ΛΛΛ (=Λογαρίδης Λουζιτάνια Λαβ!)
Αν σου πει ο άλλος ότι το ροκ εντ ρολλ έχει πεθάνει, πες του Ναι, βέβαια, μ’ έχουν καλέσει σε έξι εφτά έντεκα κηδείες του ροκ εντ ρολλ, όλο πεθαίνει το ροκ εντ ρολλ, μια ζωή πεθαίνει το ροκ εντ ρολλ, ομοίως και το μυθιστόρημα, ο Θάνατος του Μυθιστορήματος από δω, ο Θάνατος του Μυθιστορήματος από κει, καμιά εικοσαριά φορές το έχουν πεθάνει το έρμο το μυθιστόρημα, άσε δε αυτόν τον γκαντέμη τον σινεμά, τον κακομοίρη τον κινηματογράφο, μας έχουν πεθάνει με τον Θάνατο του Κινηματογράφου, μας πέθαναν με το Πέθανε ο Κινηματογράφος από δω, Πέθανε ο Κινηματογράφος από κει, τρέλα και θανατικό, πολύ θανατικό, καιρός να πεθάνει και η Ποίηση, τι λες κι εσύ;
Αν σου πει ο άλλος ότι το ροκ εντ ρολλ έχει πεθάνει, πες του ότι ήσουνα εκεί, ενώ αυτός δεν ήταν, στις 28 Δεκεμβρίου του 1977, στο Λουζιτάνια όταν ο Λογαρίδης αποδείκνυε ότι είναι πολύ αργά για ήρωες μεν, αλλά πολύ νωρίς για θανάτους δε, και όταν λέω θανάτους εννοώ τον θάνατο το ροκ εντ ρολλ ή τον θάνατο του μυθιστορήματος ή τον θάνατο του κινηματογράφου, και πάει λέγοντας. Κι αν επιμείνει και σου πει ότι έχουν περάσει κοντά τέσσερις δεκαετίες από το Εβδομήντα Εφτά και ότι πολλά έχουν μεσολαβήσει έκτοτε, πες του ότι κι εσένα πολλά έχουν δει τα μάτια σου αλλά τέτοιο επίμονο βλάκα πρώτη φορά βλέπουν, και σήκω μετά, πήγαινε στο πικάπ, βάλε το Gimme Shelter κι άσε τα ηχεία να γίνουν τα ακλόνητα επιχειρήματα. Μου το ’χε πει ο μακαρίτης ο Νίκος Νικολαΐδης, Άμα σε ζορίζουν, πάρε δύο στίχους των Rolling Stones και αποστόμωσέ τους, δύο στίχους των Stones, δεν θέλει παραπάνω.
Ας σου πει ο άλλος ότι το ροκ εντ ρολλ έχει πεθάνει, άσε, μην του λες τίποτα, θυμήσου μόνο όλο το πράγμα, θυμήσου πώς κοίταξες κάποια στιγμή προς τα πάνω και είδες μια κοπέλα με μαλλιά σαν της Janis Joplin, με βλέμμα σαν της Melanie, με γυαλιά σαν του John Lennon, και την κοίταξες και αργότερα, αφότου είχε εισβάλει η μητέρα της Ράνιας και την είχε αποσπάσει από την τρελή αγκαλιά σου, τη Ράνια που είχε έρθει από τον Βόλο οικογενειακώς στην Αθήνα για τις διακοπές των Χριστουγέννων, και είχατε πάει μαζί στο Λουζιτάνια, φοιτητής εσύ, μαθήτρια αυτή, ξανθός εσύ, καστανή αυτή, μέλλων αναγνώστης του Hegel και του Debord εσύ, μέλλουσα πιστή του Le Corbusier και του Άρη Κωνσταντινίδη αυτή, φτωχός εσύ, πλούσια αυτή, χωρίς μαμά εσύ, με μαμά αυτή, και μάλιστα με μαμά που είχε τα guts να εισβάλει με το άμεμπτο ταγιέρ της στο Λουζιτάνια, και να την αποσπάσει, εξόχως ευγενικά και εξόχως αυστηρά, από την μεταχίππικη αγκαλιά σου, μια αγκαλιά που όδευε από τον άδολο χιππισμό στην τεθλασμένη τζαζ των beatniks και από κει στα détournements του Έρωτος (που ως γνωστόν δεν αξίζει παρά μόνο σε μια προεπαναστατική περίοδο, όπως μας διδάσκει το μεγαλύτερο αντιφίλμ όλων των εποχών, τα Ουρλιαχτά για χάρη του Σαντ).
Αν σου πει ο άλλος ότι το ροκ εντ ρολλ έχει πεθάνει, πες του ονόματα, πες του Ράνια Μάνια Νιόνια Μάριολιν Μάρσα Μάρθα Χριστίνα Άννα Νόρα Στέλλα Ρίτα Λένα Σόνια Όλγα Νίκη, μη σταματάς να του λες ονόματα, μη σταματάς.
Συνεχίζεται. Αύριο. Rust Never Sleeps
σχόλια