Ο Γιάννης Κυριαζής ως έφηβος πρόλαβε και δούλεψε στα κλαμπ της Πλάκας, σε μια εποχή που έσφυζε από νυχτερινή ζωή και κραιπάλη, ερωτισμό και κέφι. Στα είκοσι έφυγε για να οργώσει την Ευρώπη: Άμστερνταμ, Βερολίνο, πέρα δώθε, δουλειές σε μπαρ, σε καφέ, όπου έβρισκε. Επέστρεψε στην Ελλάδα των ‘80s και βρήκε την Πλάκα να παρακμάζει. Απέδρασε στα Χανιά για δύο χρόνια, κι από εκεί στο Ηράκλειο όπου για άλλα δέκα μανατζάριζε ένα από τα μεγαλύτερα κλαμπ της πόλης. Για να ισορροπεί από την ένταση της νύχτας, τα πρωινά ζωγράφιζε. Το 1992 ήταν ο πρώτος καλλιτέχνης που παρουσίασε έργα του στον εκθεσιακό χώρο του βενετσιάνικου κάστρου Κούλες.
Μέχρι που η Κρήτη σταμάτησε να τον γοητεύει, έγινε νησί που πια τον περιόριζε. Πίσω στην Αθήνα, όπου αποφασίζει να αποσυρθεί σε έναν αγροτικό οικισμό στην Αχαΐα. Γύρω φίλοι, πολύ πράσινο, και ζώα. Μόνιμη αφοσίωση, η ζωγραφική.
Πως έγινε και άφησες πίσω την έντονη ζωή της πόλης, της νύχτας, την κοινωνικότατα που σε διέκρινε για χρόνια;
Δεν λένε πολλοί «έχω ένα σπίτι στο χωριό κι εκεί θα αποσυρθώ στα γεράματα»; Ε, εγώ ήθελα να το ζήσω αυτό τώρα. Να προλάβω να το ζήσω αυτό το κομμάτι όσο είμαι ακόμα νέος….
Οπότε, πως είναι να ζεις στην ερημιά;
Πρέπει να τα βρεις με τον εαυτό σου. Να κάνεις πράγματα που να σε ικανοποιούν.
Δεν είναι βασανιστική η μοναξιά ;
Δεν υποφέρω. Μου λείπει, η αλήθεια είναι το φλερτ, ο έρωτας. Φίλους έχω.
Έχεις όλο τον χρόνο να ζωγραφίζεις όμως.
Ναι, και δουλεύω πολλά έργα παράλληλα. Κάνω και κατασκευές τις οποίες πουλάω κι από αυτές ζω.
Ανήκεις, θα λέγαμε, στους «αναχωρητές» που επέλεξαν τη ζωή της υπαίθρου από της πόλης, το φαινόμενο της αποκέντρωσης που έχει πια ενταθεί και λόγω της κρίσης;
Καταρχήν έχω φύγει εδώ και δέκα χρόνια. Αλλά πραγματικά εκνευρίζομαι όταν βλέπω στην τηλεόραση περιπτώσεις τέτοιες και τους δημοσιογράφους να τις ωραιοποιούν, μιλώντας περί «αποκέντρωσης». Όλοι όσοι φεύγουν από την πόλη, έχουν κεφάλαια για να ξεκινήσουν έναν ξενώνα, μια αμπελουργία. Εγώ έφυγα με το απόλυτο τίποτα. Βούτηξα στα βαθιά. Είπα, ας φύγω και θα δούμε τι θα γίνει…
Έχεις είπες φίλους.
Ναι, ζουν κάποιο καλοί φίλοι κοντά μου. Κι εγώ με τα ζώα μου. Έξι σκυλιά, δώδεκα γάτες, πενήντα κότες και μια γαϊδάρα, τη Σούλα.
Ακούγεται ειδυλλιακά.
Αρκεί να έχεις πράγματα να κάνεις. Αλλιώς …ούτε στον Παράδεισο δεν αντέχεις μόνος και άπραγος.
σχόλια