Δύο κόρες κλαίνε
Η Τάνια Τσανακλίδου και η Χάρις Αλεξίου, το 2014, σε μια συγκλονιστική ερμηνεία, του «Μαμά γερνάω» από μια βόλτα μου στα βάθη του YouTube
Όταν ήμουν μικρότερος σε ηλικία, η κλίση μου προς το έντεχνο και το λαϊκό ήταν λιγάκι τζιζ. Στο αμάξι με την θεία μου εμείς θέλαμε να ακούσουμε Δίεση και Πρωτοψάλτη ή Ρίτα Αντωνοπούλου και οι ξαδέλφες μου, γκρίνιαζαν, ζητούσαν τραγούδια πιο σύγχρονα. Χαίρονταν που η δική μου μαμά έβαζε πάντα Athens DJ.
Μετά από χρόνια, φοιτητής πια στην Αθήνα, κατάλαβα πως αυτές οι πιο δικές μου αναζητήσεις — που δεν συζητούσα και με κανένα, ήταν για τα παιδιά εδώ, τόπος κοινός. Και κάπως κούλ... Όλοι μου οι φίλοι ακούνε Αρλέτα, και στις εκδρομές μας με το αμάξι, θα βάλουμε και 0-100 σειρένε, ή Evangelia, ναι... Αλλά θα βάλουμε και Ζουγανέλη. Και Τζένη Βάνου. Και Χαρούλα Αλεξίου.
Αυτό το βίντεο λοιπόν δυσκολεύομαι ακόμη να νιώσω κουλ που το ανεβάζω, αλλά το αγαπώ πολύ. Όπως αγαπώ και τους φίλους μου. Τους δεύτερους βράχους -μετά την οικογένεια- στους οποίους θα μπορώ να λέω πάντα άφοβα, πεινάω, φοβάμαι και τότε εκείνοι θα πλησιάζουν ακόμη πιο κοντά μου. Αυτούς που θα με καθησυχάζουν πρώτοι απ' όλους.
Που δεν θα παρεξηγούν, αντιθέτως θα δικαιολογούν και θα αδιαφορούν για το τι λέει ο ένας ή ο άλλος. Για συμμαχίες, σαθρές και υπολογισμένες, με τις ρίζες τους στην ανάγκη και το όφελος. Που θα χαίρονται με το καλό, θα λυπούνται με το κακό. Και που οι λέξεις τους, δίκαιες και ουσιαστικές θα χτυπάνε πάνω στο ταμπλό μου βγάζοντας πάντα τον ίδιο φροντιστικό ήχο: αυτό της αγάπης, του νοιαξίματος και της τρυφερότητας. Τα όσα λένε, θα ηχούν σαν κουδούνι, που θα χτυπά κάθε φορά, να μη τρομάζω και να ανοίγω την πόρτα...
Οι φίλοι μας, οι πραγματικοί μας φίλοι — προσέξτε εδώ τη διάκριση μεταξύ φίλων, γνωστών και λυκόφιλων, είναι το μόνο πράγμα που θα ήθελα να μη χάσω όσο μεγαλώνω. Σαν ξεφτίζει, όπως λέει κάποιος συγγραφέας, η ατιμωτική απάτη που είναι πολλά, για τα οποία πασχίζουμε καθημερινά... Κι ας καούν όλα τα άλλα: Blog, στήλες, αγάπες, Κοκέτες και τα συναφή. Ίσως κι όλα αυτά δηλαδή, να μην αξίζουν μια, αφού σε μεγάλο βαθμό τα κυνηγάω — πέραν της δημιουργικής ηδονής, της αγίας φιλοδοξίας, και της βιοποριστικής ανάγκης, για να αγαπηθώ - και να κομπλάρω, όχι όμως εκείνους αλλά όλους τους άλλους.
Ακούγονται τα όσα λέω, φαντάζομαι, ειδικά στους μεγαλύτερους με τετριμμένες κουταμάρες. Μεγάλα λόγια που θα λουστώ αύριο κιόλας, όπως άλλα κείμενα μου που μαραίνονταν ήδη ενόσω γράφονταν. Αλλά ίσως γράφω το ιδανικό καμία φορά για να με ωθήσω στο να το ακολουθήσω, ένα είδος δέσμευσης δια της γραφής... Γιατί θα ήθελα να μάθω κι εγώ, σαν μάνα κι όχι σαν κόρη, να δίνω, χωρίς να παίρνω. Ή να περιμένω.
Για τώρα όμως ας βάλω ένα στόχο πιο μικρό. Στην επόμενη Κοκέτα οι ιδανικοί μου αναγνώστες ας είναι μονάχα οι φίλοι μου. Ας θέλω πρώτους να κάνω περήφανους αυτούς, κι όλους όσους χάρισαν το ταλέντο τους στο κουλό αυτό πράγμα που φτιάχνουμε για εμάς και το οποίο θα βγει στα τέλη της επόμενης εβδομάδας.
Ανθή, Σοφία, Μελίνα, Σμαράγδα, Οδυσσέα, Γιάννη, Δέσποινα, Κων, Ραφ, Εύα, Ουρανία, Ισαάκ...
Ευχαριστώ που είστε φίλοι μου <3
Υ.Γ.
Να φοβάστε και τα μεγάλα λόγια, ή τις υπερβολικές επιδείξεις αγάπης. Easy come, easy go. Τα πιο λαίμαργα, σύντομα και πολλά, σ'αγαπώ, έχουν βγει ανέξοδα και πυροτεχνηματικά από το στόμα ανθρώπων που σήμερα λες μετα βιας ένα γεια. Τους αληθινούς μας φίλους κάποια παιδιά σχεδόν τους ξεχνάμε, σαν τα δομικά συστατικά ενός κτηρίου, χαμένοι μέσα σε διάφορες παραισθησιογόνες ψευδαισθήσεις. Αντί να τους ευχαριστούμε, γιατί κι εκείνοι όπως τούβλα του σπιτιού, και η πόρτα, και τα παράθυρα μένουν εκεί, αμετακίνητοι, και κρατάνε τον έξω κόσμο - έξω.
Μη μασάτε λοιπόν. Κι αν σας λέει ο απέναντι σας, σ'αγαπώ, σκεφτείτε το δύο φορές, ειδικά πριν το πείτε κι εσείς, ή χειρότερα, πριν το πιστέψετε βαθιά μέσα σας.
