Λίγο πριν τα μεσάνυχτα: H Olga Kouklaki καλεί στην σκηνή την drag queen Μάνια από τις «Κούκλες». Ερμηνεύει αισθησιακά το «Sweetheart» φέρνοντας στην ατμόσφαιρα έναν αέρα παλιού καμπαρέ.
Μισή ώρα περίπου μετά: H Kouklaki λίγο πριν ερμηνεύσει το «Stop» ανακοινώνει στον κόσμο την συμμετοχή του κομματιού της στο σάουντρακ μιας καινούριας γαλλικής ταινίας.
Οι δυο σκηνές από το live του περασμένου Σαββάτου στην Αναξαγόρα 3-5 ορίζουν κατά κάποιο τρόπο τα χαρακτηριστικά του προσώπου της σύγχρονης μουσικής των ημερών μας. Ένα πρόσωπο χωρίς αυστηρές γωνίες, μάλλον στρογγυλό, το οποίο δεν φοβάται να εκφράσει τα συναισθήματα του. Μάτια παιδικά άλλα ματιά έμπειρη. Είναι ένα πρόσωπο δημιούργημα ενός υπερδραστήριου εγκεφάλου που απορροφά και επεξεργάζεται όλα τα ερεθίσματα που υπάρχουν εκεί έξω.
Η Olga Kouklaki σίγουρα είναι μέρος αυτού του προσώπου της σύγχρονης μουσικής. Όλα για αυτή είναι πηγή έμπνευσης. Όλα φιλτράρονται μέσα της για να δημιουργήσουν τον ηλεκτρονικό της ήχο. Η μουσική της μπορεί να λειτουργήσει άνετα μέσα στην μοναξιά ενός διαμερίσματος «ανατινάζοντας» τους τέσσερις τοίχους και την ίδια στιγμή να ενώσει όλες τις μοναξιές των θαμώνων ενός βιομηχανικού χώρου κάτω από το πρίσμα του «Εμείς». Η σταθερή φαντασίωση της ηλεκτρονικής σκηνής μέσα στο χρόνο.
Η συστολή της Kouklaki όταν απευθυνόταν στον κόσμο μιλώντας στο μικρόφωνο σχεδόν ψιθυριστά κόντρα στην σούπερ εξωστρεφή Liset Alea των Nouvelle Vague κρατούσε «μέχρι να πιάσει δουλειά». Στην σκηνή φαινόταν ότι ήταν μια δημιουργός που πατάει γερά στα πόδια της. Η συνεργασία της με την Liset Alea ήταν πετυχημένη διότι η κάθε μια φαινόταν να εγκαταλείπει τον πραγματικό της εαυτό πάνω στην σκηνή για χάρη του τελικού αποτελέσματος. Έτσι η Liset Alea άφηνε την Kouklaki να περάσει μπροστά χωρίς ανταγωνισμούς και εκείνη άφηνε στην άκρη την φυσική συστολή της για να μεταμορφωθεί σε ντίβα. Τελικά κερδισμένες βγήκαν και οι δυο διότι το άρτιο αποτέλεσμα είχε ως πηγή την λέξη με τα δέκα γράμματα: Συνεργασία.
Η μεγάλη καθυστέρηση του live (ώρα έναρξης εννέα και μισή για να ξεκινήσει γύρω στις έντεκα με επίσημη δικαιολογία την καθυστέρηση ενός συνεργάτη) ήταν ίσως το μοναδικό μείον της βραδιάς.
Θα μπορούσε να έχει περισσότερο κόσμο (ChinaWoman είναι η αιτία;) αλλά μάλλον αυτό δεν αφορά τους λίγους και τυχερούς που απόλαυσαν την συναυλία χωρίς στριμωξίδι αλλά τους διοργανωτές.
Τέλος, μεγάλη εντύπωση μου προκάλεσε η ηλικιακή σύνθεση του κοινού. Από εικοσάχρονους μέχρι πενήντα κάτι. Είναι ελπιδοφόρο διότι όλα τα καινούρια ενδιαφέροντα πράγματα παραδίδονται στους νέους. Οι παλιότεροι συνήθως βαραίνουν, χάνουν το ενδιαφέρον τους για τα καινούρια πράγματα, παραμένουν κλειστοί στις προσωπικές αγαπημένες εμμονές της νιότης τους και από μια ηλικία και μετά η μοναδική σταθερά που ενώνει τους πάντες είναι τα μπουζούκια της παραλιακής. Ευτυχώς που και που οι φωτεινές εξαιρέσεις εκεί έξω σε διαψεύδουν.
Υστερόγραφα:
Ο χώρος στην Αναξαγόρα 3-5 φαίνεται ότι θα γίνει ένα από τα πιο ενδιαφέροντα μέρη της Αθήνας. Ακόμα και άδειος ο πάνω όροφος σε προϊδεάζει για κάτι πολύ δυνατό.
Όταν λέμε «καριέρα στο εξωτερικό» σήμερα εννοούμε παραδείγματα όπως της Kouklaki. Η ζωή της μοιρασμένη ανάμεσα σε Παρίσι και Αθήνα, η συνεργασία της με τους Nouvelle Vague, η κυκλοφορία στην Kwaidan Records, η συμμετοχή της σε σάουντρακ γαλλικής ταινίας. Βλέπεις, δεν αρκεί να γράφεις μόνο το όνομα σου με αγγλικούς χαρακτήρες για να κάνεις καριέρα στο εξωτερικό...
σχόλια