνωστή που έκανε διατριβή με θέμα στο Amerika. Όταν μετακόμισα το 2006 στην Αθήνα μετά από παραμονή 18 χρόνων στην Γερμανία και άρχισα να αντιμετωπίζω έντονο πρόβλημα προσαρμογής και συμφιλίωσης με την ελληνική πραγματικότητα ο Κάφκα για μένα και ιδιαίτερα η Δίκη ήταν λυτρωτικός!
..εκτός από τη σταθερή αξία του Κάφκα, θα τολμούσα να προσθέσω και κάποια αναγνώσματα-διαμάντια που δεν έχουν αναφερθεί στα σχόλια (και με βοήθησαν προσωπικά στο ίδιο θέμα προσαρμογής μου μετά τις σπουδές στη Γερμανία..)- Ο μύθος του Σίσυφου (A.Camus)- Διάλογοι σε Μοναστήρι (Κ.Τσάτσος)- Οι Αγραυλούντες (Χρ. Μαλεβίτσης)- Duineser Elegien (Rilke)- Maximen und Reflexionen (J.W.v.Goethe)
1. Λολίτα, Ναμπόκοφ2. Χιόνι, Παμούκ3. Οδυσσέας, Τζόυς4. Άννα Καρένινα, Τολστόι5. Το πάρτυ του Λάρρυ, Σίλντς6. Θάνατος στη Βενετία, Μανν7. Πριν πέσει η νύχτα, Αρένας8. Η πιθανότητα ενός νησιού, Χουελμπέκ9. Αλεξανδρινό κουαρτέτο, Ντάρελ10. Η Θάλασσα της γονιμότητας, ΜίσιμαΗ λίστα δεν είναι ιεραρχημένη. Και είναι έτσι επειδή είναι Ιούλιος. Νομίζω αν δώσετε το ίδιο ερώτημα το Δεκέμβρη θα πάρετε άλλες απαντήσεις (από μένα σίγουρα).
με εκανες να ντραπω... ειμαι φανατικη βιβλιοφαγος και μεχρι τα 23 μου εχω διαβασει ολα τα βιβλια σε βιβλιοθηκες γνωστων εχω πολλα δικα μου και δανειζομαι και απο βιβλιοθηκες. αλλ ομολογω οτι εκτος απο τον ντικενς κανενα αλλο βιβλιο δεν εχει βρεθει ακομη στα χερια μου! ειλικρινα θες να γινουμε φιλες? δεν ζηταω πολλα μονο ελευθερας στη βιβλιοθηκη σου.... :)
Μου φαίνεται λίγο παραπλανητική η περιγραφή τού 10 ("Middlesex"), εφόσον αποσιωπάται ο ακρογωνιαίος λίθος του δράματος, που είναι ο ερμαφροδιτισμός. Για όποιον ενδιαφέρεται, η παρακάτων περιγραφή (copy/paste απ' το διαδίκτυο) είναι ίσως πιο κατατοπιστική:"Ψυχολογικό μυθιστόρημα με επική μορφή, ήρωας του οποίου είναι ένας ερμαφρόδιτος άνθρωπος. Η Κάλλι, καρπός του έρωτα δύο αδαών Μικρασιατών προσφύγων, μετέπειτα Ελληνοαμερικανών, περνά τα πρώτα χρόνια της ζωής της ως η χαϊδεμένη κόρη της οικογένειάς της και στα 14 της ανακαλύπτει, ότι για λόγους βιολογικούς είναι αγόρι παγιδευμένο σε κοριτσίστικο σώμα. Το χάσμα μεταξύ αρσενικού και θηλυκού, Ελλήνων και WASPS, μαύρων και λευκών, παλαιού και νέου κόσμου, δεισιδαιμονίας και επιστήμης, πεπρωμένου και ελεύθερης βούλησης, συνιστά κεντρικό άξονα της αφήγησης που θέτει το ερώτημα: πρόκειται για την ιστορία συγκεκριμένων ηρώων ή για την ιστορία μιας συγκεκριμένης δομής DNA;"
Ο λόγος που δεν το έγραψα είναι ότι δε θέλω να το χαλάσω για όποιον δεν το έχει διαβάσει ακόμα. Ο άλλος λόγος είναι ότι αν γράψεις αμέσως αυτό, θα μείνει το μυαλό του αναγνώστη εκεί, ενώ το βιβλίο είναι πολλά παραπάνω. Οι περιγραφές των βιβλίων δε χρειάζεται να τα λένε όλα, και αυτό δε σημαίνει ότι είναι "παραπλανητικές". Δεν είναι δημοσιογραφία.
Μα τι να χαλάσω; Στην ελληνική τουλάχιστον έκδοση ο πλήρης τίτλος είναι: "Middlesex: Ανάμεσα στα δύο φύλα". Πυρηνικό στοιχείο του μύθου είναι ένα ταμπού (ο ερμαφροδιτισμός) και μέσα απ' αυτό το φίλτρο περνάνε όλοι οι άλλοι δυισμοί που αναφέρετε στην περιγραφή σας. Το ενδιαφέρον του βιβλίου έγκειται ακριβώς σ' αυτό που δεν λέτε, στο ότι δηλαδή ένα σωρό θέματα ταυτότητας και ετερότητας εξετάζονται υπό το πρίσμα ενός πολύ συγκεκριμένου βιολογικού καπρίτσιου Ε, αυτό, επειδή σπανίζει στην παγκόσμια γραμματεία, καλό να δηλώνεται -προς όφελος, πιστεύω, είναι του δυνητικού αναγνώστη, που γυρεύει ελάχιστα φθαρμένες πραγματεύσεις του ανθρώπινου ψυχισμού. Συμφωνώ ότι οι περιγραφές βιβλιών δεν χρειάζεται να τα λένε όλα, με τη διαφορά ότι δεν είναι "όλα" η σπονδυλική στήλη ενός έργου...
Αν και σπάω το μυαλό μου να σκεφτώ μια καταλληλότερη μετάφραση, διαφωνώ ελάχιστα με την δική σου κυρίως στο γεγονός πως είναι μονοδιάστατη. Το ανίατο, αν και έτσι έχει επικρατήσει, δεν είναι απαραίτητα θανατηφόρο. Νομίζω πως ο καλλιτέχνης εδώ θέλει να μιλήσει και για το θάνατο, το οποίο είναι το επόμενο βήμα για όλους μας, αργά ή γρήγορα. "Στον κατά Γκαρπ κόσμο, είμαστε όλοι σε τελικό στάδιο." Και πάλι δεν μου αρέσει.
Ναι, το βιβλίο λέγεται "Νευρομάντης" ("Neuromancer") και το είχα διαβάσει σε μια κακή μετάφραση πριν πολλά χρόνια. Μετά σκέφτηκα ότι η κατανόηση των ελληνικών που είχα δεν ήταν τόσο καλή. :-) Μάλλον ίσχυε και αυτό!
8 στα 11. Αν και θα προτιμούσα το Virgin Suicides του Τζέφρι Ευγενίδης. Εγώ θα έβαζα στη λίστα ακόμα το Corrections του Jonathan Franzen, Ulysses του James Joyce, Underworld του Don DeLillo, Ubik του Philip K. Dick, The Cement Garden του Ian McEwan, Vurt του Jeff Noon, Klavierspielerin της Elfriede Jelinek, In Search of Lost Time του Marcel Proust, Intimacy του Hanif Kureishi, Monday Begins on Saturday των αδελφών Strugatsky, Τα στοιχειώδη σωματίδια του Μισέλ Ουελμπέκ & τα τέσσερα βιβλία του Jasper FForde με ηρωίδα την Thursday Next (τα οποία τα ξαναδιαβάζω αυτό το καιρό!)
Για το terminal cases, να τολμήσω να προτείνω είτε το "ανιάτως πάσχοντες", που διατηρεί την ιατρική απόχρωση του όρου, είτε απλώς το "είμαστε όλοι τελειωμένοι";Λίστα από την άλλη δεν προτείνω, νομίζω πως έχω πολύ δικό μου διάβασμα ακόμη μπροστά μου για να νιώσω αυτήν την ασφάλεια. Αλλά αν έφτιαχνα θα περιλάμβανε σίγουρα Ντοστογιέφσκι και Κίπλινγκ & πιθανότατα την 'Eroica' του Πολίτη και τη 'Ζαζί στο μετρό' του Raymond Queneau.
Μου είναι δύσκολο να δώσω λόγους για να διαβάσει κάποιος ένα βιβλίο γιατί για μένα, το βιβλίο είναι ένας προορισμός ανεξερεύνητος όπου ο κάθε αναγνώστης ανακαλύπτει διαφορετικά πράγματα.«Τρυφερή είναι η νύχτα» του F. Scott Fitzgerald.«Ο Έρωτας στα Χρόνια της Χολέρας» του Gabriel García Márquez.«Περηφάνια και Προκατάληψη» της Jane Austen.«Ο Φύλακας στη Σίκαλη» του J. D. Salinger.Και φυσικά κάποια που έχουν αναφερθεί ήδη όπως τα παραμύθια του Oscar Wilde, ο «Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος» του Aldous Huxley, « Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων» του Lewis Carroll.
Σε τυχαια σειρα1. Thomas Mann - Death in Venice2. Ernest Hemingway - The old man and the sea3. Thomas Mann - The Magic Mountain4. Franz Kafka - The Trial5. Herman Hesse - Steppenwolfe6. Jay McInerney - Bright Lights, Big City7. Albert Camus - The Outsider8. Chuck Palahniuk - Choke9. Oscar Wilde - De Profundis10. Fyodor Dostyoyevski - The idiot11. Ομηρος - Ιλιαδα
Από σοβαρά, όπως Letters to a Young Contrarian του Hitchens, Death by Black Hole του Neil DeGrasse Tyson, The Grand Design του Hawking, Thinking Fast and Slow του Kahneman, Lolita του Nabokov, Huckleberry Finn του Twain, , το 1984, το Selfish Gene, μέχρι και τα ασόβαρα, όπως το Game of Thrones και το Braindroppings του Carlin, ποιο βιβλίο ευφυούς ανθρώπου δε σου ανοίγει νέους κόσμους; Ό,τι και να διαβάσεις κερδισμένος βγαίνεις. Ένα βιβλίο/e-reader στο χέρι συνέχεια!
Πάρα πολύ δύσκολη ερώτηση, συγχαρητήρια αγαπητή Α,μπα για τη λίστα σου, πάρα πολύ θα ήθελα να ήξερα ποια 13 δεν τα κατάφεραν στην τελική 11άδα. Με κίνδυνο να ξυπνάω τις νύχτες και να θέλω να αυτομαστιγωθώ για κάποιο που ξέχασα ή δεν ανέφερα, δοκιμάζω δειλά-δειλά να δημιουργήσω την δική μου ασήμαντη, καθαρά προσωπική, μίνι-λίστα: Από δυστοπίες τα "Fahrenheit 451" του Bradbury Ray, "1984" του George Orwell και "Never let me go" του Ishiguro Kazuo, γιατί ίσως (μεγάλη ελπίδα κρυμμένη πίσω από αυτό το "ίσως") οι δυστοπίες καταφέρουν να μας διδάξουν όσα η ιστορία δεν κατάφερε αιώνες τώρα. Από παιδικά, που είναι όμως και τα πάντα εκτός από παιδικά, από τα βιβλία που γίνονται ο καθρέφτης σου και ο καθένας βρίσκει άλλα κομμάτια του εαυτού του και άλλα νοήματα στις σελίδες τους, η "Μόμο" του Michael Ende και όλα τα παραμύθια του Oscar Wilde. Επίσης η "Ονειρεμένη ιστορία" του Arthur Schnitzler για τον τρόπο της μέσα από την ονειρική της ατμόσφαιρα να οδηγεί όχι σε απαντήσεις αλλά, το κυριότερο, σε ερωτήσεις. Το "Of Mice and Men" του John Steinbeck και το "Lord of the flies" του William Golding, γιατί περιγράφουν με τον καλύτερο τρόπο την τραγωδία του να είσαι άνθρωπος. Από τους νεότερους συγγραφείς το "Freedom" του Jonathan Franzen, γιατί η ενηλικίωση δεν έχει να κάνει με την ηλικία και το "Bitter Moon" του Pascal Bruckner, γιατί όπως και οι "Μεγάλες προσδοκίες" δείχνει πολύ καλά πως στη ζωή κανείς δεν είναι μόνο θύμα ή μόνο θύτης. Επίσης "The Magus" του John Fowles, γιατί το διάβασα σε μια ηλικία και φάση ζωης που με βοήθησε πραγματικά, όπως μόνο ένας καλός φίλος θα μπορούσε να έχει βοηθήσει. Και όπως έναν καλό φίλο, ακόμα και αν δεν συνεννοούμαστε μετά από τόσα χρόνια όπως παλιά, δεν θα πάψω ποτέ να το αγαπώ και να το βάζω σε κάθε λίστα μου με πολυαγαπημένα βιβλία. (Χμμ, δεν θέλω καν να σκέφτομαι πόσα έχω ξεχάσει)
Lord of the flies, Catcher in the Rhye, Catch 44, The great bukofski, Of mice and men, The grapes of wrath, To kill a mockingbird... Κάποιες από τις πολλές προσπάθειες για το 'THE GREAT AMERICAN NOVEL' από συγγραφεις που θα προτιμούσαν να μείνουν μια ζωή οργισμένοι-καβλωμένοι έφηβοι
εγω θα προσθετα και λιγη φιλοσοφια, οπως Νιτσε, Μπερτραντ Ρασσελ, Τολστοϊ (εκει που λεει για την θρησκεια, πατριωτισμο, κτλ.), Ριτσαρντ Ντοκινς, κ.α. Αυτη τη στιγμη, αυτα μου ερχονται στο μυαλο:http://en.wikipedia.org/wiki/A_History_of_Western_Philosophy (απορια: δεν θα επρεπε να ειναι "The History"?)http://en.wikipedia.org/wiki/Marriage_and_Moralshttps://en.wikipedia.org/wiki/The_God_Delusionhttp://books.google.gr/books/about/The_Use_And_Abuse_of_History.html?id=3xZzGVUKvN4C&redir_esc=y
the history δεν σημαινει τιποτα στα αγγλικα! Εκτος και αν μιλαει ο Θεος που αποφασισζει τι ειναι ιστορια και τι οχι. Επειδη ομως ιστορια ειναι το συνολο των αφηγησεων των ανθρωπων στα αγγλικα λεμε a history of...=ιστορια της/του...ή μια ιστορια της φιλοσοφιας ή whatever.
Διαφωνω. Πως δεν σημαινει τιποτα? Παραδειγμα: en.wikipedia.org/wiki/History_of_the_Internet"The history of the Internet began..." μια χαρα μου φαινεται σαν εκφραση. Αρα λοιπον, γιατι ειναι λαθος το "The history of the western philosophy"?"A history" - μου δινει να καταλαβω οτι ο συγγραφεας εκφραζει την προσωπικη/υποκειμενικη αποψη σχετικα με την ιστορια της δυτικης φιλοσοφιας. Ειναι δηλαδη μια εκδοχη απο τις πολλες που υπαρχουν. Αυτο για μενα ειναι λαθος, γιατι η εκδοχη αυτη μπορει να ειναι λανθασμενη. Η ιστορια μια πρεπει να ειναι και δεν χρειαζεται να εισαι θεος για να την ξερεις. Βεβαια, θα μου πεις οτι δεν ειναι φυσικη ή μαθηματικα, και ο καθενας μπορει να λεει οτι του κατεβει - αυτο ειναι αλλη ιστορια.Αν ο συγγραφεας πιστευει, οτι αυτο που γραφει - ειναι η αντικειμενικη ιστορια. Τοτε ο τιτλος θα επρεπε να ειναι "The history..." ή σκετο "History of..". Αν οχι, τοτε ναι, ισως το "A history.." ταιριαζει πιο πολυ. Δεν ξερω με ποιο σκεπτικο ο Ρασσελ επινοησε τον τιτλο, ισως το λεει στο προλογο. Πρεπει να το δω.ps. θα προσεθετα (λαθος στο πρωτο σχολιο)
" Η ιστορια μια πρεπει να ειναι και δεν χρειαζεται να εισαι θεος για να την ξερεις". Ενταξει. Παιρνω τον υπολογιστη μου για να μην καει με αυτα που διαβαζει καθως και τα 10 χρονια μου στην Αγγλια και παω για βρουβες! Αμα διαφωνεις εσυ αγορινα μου θα διαφωνησω εγω μαζι σου? Οοοοοχι!
Τωρα περιμενεις να εντυπωσιαστω απο τα δεκα σου χρονια στην Αγγλια?Εχω δει στην Αγγλια ελληνες που ειναι πολλα χρονια εκει και τα αγγλικα τους δεν μου εκαναν εντυπωση καθολου. Αντι για ειρωνικο σχολιο, θα προτιμουσα να διαφωνησεις μαζι μου με καποιο επιχειρημα. Ναι, η ιστορια μια πρεπει να ειναι. Μια και μοναδικη, οπως και η αληθεια - μια ειναι. Εαν βεβαια θελουμε να θεωρουμε την ιστορια ως επιστημη.
αγαπητe/ή oakσυνηθίζεται στην αγγλόφωνη βιβλιογραφία να μην αναφέρουν τίτλους συγγραμάτων ως The history of.. αλλά A history of..Ενδεχομένως να οφείλεται στο ότι οποιουδήποτε πράγματος η 'ιστορία' υπόκειται σε πολλαπλές αναγνώσεις με διαφορετικές σκοπιές ή προσεγγίσεις. Αυτή λοιπόν είναι Μια ιστορία της φιλοσοφίας. Κάποιος άλλος μπορεί να πει κάποια άλλη. Simple as that.
Το ήξερα πως με την ερώτηση αυτή θα έβγαζα λαβράκι. Πάω βιβλιοπωλείο να καλύψω τα 2-3 κενά μου (Νούμερα 10, 7 και 5). Ευχαριστούμε Λένα.ΥΓ Περιμένω με ανυπομονησία και τις λίστες των σχολιαστών. Είμαι σίγουρος ότι θα υπάρχουν και εκεί διαμαντάκια.
1. Οι Άθλιοι 2. 100 χρόνια μοναξιάς3. Ο κόσμος της Σοφίας.Τα δύο πρώτα επειδή είναι κλασσικά, μεγαλοπρεπή, συναρπαστικά, το αποκορύφωμα της συγγραφικής τέχνης, κι επειδή μου ήρθαν κατευθείαν στο μυαλό στην ερώτηση "τι να διαβάσεις μέχρι να πεθάνεις".Το τρίτο επειδή είναι ένας εύκολος κι ενδιαφέρων τρόπος να αποκτήσεις κάποιες βασικές γνώσεις για την ιστορία της ανθρώπινης σκέψης και πώς αυτή εξελίχθηκε με το πέρασμα των αιώνων. Μια καλή αρχή για τα 15χρονα (σημαδιακή ηλικία!)αλλά και για τους χαωμένους μεγαλύτερους να κατανοήσουν το ιστορικό φορτίο των δεδομένων τους αλλά και να βάλουν σε τάξη τις γνώσεις τους για τους μεγαλύτερους διανοητές της ιστορίας.
Ο Κόσμος της Σοφίας, όντως πολύ καλό αν και, αν δεν είσαι 15χρονο (το διάβασα στα 28 μου), βαριέσαι λίγο την ιστορία με την μικρή και τον μπαμπά της. Το υπόλοιπο μέρος όμως είναι μια καλή σύνοψη της φιλοσοφικής σκέψης για εμάς τους... άσχετους.