Μόμπυ Ντικ

Μόμπυ Ντικ

Φίλε, όταν ήμουνα μικρός ήθελα να γίνω Keith Moon όταν θα μεγαλώσω, όχι ντράμερ, πρόσεξε, όχι ροκ σταρ, όχι κιθαρίστας, όχι, όχι, όχι, ήθελα να γίνω Keith Moon, και λίγο μετά, στην εφηβεία και κάτι ψιλά, είδα τον μέγιστο μουρλό τον Shane McGowan και ήθελα να γίνω όλοι οι Pogues μαζί.

Φίλε, μετά άκουσα το Moby Dick και όλα άλλαξαν μέσα μου. Άλλαζαν και έξω μου εξάλλου, κάτι που μ’ έκανε έξαλλο, καθότι οι αλλαγές, όταν δεν τις κάνεις εσύ αλλά τις κάνουνε οι άλλοι, είναι σκέτος μπελάς, είναι ανακατωσούρα, μπέρδεμα είναι, και σκοτούρα και πλεκτάνη και μακριά-από-μένα.

Φίλε, το Moby Dick, σου αλλάζει τη ζωή. Σε κάνει να μην ξέρεις πια αν θέλεις να γίνεις Keith Moon όταν θα μεγαλώσεις. Έτσι κι ακούσεις τη live κατάσταση, είκοσι λεπτά και βάλε, είναι μεγαλείο, μέγκλα είναι, μέγκλα, μεγαλείο, αγιοσοθεός, αγιοσισχυρός, no tears είναι, no tears for the creatures of the night είναι, σα να διαβάζεις για πρώτη φορά Εμπειρίκο είναι, αδιανόητος πάταγος και λυτρωτικός ορυμαγδός, μελωδικός θόρυβος, συγκλονιστικός μελωδικός θόρυβος, αναρχικός συντηρητισμός ή συντηρητικός αναρχισμός, αντιβαβούρα και υπέρβαση του χάους μέσα από το χάος το ίδιο, όπως λέμε πατάς με τον θάνατο τον θάνατο, ότι γίνεσαι του χάρου ο φονιάς.

Φίλε, το να ακούς τον John Bonham να παίζει το Moby Dick είναι αποκάλυψη τώρα και τότε και πάντα. Είναι τεράστια υπόθεση, όπως τεράστια υπόθεση είναι και να διαβάζεις το έπος του Melville. Όχι το στόρυ, όχι. Όχι το μεγαλείο της πλοκής, όχι. Το κόλπο είναι στις φυτεμένες φιλοσοφικές, βαθιά φιλοσοφικές, κι ας λένε, φράσεις, τις περίτεχνα χωνεμένες στο corpus παρατηρήσεις για το τι πάει να πει φίλος, τι πάει να πει καθημερινότητα με τον φίλο, τι πάει να πει μοιράζομαι, ανταλλάσσω, κατανοώ, συμμερίζομαι, πασχίζω να μάθω του άλλου τη γλώσσα, του άλλου τα χούγια, του άλλου τις μανίες και τις αγάπες και τις τρέλες.

Φίλε, άκου: «Είχα μπροστά μου έναν άνθρωπο κάπου είκοσι χιλιάδες μίλια μακριά από το σπίτι του […] κι όμως φαινόταν να νιώθει εντελώς άνετα~ διατηρώντας την απόλυτη αταραξία του~ ικανοποιημένος από τη συντροφιά με τον εαυτό του~ όμοιος πάντα με τον εαυτό του. Αυτά ασφαλώς ήταν χαρακτηριστικά μιας έξοχης φιλοσοφίας~ αν και χωρίς αμφιβολία δεν είχε ακούσει ποτέ για δαύτη. Ίσως όμως, για να είμαστε αληθινοί φιλόσοφοι, δε θα πρέπει εμείς οι θνητοί να έχουμε επίγνωση πως ζούμε ή αγωνιζόμαστε σα φιλόσοφοι. Μόλις ακούω πως ο τάδε δηλώνει δημόσια πως είναι φιλόσοφος, καταλήγω αμέσως στο συμπέρασμα πως, σαν τη δυσπεπτική γριά, πρέπει κι αυτός να το ‘’σπασε το χωνευτήρι του’».

Συνεχίζεται (έως την 21^η Μαΐου). Αύριο: Μοντάζ Ονείρων